ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΗΝ ΦΤΩΧΕΙΑ..ΑΚΟΥΣΤΕ...!!

Και για Όσους φοβούνται τη φτώχεια, Ακούστε..
Κάποτε σε αυτή τη Χώρα μεγαλουργούσαν οι Φτωχοί γιατί όσα θα έχαναν ήταν Ανεκτίμητα.
Σκεφτείτε πως ήμασταν Πάμπλουτοι..
Είχαμε τον Ήλιο μας, λαμπρό να μας κοιτά Πάντα..
Τη Θάλασσα που μας έψηνε δέρμα, Νου, Καρδιά και τη Ματιά μαζί.
Την Λευτεριά να καθόμαστε στα βράχια και να Γελάμε, να Κλαίμε, να Sιωπούμε..
Τις καμπάνες από τις εκκλησίες μας κάθε που γιόρταζαν οι Άγιοι μας..
Το Kυριακάτικο τραπέζι, τις Mυρωδιές και τα Xαμόγελα..
Τις Γιορτές μας, τη Ρετσίνα να ρέει σα χρυσό ρέμα ...
Κι ύστερα φτωχύναμε, χάσαμε το Τραγούδι Μας, το Γέλιο Μας, τη Ζωντάνια στα μάτια Μας..
Τρέχαμε να προλάβουμε να χορτάσουμε τις τσέπες μας και Πείνασε ο νους και η ψυχή μας..
Ποιός Άμοιρε σ' έχρισε “ευρωπαίο”;…..Εσένα τον Έλληνα, το αγρίμι;
Πως τόλμησες να απαρνηθείς το Γέλιο σου, τον Ήλιο σου, τη Θάλασσα για να φορέσεις ξενικό μανδύα;
Σταμάτησες να χαιδεύεις τα Κύματα, το Χώμα κι άρχισες να σφίγγεις δέρμα βρώμικο και χρυσό που γυάλιζε προδοσία και αμάθεια και λησμονιά..
Και τώρα Γιατί φοβάσαι;
Ξέχασες τη μυρωδιά του Χώματος;
Την αίσθηση του αλατιού στο δέρμα;
Ξέχασες πως είναι να χ α μ ο γ ε λ ά ς;;;
Γύρνα ΠΙΣΩ, Γλέντησε ξανά τη Γη μας,την θάλασσα μας!
Τα δεσμά Τους ήταν απλώς ένα μάτσο χαρτονομίσματα, Σάπισαν!
Τραγούδησε λοιπόν γύρω από τη Σαπίλα τους..
Και Μάθε Τους ξανά πως ο Έλληνας Ζει Μόνο σαν είναι ΛΕΥΤΕΡΟΣ!
Ανταλλαγή καλή, τα Αρώματά Σας με το γιασεμί και λιβάνι από το θυμιατό του παπά μας...
Τ' αυτοκίνητά σας με μια μικρή ξύλινη βαρκούλα…
Τα χρήματά σας με τον Ήλιο και τη Θάλασσα στα Μάτια μας
ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ………για χάρη Σου……

Τέλειο