Οι Άγιοι Τρεις Ιεράρχες και η ιατρική επιστήμη

 Για τους Τρεις Ιεράρχες ορισμένα πράγματα έχουν γίνει λίγο –πολύ γνωστά: οι διαχρονικής αξίας παιδαγωγικές τους απόψεις, οι θέσεις τους για τα κοινωνικά και πολιτικά αδιέξοδα ,η επιστημονική τους συγκρότηση ,η διακονία τους στο συνάνθρωπο, οι φιλοσοφικές τους γνώσεις ,η ρητορική τους δεινότητα κ. λ. π.

 Ένας από τους τομείς του έργου τους που δεν έχει αναδειχθεί είναι η σχέση τους με την ιατρική. Οι σπουδές τους, οι γνώσεις και η προσφορά τους (του Μ. Βασιλείου κύρια) στην ιατρική επιστήμη καθώς επίσης η συμβολή τους στη δημιουργία ενός δημόσιου συστήματος υγείας στις περιοχές που έδρασαν είναι άγνωστες στο ευρύ κοινό. Μπορεί ακόμη και οι θεολόγοι και οι ιερείς να αγνοούμε πολλά σχετικά με αυτό το ζήτημα, όμως οι αναφορές στους Τρεις Ιεράρχες αλλά και σε άλλους Πατέρες της Εκκλησίας από επιστήμονες της Ιστορίας της Ιατρικής ,Έλληνες και ξένους , είναι πολλές και αξιόλογες.

ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ
 Οι πληροφορίες μας λένε ότι τον 4ο αιώνα λειτουργούσαν μόνο δύο κατ’ εξοχήν ιατρικές σχολές, μια στην Τύρο και μία στην Αλεξάνδρεια . Η Ιατρική ως επιστήμη στις περισσότερες περιπτώσεις είχε ενσωματωθεί στο πρόγραμμα σπουδών των σχολών ρητορικής παιδείας όπως επίσης και σε εκείνο των φιλοσοφικών σχολών. Αυτό βέβαια δε σήμαινε ότι αυτομάτως κάποιος που σπούδαζε σε αυτές επέλεγε και την ιατρική .Είναι αξιοσημείωτο να αναφερθεί ότι η φιλοσοφία διδάσκονταν και στις ιατρικές σχολές γεγονός που φανερώνει μία διαφορετική, μια ποιοτικότερη αντίληψη για την επιστήμη.
  Και οι Τρεις Ιεράρχες σπούδασαν ιατρική. Ο Μ. Βασίλειος πραγματοποιεί τις εγκύκλιες σπουδές του στην Καισάρεια όπου γνωρίζεται με τον Γρηγόριο ,φοιτητή τότε της ρητορικής. Μεταξύ τους αναπτύσσεται μια ισχυρή φιλία που θα κρατήσει για πάντα. Ο Βασίλειος θα συνεχίσει τις σπουδές του στην
Κωνσταντινούπολη και ο Γρηγόριος στην Καισάρεια της Παλαιστίνης όπου το επίπεδο των ρητορικών σπουδών ήταν αρκετά υψηλό. Μετά από καιρό θα συναντηθούν στην Αθήνα όπου σπουδάζουν μεταξύ των άλλων την «θαυμασίαν Ιατρικήν».
Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος πλην της θεολογίας και της ρητορικής σπούδασε και Ιατρική, στοιχεία της οποίας όπως αναφέραμε διδάσκονταν στις σχολές της φιλοσοφίας και της ρητορικής. Αυτό θα τον βοηθήσει πολύ στο να διακονήσει καλύτερα τους ασθενείς των νοσοκομείων που ίδρυσε.

Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ Μ.ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΕ ΑΥΤΗΝ

   Οι Τρεις Ιεράρχες υπεραμύνονται της αξίας των επιστημών θέτοντας σε σωστές βάσεις τις σχέσεις πίστης και επιστήμης. Αναφέρονται στην αξία της φιλοσοφίας, της ιστορίας, της αστρονομίας ,της φυσικής ιστορίας, της ιατρικής… 
Στο ερώτημα μάλιστα που τέθηκε κάποτε στον Μέγα Βασίλειο για το αν πρέπει οι μοναχοί να μεταχειρίζονται την Ιατρική, ο μεγάλος αυτός άγιος της Εκκλησίας μας όχι απλά υπεραμύνθηκε της αναγκαιότητας της ιατρικής επιστήμης, αλλά τόνισε και την προέλευσή της από τον ίδιο το Θεό. «Ὥσπερ ἑκάστη τῶν τεχνῶν βοήθεια ἡμῖν πρός τό τῆς φύσεως ἀσθενές ὑπό τοῦ Θεοῦ κεχάρισται͵ …οὕτω καί ἰατρική….»

Η σπουδαιότητα της θέσης αυτής των Πατέρων της Εκκλησίας είναι μεγάλη αν κάποιος λάβει υπ’ όψη του ποιες ήταν οι κυρίαρχες αντιλήψεις μεταξύ των χριστιανών της εποχής. Η ιατρική επιστήμη είχε απαξιωθεί .Οι ιατρικές σχολές άρχισαν να παρακμάζουν. Η πλειονότητα των πιστών πίστευε στη θεραπεία μέσω της απλής επιθέσεως των χεριών των κληρικών επί της κεφαλής ή με την απαγγελία κάποιας προσευχής. Η θρησκοληψία και μια μαγική αντίληψη για το Χριστιανισμό κυριαρχούσε στα λαϊκά στρώματα. Μυστικιστικές ακατανόητες εκφράσεις ή διαγράμματα, μαγικά ρητά, φυλακτά, λείψανα, εξορκισμοί ήταν σε καθημερινή χρήση από ευρύτατα στρώματα του λαού. Τα όρια πίστης μαγείας και δαιμονολατρίας ήταν δυσδιάκριτα.

Ο Μ. Βασίλειος υποστηρίζει ότι αν δεν είχε απομακρυνθεί ο άνθρωπος από τον Παράδεισο δεν θα υπήρχε ανάγκη ιατρών .Αφού όμως τα πράγματα εξελίχθηκαν έτσι δόθηκε η συγκεκριμένη επιστήμη από το Θεό για να βοηθηθεί ο άνθρωπος. Πολλές φορές χρησιμοποιεί εικόνες από την ιατρική για να μιλήσει για θεολογικά ζητήματα. 

Ο Άγιος Γρηγόριος, ο οποίος σπούδασε μαζί με τον Βασίλειο στην Αθήνα ιατρική, μας πληροφορεί ότι ο φίλος και συνοδοιπόρος του δεν είχε μια επιφανειακή σχέση με την επιστήμη αυτή αλλά μελέτησε κύρια το φιλοσοφικό και διδακτικό μέρος της. Αυτό δεν τον εμπόδισε να ασχοληθεί στα συγγράμματα του με πολλά ιατρικά θέματα. Ο Βασίλειος δεν περιορίζεται όμως στη θεραπεία του σώματος. Τον ενδιαφέρει και η θεραπεία της ψυχής του ασθενούς. Από πολλούς ερευνητές θεωρείται βαθύς γνώστης των ιατρικών δεδομένων της εποχής του. Οι επιστημονικές παρατηρήσεις του είναι χρήσιμες και πολύτιμες για την ιστορία της ιατρικής. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στο υπόμνημά του στον Ησαΐα αναφέρει ορισμούς της χειρουργικής, του μώλωπος, του τραύματος που χρησιμοποιούνται στην εποχή μας από τους πανεπιστημιακούς δασκάλους. «επειδή τραύμα λύσις του σώματος συνεχείας κατά μικρόν τι μέρος της συνάφειας διακοπής…ως και ο μώλωψ ίχνος εστί πληγής ύφαιμον, θλασθέντος του σώματος…και η φλεγμονή εστί πυρώδης συρρεόντων επί το ασθενήσαν μέρος των υγρών…»

Άξιες μελέτης είναι και οι περιγραφές του Βασιλείου για την κατασκευή των οφθαλμών. Ελάχιστα διαφέρουν από τις αντίστοιχες των σύγχρονων βιβλίων της Ανατομικής. «…των οφθαλμών εμπεπήγασι δίδυμαι βολαί…Φυλακαί δε περί των οφθαλμών ουκ ολίγαι……χιτών εντεύθεν και ουκ αρκεί ούτος…εις μεν διαυγής εις δε αραιός…ο μεν κρυσταλλοειδής,ο δε κερατοειδής… ο προκεκαλυμμένος στερεώτερος…ο ενδόθεν, αραιότερος ίνα μη κωλύει την πάροδον..ο τρίτος πάλιν κρυσταλλοειδής…»
Η παρατήρηση του για την κατασκευή του ανθρώπινου οργανισμού, η οποία κατά τον Βασίλειο υπόκεινται σε νόμους που μεταβιβάζονται από τη σύλληψη στη μήτρα ,επιβεβαιώθηκε τον 19ο αιώνα με τη μελέτη των νόμων της κληρονομικότητας. Τα ανθρώπινο σώμα αναπτύσσεται εξ αιτίας των «λόγων της αυξήσεως» που κατεβλήθησαν στη μήτρα. «Κατά την πρώτην σύστασιν την καταβληθείσαν εν τη μήτρα κατεβλήθησαν και οι λόγοι της αυξήσεως…»

ΙΔΡΥΣΗ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΩΝ-ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

 Είναι αξιοπρόσεκτο ότι την επιστημονική τους κατάρτιση οι Τρεις Ιεράρχες δεν τη χρησιμοποίησαν για ατομική προβολή, για πλουτισμό ή για κοινωνική ανέλιξη αλλά για να προσφέρουν στον αδερφό τους. 

Ο Βασίλειος, ιδρύει τη γνωστή σε όλους μας Βασιλειάδα, μια «πόλη φιλανθρωπίας». Εκεί οργανώνει το πρώτο δημόσιο νοσοκομείο, στο οποίο υπήρχαν κατοικίες γιατρών, νοσηλευτικού προσωπικού και ειδικές πτέρυγες για λεπρούς και πάσχοντες από επιδημικές ασθένειες. Μας γίνεται γνωστό από τα κείμενα ότι ο ίδιος παρότι καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια «έδινε το χέρι στους λεπρούς, τους φιλούσε αδελφικά και τους φρόντιζε ο ίδιος προσωπικά». Συνιστούσε μάλιστα στους επισκόπους της δικαιοδοσίας του, την ίδρυση παρόμοιων με την Βασιλειάδα ιδρυμάτων. Σιγά-σιγά οργάνωσε ένα δίκτυο υπηρεσιών υγείας σε ολόκληρη τη Μικρά Ασία. Ο Άγιος Γρηγόριος θεωρεί ότι ο ιατρός πρέπει να είναι καλόψυχος και να έχει μια σχέση εμπιστοσύνης με τον ασθενή πράγμα που θα βοηθήσει πολύ στην ανακούφιση του πόνου.

 Ο Χρυσόστομος χτίζει πολλά νοσοκομεία στην Κωνσταντινούπολη, στα οποία όπως και ο Βασίλειος περιποιείται ο ίδιος τους ασθενείς.
 Η επιστημονική έρευνα έχει καταδείξει ότι ο Βασίλειος και ο Χρυσόστομος είναι ουσιαστικά οι εμπνευστές ενός δημόσιου συστήματος υγείας που με την πάροδο του χρόνου απλώνεται σε ολόκληρη την Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Πολλοί μοναχοί ιδρύουν μοναστήρια σε διάφορες περιοχές. Σε όλα τα μοναστήρια υπήρχε ο «ξενώνας», ο χώρος εκείνος που λειτουργούσε ως νοσοκομείο.
 Ο Μ. Βασίλειος δίνει συγκεκριμένες οδηγίες στους μοναχούς για την περιποίηση των ασθενών. Θεωρεί ότι ο μοναχός ωφελείται πνευματικά όταν υπηρετεί τους ασθενείς σαν να είναι τα ίδια του τα αδέλφια. 
Ο Χρυσόστομος μας πληροφορεί ότι κάθε μοναχός είχε αναλάβει προσωπικά να διακονεί κάποιους ασθενείς «και ο μεν θεραπεύει τραύματα των λώβην εχόντων, ο δε χειραγωγεί τον τυφλόν, ο δε βαστάζει το σκέλος το πεπηρωμένον». Η παράδοση αυτή της περίθαλψης των ασθενών στα μοναστήρια συνεχίστηκε για πολλούς αιώνες στο Βυζάντιο.

Αυτή είναι η αιτία πού η πλειοψηφία των ανθρώπων φτάνουν να είναι ψυχικά άρρωστοι(Όσιος Αμφίλοχιος του Ποτσάεφ)

 Ὁ ἄνθρωπος πού δέν πηγαίνει συχνά στην ἐκκλησία, που δέν ἐξομολογείται καί δέν κοινωνεί, δέ γίνεται μέτοχος τῆς θείας χάριτος. Αὐτή εἶναι ἡ αἰτία πού ἡ πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων φτάνουν νά εἶναι ψυχικά ἄρρωστοι».

Ο στάρετς Ιωσήφ θεράπευε διάφορες ασθένειες. Υποστήριζε πώς οι μισοί από τους ασθενείς θεραπεύονταν, ενώ οι άλλοι μισοί έφευγαν αθεράπευτοι.Ο Θεός δεν επέτρεπε να θεραπευτούν, επειδή η θεραπεία τους δε θα ήταν ωφέλιμη για τη σωτηρία τους, αλλά θα προκαλούσε τον πνευματικό τους θάνατο.

Πολλές φορές οι δαιμονισμένοι του προκαλούσαν πολλά προβλήματα. Οι οικείοι του τον προέτρεπαν να μη δέχεται στο σπίτι δαιμονισμένους, επειδή οι δαίμονες εκδικούνταν όλους εκείνους πού έμεναν εκεί. Ο γέροντας τούς απαντούσε: «Ή υπομονή είναι δύσκολο πράγμα, όμως δεν πρέπει να φοβόμαστε τούς δαίμονες!»

Ο κήπος του γέροντα ήταν ποτισμένος με τά δάκρυα των πονεμένων και άρρωστων ανθρώπων πού επιθυμούσαν να γίνουν καλά. Πολλές φορές έλεγε πώς τά παιδιά στις μέρες μας γίνονται ανυπάκουα, υπερήφανα και χωρίς ντροπή, ενώ αργότερα φτάνουν στο σημείο να δαιμονίζονται. Αυτούς τούς ανθρώπους τούς προέτρεπε να δείχνουν ταπείνωση και να ζητούν συγχώρεση από τούς γονείς τους.
Πρέπει να έχεις μεγάλη Αγάπη στην καρδιά για να μην αρνηθείς ποτέ να δεχτείς τον καθένα. Το εκλεκτό αυτό σκεύος τού Θεού είχε τέτοια Αγάπη. Πάντα έβρισκε χρόνο για τον καθένα.

Ο αδελφός Ιωάννης επισκέφτηκε πολλές φορές το γέροντα Ιωσήφ στο χωριό Ίαλόβιτσα και είδε εκεί πολλές θαυματουργικές θεραπείες. «Χωρίς τη χάρη τού Αγίου Πνεύματος πιστεύω πώς είναι αδύνατο να γίνουν τέτοιες θαυματουργίες πού έκανε ο μεγάλος ικέτης της Βολυνίας», έλεγε ο Ιωάννης. Το ίδιο μπορεί να πει και κάθε ηλικιωμένος κάτοικος του Ποτσάεφ. Όπως και χιλιάδες άνθρωποι απ’ όλη τη χώρα πού θεραπεύτηκαν από το γέροντα Ιωσήφ.

Κάποια φορά, μετά την πρωινή προσευχή, ο στάρετς Ιωσήφ κλείστηκε στο κελί του για αρκετή ώρα. Όταν βγήκε τούς χαιρέτησε όλους με τά λόγια του προφήτη Ησαΐα: «Μεθ’ ημών ο Θεός, γνώτε έθνη και ήττάσθε. Ότι μεθ' ημών ο Θεός!».

’Έπειτα άρχισε να μιλάει για τις αιτίες πού είχαν φέρει όλους αυτούς τούς ανθρώπους εκεί. Η κύρια αιτία, σύμφωνα με τά λόγια τού γέροντα, κρύβεται στο πνεύμα του αθεϊσμού, πού «φυτεύεται στον άνθρωπο στο σχολείο. Οι μαθητές παρακολουθούνται, δεν επιτρέπεται να μπουν στον ναό, επιχειρείται μια ιδεολογική επεξεργασία μέσω της όποιας εξευτελίζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Ο άνθρωπος πού δεν πηγαίνει συχνά στην εκκλησία, πού δεν εξομολογείται και δεν κοινωνεί, δε γίνεται μέτοχος της θείας χάριτος. Αυτή είναι η αιτία πού η πλειοψηφία των ανθρώπων φτάνουν να είναι ψυχικά άρρωστοι». Ό γέροντας τούς συμβούλευε να θεραπευτούν από την αρρώστια αυτή τού αιώνα μας με την προσευχή.

Από το βιβλίο Όσιος Αμφιλόχιος του Ποτσάεβ

Μετάφραση π.Γεώργιος Κονισπολιάτης

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ. Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ

Η εορτή τους.
Η εορτή των Τριών Ιεραρχών, Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου, είναι η εορτή της ελπίδας του Γένους των Ελλήνων. Κι αυτό συμβαίνει, γιατί οι νέοι μας αποτελούν την ελπίδα μας και η Παιδεία μας είναι το αρραγές θεμέλιο για τη συνέχεια του λαού μας, για την πρόοδο, το ήθος και τον πολιτισμό μας.
Οι Τρεις Ιεράρχες συγκαταλέγονται ανάμεσα στους θεμελιωτές της Ορθόδοξης Χριστιανικής πίστης και Θεολογίας, με μια προοπτική, που ξεπερνά τα όρια του Ελληνισμού και είναι κυριολεκτικά παγκόσμια. Συνέδεσαν την πίστη και τη θεολογία με τον πολιτισμό, την Παιδεία και το καθημερινό βίο των πιστών.
Ο συνεορτασμός των Τριών Ιεραρχών στο εκκλησιαστικό εορτολόγιο καθιερώθηκε από τον 11^ο αιώνα. Όμως η καθιέρωση της εορτής των Τριών Ιεραρχών, ως εορτής των Γραμμάτων και της Παιδείας, άρχισε το 1842 όπου σε ειδική συνεδρίαση της Συγκλήτου του Παν/μίου Αθηνών αποφασίστηκε ομόφωνα η καθιέρωση της 30^ης Ιανουαρίου κάθε έτους, ως εόρτιας ημέρας των Τριών Ιεραρχών και ως ημέρας των Ελληνικών Γραμμάτων και της Παιδείας του Έθνους μας.
Η κλασσική Ελληνική σοφία και το Βυζαντινό Χριστιανικό Πνεύμα δημιούργησαν τον ορθό λόγο της κλασσικής Ελλάδος και την ορθή δόξα και πίστη της Ορθοδοξίας. Αυτή η σύνθεση δεν αμφισβητήθηκε σοβαρά ποτέ ως σήμερα.

Η εποχή τους.

Για να εκτιμηθεί ο ρόλος και η προσφορά των Τριών Ιεραρχών θεωρούμε αναγκαίο να εξετάσουμε την εποχή κατά την οποία έζησαν.
Πρόκειται για μια χρονική περίοδο με πολλές ανακατατάξεις, έντονους προβληματισμούς και διεργασίες που εγκυμονούσαν μια δυναμική αναγέννηση μεγάλης διάρκειας. Η έκτασή της ήταν τόσο μεγάλη, που οι καρποί της φτάνουν ως τις μέρες μας και τρέφουν τους εραστές του πιο υψηλού και μεγάλου γεγονότος, που αναφέρεται στην ανθρώπινη ύπαρξη.
Η θρησκευτική κατάσταση της εποχής τους είχε αρχίσει να ξεκαθαρίζει. Η πλάστιγγα πλέον είχε αρχίσει να γέρνει υπέρ του Χριστιανισμού. Όμως η ειδωλολατρία παρέμενε ισχυρή. Αυτό συνέβαινε τόσο με την παιδεία όσο  και με την παρέμβαση της πολιτείας. Συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί ο ικανότατος αυτοκράτορας και συμφοιτητής του Βασιλείου και του Γρηγορίου, Ιουλιανός, που χρησιμοποίησε διάφορες μορφές βίας, για να επιβάλλει τη λατρεία των ειδώλων.
Η πολιτική εξουσία, όπως διαμορφώθηκε και όπως ασκήθηκε από τη Ρώμη, εξέφραζε την πιο απάνθρωπη μορφή της με τη διαφθορά της άρχουσας τάξης, την επιβολή της δουλείας και τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες. Αποκορύφωμα όλων αυτών ήταν η ‘’θεοποίηση’’ του αυτοκράτορα, ενώ ζούσε!! Είναι χαρακτηριστικό πως όλες οι θρησκείες του κόσμου γεννήθηκαν στις ερήμους, είχαν μεταφυσική βάση και εσχατολογική προοπτική. Μόνο η θρησκεία που δημιουργήθηκε στη Δύση επέβαλε τη θεοποίηση του αυτοκράτορα και την αποθέωση της δύναμης και της εξουσίας. Αυτή ήταν και η μόνη θρησκεία, που δημιουργήθηκε στη Δύση, στερημένη κυριολεκτικά από κάθε πνευματικό βάθος και από όποια ουράνια αποκαλυπτικότητα.
Στην κοινωνία, την εποχή των Τριών Ιεραρχών, κυριαρχούσε η περιφρόνηση του ανθρώπου. Της γυναίκας, του παιδιού και του δούλου. Η συνοχή της κοινότητας ήταν ανύπαρκτη και οι κοινωνίες βρίσκονταν υπό διάλυση. Η πολιτισμική ιδιαιτερότητα των λαών είχε σχεδόν εξαφανιστεί με την κυριαρχία ενός άκρατου συγκρητισμού στη θρησκεία και τον πολιτισμό. Μιλάμε για κάτι παρόμοιο μ’ αυτό που σήμερα ονομάζουμε παγκοσμιοποίηση.
Την ίδια περίοδο στην παιδεία ετίθετο ευθέως από τους χριστιανούς και αμφισβητείτο  η αξία και ο ρόλος των ελληνικών γραμμάτων με το επιχείρημα: ‘‘Αν ο Χριστός είναι η Αλήθεια, τότε η φιλοσοφία, η γνώση και η παιδεία των ειδωλολατρών είναι περιττά και επικίνδυνα’’. Μάλιστα πρέπει να επισημανθεί, ότι η εκπαίδευση των νέων βρισκόταν στα χέρια ειδωλολατρών δασκάλων. Παράδειγμα αποτελεί ο περίφημος ρητοροδιδάσκαλος Λιβάνιος, φίλος του Μ. Βασιλείου και δάσκαλος του Ιωάννου του Χρυσοστόμου.
Τέλος, στην Εκκλησία που έβγαινε πληγωμένη από την περίοδο των φοβερών διωγμών με τα εκατομμύρια των μαρτύρων της, αλλά παρέμενε γεμάτη ζωή και ήταν  ρωμαλέα, τη συντάρασσε ένας νέος ‘‘πειρασμός’’. Ήταν ο πειρασμός των αιρέσεων!!
Σ’ όλα τούτα τα τεράστια θέματα οι φωτισμένες μορφές των Τριών Ιεραρχών πήραν θέση, έδωσαν απαντήσεις και χάραξαν τη στάση, που έπρεπε να κρατήσει και τελικά κράτησε η Εκκλησία μας μέσα στους αιώνες έως και τις ημέρες μας. Απάντησαν ως πιστά μέλη της Εκκλησίας, με το λόγο και τη ζωή τους, αλλά κυρίως ως επίσκοποι, ως διάδοχοι των Αποστόλων, ως ποιμένες, που ανέλαβαν να οδηγήσουν τους πιστούς στην αλήθεια, που είναι ο Χριστός, και τελικά στην ελευθερία. Γιατί Εκείνος είπε: ‘‘Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει ημάς’’.

 
Η απάντησή  τους ως ‘σύνθεση’.
 
            Κατά τους πρώτους Χριστιανικούς αιώνες, όπως αναφέραμε, τέθηκε το ερώτημα σχετικά με την ελληνική Παιδεία: ‘’ Τι θα αποδεχθεί και τι θα απορρίψει ο Χριστιανισμός από την ελληνική κλασσική Παιδεία’’;  Έτσι οι Τρεις Ιεράρχες βρέθηκαν μπροστά στο πρόβλημα Χριστιανισμού και Ελληνισμού ή της σχέσεως Χριστιανισμού και ανθρωπισμού.
Ο ανθρωπισμός έχει ως μέτρο όλων των πραγμάτων τον άνθρωπο. Γράφει ο Μένανδρος: ‘’ πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος’’. Ο Χριστιανισμός όμως, έχει ως μέτρο το Θεάνθρωπο Χριστό. Υπ’ αυτή την έννοια η Χριστιανική βιοθεωρία είναι διπολική: Ανθρωποκεντρική , αλλά και Χριστοκεντρική. Δηλαδή στο κέντρο της βρίσκεται πάλι ο άνθρωπος, αλλά  ως θεωμένη προσωπικότητα. Κι  αυτό συμβαίνει, γιατί στο Χριστιανισμό η θεολογία είναι κενωτική. Ο Θεός σαρκοφορεί εν χρόνω στο πρόσωπο του Θεανθρώπου, περιβάλλεται τον άνθρωπο, πάσχει, πεθαίνει, ’’αδειάζει’’ από τη Θεία Του δόξα, κενούται, για να αναστηθεί ο Ίδιος και να συναναστήσει τον άνθρωπο. Ενδιαφέρεται κατ’ αποκλειστικότητα  για τον άνθρωπο και όλη η αγωνία και όλος ο αγώνας είναι να προφυλαχθεί και να σωθεί η ακεραιότητά του από την αλλοτρίωση. Με άλλα λόγια ο Χριστιανισμός είναι κατ’ ουσίαν ανθρωποκεντρικός με την προϋπόθεση της Χριστολογικής κατάφασης στην ιστορία. Δηλαδή, πως όλα τελικά υπηρετούν συνειδητά – ασυνείδητα τη Χριστιανική εκδοχή της ιστορίας.
Για τους Τρείς Ιεράρχες η ανθρωπιστική Παιδεία είναι αποδεχτή και χρήσιμη, αφού συντελεί στη ‘’ γυμνασία της ψυχής’’ , για να κατανοήσει ο άνθρωπος αψευδώς και σαφώς, όσα προσφέρει ο αποκαλυπτικός λόγος του Χριστιανισμού. Γι’ αυτό και οι ίδιοι μορφώθηκαν, όσο ελάχιστοι στην εποχή τους, και χρησιμοποίησαν τον ‘’ Έλληνα λόγον’’ δημιουργικά και εύστοχα, για να υπερασπιστούν τον άνθρωπο, για να ερμηνεύσουν την πίστη, για να αναιρέσουν  την πλάνη, για να διακηρύξουν  την αλήθεια. Αν αγνοηθεί η Χριστιανική  προοπτική του ανθρωπισμού, τότε η ανθρωπιστική παιδεία αποβαίνει πλάνη και απάτη. Κι αυτό συμβαίνει, γιατί ο άνθρωπος, που είναι το μοναδικό της κέντρο, ειναι ‘‘πεπτωκός’’ και αμαρτωλός, ‘άπορος και αμήχανος’, όπως τον περιέγραψαν οι τραγικοί μας ποιητές, είναι ο άνθρωπος του ‘‘παρόντος αιώνος του απατεώνος’’. Τελικά, όταν κανείς απολυτοποιεί, αυτόν τον ατελή άνθρωπο, χωρίς την εσχατολογική προοπτική του Χριστιανισμού, χωρίς την άσκηση, την αγιότητα και τη θέωση, τότε οδηγείται σε μια παιδευτική πλάνη και δημιουργεί μεγάλες, αλλά απατηλές προσδοκίες μιας ‘‘τέλειας’’ κοινωνίας, που δυστυχώς στην ουσία της είναι κοινωνία απανθρωπιάς. Φαινόμενο που το ζούμε καθημερινά σε  όλα τα επίπεδα της προσωπικής και της κοινωνικής μας ζωής!! Με  αυτά τα δεδομένα φτάνουμε στην κατά πάντα απαράδεχτη διατύπωση του J. P. Sartre, που έζησε χωρίς τη χριστιανική ελπίδα και πίστη και αποφάνθηκε: ‘’Ο άλλος άνθρωπος είναι η κόλασή μου’’. Γι’ αυτό, και η σύγχρονη ζωή έχει πάρει τη μορφή μιας απέραντης και άνυδρης εσωτερικής ερημίας, μιας τραγικής μοναξιάς, σε  ένα κόσμο αφιλόξενο, ανάδελφο και ακοινώνητο…
Ο λεγόμενος δυτικός πολιτισμός, από πολιτισμός ιδεωδών και αξιών παλαιότερα, έχει καταλήξει στην εποχή μας να είναι μονοδιάστατα τεχνοκρατικός, ευδαιμονιστικός και καταναλωτικός, και γι’ αυτό απάνθρωπος. Σκοπός της σημερινής προόδου δεν είναι η βελτίωση του ανθρώπου και η επίτευξη της τελειότητας, αλλά ο πλουτισμός και η ευδαιμονία, ακόμη και εις βάρος των συνανθρώπων μας, αλλά και της ίδιας της φύσεως… Αποτέλεσμα μιας παιδείας κι ενός πολιτισμού, που εξόρισε το Χριστό από τη ζωή και τον άνθρωπο.
Οι Τρεις Ιεράρχες όμως, μας εισάγουν σ’ ένα τελείως διαφορετικό πολιτισμό, που θεμελιώνεται πάνω στο Χριστιανικό ανθρωπισμό, όπου κυρίαρχο στοιχείο είναι η αγάπη, η ταπείνωση και η θυσία, όπως εκφράστηκαν γνήσια από το Θεάνθρωπο Χριστό.
Η Εκκλησία δε λειτουργεί ως εξουσιαστική δύναμη, όπως νομίζουν κάποιοι στις μέρες μας, αλλά ως κοινότητα αδελφοποίησης όλων και συναδέλφωσης λαών και εθνών. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι Πατερική, δηλαδή συνέχεια των Αποστόλων και άρα Οικουμενική. Θα είμαστε κι εμείς μιμητές των Τριών Ιεραρχών, αν βλέπουμε τον κόσμο, όπως και αυτοί: Με ελπίδα και αισιοδοξία, με δημιουργικότητα και ασκητικό φρόνημα. Σε κάθε εποχή, ιδιαίτερα όμως στη δική μας, το Χριστιανικό Ευαγγελικό μήνυμα είναι μοναδικό, αλλά και επίκαιρο.
Η επιλογή των Τριών Ιεραρχών ως προστατών των Ελληνικών και των Χριστιανικών Γραμμάτων, κατανοείται από τη σύνθεση και την προσφορά τους.  Η εορτή της Χριστιανικής Παιδείας είναι ταυτόχρονα και εορτή της Ελληνικής Παιδείας. Στη σύνθεση αυτών των δυο ιστορικών μεγεθών βρίσκεται το ιστορικό Πατερικό θαύμα.

Μέγας  Φώτιος
Ένας γνήσιος διάδοχος των Τριών Ιεραρχών
            Λίγες μόνο ημέρες μετά τη γιορτή των Τριών Ιεραρχών η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Μ. Φωτίου. Η 6^η Φεβρουαρίου είναι αφιερωμένη στο μεγάλο πατέρα, Οικουμενικό Πατριάρχη, δάσκαλο, παιδαγωγό και θεολόγο. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη φυσιογνωμία της μεσοβυζαντινής περιόδου. Και είναι πραγματικά γνήσιος διάδοχος των Τριών Ιεραρχών, γιατί τους μιμήθηκε  στα πιο σημαντικά  στοιχεία, που χαρακτηρίζουν τη ζωή τους. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Γεννήθηκε το 820  στην Κωνσταντινούπολη. Η οικογένειά του ήταν αριστοκρατική και πλούσια. Έλαβε αξιόλογη μόρφωση  και αφιερώθηκε στη μελέτη της κλασσικής και της Πατερικής γραμματείας. Ήταν πρόσωπο, που ξεχώριζε στην εποχή του και διακρίθηκε ιδιαίτερα από όλους τους συγχρόνους του.
Ο Νικήτας Παφλαγόνας γράφει για το Φώτιο: «Ο Φώτιος δεν  ανήκε στους άσημους και ανώνυμους, αλλά στους ευγενείς κατά την καταγωγή, τους περιφανείς κατά την κοσμική σοφία και από όλους που ασχολούνταν με την πολιτική διοίκηση, εθεωρείτο ο πιο επιτυχημένος, γιατί είχε εντρυφήσει στη Γραμματική, την ποίηση, την ρητορική και τη φιλοσοφία · μάλιστα στην ιατρική, αλλά και σε κάθε  ‘’θύραθεν’’ επιστήμη έκανε τον εαυτό του μέτοχο, ώστε να διαφέρει, όχι μόνο από τους ανθρώπους της γενεάς του, αλλά να συναγωνίζεται και τους παλαιότερους. Όλα τα χαρίσματα τον συνόδευαν: Η επιδεξιότητα της φύσεως, η φροντίδα, ο πλούτος δια του οποίου κάθε γνώση τον ακολούθησε». (P. G. 105,504).
Ανδρώθηκε κατά τη δεύτερη περίοδο της εικονομαχίας και υπέστη διώξεις για την Ορθόδοξη πίστη του και την προσήλωσή του στην τιμή των ιερών εικόνων. Μάλιστα αφορίστηκε από εικονοκλαστική σύνοδο. Όμως με το τέλος της εικονομαχίας αποκαταστάθηκε στην εκκλησιαστική κοινωνία, τιμήθηκε ιδιαίτερα  με υψηλά αξιώματα και έγινε καθηγητής της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης. Η εμπιστοσύνη που παρείχε η προσωπικότητά του στους άρχοντες της εποχής του, ήταν τόση, που του ανέθεσαν ακόμη και διπλωματικές αποστολές!!!
Τα Χριστούγεννα του 858 Σύνοδος τον επέλεξε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, παρά τις αντιρρήσεις του, γιατί είχε συνείδηση του υψηλού χρέους που θα αναλάμβανε, και τον χειροτόνησε μέσα σε τρεις ημέρες από λαϊκό σε Πατριάρχη.
Η πατριαρχική περίοδος του Μ. Φωτίου ήταν πολύ δύσκολη. Λόγω των εσωτερικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, αλλά και λόγω των αιρετικών δοξασιών , που είχαν αρχίσει να εμφανίζονται στην Εκκλησία της Ρώμης, και τέλος, λόγω των απαιτήσεων που αυτή προέβαλε, να υπαγάγει διοικητικά περιοχές, που ανήκαν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο  και να διαδώσει και εκεί τις αιρετικές της διδασκαλίες.
Ο Μ. Φώτιος παρά τους «πειρασμούς» στους οποίους η πολιτική εξουσία τον περιέπλεξε, απομακρύνοντάς  τον από το Θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως και επαναφέροντάς τον πάλι, δείχνοντας αρετή και σθένος μοναδικό, υπέμεινε καρτερικά τις δοκιμασίες και πρόσφερε έργο αντάξιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Κατέδειξε, συγκαλώντας την ενδημούσα Σύνοδο το 867, τις αιρετικές διδασκαλίες της Ρώμης για το Filioque και τα λατινικά έθιμα, που διέδιδαν οι δυτικοί «ιεραπόστολοι» στη Βουλγαρία, όπου είχαν απλώσει τις δραστηριότητές τους αντικανονικά, και τις κατεδίκασε.
Είναι η πρώτη φορά που η Ορθόδοξη Ανατολή αντιστέκεται στις παπικές αιρετικές δοξασίες και κυριαρχικές τάσεις εξουσίας σε ολόκληρη την Εκκλησία. Και αυτό γίνεται με επιχειρήματα και θεολογική τεκμηρίωση , την οποία στη συνέχεια η Εκκλησία μας αξιοποίησε διαχρονικά μέχρι και τις ημέρες μας. Ο Μ. Φώτιος διείδε πως πίσω από την αιρετική διδασκαλία του Filioque υποκρύπτεται η αλλοίωση του δημοκρατικού φρονήματος της Εκκλησίας, διαλύεται το δόγμα της Αγίας Τριάδος, υποβαθμίζεται ο ρόλος του Αγίου Πνεύματος στην ζωή της Εκκλησίας και στη σωτηρία του κόσμου και θεοποιείται ο παπικός θεσμός!!! Η Χάρις του Θεού προστάτεψε την Εκκλησία από την πλήρη εκκοσμίκευσή της στέλνοντας αυτόν τον φωτισμένο, άγιο και μορφωμένο ιεράρχη.
Ο Μ. Φώτιος  έδρασε στην Εκκλησία και με άλλο τρόπο. Εργάστηκε  για τη διάδοση της χριστιανικής πίστεως οργανώνοντας ιεραποστολές. Είναι πολύ γνωστή η επιλογή των αδελφών Κυρίλλου και Μεθοδίου, που στάλθηκαν επικεφαλής  μεγάλης ιεραποστολικής ομάδας για τον εκχριστιανισμό των Σλάβων, στους οποίους πρόσφερε ταυτόχρονα και τη γραπτή γλώσσα και τον πολιτισμό.
Η παρουσία του Αγίου Φωτίου στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης   έφερε ώθηση στα γράμματα. Ο ίδιος δίδαξε, ως καθηγητής, Φιλοσοφία. Έτσι βλέπουμε μια αδιάσπαστη συνέχεια  της ελληνικής Παιδείας στο χώρο της Ανατολής. Αυτό το γεγονός προϋπήρχε του Φωτίου και συνεχίστηκε μέχρι και την πτώση της Πόλης. Η ελληνική Παιδεία υπήρξε η βάση της εκπαίδευσης στο Βυζάντιο. Όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας αυτήν σπούδασαν, με αυτήν ανατράφηκαν. Συνδύασαν την καθαρότητα της ζωής, την άσκηση και τον αγιασμό με τα  ελληνικά γράμματα. Γι’  αυτό και ο λόγος τους ήταν πάντοτε «άλατι ηρτημένος», αληθινός, συναρπαστικός και χαριτωμένος. Δεν είναι τυχαίο πως τα πρώτα σχόλια στον Όμηρο τα έγραψε ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ευστάθιος!! Αυτά πρέπει να επισημανθούν, γιατί κάποιοι είτε από άγνοια είτε ακολουθώντας τη σκέψη του Διαφωτισμού, δυσφημούν την περίοδο του Βυζαντίου, ως σκοταδιστική… Κι όμως χάρη στο Βυζάντιο και στους καλογέρους διασώθηκαν τα αρχαία ελληνικά κείμενα με τις αλλεπάλληλες αντιγραφές, που έγιναν  τότε, από ανθρώπους που είχαν αφιερώσει τον εαυτό τους στο Θεό,  μακριά από κάθε κοσμική ενασχόληση!!
Ο Μ. Φώτιος άφησε αξιοθαύμαστο συγγραφικό έργο, που είναι πρωτίστως θεολογικό, αλλά ταυτόχρονα και φιλολογικό. Αξίζει να μνημονεύσουμε τη «μυριόβιβλο βιβλιοθήκη», στην οποία περιγράφονται τίτλοι, αλλά και περίληψη του περιεχομένου των έργων που είχε αναγνώσει. Αυτό σημαίνει πως έχουμε πληροφορίες για έργα που δεν σώθηκαν ως τις μέρες μας, από την αρχαία ελληνική γραμματεία, αλλά ξέρουμε το συγγραφέα, τον τίτλο και το περιεχόμενό τους!!
Τελικά ο Φώτιος εκθρονίστηκε για δεύτερη φορά · αυτή από το μαθητή του και αυτοκράτορα Λέοντα το Σοφό και αποσύρθηκε στη Μονή των Αρμενιακών, στην Κωνσταντινούπολη, όπου απερίσπαστος, με προσευχή και άσκηση, ασχολήθηκε με το αγαπημένο του συγγραφικό έργο μέχρι το θάνατό του, το 893.
Αν οι Τρεις Ιεράρχες πραγματοποίησαν τη σύνθεση ανάμεσα στον Ελληνισμό και το Χριστιανισμό και αποδέχτηκαν τα ελληνικά γράμματα και τα πρότειναν στους νέους, «όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων», πώς δηλαδή θα μπορούσαν οι νέοι να ωφεληθούν από τα ελληνικά γράμματα, ο Μ. Φώτιος υπήρξε συνεχιστής του έργου τους, γενόμενος όχι μόνο επίσκοπος και μαχητής της αληθείας, αλλά και φιλόσοφος ασκητής και αγιασμένος δάσκαλος.
Ας μείνει παράδειγμα ζωής για πολλούς.

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ - ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ [ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΔ] [AUDIO BIBLE]

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ - ΗΣΑΙΑΣ [ΠΔ] [ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ] [AUDIO BIBLE]

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ - ΙΕΡΕΜΙΑΣ [ΠΔ] [ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ] [AUDIO BIBLE]

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ - ΙΕΖΕΚΙΗΛ [ΠΔ] [ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ] [AUDIO BIBLE]

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ - ΙΩΝΑΣ [ΠΔ] [ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ] [AUDIO BIBLE]

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ - ΩΣΗΕ [ΠΔ] [ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ] [AUDIO BIBLE]

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ - ΔΑΝΙΗΛ [ΠΔ] [ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ] [AUDIO BIBLE]

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ - ΙΩΒ [ΠΔ] [ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ] [AUDIO BIBLE]

ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ - ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

ΣΟΦΙΑ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ - ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

«AYTH H ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΑΣ ΕΣΩΣΕ! ΝΑ ΤΗΝ ΤΙΜΑΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗ ΔΟΞΑΖΕΤΕ!» – ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ «ΛΥΓΙΣΕ» ΤΟΝ ΣΚΛΗΡΟ ΓΕΡΜΑΝΟ ΔΙΟΙΚΗΤΗ ΦΑΛΑΓΓΑΣ ΤΩΝ ΕΣ ΕΣ! -ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΣΚΡΙΠΟΥΣ ΟΡΧΟΜΕΝΟΥ

Σύναξη της Παναγίας της Σκριπούς στον Ορχομενό
Λίγα μέτρα πιο κάτω από την εκκλησία της Παναγίας, τα γερμανικά τανκς ακινητοποιήθηκαν χωρίς να υπάρχει κανείς φανερός λόγος
Μετά το τέλος του πολέμου ο επικεφαλής των Γερμανών επέστρεψε προσκυνητής στην Παναγία της Σκριπούς, χαρίζοντας στο ναό μια εικόνα με την αναπαράσταση του οράματός του

Όσο ζούσε ο Χόφμαν, παρευρισκόταν κι αυτός σχεδόν κάθε χρόνο στη λιτανεία και μεταφορά της εικόνας της Παναγίας της Σκριπούς

 Τμήμα από το λάβαρο που φτιάχτηκε και με χρήματα του Γερμανού αξιωματικού Όφμαν
Ένα θαύμα της Παναγίας στον Ορχομενό την 10-9-1943
Στις 8 Σεπτέμβρη του 1943 μ.Χ. οι Ιταλοί συνθηκολόγησαν και στην αρχή αρνήθηκαν να παραδώσουν τον οπλισμό τους στους συμμάχους τους Γερμανούς. Τότε η περιφερειακή οργάνωση του Ε.Α.Μ. Ορχομενού θεώρησε ότι μπορούσε να επωφεληθεί και να παραλάβει αυτή τον ιταλικό οπλισμό. Γι’ αυτό παρακίνησε τους οπλισμένους και μη Ορχομενίους να κινηθούν προς τη Λειβαδιά. Οι Γερμανοί όμως κύκλωσαν και αφόπλισαν τους Ιταλούς κι όταν έμαθαν για τις προθέσεις των Ορχομένιων έστειλαν εναντίον τους την άλλη μέρα, 9 Σεπτέμβρη, απόσπασμα με τεθωρακισμένα. Οι Ορχόμενιοι, που είχαν φτάσει στο μεταξύ στο σταυροδρόμι του Άγιου Ανδρέα, ανέτοιμοι και αδιοργάνωτοι καθώς ήσαν, σκόρπισαν στη γύρω περιοχή με κατεύθυνση οι περισσότεροι τον απόμερο Διόνυσο. Οι Γερμανοί όμως συνέχισαν την καταδίωξη με σκοπό να επιβάλλουν αντίποινα στον Ορχομενό, όπως ήταν η συνηθισμένη τακτική τους.
Τη νύχτα της 9ης προς τη 10η Σεπτεμβρίου 1943 μ.Χ. λίγα μέτρα πιο κάτω από την εκκλησία της Παναγίας, τα γερμανικά τανκς ακινητοποιήθηκαν χωρίς να υπάρχει κανείς φανερός λόγος. Όπως εξιστόρησε ο επικεφαλής του γερμανικού αποσπάσματος Χόφμαν, η μορφή της Παναγίας φανερώθηκε στο νυχτερινό ουρανό.
Η αυθεντική διήγηση του θαύματος
«Εἶναι ἀκόμη μεσάνυχτα. Ἡ φάλαγγα ἔχει προσπεράσει πεντακόσια πενήντα μέτρα τὸν ναό, ὅταν ξαφνικὰ τὸ πρῶτο τὰνκ ἀκινητοποιεῖται στὴ μέση του δρόμου. Μπροστὰ τοὺς οἱ Γερμανοὶ βλέπουν μία μεγαλόπρεπη γυναίκα μὲ τὸ χέρι ὑψωμένο σὲ ἀπαγορευτικὴ στάση. Τὸ δεύτερο τὰνκ προσπαθεῖ νὰ προσπεράσει τὸ πρῶτο, ἀλλὰ πέφτει σ᾿ ἕνα χαντάκι, ἐνῶ τὸ τρίτο τὰνκ ἀκινητοποιεῖται σ᾿ ἕνα χωράφι, μέσα ἀπὸ τὸ ὁποῖο προσπαθοῦσε νὰ περάσει.
Ξημέρωσε ἡ 10η Σεπτεμβρίου. Ὁ Γερμανὸς διοικητὴς Χόφμαν ζήτησε ἀπὸ τοὺς κατοίκους ἕνα τρακτὲρ γιὰ νὰ τραβήξει τὰ τάνκ. Τότε συνέβη κάτι θαυμαστό. Τὰ βαριὰ αὐτὰ ἅρματα μετακινήθηκαν ἀπὸ τὸ τρακτὲρ σὰν ἄδεια σπιρτόκουτα!
– Θαῦμα, θαῦμα! φώναξε ὁ διοικητὴς καὶ ζήτησε ἀπὸ τοὺς κατοίκους νὰ πάει στὴν ἐκκλησία.
Ἐκεῖνοι τὸν ὁδήγησαν πράγματι στὸν ναό. Ὁ Γερμανὸς στὴ θεομητορικὴ εἰκόνα τοῦ τέμπλου ἀναγνώρισε τὴ γυναίκα ποὺ ἐμπόδισε τὴ φάλαγγα νὰ προχωρήσει!
Ἔπεσε ἀμέσως στὰ γόνατα καὶ φώναξε μὲ θαυμασμό:
– Αὐτὴ ἡ γυναίκα σᾶς ἔσωσε! Νὰ τὴν τιμᾶτε καὶ νὰ τὴ δοξάζετε.
Ὁ Ὀρχομενὸς σώθηκε. Ὁ Χόφμαν διατάζει νὰ ἐλευθερωθοῦν οἱ ἑξακόσιοι μελλοθάνατοι καὶ ὑπόσχεται πὼς μέχρι τὸ τέλος τοῦ πολέμου ἡ πόλη δὲν θὰ πάθει κανένα κακό. Οἱ κάτοικοι εὐχαριστοῦν καὶ δοξολογοῦν τὴν προστάτιδα Θεοτόκο γιὰ τὴν ἀνέλπιστη σωτηρία τους.
Ὁ ἥλιος γέρνει στὴ δύση. Τὰ τὰνκ φεύγουν μὲ τὰ πυροβόλα κατεβασμένα, γιατὶ νικήθηκαν ἀπὸ τὴν ὑπέρμαχο Στρατηγὸ τοῦ Ὀρχομενοῦ».
Μετά το τέλος του πολέμου ο επικεφαλής επέστρεψε προσκυνητής στην Παναγία της Σκριπούς, χαρίζοντας στο ναό μια εικόνα με την αναπαράσταση του οράματός του. Από τότε σχεδόν κάθε χρόνο επέστρεφε στο ναό για να προσκυνήσει στις 10 Σεπτεμβρίου. Για το λόγο αυτό η Παναγία της Σκριπούς, εκτός των άλλων ημερομηνιών, γιορτάζει και στις 10 Σεπτεμβρίου με λιτανεία και μεταφορά της εικόνας, στον τόπο που ακινητοποιήθηκαν τα τανκς.
Η Μονή και ο ναός
Η Μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ή Μονή της «Παναγίας Σκριπούς» βρίσκεται στην ομώνυμη περιοχή – σημερινός Αθάμας – στον Ορχομενό της Βοιωτίας, απέναντι από τον αρχαιολογικό χώρο της πόλης και την αρχαία Ακρόπολη του Ορχομενού. Στην ευρύτερη περιοχή ο περιηγητής Παυσανίας (9, 38, 1) μνημονεύει δύο ιερά των Χαρίτων και του Διονύσου, τα οποία δεν έχουν μέχρι σήμερα βρεθεί, αλλά πρέπει κατά πάσαν πιθανότητα να βρίσκονταν στη θέση όπου το 874 μ.Χ. χτίστηκε η Μονή της Παναγίας Σκριπούς. Αυτό άλλωστε μαρτυρούν οι ανασκαφικές εργασίες που απεκάλυψαν εξωτερικά – στον περίβολο του ναού – ένα κτίσμα μυκηναϊκής περιόδου. Επίσης στο εσωτερικό του ναού απεκάλυψαν την ύπαρξη παλαιοχριστιανικού ψηφιδωτού.
Η Μονή της Παναγίας Σκριπούς είναι κτίσμα του 9ου αιώνα μ.Χ. και από το αρχικό συνολικό συγκρότημα σήμερα σώζεται μόνον το Καθολικό, αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου, αλλά και στους αποστόλους Πέτρο και Παύλο, όπως άλλωστε αποδεικνύει το τρισυπόστατο Ιερό Βήμα. Πράγματι, τα δύο ανατολικά πλάγια κλίτη δεν λειτουργούν ως πρόθεση και διακονικό, αλλά σύμφωνα με τις επιγραφές ως παρεκκλήσια των Αγίων Πέτρου και Παύλου «ων Ρώμης βώλαξ ιερήν κόνιν αμφικαλύπτει», κατά το χαραγμένο εκεί εξαιρετικό επίγραμμα.
Ο ναός της Παναγίας Σκριπού της Βοιωτίας, αποτελεί το πιο σημαντικό μνημείο από τη σειρά εκκλησιών του τύπου «σταυροειδούς μεταβατικού» στον ελλαδικό χώρο και είναι το μεγαλύτερο και πολυτελέστερο γνωστό μνημείο της εποχής, έξω από την Κωνσταντινούπολη. Η μοναστηριακή αυτή εκκλησία ξεχωρίζει για το μέγεθος (22,30 ? 18,60 μέτρα), χωρίς τον νάρθηκα, για την πλούσια μαρμάρινη διακόσμηση και τέλος για τις ιστορικές πληροφορίες που παρέχουν 4 επιγραφές με μνημειακή έκφραση. Από αυτές μαθαίνουμε ότι ο ιδρυτής του ναού είναι ο Λέων «βασιλικός Πρωτοσπαθάριος, και επί των οικιακών», δηλαδή αρχηγός των σπαθαρίων — της ανακτορικής φρουράς — στο Ιερό Παλάτιον στην Κωνσταντινούπολη. Ο Λέων ήταν ο ιδιοκτήτης της περιοχής «χώρον επικρατέων τε παλαιοτάτου Ορχομένοιο» και πως έχτισε την εκκλησία το 873/874 μ.Χ. Πράγματι, όσον αφορά τη χρονολογία κτίσεως είμαστε απόλυτα βέβαιοι, επειδή μια γραπτή επιγραφή, που είναι ενσωματωμένη στο εξωτερικό της αψίδας του ιερού, αναγράφει τόσο τη χρονολογία κατασκευής του καθολικού, το 874 μ.Χ., όσο και τον χορηγό-κτήτορα της Μονής, τον Λέοντα.
Δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα από που προέρχεται η περίεργη ονομασία Σκριπού για τη Μονή, που σημειωτέον είναι το αρχαιότερο Βυζαντινό μνημείο της Βοιωτίας και ένα από τα σπουδαιότερα της Ελλάδας. Η εκκλησία πάντως εξωτερικά είναι γεμάτη από επιγραφές και πιθανότατα σ’ αυτές τις εντοιχισμένες επιγραφές να οφείλεται το όνομα Σκριπού, από το λατινικό scriptus, που σημαίνει επιγραφή (inscription). Ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι εγγεγραμμένος σταυροειδής με τρούλο, με προεξέχουσες τις κεραίες του σταυρού και στενό νάρθηκα δυτικά. Στην τοιχοδομία του έχει χρησιμοποιηθεί άφθονο έτοιμο αρχαίο υλικό (όπως συμβαίνει σε πολλούς χριστιανικούς ναούς της εποχής) το οποίο προέρχεται από τον κοντινό αρχαιολογικό χώρο της ιστορικής πόλης του Ορχομενού. Έτσι, έχουν χρησιμοποιηθεί σπόνδυλοι κιόνων, πελεκημένα αγκωνάρια, ακόμη και επιτύμβιες στήλες που δημιουργούν απροσδόκητα κοσμήματα και αποχρώσεις στους μεγάλους επίπεδους τοίχους.
Το μνημείο αυτό είναι προσπάθεια μετάβασης από την παλαιοχριστιανική Βασιλική (Αρχιτεκτονική) στον Βυζαντινό ρυθμό. Ο ναός διασώζει θαυμάσια παλαιοχριστιανικά γλυπτά, σπάνιες επιγραφές της χριστιανικής, αλλά και της προχριστιανικής περιόδου, που χρησιμοποιήθηκαν ως οικοδομικό υλικό. Πιθανότατα ο ναός να σχεδιάστηκε ως ταφικό μνημείο του χορηγού του (μολονότι αυτό δεν συνηθιζόταν στη Βυζαντινή Ελλάδα) και ίσως το κατακόρυφο ηλιακό ρολόι που κοσμεί τον ναό να είναι ένα είδος αναφοράς στην αιώνια ζωή. Ούτως ή άλλως ο κτήτορας του ναού θέλησε το κτίσμα αυτό να έχει: «τερπνόν αποστίλβον περικαλλέα πάντοθεν αίγλην». Ο γλυπτικός διάκοσμος του καθολικού της Μονής είναι πλούσιος στις εσωτερικές και εξωτερικές του επιφάνειες, πολλά γλυπτά μέλη όμως (από αρχαίους ναούς ή και από πρωτοχριστιανικό νεκροταφείο) είναι ενσωματωμένα και στα μεταγενέστερα κελιά, νότια του καθολικού και στο πρόπυλο δυτικά, ενώ άλλα βρίσκονται στις αποθήκες. Τα παλαιότερα κελιά της Μονής βρίσκονται δυτικά από τα νεότερα, σε ένα κτίριο που αποτελείται από πέντε διαδοχικούς κεραμοσκεπείς χώρους.

Σύμφωνα με τις αρχαιολογικές έρευνες οι παλαιότερες από τις τοιχογραφίες που κοσμούν τον ναό είναι του 12ου αιώνα μ.Χ. Από το 1930 μ.Χ. εκτελούνται εργασίες αναστήλωσης, όπως και εργασίες για τη συντήρηση και καθαρισμό των τοιχογραφιών, ενώ το 1939 μ.Χ. κτίστηκε (σε σχέδια του Υπουργείου Πολιτισμού) και το κωδωνοστάσιο του ναού, που βρίσκεται βορειοδυτικά στον χώρο της μονής.
Το ιστορικό αυτό μνημείο εντάχθηκε στο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης 1994-1999 μ.Χ., στο Περιφερειακό Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Στερεάς Ελλάδας. Και ενώ ολοκληρωνόταν η αποκάλυψη και η συντήρηση των τοιχογραφιών των ιερών, καθώς και η στερέωση και ο καθαρισμός των γλυπτών του νάρθηκα, ο ναός υπέστη εμπρησμό. Από τη φωτιά προκλήθηκαν σοβαρές ζημιές, ωστόσο σε μια πρώτη φάση συντελέστηκε με αμμοβολή ο καθαρισμός του εσωτερικού ναού από την καπνιά, ενώ τώρα αναμένεται η έναρξη των εργασιών της δεύτερης φάσεως για την αποκατάσταση των καμένων παραθυρόφυλλων και των τοιχογραφιών του νάρθηκα.
Η Παναγία Σκριπού για πολλά χρόνια λειτούργησε ως ανδρικό μοναστήρι, ενώ τα τελευταία χρόνια λειτουργεί ως ενοριακός ναός. Ως το 1821 μ.Χ. διατηρούσε 60 καλογέρους, που διαλύθηκαν το 1926 μ.Χ. μετά την απαλλοτρίωση των κτημάτων του μοναστηριού. Πανηγυρίζει στις 15 Αυγούστου, γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στις 23 Αυγούστου, απόδοση της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, αλλά και στις 10 Σεπτεμβρίου, ημέρα κατά την οποία, το έτος 1943 μ.Χ., ο Ορχομενός και οι κάτοικοί του σώθηκαν με θαύμα της Παναγίας από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής που ήθελαν να κάψουν την πόλη και να σκοτώσουν τους κατοίκους της.
Βιογραφία
Η μονή της «Παναγίας Σκριπού» (ή Ορχομενιώτισσας) της Βοιωτίας, κοντά στον αρχαίο Ορχομενό, περιλαμβάνει το πιο σημαντικό μνημείο από τη σειρά εκκλησιών του τύπου «σταυροειδούς μεταβατικού» στον ελλαδικό χώρο. Ένα ωραιότατο κατακόρυφο ηλιακό ρολόι κοσμεί το ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη Μονή. Πιθανότατα ο ναός σχεδιάσθηκε ως ταφικό μνημείο του χορηγού του, του Λέοντα, Πρωτοσπαθάριου (οστιάριος, εκκλησιαστικός αξιωματούχος και στρατηγός, διοικητής του θέματος της Ελλάδας που είχε έδρα τη Θήβα) της Ανακτορικής φρουράς του Βυζαντινού αυτοκράτορα (873/874 μ.Χ.).
Οι Επιγραφές του Ναού
Γύρω από τον Ιερό Βυζαντινό Ναό της Παναγίας Σκριπούς (ή Ορχομενιώτισσας), όπως προείπαμε, υπάρχουν διάσπαρτες επιγραφές, οι οποίες παρέχουν σημαντικές πληροφορίες για την ίδρυση του Ιερού Ναού. Χαρακτηριστικό γνώρισμα των επιγραφών είναι η ελληνική γλώσσα, στην οποία είναι γραμμένες.
 Η κυρίως κτητορική επιγραφή για την ίδρυση του Ιερού Ναού αναφέρει χαρακτηριστικά:
«ΠΑΝΑΓΗΑ ΘΕΟΤΩΚΕ ΣΥΝ ΤΟ ΜΟΝΩΓΕΝΗ ΣΟΥ ΙΥΩ ΒΟΗΘΙ ΤΟΥ ΣΟΥ ΔΟΥΛΟΥ ΛΕΩΝΤΟΣ ΒΑΣΙΛΗΚΟΥ ΠΡΟΤΩΣΠΑΘΑΡΙΟΥ ΚΕ ΕΠΙ ΤΟΝ ΟΙΚΗΑΚΩΝ ΣΥΝ ΤΙ ΣΥΝΕΥΝΩ ΚΕ ΤΥΣ ΦΙΛΤΑΤΥΣ ΤΕΚΝΥΣ ΑΥΤΟΥ ΕΚ ΠΟΘΟΥ ΚΕ ΠΗΣΤΕΟΣ ΜΕΓΙΣΤΙΣ ΑΝΑΣΤΙΣΑΝΤΟΣ ΤΟΝ ΣΟΝ ΑΓΙΩΝ ΝΑΟΝ.ΑΜΗΝ».

Η επιγραφή αυτή πέρα από τα παροράματα που παρουσιάζει, μας αφήνει να υποθέσουμε ότι ο παλαιοχριστιανικός ναός τιμόταν στο όνομα της Παναγίας και ήταν ερειπωμένος στα χρόνια του Λέοντα. Αυτό το ναό, μας λέει η επιγραφή «ανέστησε» ο Λέων ο Πρωτοσπαθάριος, ο επίτροπος των βασιλικών κτημάτων μαζί με τη σύζυγό του και τα αγαπημένα του τέκνα, από πόθο και πολύ μεγάλη πίστη.

Πατερικό των σπηλαίων του Κιέβου..Διηγήσεις από τη ζωή και τα κατορθώματα των οσίων πατέρων Της Κίεβο-Πετσέρσκαγια Λαύρας.

Πρόλογος

Η ΛΑΥΡΑ των Σπηλαίων του Κιέβου, υπήρξε μία ζωηφόρος άμπελος, που έθρεψε για χίλια σχεδόν χρόνια την Ορθοδοξία του Βορρά, με «βότρυας ζωής».

Παλαίστρα υπερφυών αγώνων.

Ορμητήριο πνευματικών αναβάσεων.

Φυτώριο αγίων ανδρών. Ανδρών, που με τις πύρινες προσευχές, τ' ασκητικά παλαίσματα, τις θαυματουργίες και την αγιότητά τους, ενίσχυσαν και στερέωσαν το μήνυμα του Ευαγγελίου στη Ρωσία.

Στο «Πατερικό των Σπηλαίων του Κιέβου» περιέχονται τα στοιχεία που διασώθηκαν από τους βίους και τα κατορθώματα των οσίων εκείνων πατέρων, των πρώτων οικιστών των σπηλαίων και των μαθητών τους.

Συντάχθηκε στα μέσα του 13ου αιώνα στη σλαβονική γλώσσα.

Στα τρία πρώτα μέρη του βιβλίου, ο άγνωστος συντάκτης του, συγκέντρωσε τις σχετικές διηγήσεις των οσίων Νέστορος του χρονογράφου, Πολυκάρπου, αρχιμανδρίτου της Λαύρας και Σίμωνος, επισκόπου Βλαντιμίρ και Σουζντάλ.

Στο τέταρτο μέρος, δίνονται κάποια βιογραφικά στοιχεία για τους τρεις αυτούς ιερούς συγγραφείς, ενώ έχουν προστεθεί και δύο μεταγενέστερες «διηγήσεις» που σχετίζονται με τη μονή των Σπηλαίων.

Το «Πατερικό» γνώρισε και άλλες νεώτερες εκδόσεις στη σλαβονική και ρωσική γλώσσα.

Μία απ' αυτές, της Οδησσού (1903), απετέλεσε την κύρια πηγή μας για την ελληνική μετάφραση, στην οποία προτάξαμε και ένα σύντομο ιστορικό σημείωμα για τη Λαύρα των Σπηλαίων.

Απ' αυτή την έκδοση, προέρχονται και οι χαριτωμένες λαϊκές γκραβούρες που συνοδεύουν το κείμενο.

Ανατρέξαμε ωστόσο και σ' άλλα έργα, που μιαν επιλογή τους παραθέτουμε στο τέλος του βιβλίου, για τη διαφώτιση κάποιων σκοτεινών ιστορικών σημείων, τη διευκρίνιση ασαφειών, την αποκατάσταση σφαλμάτων σχετικών με χρονολογίες, γεγονότα και πρόσωπα. Είναι αλήθεια ότι στους ιερούς χρονογράφους παρατηρείται κάποτε, είτε άγνοια ορισμένων γεγονότων, είτε αδιαφορία για την ακρίβεια και τεκμηρίωση των πληροφοριών που παρέχουν.

Δικαιολογημένη όμως είναι τόσο η πρώτη όσο και η δεύτερη.

Η άγνοια, γιατί οι συνθήκες της εποχής τους δεν ευνοούσαν κατά κανόνα την επαρκή ιστορική έρευνα και ενημέρωση.

Και η αδιαφορία, γιατί ένας ιερός χρονογράφος δεν «γράφει ιστορία», αλλά «λαλεί οικοδομήν και παράκλησιν και παραμυθίαν», κατά τον απόστολο Παύλο, «προς τον καταρτισμόν των αγίων..., εις οικοδομήν τον σώματος του Χριστού».

Σημειώνουμε τέλος, ότι κατά την επεξεργασία της ελληνικής μεταφράσεως, απαλλάξαμε το κείμενο από ένα φόρτο περιττολογιών, επαναλήψεων και εκφραστικών υπερβολών, που θα καθιστούσαν κουραστική την ανάγνωσή του.

Μέσα στο «Πατερικό των Σπηλαίων του Κιέβου», ο αναγνώστης δεν θα βρει τη σοφία του κόσμου τούτου.

Θα βρει όμως την παρουσία του Αγίου Πνεύματος,

θα βρει την περίσσεια της χάριτος,της σοφίαςκαι της δυνάμεως του Θεού στους απλοϊκούς σπηλαιώτες πατέρες του πρώιμου ρωσικού μοναχισμού.

Ο βίος και η πολιτεία τους, αποδεικνύουν γι' άλλη μια φορά ότι «τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη, και τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο Θεός, ίνα καταισχύνη τα ισχυρά και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξελέξατο ο Θεός, και τα μη όντα, ίνα τα όντα καταργήσει».

Η Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου

Η ΛΑΥΡΑ των Σπηλαίων του Κιέβου (Κίεβο-Πετσέρσκαγια ή απλώς Πετσέρσκαγια Λαύρα) βρίσκεται στο νότιο άκρο του Κιέβου, πάνω σε δυο λοφίσκους της δεξιάς όχθης του Δνείπερου πόταμου. Τον 11ο αιώνα, ο τόπος αυτός ήταν καλυμμένος με πυκνά δάση.

Πρώτος ασκητής της περιοχής ήταν ο πρεσβύτερος Ιλαρίων, που έσκαψε εδώ ένα σπήλαιο και επιδόθηκε στη νηστεία και την προσευχή.

Το 1051 ο Ιλαρίων γίνεται μητροπολίτης Κιέβου και το σπήλαιο του μένει έρημο. Τότε έρχεται και κατοικεί σ' αυτό ο όσιος Αντώνιος ο Αθωνίτης, ο πατέρας και θεμελιωτής του ρώσικου μοναχισμού.

Μέσ' από τις σελίδες του «Πατερικού» θα γνωρίσουμε τις συνθήκες και τα περιστατικά που συνδέονται με την ίδρυση της Λαύρας στον τόπο που ασκήτεψε ο όσιος Αντώνιος. Θα δούμε ακόμη την οργάνωσή της σε κοινόβιο, από το μεγάλο οργανωτή του ρώσικου μοναχισμού όσιο Θεοδόσιο, με βάση το τυπικό της μονής του Στουδίου Κωνσταντινουπόλεως.

Στους δυο πρώτους αιώνες της υπάρξεώς της (11ο και 12ο), η μονή διαλάμπει σαν μεγάλη μοναστική και πνευματική εστία, καθώς και σαν κέντρο χρονογραφικών συγγραφών και συναξαριών.

Γύρω στα 1113 ο μοναχός της όσιος Νέστωρ (1050-1114), ολοκληρώνει το «Χρονικό» του, που τον αναδεικνύει σε πρώτο χρονογράφο της Ρωσίας. Χαρακτηριστικό είναι και το γεγονός ότι μέσα σ' αυτούς τους δυο αιώνες από τη μονή προήλθαν είκοσι επίσκοποι της Ρωσικής Εκκλησίας.

Μέχρι τα μέσα του 13ου Αι. η μονή των Σπηλαίων δεν θα γνωρίσει κάποια σοβαρή καταστροφή, πέρα από κείνη που προκάλεσε στα 1096 μια από τις επιδρομές των Πολόφτσων. Τότε έχασαν τη ζωή τους πολλοί μοναχοί, καταστράφηκαν κειμήλια και πυρπολήθηκε ο κεντρικός ναός της Θεοτόκου, εγκαινιασμένος μόλις επτά χρόνια πριν. Πενήντα χρόνια χρειάστηκαν οι μοναχοί που επέζησαν για ν' αποκαταστήσουν τις τεράστιες ζημιές.

Στα 1240 όμως, οι Μογγόλοι καταστρέφουν στο πέρασμά τους την εκκλησία και τα περισσότερα κελιά, ενώ σε μια δεύτερη επιδρομή, στα 1300, αποτελειώνουν ό,τι άφησαν την πρώτη φορά. Τότε οι μοναχοί σκορπίστηκαν στα γύρω βουνά, όπου έσκαψε ο καθένας κι από μια σπηλιά. Συχνά όμως συγκεντρώνονταν στα ερείπια της μονής για κοινές ακολουθίες.

Δυο φορές ακόμη θ' ανοικοδομηθεί κι άλλες τόσες θα καταστροφή η πολύπαθη μονή από τους Τατάρους, σ' επιδρομές τους του 1399 και του 1484.

Μέχρι τα τέλη του 16ου Αι. η μονή υπάγεται στο μητροπολίτη Κιέβου. Τότε όμως τη διοικητική και πνευματική της εποπτεία αναλαμβάνει το πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, που την καθιστά πατριαρχικό σταυροπήγιο.

Στα τέλη του ίδιου αιώνα, η μονή αντιμετωπίζει έναν άλλου είδους εχθρό. Δεν είναι τώρα οι βάρβαροι, «οι αποκτείνοντες το σώμα, την δε ψυχήν μη δυνάμενοι αποκτείναι», αλλ' οι ψυχοκτόνοι ουνίτες.

Συγκεκριμένα, στην ουνιτική ψευδοσύνοδο του Μπρέστ-Λιτόφσκ (1596), ο βασιλιάς της Πολωνίας Σιγισμούνδος Γ' (1566-1632) και ο πάπας Κλήμης Η' (1592-1605), συμφώνησαν να υπαγάγουν πάλι τον αρχιμανδρίτη της Λαύρας στο μητροπολίτη Κιέβου, που είχε προσχωρήσει στην Ουνία. Για την υλοποίηση της αποφάσεως, έπρεπε πρώτα ν' απομακρυνθεί ο ορθόδοξος αρχιμανδρίτης Νικηφόρος Τούρα. Ο ουνίτης μητροπολίτης Κιέβου Μιχαήλ Ροσόγκα, ζήτησε για το σκοπό αυτό τη βοήθεια του Πολωνού βασιλιά. Ο τελευταίος επιχείρησε επέμβαση στη μονή για τη σύλληψη του αρχιμανδρίτη Νικηφόρου, που απέτυχε χάρη στη δυναμική συσπείρωση και μαχητική αντίσταση των μοναχών.

Δυο χρόνια αργότερα (1598), ο βασιλιάς και ο ουνίτης μητροπολίτης, κάνουν νέα απόπειρα, στέλνοντας στη μονή τον πανούργο Ιωάννη Κοσίτσυ. Κι αυτός όμως αντικρίζει τις πύλες κλειστές και εκατοντάδες ορθοδόξων Κοζάκων να τις φρουρούν. Ακολούθησε ένας αληθινός θρησκευτικός πόλεμος, που κατέληξε σε θρίαμβο των μοναχών και της Ορθοδοξίας.

Μέχρι τα μέσα του 17ου αι. το μοναστήρι παραμένει ένα πανίσχυρο κέντρο αντιδράσεως κατά της ουνίας και της λατινικής προπαγάνδας.

Στα 1688, έναν αιώνα μετά την ίδρυση του πατριαρχείου Μόσχας (1589), περιέρχεται στη δικαιοδοσία του, χάνοντας οριστικά την κανονική εξάρτηση από το οικουμενικό πατριαρχείο.

Στις αρχές του 17ου Αι. οι αρχιμανδρίτες Ελισαίος Πλετενέτσκυ και Ζαχαρίας Κοπισιένσκυ, ίδρυσαν το μοναστηριακό τυπογραφείο, όπου μέχρι το τέλος του ίδιου αιώνα τυπώθηκαν 117 αξιόλογα βιβλία, λειτουργικά και αντιλατινικά. Το έργο τους συνέχισε και επέκτεινε ο αρχιμανδρίτης Πέτρος Μογίλας (1627-1633), ο οποίος ίδρυσε και ανώτερη εκκλησιαστική σχολή. Η σχολή αυτή, η πρώτη στη Ρωσία, εξελίχθηκε στην περίφημη θεολογική ακαδημία του Κιέβου.

Τον ίδιο όμως αιώνα, εξαιτίας των ρωσοτουρκικών διενέξεων, η μονή δέχεται συχνές και καταστρεπτικές επιθέσεις των Τούρκων.

Για την προφύλαξή της, ο τσάρος την οχυρώνει απ' όλες τις πλευρές, αρχικά με χωμάτινα αναχώματα κι έπειτα με πέτρινο τείχος και πύργους.

Το 1718 μεγάλη πυρκαγιά καταστρέφει το τυπογραφείο, τη βιβλιοθήκη, την εκκλησία και το μεγαλύτερο τμήμα του μοναστηριακού συγκροτήματος. Μέσ' από τη στάχτη, οι μοναχοί ανασύρουν τη θαυματουργό εικόνα της Θεοτόκου, που δεν έχει υποστεί παρά ασήμαντες ζημιές. Την ημέρα εκείνη, ο αρχιμανδρίτης Ιωαννίκιος, πηγαίνει για ν' αναφέρει το τραγικό γεγονός στο Μ. Πέτρο.

Σώθηκε η εικόνα της Θεοτόκου; ρώτησε αμέσως ο τσάρος.

Σώθηκε!

Αν η εικόνα σώθηκε, τότε και η μονή σώθηκε! είπε ο μονάρχης με χαρά.

Την ίδια κιόλας ημέρα, άρχισε με αυτοκρατορική βοήθεια, η ανοικοδόμηση της μονής. Ο Μ. Πέτρος, άφησε μάλιστα διαθήκη στους διαδόχους του, να την προστατεύουν και να την ενισχύουν.

Στους επόμενους δύο αιώνες, μέχρι την πτώση του τσαρικού καθεστώτος, η περίδοξη Κίεβο-Πετσέρσκαγια Λαύρα — συνοδικό σταυροπήγιο από το 1721 — θα λάμπει σ' όλη τη ρωσική επικράτεια

σαν εργαστήριο της ευσέβειας και της αγιότητας,

σαν κάστρο Ορθοδοξίας και αντιαιρετικών αγώνων,

σαν κέντρο εικονογραφίας και λοιπών εκκλησιαστικών τεχνών,

σαν εστία καλλιέργειας των θεολογικών γραμμάτων και εκδόσεως ορθοδόξων Βιβλίων.

Ο ακτινοβόλος αυτός φάρος του πνεύματος και της ορθοδόξου παραδόσεως, έσβησε όμως βίαια, «κρίμασιν οις Κύριος οίδε», μετά την οκτωβριανή επανάσταση του 1917.

Το 1941, η Λαύρα και ο ναός της, λεηλατήθηκαν από τους Γερμανούς κατακτητές, που αφαίρεσαν μοναδικά μνημεία της εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής των 11ου-18ου Αι.

Τα τελευταία χρόνια, στον ιερό αυτό τόπο, όπου για πολλές δεκαετίες δεν συναντούσε κανείς «ούτε εορτή, ούτε θυμίαμα, ούτε προσφορά», με τη χάρη του πανάγαθου Θεού, αρχίζει να λάμπει πάλι το θείο φως, της μοναχικής βιοτής και πολιτείας.

8-ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ

ΠΕΡΙ ΗΣΥΧΙΑΣ
 
...Μια μικρή τρίχα αναστατώνει τον οφθαλμό, και μια μικρή φροντίδα εξαφανίζει την ησυχία.
Γιατί ησυχία σημαίνει απόθεσης σκέψεων κα απαρνήσεις σπουδαίων και αναγκαίων φροντίδων…
   
ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
 
...Προσευχή, ως προς την ποιότητα της είναι συνουσία και ένωση του ανθρώπου με τον Θεό, και ως προς την ενέργεια της, σύστασης και διατηρήσεις του κόσμου , συμφιλιώσεις με το θεό, μητέρα των δακρύων καθώς επίσης και θυγατέρα, συγχώρηση των αμαρτημάτων, γέφυρα που σώζει από τους πειρασμούς, τοίχος που μας προστατεύει από τις θλίψεις, συντριβή των πολέμων, έργο των Αγγέλων, τροφή όλων των ασώματων, η μελλοντική ευφρόσυνη, εργασία που δεν τελειώνει, πηγή αρετών, πρόξενος των χαρισμάτων, αφανής πρόοδος, τροφή της ψυχής, φωτισμός του νου, τσεκούρι που χτυπά την απόγνωση, απόδειξη της ελπίδος, διάλυσης της λύπης, πλούτος των μοναχών, θησαυρός των ησυχαστών, μείωση του θυμού, καθρέπτης της πνευματικής προόδου, φανέρωση των μέτρων της αρετής, δήλωση της πνευματικής καταστάσεις, αποκάλυψη των μελλοντικών καταστάσεων, σημάδι της πνευματικής δόξης που έχει κανείς.
Μια είναι εξωτερικώς η στάση της προσευχής αλλά παρουσιάζει πολλές ποικιλίες και διάφορες. Άλλοι συνομιλούν μαζί του σαν σε φίλο και κύριο του, και του προσφέρουν τον ύμνο και την ικεσία χάριν των άλλων και όχι του εαυτού τους. Άλλοι ζητούν πλούτο και δόξα και περισσότερη παρρησία.
Άλλοι παρακαλούν να απαλλαγούν τελείως από τον εχθρό τους.
Μερικοί παρακαλούν να τους δοθεί κάποια τιμή, και μερικοί για την τέλεια εξάλειψη του χρέους τους.
Άλλοι ζητούν απελευθέρωση από τα δεσμά των παθών και άλλοι συγχώρεση των αμαρτημάτων.
Μην επιτηδεύεσαι τα λόγια της προσευχής σου.
Γιατί πολλές φορές τα απλά και ανεπιτήδευτα ψελλίσματα των μικρών παιδιών ευχαρίστησαν και ικανοποίησαν τον  ουράνιο Πατέρα τους.
Μη ζητάς να λέγεις πολλά στην προσευχή σου, για να μην διασκορπιστεί ο νους σου αναζητώντας λόγια .
Ένας λόγος τελωνικός και ένας λόγος πίστεως έσωσε τον ληστή.
Η πολυλογία στην προσευχή πολλές φορές δημιούργησε στο νου φαντασίες και διάχυση, ενώ αντιθέτως η μονολογία συγκεντρώνει το νου.
Όταν αισθάνεσαι γλυκύτητα η κατάνυξη σε κάποιο λόγο της προσευχής σου, σταμάτησε σε αυτόν γιατί συμπροσεύχεται μαζί μας ο φύλαξ  Άγγελός μας.
Άλλο πράγμα είναι ο ρύπος της προσευχής, άλλο ο αφανισμός,  άλλο  η κλοπή και άλλο ο μώμος.
Ο ρύπος είναι το να ίστασαι ενώπιον του Θεού και αν έχεις αισχρές σκέψεις.
Ο αφανισμός είναι το να αιχμαλωτίζεται ο νους σου από μάταιες φροντίδες και μέριμνες.
Η κλοπή είναι το να πέφτει η σκέψη ανεπαίσθητα σε ρεμβασμό.
Και  μώμος είναι ο οποιαδήποτε πειρασμός που έρχεται να μας θίξει την ώρα της προσευχής.
Όταν δεν είμαστε μόνοι μας κατά την ώρα της προσευχής τότε ας λαμβάνουμε μόνο εσωτερικά την αρμόζουσα ικετευτική στάση.
Όταν όμως απουσιάζουν εκείνοι που θα μας επαινούσαν, τότε ας συμμορφώσουμε αναλόγως και την εξωτερική μας στάση.
Γιατί στους ατελείς πολλές φορές ο νους συμμορφώνεται προς την στάση του σώματος.
Ο Θεός, ο καλός μας οικονόμος, τους ευγνώμονες τους εφελκύει στην ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ με την σύντομη εκπλήρωση του αιτήματος των.
Ενώ τις αχάριστες και όμοιους με τους σκύλους ψυχές τις αναγκάζει να κάθονται πλησίον Του  προσευχόμενες, πεινασμένες και διψασμένες για τα αιτήματα τους.
Γιατί ο αγνώμων σκύλος μόλις πάρει το ψωμί, απομακρύνεται αμέσως από εκείνον που του το έδωσε…
   
ΠΕΡΙ ΑΠΑΘΕΙΑΣ
 
….Είναι και διακρίνεται πραγματικά ως απαθής εκείνος που αφθαρτοποίησε την σάρκα του, που ανύψωσε το νου του επάνω από την ορατή κτίση και υπέταξε σε αυτόν όλες τις αισθήσεις, που παρέστησε την ψυχή του εμπρός στο πρόσωπο του Κύριου και που προχωρεί συνεχώς και πλησιάζει τον Κύριο υπερεντώντας τον με ζήλο υπεράνθρωπο. Μερικοί πάλι ορίζουν την απάθεια ως ανάσταση της ψυχής πριν από την ανάσταση του σώματος.
Και άλλοι ως τέλεια επίγνωση του Θεού, δεύτερα κατά σειρά μετά την επίγνωση που έχουν οι Άγγελοι.
Απάθεια έχει η ψυχή, που ταυτίστηκε τόσο με τις αρετές, όσο οι εμπαθείς με τις ηδονές.
Εάν το όριο της γαστριμαργίας είναι να πιέζει κανείς τον εαυτό του να φάει και χωρίς να έχει όρεξη, τότε το όριο της εγκράτειας είναι, κι όταν πεινά, να συγκρατεί την φύση του, παρόλο ότι δεν είναι ένοχη για κάτι.
Εάν το όριο της λαγνείας είναι η μανιώδης διέργεσις και προς τα άλογα ζώα και τα άψυχα αντικείμενα, τότε το όριο της αγνείας είναι να τα αισθάνεται κανείς όλα και να τα αντιμετωπίζει σαν άψυχα.
Εάν το τέρμα της φιλαργυρίας είναι , να παύει κανείς και να μην χορταίνει ποτέ μαζεύοντας χρήματα, τότε το τέρμα της ακτημοσύνης είναι να μη λυπάται ούτε το σώμα του ακόμη.
Εάν το τέρμα της ακηδίας είναι, να μην έχει κανείς υπομονή ενώ ζει σε πλήρη άνεση, τότε το τέρμα της υπομονής είναι να ζει σε θλίψη και να θεωρεί ότι έχει άνεση.
Εάν το πέλαγος της οργής είναι να αποθηριώνεται κανείς και όταν είναι μόνος του, τότε το πέλαγος της μακροθυμίας είναι, να είναι όμοια γαλήνιος και στην απουσία και στην παρουσία του υβριστή.
Εάν το ύψος της κενοδοξίας είναι, να δείχνει κανείς επιτηδευμένη επιδεικτική συμπεριφορά και όταν είναι μόνος του, τότε οπωσδήποτε το γνώρισμα της ακενοδοξίας είναι να μην κλέπτεται καθόλου ο λογισμός στην παρουσία αυτών που τον επαινούν.
Εάν το γνώρισμα της απώλειας, δηλαδή της υπερηφάνειας, είναι να αισθάνεται κανείς έπαρση και όταν έχει ταπεινή εξωτερική εμφάνιση, τότε η απόδειξη της σωτήριου ταπεινώσεως είναι να έχει ταπεινό φρόνημα και στα ψηλά επιτεύγματα και κατορθώματα.
Εάν η απόδειξη της τέλειας εμπάθειας είναι, να υποχωρεί κανείς πάραυτα σχεδόν στο κάθε τι που ενσπείρουν οι δαίμονες, τότε εγώ θεωρώ σαν γνώρισμα της άγιας απάθειας το να μπορεί κανείς να λέγει καθαρά «Εκκλίνοντος από εμού του πονηρού ούκ έγίνωσκιον» (ψαλμός ρ 4) ούτε πως ήλθε ούτε γιατί ήλθε ούτε πως απήλθε αντίθετα νοιώθω πλήρης αναισθησία προς όλα αυτά, είμαι όλος ενωμένος με το Θεό και πάντοτε θα είμαι.
Οποίος αξιώθηκε αυτήν την κατάσταση, ενώ βρίσκεται ακόμη στην σάρκα του, έχει ως ένοικο του το Θεό, ο οποίος το κυβερνά σε όλα τα λόγια και τα έργα και τις πράξεις.
Έτσι ακούει μέσα του σαν κάποια φωνή το θέλημα του Κύριου που το αντιλαμβάνεται με ένα εσωτερικό φωτισμό, και γίνεται ανώτερος από κάθε ανθρώπινη διδασκαλία…
   
ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ ΕΛΠΙΔΟΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΩΣ  

...Ύστερα από όλα τα προηγούμενα τα τρία αυτά  μένουν, τα οποία σφίγγουν και διατηρούν τον σύνδεσμο όλων ΠΙΣΤΗ ΕΛΠΙΔΑ ΑΓΑΠΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΝΤΩΝ Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΗ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ.
Εγώ όμως την μια την βλέπω σαν ακτίνα, την άλλη σαν φως και την τρίτη σαν ηλιακό δίσκο, και όλες μαζί σας ένα φωτεινό απαύγασμα. Και μια και την αυτή λαμπρότητα.
Η πίστη μπορεί να επιτελέσει τα πάντα.
Η ελπίδα περικυκλώνει με το έλεος του Θεού και δεν καταισχύνει τον ελπίζοντα.
Η αγάπη δεν πέφτει ποτέ από το ύψος της ούτε σταματά από το τρέξιμο της ούτε επιτρέπει σε αυτόν που πλήγωσε με τα βέλη της, να ηρέμηση από την «μακάρια μανία» που του προξένησε.
Η αγάπη ως προς την ποιότητα της είναι ομοιώσεις με τον Θεό, όσο βέβαια είναι δυνατόν στους ανθρώπους.
Ως προς την ενέργεια της μέθη της ψυχής.
Ως προς τις ιδιότητες της, πηγή πίστεως, άβυσσος μακροθυμίας, θάλασσα ταπεινώσεως.
Η αγάπη χορηγεί την χάρη της προφητείας, η αγάπη παρέχει την δύναμη της θαυματουργίας, η αγάπη είναι η άβυσσος της θείας εκλάμψεως, η αγάπη είναι η πηγή του θεϊκού πυρός.
Η αγάπη είναι η στάση και η εδραίωση των Αγγέλων, η πρόοδος στους αιώνες όλων των εκλεκτών του Θεού.
Η αγάπη κυρίως είναι η απόρριψη κάθε εχθρικής και αντίθετου σκέψεις, εφόσον η « αγάπη ου λογίζεται το κακό» (Α ΚΟΡιγ,5).
Η αγάπη και η απάθεια και η υιοθεσία μόνο στην ονομασία διαφέρουν.
Όπως ταυτίζεται η ενέργεια στο φως, στη φωτιά και στη φλόγα, έτσι να σκέπτεσαι ότι συμβαίνει και σε αυτές.
Όσον πόσο αγάπης  λείπει, τόσο πόσο φόβου υπάρχει , γιατί όποιος δεν έχει φόβο ή είναι γεμάτος από αγάπη ή είναι νεκρωμένος ψυχικά.
Εάν το πρόσωπο που αγαπούμε γνήσια, μας μεταβάλλει εξ ολοκλήρου με την παρουσία του κα μας κάνει φαιδρούς και χαρωπούς και χωρίς λύπη, τι δεν θα προξενεί άραγε το πρόσωπο του Δεσπότου, όταν επισκέπτεται μυστικά την καθαρή ψυχή;
Εκείνος που αγαπά τον Κύριο έχει προηγούμενος αγαπήσει τον αδελφό του.
Το δεύτερο  οπωσδήποτε είναι απόδειξη του πρώτου.
Η δύναμης της αγάπης είναι η ελπίδα, γιατί περιμένουμε τον μισθό της αγάπης.
Η ελπίδα είναι πλούτος, ενός  πλούτου που δεν φαίνεται.
Αυτή φονεύει την απόγνωση
Αυτή είναι η θύρα της αγάπης.
Αυτή εικονίζει μέσα  μας τα πράγματα που βρίσκονται μακριά.
Αυτή είναι ανάπαυσις και ανακούφιση από τους κόπους.
Έλλειψη της ελπίδας σημαίνει αφανισμό της αγάπης. Σε αυτήν είναι δεμένοι οι πόνοι, σε αυτήν είναι κρεμασμένοι οι κόποι, αυτήν περικυκλώνει το έλεος του Θεου

7-ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ

ΠΕΡΙ ΛΟΓΙΣΜΩΝ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ
...Από δηλητηριώδη ρίζα και φοβερή μητέρα (υπερηφάνεια) προέρχεται ένα πολύ φοβερός απόγονος, δηλαδή η ανέκφραστη βλασφημία.
Για αυτό είναι ανάγκη να την φέρουμε στην μέση, γιατί δεν είναι τυχαίος εχθρός αλλά εχθρός  και αντίπαλος φοβερότερος από κάθε άλλον. Το δε χειρότερο είναι, ότι δεν μπορείς εύκολα να την εκφράσεις και να την εξομολογηθείς η να την στιλεύσεις ενωπίου πνευματικού γιατρού.
Ας πάψουμε να κρίνουμε και να κατακρίνουμε τον πλησίον, κι τότε δεν πρόκειται να φοβηθούμε τους λογισμούς της βλασφημίας.
Γιατί αφορμή και ρίζα του δευτέρου είναι το πρώτο.
Εκείνος που είναι κλεισμένος σε ένα σπίτι, ακούει τα λόγια αυτών που περνούν από έξω, χωρίς να συνομιλεί μαζί τους. Παρομοίως και η ψυχή που ζει με αυτοσυγκέντρωση, ταράσσεται ακούγοντας τις βλασφημίες που προφέρει διερχόμενος ο διάβολος.
Οποίος περιφρονεί τούτο τον δαίμονα, ελευθερώθηκε από το πάθος…


ΠΕΡΙ ΑΠΛΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΠΡΑΟΤΗΤΑΣ
…Η πραότης είναι μια αμετακίνητη κατάσταση του νου, που παραμένει η ίδια και στις τιμές και στις περιφρονήσεις.
Πραότης σημαίνει, το να προσεύχεσαι ειλικρινά για τον πλησίον σου χωρίς να ενοχλείσαι καθόλου από τις ταραχές που σου προξενεί.
Η πραότης είναι βράχος πάνω σε αφρισμένα κύματα, που εντελώς ακλόνητος διαλύει όλα τα κύματα, τα οποία τον κτυπούν.
Η πραότης είναι το στήριγμα της υπομονής, η θύρα ή καλύτερα η μητέρα της αγάπης., η προϋπόθεση της διακρίσεως, η πρόξενος της αφέσεις των αμαρτιών, το θάρρος της προσευχής, η περιοχή του ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, γιατι ο Κύριος λέγει «ΕΠΙ ΤΙΝΑ ΕΠΙΒΛΕΨΩ, ΑΛΛΑ Η ΕΠΙ ΤΟΝ ΠΡΑΩΝ ΚΑΙ ΗΣΥΧΙΟΝ;» (πρβλ.ΗΣ.ξς 2).
Η πραότης είναι συνεργός στην υπάκουη, οδηγός στην αδελφοσύνη, χαλινός της μανίας, κόψιμο του θυμού. Μίμηση του Χριστού. Ιδιότητα των Αγγέλων, δεσμός των δαιμόνων, ασπίδα κατά της πικρής οργής.
Στις καρδιές των πράων θα αναπαύεται ο Κύριος, ενώ η ταραχώδους ψυχή είναι καθέδρα του διάβολου. «ΟΙ ΠΡΑΕΙΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΟΥΣΙ ΓΗΝ»  ( ΜΑΤΘ. Ε, 5) μάλλον θα γίνουν κυρίαρχοι τους, ενώ οι οργίλοι και θυμώδεις άνδρες θα εξοριστούν από την γη τους.
Αυτός που θυμώνει και αυτός που ειρωνεύεται συναντήθηκαν μεταξύ τους. Και ήταν αδύνατο να ευρεθεί λόγος στη συζήτηση τους! Αν ανοίξεις την καρδιά του πρώτου, θα βρεις την μανία, και αν ερευνήσεις την ψυχή του δευτέρου θα αντικρίσεις την πονηρία.
Η απλότης είναι μια συνήθεια και συμπεριφορά της ψυχής αποίκιλη, που δεν κινείται σε κανένα κακό λογισμό.
Η ακακία είναι μια γλυκεία και χαρούμενη ψυχική κατάσταση απαλλαγμένη από κάθε κακή σκέψη και υπόνοια. Πρώτο γνώρισμα της παιδικής ηλικίας είναι η αποίκιλη απλότης. Όσο την είχε αυτή ο Αδάμ δεν αντίκρισε στον εαυτό του ούτε ψυχική γυμνότητα, ούτε σωματική ασχημοσύνη.
Πονηρός σημαίνει άνθρωπος που κάνει ψευδείς προβλέψεις και που φαντάζεται ότι αντιλαμβάνεται τους λογισμούς των άλλων από τα λόγια τους, και τα μυστικά των καρδιών τους από τις εξωτερικές κινήσεις.
Απονήρευτος άνθρωπος σημαίνει, καθαρά φύση της ψυχής, όπως ακριβώς επλάσθει που συνεργάζεται και συνομιλεί εύκολα με όλους τους ανθρώπους.
Ευθύτητα σημαίνει, απερίεργοι σκέψη, ανυπόκριτη συμπεριφορά, ομιλία φυσική και ανεπιτήδευτη.
Ο Πονηρός είναι συνόμιλος και συνώνυμος του διάβολου.
Για αυτό και ο Κύριος μας δίδαξε έτσι να τον αποκαλούμε τον διάβολο λέγοντας «ΡΥΣΑΙ ΗΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΟΝΗΡΟΥ» (ΜΑΤΘ. , 13).
Η υποκρισία είναι μια κατάσταση  όπου το σώμα, οι εξωτερικές δηλαδή εκδηλώσεις βρίσκονται σε αντίθεση με την ψυχή.
Είναι δε η κατάσταση αυτή περιπλεγμένη με παντός είδους κακές σκέψεις και επινοήσεις…


ΠΕΡΙ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗΣ
 …Ο παρών λόγος παρουσίασε ενώπιον μας προς εξέταση ένα θησαυρό ο οποίος βρίσκεται ασφαλισμένος μέσα σε οστράκινα σκεύη η καλύτερα σε ανθρώπινα σώματα.
Ένα θησαυρό που η ποιότης του δεν μπορεί καθόλου να κατανοηθεί με λόγια. Έχει δε ο θησαυρός αυτός από έξω μόνο μια επιγραφή η οποία είναι ακατανόητη και παρέχει πολλή και ατελείωτη ερευνητική προσπάθεια σε όσους ζητούν να την εξηγήσουν με λόγια. Και η επιγραφή  αυτή έχει ως εξής.
«Η ΑΓΙΑ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ».
Όσοι οδηγούνται από το πνεύμα του Θεού ας έλθουν μαζί μας στο νοερό και πάνσοφο τούτο συνέδριο και ας κρατούν νοερός στο χέρι τους θεόγραπτες πλάκες γνώσεις.
Άρχισε λοιπόν το συνέδριο.
Συγκεντρωθήκαμε και συζητήσαμε και ερευνήσαμε εξεταστικά την σημασία της σπουδαίας αυτής επιγραφής.
Ένας έλεγε ότι ταπεινοφροσύνη είναι το να λησμονείς αμέσως τα κατορθώματα σου.
Άλλος, το να θεωρείς τον εαυτό σου πιο τελευταίο και πιο αμαρτωλό από όλους.
Άλλος, το να γνωρίσεις καλά με τον νου σου την δική σου αδυναμία και ασθένεια.
Άλλος, το να προλαμβάνεις σε φιλονικίες να διαλύεις πρώτος την Οργή.
Άλλος, το να γνωρίζεις καλά την χάρη και την ευσπλαχνία του Θεού.
Άλλος να αισθάνεσαι ψυχική συντριβή και να απαρνείσαι το δικό σου θέλημα.
Και αφού τα άκουσα όλα αυτά τα εξέτασα μόνος μου με πολλή περίσκεψη και προσοχή, δεν κατόρθωσα με όσα άκουσα να καταλάβω την έννοια της μακάριας ταπεινοφροσύνης.
Για αυτό ως έσχατος όλων, αφού μάζεψα όπως ο σκύλος τα ψίχουλα από το τραπέζι που έπεσαν των γνωστικών εκείνων και μακαρίων Πατέρων κατέληξα στον εξής ορισμό.
Η ταπεινοφροσύνη είναι η ανώτερη χάρις της ψυχής, η οποία μπορεί να ονομασθεί μόνο από όσους την δοκίμασαν εκ πείρας.
Είναι ανέκφραστος πλούτος, ονομασία Θεού, δωρεά του Θεού εφ όσον Εκείνος λέγει «ΜΑΘΕΤΕ ΟΥΚ ΑΠΟ ΑΓΓΕΛΟΥ, ΟΥΚ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΟΥΚ ΑΠΟ ΔΕΛΤΟΥ, ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΕΜΟΥ», δηλαδή από την ενοίκησί μου και την έλλαμψί μου και την ενέργειά μου μέσα σας, «ΟΤΙ ΠΡΑΟΣ ΕΙΜΙ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟΣ ΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΤΩ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΩ ΦΡΟΝΗΜΑΤΙ, ΚΑΙ ΕΥΡΗΣΕΤΕ ΑΝΑΠΑΥΣΙΝ ΠΟΛΕΜΩΝ ΚΑΙ ΚΟΥΦΙΣΜΩΝ ΛΟΓΙΣΜΩΝ ΤΑΙΣ ΨΥΧΑΙΣ ΥΜΩΝ» (πρλβ ΜΑΤΘ. Ια 29).
Άλλο πράγμα είναι το να υπερηφανεύεται κανείς, και άλλο να μην υπερηφανεύεται και άλλο το να μην ταπεινώνεται.
Ο πρώτος καθημερινά κρίνει τους άλλους.
Ο δεύτερος δεν κρίνει τους άλλους πλην όμως δεν κατακρίνει και τον εαυτό του
Ο τρίτος  αν και απαλλαγμένος από την καταδίκη, καταδικάζει ο ίδιος συνεχώς τον εαυτό του.
Άλλο πράγμα είναι το να ταπεινοφρονεί κανείς, και άλλο το να αγωνίζεται να ταπεινοφρονεί, και άλλο το να επαινεί τον ταπεινόφρονα.
Τον πρώτο είναι των τέλειων, το δεύτερο των αληθινών υποτακτικών και το τρίτο όλων των πιστών.
Σε κάποιον αγωνιστή που προσπαθούσε να κατακτήσει την μακάρια ταπείνωση, οι ανόσιοι δαίμονες έσπερναν επαίνους στην καρδιά . Εκείνος δε μηχανάται κατόπιν θειου φωτισμού κάποιο ευσεβές τέχνασμα για να νικήσει την πονηρία των δαιμόνων.
Σηκώνεται λοιπόν αμέσως και γράφει στο τοίχο του κελιού του τα ονόματα των πλέων υψηλών αρετών, δηλαδή της τέλειας αγάπης, της Αγγελικής ταπεινοφροσύνης, της καθαρής προσευχής, της άφθαρτου αγνότητας και των παρομοίων.
Όσες φορές λοιπόν άρχιζαν να τον επαινούν οι λογισμοί τους έλεγε «Ας πάμε στον έλεγχο».
Πλησιάζοντας στο τοίχο διάβαζε τα ονόματα των αρετών και απευθυνόμενος στον εαυτό του έλεγε «Όταν αποκτήσεις αυτές, ας γνωρίζεις ότι ακόμη βρίσκεσαι μακριά από τον Θεόν».
Στην όσια ταπείνωση υπάρχουν ενώπιον του Θεού διάφορες βαθμίδες αναβάσεως, η τριακοστή, η εξηκοστή, και η εκατοστή.
Στην τελευταία βαθμίδα καταφέρνουν να ανέβουν οι απαθείς, στην μεσαία οι ανδρείοι και στη πρώτοι όλη…
   
ΠΕΡΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ

…Διάκριση στους αρχάριους είναι η ορθή επίγνωση του εαυτού τους. Στους μεσαίους είναι η νοερά αίσθηση η οποία διακρίνει αλάνθαστα το πραγματικό αγαθό από το φυσικό αγαθό και από το αντίθετο του κακό. Στους τέλειους είναι η γνώση που έχουν από θεϊκή έλλαμψι και η οποία έχει την δύναμη να φωτίζει πλήρως με την λάμψη της και όσα σκοτεινά υπάρχουν μέσα στους άλλους.
Κάθε πόλεμος των δαιμόνων εναντίον μας οφείλεται γενικώς στις τρεις επόμενες αιτίες.
ΣΤΗΝ ΑΜΕΛΕΙΑ, ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ, ΣΤΟ ΦΘΟΝΟ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ.
Ο πρώτος είναι ελεεινός, ο δεύτερος πανάθλιος και ο τρίτος μακάριος.
Σε όλες τις κατά Θεό προσπάθειες μας τρεις λάκκους μας σκάβουν οι δαίμονες.
Κατά αρχήν αγωνίζονται να μην κατορθωθεί το αγαθό.
Έπειτα αφού νικηθούν στο πρώτο σημείο, αγωνίζονται ώστε το αγαθό που κατορθώθηκε να μην είναι καθόλα θεάρεστο.
Όταν και σε αυτόν το στόχο αποτύχουν οι κλέφτες, τότε πλησιάζουν αθόρυβα στην ψυχή μας και  μας  μακαρίζουν ότι σε όλα πολιτευόμεθα όπως θέλει ο θεός.
Αντίπαλος του πρώτου πολέμου είναι η συστηματική μέριμνα του θανάτου, του δευτέρου η υποταγή και η εξουδένωση και του τρίτου η έντονη και συνεχής αυτομεμψία.
Άλλο πράγμα είναι η πρόνοια του Θεού, άλλο η βοήθεια του, άλλο η προστασία του, άλλο το έλεος του, και άλλο η παράκλησίς του.
Το μεν πρώτο εκτείνεται σε όλη την κτίση, το δεύτερο μόνο στους πιστούς, το τρίτο στους πιστούς, στους πραγματικά πιστούς, το τέταρτο σε όσους τον υπηρετούν, το δε τελευταίο σε όσους τον αγαπούν.
Μου έθεσαν μερικοί ένα δύσκολο πρόβλημα, ανώτερο από τις δυνάμεις εκείνων που βρίσκονται στα δικά μου μέτρα, και το οποίο δεν περιέχεται σε κανένα από τα βιβλία που ήρθαν στα χέρια μου. Μου έλεγαν δηλαδή «Ποια είναι τα ιδιαίτερα παιδία καθενός από τους οκτώ πονηρούς λογισμούς; Και ποιος από τους τρεις πρώτους είναι γεννήτωρ των υπολοίπων πέντε»; Εγώ τότε προβάλλοντας στην απορία αξιέπαινοι άγνοια, έμαθα από τους οσιότατους άνδρες τα εξής.
Μητέρα της πορνείας είναι η γαστριμαργία, της ακηδίας, η κενοδοξία.
Η λύπη είναι τεκνό και των τριών καθώς και η Οργή.
Μητέρα πάλι της υπερηφάνειας είναι πάλι η κενοδοξία.
Εγώ τότε λαμβάνοντας τον λόγο έλεγα προς τους αείμνηστους εκείνους.
«Σας ικετεύω να μου μάθετε στη συνεχεία και των οκτώ πονηρών λογισμών τα παιδία, και συγκεκριμένα από ποιο γεννάται το καθένα».
Και με δίδασκαν με πολλή καλοσύνη οι απαθείς εκείνοι λέγοντας μου ότι δεν βρίσκεται τάξις και σύνεσης στους ασύνετους αλλά μάλλον ακαταστασία και αταξία.
Με έπειθαν οι μακάριοι με πειραστικά παραδείγματα, φέροντας πολλά αποδεικτικά επιχειρήματα, εκ των οποίων μερικά τα συμπεριλαμβάνουμε στο παρόντα λόγο ώστε από αυτά να διαφωτιστούμε και για τα υπόλοιπα.
Επί παραδείγματι. Το άκαιρο γέλιο άλλοτε γεννάται από την πορνεία, άλλοτε από την κενοδοξία—όταν κανείς καυχάται μέσα του άκαιρα—και άλλοτε από την τρυφή.
Ο πολύς ύπνος άλλοτε γεννάτε από την τρυφή και άλλοτε από την νηστεία—όταν οι νηστεύοντες περηφανεύονται—άλλοτε από την ακηδία και άλλοτε από φυσική ανάγκη.
Η πολυλογία άλλοτε γεννάται από την γαστριμαργία και άλλοτε από την κενοδοξία.
Η ακηδία άλλοτε γεννάται από την τρυφή και άλλοτε από την αφοβία του θεού.
Η πονηρία πάλι από την οίηση και την Οργή.
Η υποκρισία από την αυταρέσκεια και την ιδιορρυθμία.
Η βλασφημία είναι γέννημα της υπερηφάνειας.
Και για να μην πολυλογώ όλων αυτών των παθών κατά κύριο λόγο είναι φονεύτρια η ταπείνωση.
Όσοι την απέκτησαν τα νικήσαν όλα.
Όλα όσα μας συμβαίνουν είτε ορατά είναι αυτά, είτε αόρατα μπορούμε να τα δεχθούμε και με καλό και με εμπαθή και με μεσαίο τρόπο.
Είδα τρεις αδελφούς που έπαθαν κάποιο ατύχημα.
Ο πρώτος αγανάκτησε, ο δεύτερος δεν λυπήθηκε και ο τρίτος αισθάνθηκε πολλή χαρά.
Είδα γεωργούς που έσπερναν τον ίδιο σπόρο, αλλά με διαφορετικό τρόπο ο καθένας.
Ο ένας για να ξοφλήσει τα χρέη του.
Ο άλλος για να απόκτηση πλούτο. Ο άλλος για να προσφέρει δώρα στον ΔΕΣΠΟΤΗ ΧΡΙΣΤΟ.
Ο άλλος για να θηρεύει έπαινο από τους διαβατές που θα έβλεπαν την καλλιέργεια του.
Ο άλλος για να προξενήσει θλίψη στον εχθρό του, κάνοντας τον να ζηλεύει
Και ο άλλος να μην ονειδίζεται από τους ανθρώπους ως αργός.
Οι προηγούμενοι αυτοί γεωργοί ονομάζονται νηστεία, αγρυπνία, διακονία, ελεημοσύνη κλπ.
Όπως τα πολύσαρκα πτηνά δεν μπορούν να πετάξουν στον ουρανό, έτσι και εκείνος που τρέφει και περιποιείται την σάρκα του.
Ο ξηραμένος βόρβορος δεν ικανοποιεί πλέον τους χοίρους. Και η σάρκα που μαράθηκε δεν αναπαύει πλέον τους δαίμονες.
Όπως τα σύννεφα αποκρύπτουν τον ήλιο, έτσι και οι πονηρές σκέψεις σκοτίζουν και καταστρέφουν το νου.
Όπως τα αυγά των ορνίθων που θερμαίνονται στο κόλπο του στήθους ζωογονούνται, έτσι και οι λογισμοί που δεν φανερώνονται με την εξομολόγηση, γίνονται έργα.
Όπως πολλές φορές μια σπίθα έκαψε ένα μεγάλο δασός, έτσι και μια ενάρετη πράξη συνέβη να εξάλειψη πλήθος από μεγάλα πταίσματα.
Όπως το νερό σβήνει τα γράμματα έτσι και το δάκρυ μπορεί να σβήσει τα πταίσματα.
Όπως είναι αδύνατο να βαδίσει ο νεκρός, έτσι είναι αδύνατο να σωθεί ο απελπισμένος.
Αυτός που έχει ορθή πίστη και όμως διαπράττει αμαρτίες μοιάζει με πρόσωπο που δεν έχει μάτια.
Όπως εκείνος που έχει δεμένα τα ποδιά δεν μπορεί να βαδίζει εύκολα, έτσι και αυτοί που θησαυρίζουν χρήματα δεν μπορούν να ανέβουν στον ουρανό.
Όπως ζημιώνονται όσοι ανταλλάσσουν τον χρυσό με την λάσπη, έτσι και όσοι διηγούνται και αποκαλύπτουν τα πνευματικά για να κερδίσουν κάτι από τα υλικά.
Την άφεση πολλοί την απέκτησαν σύντομα, την απάθεια κανείς, γιατί αυτό απαιτεί πολύ χρόνο και πόθο και την βοήθεια του Θεού.
Η ελάττωση του κακού γεννά την αποχή από το κακό.
Η αποχή από το κακό είναι η αρχή της μετανοίας.
Η αρχή της μετανοίας είναι αρχή της σωτήριας.
Η αρχή της σωτήριας είναι η καλή πρόθεσης.
Η καλή πρόθεσης γεννά τους κόπους.
Αρχή των κοπών είναι οι αρετές.
Η αρχή των αρετών είναι το ανθός της πνευματικής ζωής.
Το ανθός της αρετής είναι η αρχή της πνευματικής εργασίας.
Η πνευματική εργασία είναι τεκνό της αρετής. Αυτής τεκνό η συνεχίσεις και η συχνότητα της εργασίας.
Καρπός και τεκνό της συνεχούς και επιμελούς εργασίας είναι η συνήθεια.
Τεκνό της συνηθείας είναι να γίνει η αρετή ένα με την ψυχή. (ποίωσις).
Η ποίωσις στο καλό γεννά το φόβο του θεού.
Ο φόβος γεννά την τήρηση των εντολών. Είτε των επουράνιων είτε των επίγειων.
Η τηρήσεις των εντολών είναι απόδειξη της αγάπης προς τον Θεό.
Αρχή της αγάπης είναι το πλήθος της ταπεινώσεως.
Το πλήθος της ταπεινώσεως είναι θυγατέρα της απαθείας.
Και η απόκτηση της απαθείας είναι η πληρότητα της αγάπης, δηλαδή σε όσους έγιναν με την απάθεια καθαροί στην καρδιά γιατί αυτοί το θεό όψονται…