Είναι στιγμές, που πικρά μετανιώνω για όσα ανώφελα ή άθελα είπα, γι αυτά που μπορούσα να πω και δεν είπα. Είναι στιγμές, που δεν φθάνουν οι λέξεις να πω ή να γράψω θέλω. Είναι στιγμές, που να κρατήσω θέλω την ευτυχία, που βαλτώνω μ' ατέλειωτη αγωνία, που μ' αγγίζει, θαρρώ, η απελπισία, που φωνάζω και κανείς δεν μ' ακούει. Τότε χτυπώ τις χορδές, τα τύμπανα, τις καμπάνες και κραυγάζω με νότες, στις γλώσσες όλες του κόσμου. Μα και τότε, αν κανείς δεν με νιώσει, αναπαύομαι και μου φτάνει, που πιστεύω κι ελπίζω σε Σένα, Θεέ μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου