Ο Αθηναίος ψυχίατρος και νευρολόγος Τεπερίδης, κορυφαίος στο είδος του, κάποτε είχε έναν ασθενή, ο οποίος ήταν σαν ξύλο-σανίδα, αλύγιστος και κείτονταν μέρα-νύχτα στο κρεβάτι μπρούμυτα.

Υπέφερε πολύ ο καημένος και ο ψυχίατρος, με την φαρμακευτική αγωγή που του έκανε, προσπαθούσε να του βελτιώσει την κατάστασή του.

Μια μέρα, ένας φίλος του ασθενούς, ιατρός και αυτός στο επάγγελμα, πήγε να επισκεφτεί τον Τεπερίδη στο ιατρείο του, για να δει τον φίλο του. Καθώς μπήκε στο ιατρείο, βλέπει τον φίλο του μπρούμυτα στο κρεβάτι.

Και λέει στον Τεπερίδη:

- Ιατρέ, γιατί τον κουράζεις τον φίλο μου; Ο φίλος μου έχει ανάγκη από Άγιο Γεράσιμο και όχι από χάπια!

- Μάλλον θα αστειεύεστε, ήταν η απάντηση του Τεπερίδη.

Τότε ο φίλος παίρνει ένα τυχαίο βιβλίο από το γραφείο του ιατρού και πλησιάζει το κρεβάτι, όπου κείτονταν ο φίλος του. Και βάζει το βιβλίο αυτό, από κάτω στο προσκέφαλο του ασθενούς. Καμμία αντίδραση από τον ασθενή. Στη συνέχεια βγάζει από την τσέπη του, μια Καινή Διαθήκη και την βάζει πάλι στο προσκέφαλο του ασθενούς. Και πετάγεται ο ασθενής πάνω και αρχίζει να φωνάζει:

- Κερατά, με έκαψες, τί με έβαλες εδώ;

Χαμός έγινε στο ιατρείο! Ο διάβολος τον κρατούσε σε αυτήν την κατάσταση. Και ο φίλος του, απευθυνόμενος στον ψυχίατρο του λέει:

- Δεν σου είπα, ιατρέ, ότι έχει ανάγκη από Άγιο Γεράσιμο και όχι από χάπια;

Δεν θέλω να πω ότι δεν υπάρχουν παθήσεις σχιζοφρένειας, που έχουν την ανάγκη της επιστήμης. Λέω όμως, ότι πολλές φορές, πίσω από αυτά τα περιστατικά, κρύβεται ο διάβολος που δημιουργεί τέτοιες καταστάσεις. Θα πρέπει τότε ο άνθρωπος να έρθει στον Χριστό να εξομολογηθεί και να Κοινωνήσει, για να φύγουν τα μάγια από πάνω του και να φύγουν τέτοιου είδους εμπόδια από τη ζωή του, τα οποία προέρχονται από τον διάβολο.

Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας †