«ΚΑΤΑΜΑΘΕΤΕ ΤΑ ΚΡΙΝΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ … »

 «ΚΑΤΑΜΑΘΕΤΕ ΤΑ ΚΡΙΝΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ … »

 .         Ἡ φύση τὸ θαῦµα τοῦ Θεοῦ. Τὴν στολίζουν ἰδιαίτερα µἐ τὴν ἀπέριττη ὀµορφιά τους «τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ», ποὺ µὲ τόση ἀφθονία ἔχει σκορπίσει στὴν γῆ ὁ πάνσοφος Δηµιουργός. Μᾶς προτρέπει νὰ τὰ προσέξουµε, νὰ τὰ σπουδάσουµε. Νὰ µαθητεύσουµε σ᾽ αὐτά. «Καταµάθετε τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει» (Ματθ. ϛ´ 28). Κοιτᾶξτε τα. Παρατηρῆστε αὐτὰ τὰ µικρὰ στολίδια τῆς γῆς. Καὶ καθὼς θὰ ἀναλογιζώσασθε, πῶς φυτρώνουν καὶ µεγαλώνουν, χωρὶς νὰ κοπιάζουν ἢ νὰ γνέθουν, θὰ καταλάβετε τὴν ἀγάπη µου καὶ τὴν πάνσοφη πρόνοιά µου.
.         Σ᾽ αὐτὸ τὸ σχολεῖο τῆς φύσεως µᾶς καλεῖ ὁ Καλλιτέχνης τοῦ σύµπαντος νὰ µαθητεύσουµε. Καὶ πρῶτα – πρῶτα νὰ σπουδάσουµε τὸ µάθηµα τῆς ἐλπίδας. Ἂν «καταµάθουµε τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ», τὸ πῶς ἀρχίζουν τὴν ζωή τους καὶ πῶς τὴν συνεχίζουν, θὰ ἀπορήσουµε µὲ τὶς δυσκολίες τους. Ἐµπόδια σὲ κάθε τους βῆµα. Ἡ παρουσία τους εἶναι ἕνας θρίαµβος τῆς ἐλπίδας. Μία ἀδιάψευστη µαρτυρία τῆς θείας Προνοίας. Καὶ τὸ συµπέρασµα. Ἂν γιὰ τὰ ἀγρολούλουδα, ποὺ εἶναι ἕνα χορτάρι καὶ δὲν ἔχουν προορισµὸ νὰ ζήσουν αἰώνια, ὁ Θεὸς τόσο φροντίζει, ὥστε νὰ τὰ στολίζη, νὰ τὰ αὐξάνη, πολὺ περισσότερο δὲν θὰ φροντίση γιὰ τὸν ἄνθρωπο; (Ματθ. ϛ´ 30).
.       Γιατί τότε νὰ εἴµαστε ὀλιγόπιστοι; Γιατί νὰ λέµε: «Θὰ φροντίση καὶ γιὰ μένα ὁ Θεός; Παρακολουθεῖ τὶς δυσκολίες μου; Μήπως μὲ ἔχει ξεχάσει;» Γιατί δὲν βλέπουµε «τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ» καὶ ὅλα τὰ θαυµάσια τοῦ Θεοῦ στὸν κόσµο; Ἡ δυσπιστία µας, ἡ ὀλιγοπιστία µας ἀποτελεῖ ἀµφισβήτηση τῆς ἀγάπης τοῦ οὐράνιου Πατέρα. Τὴν οἰκογένειά µας, τὰ παιδιά µας, τὶς ἐπαγγελµατικές µας µέριµνες, τὶς ἀρρώστιες µας, τὸ µέλλον µας, ὅλα τὰ προβλήµατά µας, καθὼς θὰ τὰ ἐµπιστευώµαστε στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, θὰ τὰ ἀντιµετωπίζουµε διαφορετικά. Ἡ πίστη στὸν στοργικὸ Πατέρα θὰ µᾶς ἐµψυχώνη. Θὰ µᾶς ψιθυρίζη «οἶδε ὁ Πατὴρ ἡµῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρήζετε τούτων ἁπάvτων» (Ματθ. ϛ´ 32).
.       Τὰ «κρίνα τοῦ ἀγροῦ», ποὺ µᾶς µαθαίνουν τὴν  ἐλπίδα, συγχρόνως µᾶς διδάσκουν νὰ µὴ γκρινιάζουµε, νὰ µὴ µἐµψιµοιρούµε, νὰ µὴ στενοχωρούµεθα µὲ τὸ παραµικρό. Τὰ κρίνα ἀνθίζουν. Πάντοτε καὶ µἐ ὁποιεσδήποτε συνθῆκες χαρίζουν τὴν ὀµορφιὰ καὶ τὸ ἄρωµά τους. Δὲν τοὺς ἔρχονται ὅλα εὐνοϊκά. Τί µὲ αὐτὸ ὅµως; Ἐκεῖνα προχωροῦν στὸ ἔργο τους. Τὰ ἀγκάθια ποὺ εἶναι γύρω τους δὲν εἶναι ἱκανὰ νὰ ἐμποδίσουν τὸ ἄρωµά τους. Ἡ σκιὰ τῶν δένδρων, ποὺ τοὺς κρύβει τὴν θέα τοῦ ἥλιου, δὲν τὰ στενοχωρεῖ. Ξέρουν πὼς καὶ αὐτὴ κάτι καλὸ τοὺς δίνει. Διατηρεῖ τὴν δροσερότητά τους, τὴν λεπτότητα καὶ λαµπρότητά τους.
.       Καὶ ἂν κάποτε κάποιο ἄλλο φυτὸ βρεθῆ κοντά τους, δὲν τὰ στενοχωρεῖ ἡ παρουσία του. Δίνουν τὰ χέρια καὶ ἀλληλοστηρίζονται, γιὰ νὰ µὴν τὰ ξεριζώση τὸ δυνατὸ χέρι τοῦ ἀνέµου. Τὰ ἀγρολούλουδα, ὅπου κι ἂν ριζώσουν, ὅπου κι ἂν σταθοῦν, δείχνουν τὴν χάρη τους, σκορπίζουν τὰ µύρα τους, αἰχµαλωτίζουν τὸ βλέµµα µας, προσελκύουν τὴν µέλισσα κοντά τους, σκορποῦν τὴν χαρὰ γύρω τους. Ἀνθίζουν καὶ δὲν παραπονοῦνται, δὲν µεµψιµοιροῦν.
.       Ἔτσι θυµίζουν καὶ σὲ µᾶς ποιό εἶναι τὸ χρέος µας. Βοηθοῦν τὴν ψυχή µας νὰ ἀντιληφθῆ ὅτι πρέπει νὰ ἀνθίζη, παρ᾽ ὅλα τὰ ἀγκάθια ποὺ τὴν περιτριγυρίζουν. Καὶ εἶναι τόσο ὡραῖο γιὰ τὸ περιβάλλον µας νὰ ἀνθίζουν οἱ ψυχές. Καὶ τὸ νὰ ἀνθίζη µία ψυχὴ σηµαίνει νὰ εἶναι στὴν διάθεση τῶν ἄλλων. Νὰ συντελῆ στὴν ψυχικὴ ὠφέλεια τοῦ πλησίον της. Νὰ µὴν εἶναι ἰδιότροπη, κατηφής, δύστροπη, ἀνικανοποίητη.
.       «Κρίνα τοῦ ἀγροῦ» καὶ µεἰς, ἂς µάθουµε νὰ µὴν παραπονούµεθα µἐ τὸ παραµικρό. Τὸ ἀγκάθι ποὺ φύτρωσε δίπλα µας, δὲν εἶναι ἔτσι τυχαῖα. Ὁ πάνσοφος Θεὸς ποὺ ξέρει ἀπὸ τὸ πικρὸ νὰ βγάζη γλυκύ, θὰ χρησιµοποιήση καὶ αὐτὸ γιὰ τὸ καλό µας. Ἴσως αὐτὴ ἡ δοκιµασία διώχνει κάποιο µολυσµὸ ἀπὸ τὴν ψυχή µας. Χρέος δικό µας εἶναι, µὲ τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἐµπιστοσύνη µας στὸν Θεό, νὰ σκορπίζουµε τριγύρω µας τὴν «εὐωδία Χριστοῦ» µὲ τὸν χαριτωµένο λόγο µας, τὴν εὐχάριστη ἀναστροφή µας, τὴν ἀνεπιτήδευτη καλοσύνη µας.

ΠΗΓΗ: περιοδ. «ΖΩΗ», ἀρ. τ. 4243/22.09.2011
Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ