Κυριακὴ Η΄ Λουκᾶ (Λουκ. 10,25-37),  ἡ  «παραβολή τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη». 15 Νοεμβρίου 2020. 

Σήμερα, ἀδελφοί μου, τὸ εὐαγγέλιο (βλ. Λουκ. 10,25-37) εἶνε μιὰ ἀπὸ τὶς ὡραιότερες παραβολὲς ποὺ εἶπε ὁ Κύριος...

Ποιός εἶνε ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔπεσε στοὺς λῃστάς; Ποιοί εἶνε οἱ λῃσταί; Ποιός εἶνε ὁ ἱερεύς; Ποιός εἶνε ὁ λευΐτης; Ποιός εἶνε ὁ Σαμαρείτης;...

Αὐτὸς ποὺ ἔπεσε στοὺς λῃστάς, τὸ θῦμα, δὲν εἶνε ἕνας συγκεκριμένος, εἶνε ὁ καθένας μας. Εἶνε τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων. Ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἄνθρωποι, ὅλη ἡ ἀνθρωπότης, εἶνε ὁ τραυματίας τῆς παραβολῆς…

Ποιό εἶνε, ἀγαπητοί μου, μὲ λίγα λόγια τὸ νόημα τῆς παραβολῆς; Ὑπάρχει κάτι, τὸ ὁποῖο χρειάζεται ἡ ἀνθρωπότητα ἀπαραιτήτως. Ὅπως τὸ ὀξυγόνο γιὰ τὸν ἄνθρωπο κι ὅπως τὸ νερὸ γιὰ τὸ ψάρι κι ὅπως ὁ ἀέρας γιὰ τὸ πουλί, ἔτσι καὶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο τὸ ἀναγκαῖο εἶνε ἡ ἀγάπη. Διψᾷ γιὰ ἀγάπη• δὲν μπορεῖ νὰ ζήσῃ χωρὶς αὐτήν. Πλάστηκε ν᾿ ἀγαπᾷ, ὄχι νὰ μισῇ. Ὁ ἄνθρωπος εἶνε ὂν κοινωνικό. Ὁ Θεὸς τὸν ἔβαλε μέσα στὴν κοινωνία, γιὰ νὰ ζήσῃ μαζὶ μὲ ἄλλους. 

Μιὰ κοπέλλα τί λαχταράει; Ν᾿ ἀποκτήσῃ ἕναν ἄντρα. Εἶνε μέσα στὴ φύσι τῆς γυναίκας. Νὰ τὸν ἔχῃ συντροφιὰ μέρα - νύχτα, στὴ χαρὰ στὴ λύπη στὸν πόνο, νὰ τὸν αἰσθάνεται κοντά, νὰ τὸν ἔχῃ προστασία καὶ στήριγμα. Καὶ ὁ νέος τί λαχταράει; Ν᾿ ἀποκτήσῃ μιὰ γυναῖκαα, ποὺ νά ᾽νε στὸ πλευρό του ὅλες τὶς ἡμέρες τῆς ζωῆς του, νά ᾽νε ἡ χαρὰ καὶ ἡ ἀγαλλίασί του. Κι ὁ κάθε ἄνθρωπος τί ζητάει; Ν᾿ ἀποκτήσῃ ἕνα φίλο, νά ᾽νε πάντα πιστὸς κοντά του, νὰ τὸν ἐνισχύῃ, νὰ τὸν ὑποστηρίζῃ, νὰ τὸν ὑπερασπίζεται. 

Καὶ ἐρωτῶ. Ὑπάρχει τώρα αὐτὴ ἡ ἀγάπη;

Ἦρθε στὴ μητρόπολι κάποτε μιὰ γριὰ ἑβδομήντα περίπου ἐτῶν. Κλάμα ἡ γιαγιά! –Δέσποτα, λέει, θ᾿ αὐτοκτονήσω. –Τί ἔχεις; τί σοῦ λείπει; –Ἔπαθα τὴν πιὸ μεγάλη συμφορά. Γέννησα ἑπτὰ παιδιά. Κοπίασα καὶ μόχθησα. Τὰ πάντρεψα ὅλα. Τώρα ποὺ γέρασα καὶ δὲν μπορῶ νὰ δουλέψω στὰ χωράφια, μὲ διώχνουν… 

Ταλαίπωρε κόσμε, ἐγκαταλειμμένε, ποὺ διψᾷς ἀγάπη• τὴν ἀγάπη δὲν θὰ τὴ βρῇς πουθενὰ ἀλλοῦ παρὰ μόνο κοντὰ στὸ Χριστό. Ὁ Χριστὸς μόνο εἶνε κοντὰ στὸν ἄνθρωπο. Ποτέ δὲν τὸν ἀφήνει. 

Κι ὅπως λέει ὁ ποιητής, «κι ἂν δὲν μοῦ μείνῃ ἐντὸς τοῦ κόσμου ποῦ ν᾿ ἀκουμπήσω, ποῦ νὰ σταθῶ, ἐκεῖ ψηλὰ εἶν᾿ ὁ Θεός μου. Πῶς ἠμπορῶ ν᾿ ἀπελπισθῶ;». 

Ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ πραγματικὸς «πλησίον» τοῦ ἀνθρώπου. Εἶνε κοντά μας ὁ Χριστός; ἅμα εἶνε κοντά μας, παράδεισο ἔχουμε. Εἶνε μακριὰ ὁ Χριστός; εἴμαστε δυστυχισμένοι…

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀποσπάσματα Ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας, ποὺ ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου Κομάνου - Ἑορδαίας τὴν 13-11-1983. «ΚΥΡΙΑΚΗ – ΣΥΝΤΟΜΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ» Ἀριθμ. φύλλου 699. Επισυνάπτεται παραπάνω.