ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΛΗΤΟ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ
Η ΑΓΙΑ ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΗ!
Ἡ Ἁγία Συγκλητική (5/1) γεννήθηκε το 270 στην Μακεδονίαν από ευσεβείς Χριστιανούς οι οποίοι είχαν μεγάλην οικονομικήν επιφάνειαν. Εγκαταστάθηκαν μονίμως στην Αλεξάνδρειαν, επειδή είχαν πληροφορηθεί ότι υπάρχει έντονο θρησκευτικό στοιχείο στην μεγαλούπολη της εποχής εκείνης. Σημαντικό ρόλο στην επιλογή τους διεδραμάτισε το ότι Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας την περίοδον εκείνην ήτο ο Μέγας Αθανάσιος. Έτσι μόλις εγκατεστάθησαν, εφρόντισαν να τον πλησιάσουν. Η κίνησή τους αυτή βοήθησε στο να γνωρίσουν ουσιαστικότερα τις αλήθειες της Πίστεως, αλλά και η κόρη τους Συγκλητική να διδαχθή πρεπόντως τον δρόμο της αρετής.
Οι καλοί γονείς της εξασφάλισαν εκλεκτή μόρφωση και άριστη χριστιανικήν ανατροφήν. Από τα μαθητικά της χρόνια διεκρίνετο για την εσωτερική και την εξωτερικήν ομορφιά της! Πάμπολλοι νέοι θέλησαν να τη νυμφευθούν. Γι’ αυτό πλησίαζαν τους γονείς της, εκφράζοντας την επιθυμία τους. Μα και οι γονείς το αυτό προτιμούσαν, γι’ αυτό και την επίεζαν. Όμως η κατά πάντα άψογη Συγκλητική ενδιαφερόταν μόνο για τον ουράνιο Νυμφίον Χριστόν! Αυτόν ήθελε να υπηρετήση ψυχή τε και σώματι. Ζούσε ασκητικά με αδιάλειπτη προσευχή και νηστεία. Για τη νηστείαν ετόνιζε ότι είναι το μοναδικό φάρμακο και για το σώμα και για την ψυχή, θεωρώντας την ως μίαν εκ των μεγαλυτέρων αρετών. Όταν, μετ’ ου πολύ, απεβίωσαν οι γονείς της, διένειμε όλη την μεγάλη περιουσία της στους πτωχούς, έφυγε από την πόλη κι εγκαταστάθηκε σε ερημική τοποθεσίαν, ιδρύοντας μοναστήρι στο οποίον εφαρμόζονταν οι δικοί της μοναχικοί κανόνες. Πλήθος γυναικών την ακολούθησαν κι εμπιστεύθηκαν στην πνευματική μητρότητά της την πορεία τους προς την σωτηρία. Γεμάτη πίστη, ταπείνωση και χαρά, οδηγούσε το πνευματικό κοπάδι της με την πλούσια ευλογία του Θεού. Οι διδαχές της ήσαν συνεχείς, περιεκτικότατες και αποτελεσματικές. Όταν κάποια στιγμή την ρώτησαν οι Μοναχές πώς πρέπει να αντιμετωπίζουν τον διάβολο, τους απήντησε: «Πρέπει να γνωρίζουμε, ότι όσο ανεβαίνουμε τα πνευματικά σκαλοπάτια, τόσον ο διάβολος προσπαθεί να μας πολεμήση με τις παγίδες του. Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε πάντοτε άγρυπνες στους λογισμούς, που συχνά μας πολεμούν. Ο εχθρός μας, προκειμένου να γκρεμίση τον οίκο της ψυχής μας ή από τα θεμέλια τον γκρεμίζει ή από την σκεπή. Δένει πρώτα το νοικοκύρη και μετά κυριεύει όλα τα πράγματα του οίκου. Το θεμέλιο της ψυχικής μας οικίας είναι τα καλά έργα. Η σκεπή είναι η πίστη μας και τα παράθυρα είναι οι αισθήσεις μας. Αυτά χρησιμοποιεί, προκειμένου να μας πολεμήση ο εχθρός μας. Γι’ αυτό, όποιος στέκει, να προσέχη να μη πέση. Γιατί αυτός που έπεσε, έχει μόνο μια φροντίδα, πώς να σηκωθή. Ενώ, αυτός που στέκει, πρέπει να φυλάγεται συνέχεια, για να μη πέση. Κανείς από μας δεν πρέπει να κατηγορή τον πεσμένον, αλλά να φοβάται για τον εαυτό του, μήπως γλιστρήσει και πέσει στο βάθος του γκρεμού. Όμως, για εκείνον που στέκει, υπάρχει διπλός ο φόβος, αλλά και ο κίνδυνος. Όταν τον πολεμά ο εχθρός του, να μη ολιγοψυχήση και επανέλθη στα παλιά του πάθη, αλλά και να προσέχη, να μη εξαπατηθή από την υπερηφάνειά του. Ο εχθρός μας, αφού μεταχειρισθεί όλα του τα όπλα, αφήνει τελευταίο την υπερηφάνειαν. Είναι το μεγαλύτερο καταστρεπτικό δηλητήριο, με το οποίο ποτίζει την ψυχή μας. Την κάνει να φαντάζεται ότι γνωρίζει εκείνα, που δεν ξέρουν οι άλλοι και να πιστεύη, ότι ξεπερνά τους άλλους στις νηστείες και ότι έχει περισσότερες αρετές. Το χειρότερο δε, την κάνει να ξεχνά τις δικές της αμαρτίες. Η αιτία της υπερηφάνειας είναι η παρακοή και το γιατρικό της, είναι η υπακοή...». Όταν εκείνη εξαπέλυε μύδρους στον σατανά, εκείνος ασφαλώς δεν θα της απαντούσε με… ζαχαρωτά. Έβλεπε, ο πονηρός, ότι η Οσία τού αφαιρούσε καθημερινώς τμήματα της ανθρωπίνης περιουσίας του! Γι’ αυτό την έπληξε στο σώμα με σκληρότητα. Της έδωσε μεγάλο πόνο στα σπλάγχνα της, που δεν μπορούσε κανείς να την βοηθήση. Εν συνεχεία πλήγωσε τον πνεύμονά της, όχι όμως σε σημείο να χάση την ζωή της, αλλά τόσον όσο να ζη τυραννικά. Οι πόνοι ανυπόφοροι, ο πυρετός συνεχής. Κάθε μέρα έλιωνε σαν το κερί. Παρ’ όλο που υπέφερε, συνεβούλευε τις Μοναχές της, λέγοντάς τους μεταξύ άλλων «ότι δεν πρέπει ποτέ να είναι αμέριμνες οι ψυχές, που είναι αφιερωμένες στον Θεόν, γιατί βοηθούν τον εχθρό να ακονίζη τα δόντια του. Δεν υπάρχει κακός άνθρωπος που να μη έχει μέσα του μια σπίθα από καλωσύνη. Όπως, δεν υπάρχει και καλός, που να μη έχει μέσα του κάποια κακία. Πάντοτε συμβαίνει να βρίσκεται μέρος του καλού στους κακούς ανθρώπους, όπως υπάρχει και μέρος κακού στους καλούς ανθρώπους». Ο σατανάς έφριττε και της έδωσε και άλλη πληγή ώστε να μη διδάσκη. Την έπληξε στις φωνητικές χορδές, καταδικάζοντάς την σε πλήρη αφωνίαν. Αλλά δεν έμεινε μόνον εκεί· θέλοντας να την απομακρύνη και οπτικώς από τις Μοναχές, εφρόντισε ο μισόκαλος να σαπίση ένα δόντι της και το σάπισμα να επεκταθή σ’ ολόκληρο το σαγόνι της. Βαρύτατη δυσοσμία εξήρχετο από την στοματική κοιλότητά της, σε σημείον οι Μοναχές που την εφρόντιζαν να μη μπορούν να την πλησιάσουν. Σκέφθηκαν να καλέσουν γιατρόν. Όμως εκείνη με νοήματα τους απηγόρευσε και με τον ίδιο τρόπο τους είπε: «Μη βλέπετε αυτό που φαίνεται, αλλά να ζητάτε αυτό που κρύβεται». Τρεις μήνες βασανίσθηκε η Οσία από τις ανυπόφορες πληγές. Η σωματική ρώμη της υποχωρούσε καθημερινώς. Δεν μπορούσε να φάγη το παραμικρό ούτε και να κοιμηθή λόγω των φρικτών πόνων. Συνεκέντρωσε τις Μοναχές και τις αποχαιρέτισε, λέγοντάς τους ότι σε τρεις ημέρες θα φύγη από κοντά τους. Μετά τριήμερον εκοιμήθη σε ηλικίαν ογδόντα ετών και κατευθύνθηκε στον Κύριο, τον Οποίον ηγάπησε εξ όλης ψυχής και καρδίας.
-Να έχωμε τις θεοπειθείς ευχές και πρεσβείες της.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε...
Σοφίᾳ καὶ χάριτι, κεκοσμημένη σεμνή, ἀκλόνητος ἔμεινας, ὡς ὁ Ἰὼβ ὁ κλεινός, ἐχθροῦ ἐπίθεσιν· ὅθεν Συγκλητική σε, ἡ οὐράνιος δόξα, δέδεκται μετὰ τέλος ὡς παρθένον φρονίμην· ἐν ᾗ τῶν μεμνημένων σου ἀεὶ μνημόνευε.
Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον...
Ἀρετῶν ἐκλάμψασα, ταῖς οὐρανίαις ἀκτῖσιν, ὡς λαμπὰς ἀείφωτος, Συγκλητικὴ θεοφόρε, ἤμβλυνας, τοῦ παλαμναίου ἐχθροῦ τὰ κέντρα, ἴθυνας πρὸς τὸν νυμφῶνα τῆς ἄνω δόξης, δῆμον ἅγιον παρθένων, μεθ’ ὧν δυσώπει, ἐλεηθῆναι ἡμᾶς.
Μεγαλυνάριον
Χαίροις τῶν παρθένων ἡ καλλονή καὶ Ἰὼβ τοῦ θείου, ἐκμαγεῖον ἐν πειρασμοῖς· χαίροις οὐρανίου συγκλήτου κληρονόμε, Συγκλητικὴ θεόφρον, Πνεύματος ὄργανον.
Η ΑΓΙΑ ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΗ!
Ἡ Ἁγία Συγκλητική (5/1) γεννήθηκε το 270 στην Μακεδονίαν από ευσεβείς Χριστιανούς οι οποίοι είχαν μεγάλην οικονομικήν επιφάνειαν. Εγκαταστάθηκαν μονίμως στην Αλεξάνδρειαν, επειδή είχαν πληροφορηθεί ότι υπάρχει έντονο θρησκευτικό στοιχείο στην μεγαλούπολη της εποχής εκείνης. Σημαντικό ρόλο στην επιλογή τους διεδραμάτισε το ότι Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας την περίοδον εκείνην ήτο ο Μέγας Αθανάσιος. Έτσι μόλις εγκατεστάθησαν, εφρόντισαν να τον πλησιάσουν. Η κίνησή τους αυτή βοήθησε στο να γνωρίσουν ουσιαστικότερα τις αλήθειες της Πίστεως, αλλά και η κόρη τους Συγκλητική να διδαχθή πρεπόντως τον δρόμο της αρετής.
Οι καλοί γονείς της εξασφάλισαν εκλεκτή μόρφωση και άριστη χριστιανικήν ανατροφήν. Από τα μαθητικά της χρόνια διεκρίνετο για την εσωτερική και την εξωτερικήν ομορφιά της! Πάμπολλοι νέοι θέλησαν να τη νυμφευθούν. Γι’ αυτό πλησίαζαν τους γονείς της, εκφράζοντας την επιθυμία τους. Μα και οι γονείς το αυτό προτιμούσαν, γι’ αυτό και την επίεζαν. Όμως η κατά πάντα άψογη Συγκλητική ενδιαφερόταν μόνο για τον ουράνιο Νυμφίον Χριστόν! Αυτόν ήθελε να υπηρετήση ψυχή τε και σώματι. Ζούσε ασκητικά με αδιάλειπτη προσευχή και νηστεία. Για τη νηστείαν ετόνιζε ότι είναι το μοναδικό φάρμακο και για το σώμα και για την ψυχή, θεωρώντας την ως μίαν εκ των μεγαλυτέρων αρετών. Όταν, μετ’ ου πολύ, απεβίωσαν οι γονείς της, διένειμε όλη την μεγάλη περιουσία της στους πτωχούς, έφυγε από την πόλη κι εγκαταστάθηκε σε ερημική τοποθεσίαν, ιδρύοντας μοναστήρι στο οποίον εφαρμόζονταν οι δικοί της μοναχικοί κανόνες. Πλήθος γυναικών την ακολούθησαν κι εμπιστεύθηκαν στην πνευματική μητρότητά της την πορεία τους προς την σωτηρία. Γεμάτη πίστη, ταπείνωση και χαρά, οδηγούσε το πνευματικό κοπάδι της με την πλούσια ευλογία του Θεού. Οι διδαχές της ήσαν συνεχείς, περιεκτικότατες και αποτελεσματικές. Όταν κάποια στιγμή την ρώτησαν οι Μοναχές πώς πρέπει να αντιμετωπίζουν τον διάβολο, τους απήντησε: «Πρέπει να γνωρίζουμε, ότι όσο ανεβαίνουμε τα πνευματικά σκαλοπάτια, τόσον ο διάβολος προσπαθεί να μας πολεμήση με τις παγίδες του. Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε πάντοτε άγρυπνες στους λογισμούς, που συχνά μας πολεμούν. Ο εχθρός μας, προκειμένου να γκρεμίση τον οίκο της ψυχής μας ή από τα θεμέλια τον γκρεμίζει ή από την σκεπή. Δένει πρώτα το νοικοκύρη και μετά κυριεύει όλα τα πράγματα του οίκου. Το θεμέλιο της ψυχικής μας οικίας είναι τα καλά έργα. Η σκεπή είναι η πίστη μας και τα παράθυρα είναι οι αισθήσεις μας. Αυτά χρησιμοποιεί, προκειμένου να μας πολεμήση ο εχθρός μας. Γι’ αυτό, όποιος στέκει, να προσέχη να μη πέση. Γιατί αυτός που έπεσε, έχει μόνο μια φροντίδα, πώς να σηκωθή. Ενώ, αυτός που στέκει, πρέπει να φυλάγεται συνέχεια, για να μη πέση. Κανείς από μας δεν πρέπει να κατηγορή τον πεσμένον, αλλά να φοβάται για τον εαυτό του, μήπως γλιστρήσει και πέσει στο βάθος του γκρεμού. Όμως, για εκείνον που στέκει, υπάρχει διπλός ο φόβος, αλλά και ο κίνδυνος. Όταν τον πολεμά ο εχθρός του, να μη ολιγοψυχήση και επανέλθη στα παλιά του πάθη, αλλά και να προσέχη, να μη εξαπατηθή από την υπερηφάνειά του. Ο εχθρός μας, αφού μεταχειρισθεί όλα του τα όπλα, αφήνει τελευταίο την υπερηφάνειαν. Είναι το μεγαλύτερο καταστρεπτικό δηλητήριο, με το οποίο ποτίζει την ψυχή μας. Την κάνει να φαντάζεται ότι γνωρίζει εκείνα, που δεν ξέρουν οι άλλοι και να πιστεύη, ότι ξεπερνά τους άλλους στις νηστείες και ότι έχει περισσότερες αρετές. Το χειρότερο δε, την κάνει να ξεχνά τις δικές της αμαρτίες. Η αιτία της υπερηφάνειας είναι η παρακοή και το γιατρικό της, είναι η υπακοή...». Όταν εκείνη εξαπέλυε μύδρους στον σατανά, εκείνος ασφαλώς δεν θα της απαντούσε με… ζαχαρωτά. Έβλεπε, ο πονηρός, ότι η Οσία τού αφαιρούσε καθημερινώς τμήματα της ανθρωπίνης περιουσίας του! Γι’ αυτό την έπληξε στο σώμα με σκληρότητα. Της έδωσε μεγάλο πόνο στα σπλάγχνα της, που δεν μπορούσε κανείς να την βοηθήση. Εν συνεχεία πλήγωσε τον πνεύμονά της, όχι όμως σε σημείο να χάση την ζωή της, αλλά τόσον όσο να ζη τυραννικά. Οι πόνοι ανυπόφοροι, ο πυρετός συνεχής. Κάθε μέρα έλιωνε σαν το κερί. Παρ’ όλο που υπέφερε, συνεβούλευε τις Μοναχές της, λέγοντάς τους μεταξύ άλλων «ότι δεν πρέπει ποτέ να είναι αμέριμνες οι ψυχές, που είναι αφιερωμένες στον Θεόν, γιατί βοηθούν τον εχθρό να ακονίζη τα δόντια του. Δεν υπάρχει κακός άνθρωπος που να μη έχει μέσα του μια σπίθα από καλωσύνη. Όπως, δεν υπάρχει και καλός, που να μη έχει μέσα του κάποια κακία. Πάντοτε συμβαίνει να βρίσκεται μέρος του καλού στους κακούς ανθρώπους, όπως υπάρχει και μέρος κακού στους καλούς ανθρώπους». Ο σατανάς έφριττε και της έδωσε και άλλη πληγή ώστε να μη διδάσκη. Την έπληξε στις φωνητικές χορδές, καταδικάζοντάς την σε πλήρη αφωνίαν. Αλλά δεν έμεινε μόνον εκεί· θέλοντας να την απομακρύνη και οπτικώς από τις Μοναχές, εφρόντισε ο μισόκαλος να σαπίση ένα δόντι της και το σάπισμα να επεκταθή σ’ ολόκληρο το σαγόνι της. Βαρύτατη δυσοσμία εξήρχετο από την στοματική κοιλότητά της, σε σημείον οι Μοναχές που την εφρόντιζαν να μη μπορούν να την πλησιάσουν. Σκέφθηκαν να καλέσουν γιατρόν. Όμως εκείνη με νοήματα τους απηγόρευσε και με τον ίδιο τρόπο τους είπε: «Μη βλέπετε αυτό που φαίνεται, αλλά να ζητάτε αυτό που κρύβεται». Τρεις μήνες βασανίσθηκε η Οσία από τις ανυπόφορες πληγές. Η σωματική ρώμη της υποχωρούσε καθημερινώς. Δεν μπορούσε να φάγη το παραμικρό ούτε και να κοιμηθή λόγω των φρικτών πόνων. Συνεκέντρωσε τις Μοναχές και τις αποχαιρέτισε, λέγοντάς τους ότι σε τρεις ημέρες θα φύγη από κοντά τους. Μετά τριήμερον εκοιμήθη σε ηλικίαν ογδόντα ετών και κατευθύνθηκε στον Κύριο, τον Οποίον ηγάπησε εξ όλης ψυχής και καρδίας.
-Να έχωμε τις θεοπειθείς ευχές και πρεσβείες της.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε...
Σοφίᾳ καὶ χάριτι, κεκοσμημένη σεμνή, ἀκλόνητος ἔμεινας, ὡς ὁ Ἰὼβ ὁ κλεινός, ἐχθροῦ ἐπίθεσιν· ὅθεν Συγκλητική σε, ἡ οὐράνιος δόξα, δέδεκται μετὰ τέλος ὡς παρθένον φρονίμην· ἐν ᾗ τῶν μεμνημένων σου ἀεὶ μνημόνευε.
Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον...
Ἀρετῶν ἐκλάμψασα, ταῖς οὐρανίαις ἀκτῖσιν, ὡς λαμπὰς ἀείφωτος, Συγκλητικὴ θεοφόρε, ἤμβλυνας, τοῦ παλαμναίου ἐχθροῦ τὰ κέντρα, ἴθυνας πρὸς τὸν νυμφῶνα τῆς ἄνω δόξης, δῆμον ἅγιον παρθένων, μεθ’ ὧν δυσώπει, ἐλεηθῆναι ἡμᾶς.
Μεγαλυνάριον
Χαίροις τῶν παρθένων ἡ καλλονή καὶ Ἰὼβ τοῦ θείου, ἐκμαγεῖον ἐν πειρασμοῖς· χαίροις οὐρανίου συγκλήτου κληρονόμε, Συγκλητικὴ θεόφρον, Πνεύματος ὄργανον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου