Τρίτη 15 Αυγούστου 2023

ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ....ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ.......


 Μοιάζει με αιωνιότητα... όμως είναι μικρό το ταξίδι.....

" Τόσα χρόνια, τι κατάλαβα;
Τόσα χρόνια..... ξέρεις τι κατάλαβα;
Πως δεν θέλουνε πολλά οι άνθρωποι.
Μια καλή κουβέντα θέλουνε. Ένα χαμόγελο. Ένα άγγιγμα στο χέρι.
Να κάτσεις και να κλάψεις μαζί τους στον πόνο τους θέλουνε.
Να νιώσεις λίγο τον καημό τους και ας μην έχεις λύση να τους δώσεις.
Να συμμετέχεις στη γιορτή τους θέλουνε. Να χαρείς με τη χαρά τους. Να φάτε μαζί. Να πιείτε.
Να γελάσετε.
Ένα φιλικό χτύπημα στη πλάτη.
Κάποιον να τους ακούσει θέλουνε. Κάποιον να τους ακούσει μέσα σε έναν κόσμο που έχει μάθει μόνο να ουρλιάζει.
Δε θέλουνε πολλά οι άνθρωποι.
Λίγη αγάπη θέλουνε.
Λίγη αγάπη.
Δώστην.
Δεν σου κοστίζει κάτι…!!! "
Ελευθέριος Ελευθεριάδης
Μου αρέσει!
Σχόλιο

Κυριακή 13 Αυγούστου 2023

Έλα ρε μάνα τώρα, που νηστεύουν τα σπουργίτια τον 15αύγουστο ...Κι όμως!!!

 


Έλα ρε μάνα τώρα, που νηστεύουν τα σπουργίτια τον 15αύγουστο ...Κι όμως!!!

Ήταν ένα ζεστό καλοκαιριάτικο μεσημέρι του Ιούνη του 2019 . Είπα να πάω να δω λίγο τη μάνα μου.
Την είδα να κρατά ένα δισκάκι με δυο φέτες βρεγμένο ψωμί. Προχωρούσε αργά με μικρά βήματα στην αυλή του σπιτιού μας . Απίθωσε με τρεμάμενα χέρια το ψωμί στον φούρνο.
Μα τι έκανε ;
Απρόσμενα ένα σμήνος σπουργίτια κατέβηκαν από το πουθενά κι άρχισαν χαρούμενα να τσιμπολογούν τα βρεγμένα ψιχουλάκια . Τραγουδούσαν , πετάριζαν με τα μικρά τους φτεράκια, χοροπηδούσαν εδώ κι εκεί .
Ήταν ένα πανέμορφο θέαμα . Φιλονικούσαν , σπρώχνονταν να χωρέσουν στη στέγη του φούρνου , κελαηδούσαν μες την τρελή χαρά.
Ήταν τρισευτυχισμένα .
-Τα καημένα σχολίασε η γριά μάνα μου .
Εδώ και χρόνια , τα ταΐζω κάθε μεσημέρι .
Πεινούν κι αυτά .
Δεν βρίσκουν εύκολα φαγητό.
Κοίταξέ τα για λίγα ψίχουλα πόση χαρά νιώθουν, άκου τι ωραία κελαηδούν , ευχαριστούν τον Θεό για το λιγοστό ψωμάκι , δοξολογούν τον Πλάστη τους …
Έμεινα άφωνη να τα κοιτάζω .
Την μάνα μου την καλόψυχη , την σπλαχνική , που συμπόνεσε ακόμη και τα σπουργίτια.
Εγώ δεν σκέφτηκα ποτέ να ταΐσω τα σπουργίτια και μάλιστα επί σταθερής βάσης .
Ναι, να φροντίσουμε αδέσποτα σκυλιά γατιά , λίγα ψίχουλα τον χειμώνα , αλλά κάτι τέτοιο δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου .
Σκέφτηκα για πολλοστή φορά ότι την αξιοσύνη της μάνας μας δεν μπορέσαμε να την φτάσουμε ποτέ κανένα της παιδί …
Τα σπουργίτια συνέχισαν τον χορό και το τραγούδι στον φούρνο της μικρής μας αυλής, που χώρεσε αλήθεια τόσες όμορφες στιγμές, τόσες οικογενειακές χαρές !
Τώρα τα πουλιά πέταξαν μακριά απ΄ τη φωλιά , έκτισαν τις δικές τους φωλιές .
Όμως το τραγούδι δεν σταμάτησε ποτέ , γιατί τώρα το πατρικό μου σπίτι φιλοξενεί άλλα πουλιά, τα σπουργίτια της γειτονιάς !
Παρατήρησα ένα σπουργίτι.
Στεκόταν φρουρός στα κεραμίδια του σπιτιού, καθώς τα άλλα σπουργιτάκια γλεντούσαν τρώγοντας.
Κοίτα τώρα σοφία και οργάνωση αν και πουλιά , σκέφτηκα , έχουν και φρουρό ασφαλείας !
Είπα στα εγγόνια μου , το και το.
Να πάμε να τα γυρίσω βίντεο , είπε ένας εγγονός μου.
Χαμογέλασα.
Άλλη γενιά, άλλα έθιμα .
Να πάμε μια μέρα …
Οι μέρες πέρασαν , σβήστηκαν στο πέρασμα του χρόνου .
Αρχές Αυγούστου η μάνα μας αρρώστησε .
Βεβαίως θυμηθήκαμε τα σπουργίτια της .
Επί το έργον.
Το καθήκον μας καλεί .
Έτσι ακριβώς όπως έκανε κι εκείνη πριν πέσει στο κρεβάτι. Βάλαμε ψωμί στον φούρνο ξανά και ξανά … και πάλι και αύριο και μεθαύριο…όμως τα σπουργίτια δεν ματαφάνηκαν.
Τα περιμέναμε . Λέγαμε .
Σήμερα δεν μπορεί , θα έρθουν να φάνε . Έχει τόσες μέρες που…
Στις 11 Αυγούστου η μάνα μας ζήτησε να την καθίσουμε λίγο στην αυλή.
Καθίσαμε τα αδέλφια δίπλα της .
Όπως τον παλιό καλό καιρό που καθόμασταν παιδάκια στην ποδιά της να μας πει παραμύθια .
Θυμηθήκαμε τα σπουργίτια .
Σχολιάσαμε :
Ακόμη και τα σπουργίτια κατάλαβαν ότι η μαστόρισσα τους αρρώστησε γιατί δεν έρχονται πια , αν και καθημερινά βάζουμε ψωμί.
Η μάνα μας κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι της .
– Όχι, δεν είναι γι αυτό που δεν έρχονται, λάθος κάνετε .
-Εμ γιατί;
- Είναι δεκαπενταύγουστος , μεγάλη νηστεία. Τα σπουργίτια δεν τρώνε …
-Έλα ρε μάνα τώρα που… Γελάσαμε αυθόρμητα . Απίστευτα πράγματα. Τι λες τώρα;
-Σωστά σας λέω . Έτσι είναι . Τα σπουργίτια νηστεύουν.
-Έλα τώρα ρε μάνα , αντέτεινα , πώς ξέρουν τώρα τα πουλιά ότι είναι δεκαπενταύγουστος και θα πρέπει να νηστέψουν;
-Είναι πολύ έξυπνα πουλιά , έχουν χάρισμα από τον Θεό.
Κοιτάξαμε ο ένας τον άλλο χαμογελώντας, ως συνένοχοι.
Ναι τώρα που…
Η μάνα μας κατάλαβε τη σκέψη μας . Πω πω.
-Να σας το αποδείξω για να πειστείτε .
Ξαναγέλασα.
Θυμήθηκα τα Μαθηματικά στο Δημοτικό της γενιάς μου , στο Δημόσιο σχολείο της αριστείας , που στην Τρίτη Δημοτικού μας μάθαιναν αυτή την βασική αρχή :
Τα δεδομένα, το ζητούμενο, η απόδειξη .
Να τώρα η μάνα μου που μόνη της θέτει επί τάπητος την απόδειξη.
Ήλθε ακόμη στο μυαλό μου μια χρονιά, που όντας νεαρή δασκάλα πήγα στο χωριό καταγωγής της μάνας μου να δουλέψω στις εκλογές.
Με πλησίασε ο μουκτάρης του χωριού , παλιός συμμαθητής της μάνας μου .
Μου τόνισε πόσο έξυπνη μαθήτρια ήταν ειδικά στα Μαθηματικά.
Τόσο, που πηδώντας από τάξη σε τάξη , σε τρία χρόνια τελείωσε την Ε΄ Δημοτικού !
Ήταν οι χρυσοί καιροί που τα προικισμένα παιδιά άνοιγαν τον δρόμο !
Και τότε , ο παππούς την έβγαλε από το σχολείο , για να βοηθά στα χωράφια .
Τρεις μήνες τον θερμοπαρακαλούσε ο δάσκαλος να στείλει το παιδί πίσω στο σχολείο…
Η μάνα μας, ποτέ δεν μας είπε αυτή την ιστορία .
Να την τώρα τη μάνα μας με το τετράγωνο μυαλό που θα μας το αποδείξει κιόλας .
Χαμογελάσαμε ξανά σαν άπιστος Θωμάς .
Αν είναι δυνατόν τώρα τα σπουργίτια να νηστεύουν για τον δεκαπενταύγουστο.
Κοιτάξτε ξανάπε η μάνα μας ήρεμα , γαλήνια , με μισοσβησμένη φωνή :
Θα το δείτε .
Τα σπουργίτια θα ξανάρθουν στο σπίτι μας στις 15 Αυγούστου , που τελειώνει η νηστεία .
Θα΄ρθουν για το τραπέζι του Δεκαπενταυγούστου , πρόσθεσε χαμογελώντας .
Κλείσαμε το στόμα μας , τα παιδιά της , οι «πολύξεροι» εκπαιδευτικοί .
Να το πιστέψουμε ;
Μα είναι δυνατόν;
Θυμήθηκα μια ιστορία που διάβασα για τον Γέροντα Παΐσιο , που έμενε νηστικός σχεδόν όλο τον δεκαπενταύγουστο , τιμώντας έτσι τη μνήμη της Παναγίας .
Τόσο μεγάλη νηστεία είναι .
-Ναι , είπε ξανά η μάνα μας .
Τόσο μεγάλη νηστεία είναι .
Για την Παναγία μας .
Τ΄ ασημένια της μαλλιά, το ρυτιδιασμένο της πρόσωπο, τα ροζιασμένα της χέρια , η σοφία των 90 της χρόνων , οι πικρές εμπειρίες της χηρείας από τη νιότη της , το ξεκάθαρο βλέμμα της, η γαλήνια μορφή της , δεν μας αφήνουν να συνεχίσουμε άλλο .
Είναι τόσο σίγουρη γι αυτό που λέει .
Κι άλλο τόσο εμείς ότι δεν είναι δυνατόν να… όμως δεν τολμούμε να συνεχίσουμε άλλο. Σεβόμαστε τη μάνα μας.
Είναι άρρωστη.
Φεύγει; Πλήρης ημερών .
Μια θλίψη μας πλακώνει.
Πού είναι κι αυτά τα σπουργίτια να μας δώσουν λίγη χαρά ;
Πού χάθηκαν ;
Οι μέρες πέρασαν ξανά. Το ψωμί στον φούρνο δεν έλειψε . Περίμενε κι αυτό τους πεινασμένους φτερωτούς φίλους της γειτονιάς . Όμως τα σπουργίτια δεν πάτησαν το πόδι τους .
Ξημέρωσε Δεκαπενταύγουστος .
Κατά το μεσημέρι τα σπουργιτάκια άρχισαν να καταφθάνουν το ένα πίσω από το άλλο στον φούρνο της μάνας μας .
Η μικρή μας αυλή γέμισε κελαηδήματα , τραγούδια και χαρές . Μα ήταν δυνατόν;
Σωστά έβλεπαν τα μάτια μας ;
– Να τα , είπε η μάνα μας χαμογελώντας.
Ήλθαν για το τραπέζι του δεκαπενταυγούστου, μετά από τόση νηστεία για την Παναγία μας .
Είδατε που σας έλεγα ;
Βάλτε ψωμί για τα πουλιά !
Τα σπουργίτια του Δεκαπενταυγούστου φτερούγιζαν όλο χαρά με τα μικρά τους φτεράκια , τσιμπολογούσαν το φτωχικό τους φαγητό και δοξολογούσαν ευχαριστώντας τον Πλάστη τους.
Γλεντούσαν για τη ζωή, για το ψωμί, τιμούσαν την Παναγία μας κι ευχαριστούσαν τη γριά μάνα μας για το τραπέζι του δεκαπενταυγούστου !
( Λουκία Βουργία – Δημητριάδου
Τέως Επιθεωρήτρια Δημοτικής Εκπαίδευσης Κύπρου)

Δευτέρα 7 Αυγούστου 2023

ο Πόνος της Παναγίας μας εμφανίστηκε στον πόλεμο της Ουκρανίας αδελφοί...τι να πούμε που και εδώ στην Ελλάδα τα ΘΕΟΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ είναι πιο οφθαλμοφανή και δείχνουν τι έρχεται; ΒΊΝΤΕΟ

 

ο Πόνος της Παναγίας μας εμφανίστηκε στον πόλεμο της Ουκρανίας αδελφοί...τι να πούμε που και εδώ στην Ελλάδα τα ΘΕΟΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ είναι πιο οφθαλμοφανή και δείχνουν τι έρχεται; ΒΊΝΤΕΟ

ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ :
Μεγάλο θαύμα σε Στρατιωτικό Νοσοκομείο στη Μόσχα που περιθάλπει τραυματίες στρατιώτες από το μέτωπο. Σε όλες τις πόρτες εμφανίστηκε ανεξίτηλα η Θεοτόκος λένε οι δημοσιεύσεις…
Αυτές οι βιντεοσκπήσεις έγιναν στο Krasnogorsk, στο κεντρικό στρατιωτικό κλινικό νοσοκομείο Α. ΕΝΑ. Visnjevski, στο τμήμα ανάνηψης. Σε αυτό το νοσοκομείο υπάρχουν πολλοί νέοι, τραυματίες, που φέρνουν από τα μέρη του πολέμου. Πριν από ένα μήνα, οι γιατροί πάλεψαν για τη ζωή ενός τόσο νεαρού άνδρα για πολύ καιρό, αλλά το θαύμα δεν έγινε. Τελείωσε στο χειρουργικό τραπέζι. Τη στιγμή του θανάτου του, η Μητέρα του Θεού εμφανίστηκε ανεξίτηλα σε όλες τις γυάλινες πόρτες που οδηγούσαν από τον πρώτο στον έκτο όροφο στο δωμάτιο ανάνηψης, εντατική.

Βίντεο https://youtu.be/pg9WtbMOPYU


Είναι αδύνατο να σβήσει η φιγούρα επειδή βρίσκεται μέσα στο γυαλί. Αυτού του είδους το θαύμα έγινε και πέρυσι, αλλά τότε η εικόνα της Θεοτόκου ήταν παρούσα μόνο σε μια πόρτα. Είναι διαφορετική σε κάθε εικόνα, αλλά η Μητέρα του Θεού φαίνεται αμέσως παντού. Ο Πατριάρχης Κύριλλος και ο Γέροντας Ιλία ο πιο φημισμένος στη Μόσχα ήρθαν στο νοσοκομείο για να το δουν. Ο γέρος Ilija είπε: ναι, ήρθε και τον πήρε για να μην υποφέρει… Και τραυματισμένοι νέοι περπατούν στους διαδρόμους του νοσοκομείου κάτω από την προστασία της Παναγίας…
Ιερέας Dejan Đuričić, ενορία Kravička

Όσιος Νικάνωρ ο Θαυματουργός Κόσμον νικήσας, καὶ τὰ τούτου ἡδέα, Νίκην ἀρίστην ἦρας ὄντως Νικάνωρ.

 

το αλεξικέραυνο της Δυτικής Μακεδονίας - 7 Αυγούστου- καλόν να το μάθει και η υπόλοιπη Ελλάδα

" Βράζουν οι πέτρες από τον καύσωνα..βράζουν οι αληθινές ψυχές από Οργή και όλα προσμένουν την βροχή και την καταιγίδα..οσονούπω" 

Όσιος Νικάνωρ ο Θαυματουργός

Κόσμον νικήσας, καὶ τὰ τούτου ἡδέα,
Νίκην ἀρίστην ἦρας ὄντως Νικάνωρ.

Βιογραφία
Ο Όσιος Νικάνωρ γεννήθηκε στα 1491 μ.Χ., στην Πρωτεύουσα της Μακεδονίας, τη Θεσσαλονίκη. Οι γονείς του, Ιωάννης και Μαρία, ήταν ευσεβείς και κατοικούσαν στη συνοικία του Αγίου Μηνά. Όλη η πόλη των Θεσσαλονικέων καλοτύχιζε και επαινούσε τους γονείς του Αγίου, τόσο για τον πλούτο τους όσο και για την ευγένειά τους, αλλά κυρίως για την πίστη και την αρετή που τους διέκρινε. Ήταν ελεήμονες και σπλαχνικοί και η ζωή τους έργο αγάπης προς τους πάσχοντες αδελφούς. Όμως, ο Θεός ήθελε να τους δοκιμάσει με προσωρινή ατεκνία. Στείρα σαν την Αγία Άννα η μητέρα του οσίου Νικάνορα. Κάθε μέρα προσευχόταν στην εκκλησία του Αγίου Μηνά να τους δώσει ο Θεός ένα παιδί για παρηγοριά.

 Οι προσευχές, οι νηστείες, οι αγρυπνίες των γονέων του εισακούσθηκαν από τον Κύριό μας και Θεό μας και κατά την ώρα που η ευσεβής γυναίκα προσευχόταν στο Θεό, στο Ναό του Αγίου Μηνά, της απεκαλύφθη το θέλημα του Κυρίου: «Εισήκουσε ο Θεός τας δεήσεις σου ω γυνή ως ποτέ της χήρας Άννης και έλυσε τα δεσμά της στειρώσεως σου μόνο πορεύου εις τον οίκον σου και θέλεις συλλάβεις και γεννήσεις Υιών όστις θέλει γίνει δοχείον καθαρόν του Παναγίου Πνεύματος και πολλούς θέλει εισάγει εις τον Κύριον δια της αγγελικής αυτού και εναρέτου διαγωγής». Έτσι, ως Θείο δώρο ήρθε στον κόσμο ο Νικόλαος (αυτό ήταν το κοσμικό όνομα του αγίου) και οι γονείς του τον παρέδωσαν σ΄ ένα ευσεβή δάσκαλο να του μάθει τα Ιερά γράμματα.
Ο νεαρός Νικόλαος, ευφυής στο νου, σε λίγο χρονικό διάστημα απέκτησε μεγάλη ευχέρεια περί των εκκλησιαστικών και αγάπη για την εκκλησία του Χριστού, όπως όλοι οι άγιοι. Από μικρός κατάλαβε την κλήση του Θεού, ενώ μοναδικός του πόθος ήταν να μονάσει και να γίνει μιμητής των οσίων πατέρων της εκκλησίας μας. Ήθελε σ' όλη του τη ζωή να υπηρετήσει ολοκληρωτικά, ψύχη τε και σώματι τον Κύριο. Γι' αυτό περνούσε τη ζωή του με νηστείες, αγρυπνίες και προσευχές. Σε μικρή ηλικία χάνει τον προσφιλή πατέρα του και μένει με τη μητέρα του. Η ευσεβής του μητέρα, μη γνωρίζοντας τον πόθο του παιδιού της, ήθελε να τον παντρέψει με κάποια ενάρετη κοπέλα· και ενώ από τη μια μεριά ο όσιος ποθούσε να εγκαταλείψει κάθε τι εγκόσμιο και να μονάσει, να αφιερωθεί εξολοκλήρου στο Θεό. Από την άλλη όμως, δεν ήθελε να στενοχωρήσει και τη μητέρα του, γι αυτό ανέβαλε συνεχώς την πραγματοποίηση της επιθυμίας του να γίνει μοναχός.
Ο Θεός, που προνοεί τα πάντα, ύστερα από ορισμένο χρονικό διάστημα πήρε τη μητέρα του από τον κόσμο και έτσι άνοιξε ο δρόμος για ν' ακολουθήσει ο Νικόλαος τη μοναχική ζωή. Χωρίς να χάσει καιρό, μοίρασε την πατρική του περιουσία στους φτωχούς και τα ορφανά· και ενώ μπορούσε να λάβει αξιώματα λόγω της επιφανούς θέσεως των γονέων του, τα θεώρησε όλα αυτά σκύβαλα μπροστά στη μεγάλη του αγάπη προς το Χριστό. Ελεύθερος πλέον από κάθε φροντίδα του κόσμου, γίνεται μοναχός με το όνομα Νικάνωρ. Ως μοναχός, πολλαπλασίασε τα χαρίσματα που του έδωσε ο Θεός.
Η φήμη που απέκτησε έφθασε στο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης ο οποίος τον χειροτόνησε διάκο και πρεσβύτερο με σκοπό να τον κάνει διάδοχο του. Ως κληρικός της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης ο Νικάνωρ επέδειξε μεγάλο ζήλο και η προσφορά του ήταν αξεπέραστη. Η ώρα όμως είχε φθάσει για εκείνο που τον είχε προορίσει ο Θεός. Σε μια από τις νυχτερινές του προσευχές και ενώ ικέτευε με θερμά δάκρυα τον Θεό άκουσε φωνή από τον ουρανό να του λέγει: «Νικάνωρ έξελθε εκ της γης σου και εκ της συγγενείας σου και πορεύου εις το Καλλίστρατου όρους και αγωνίσου εκεί καλώς και εγώ θα είμαι μαζί σου να σε διαφυλάττω όλες τις ημέρες της ζωής σου και θα κάνω το όνομα σου ξακουστό και θα σε δοξάσω εις πάντας τους αιώνας». Ύστερα απ' αυτή τη Θεϊκή εντολή ο άγιος έφυγε από την Θεσσαλονίκη σε σχετικά νεαρή ηλικία, περίπου 27 ετών, και τράβηξε να πάει εκεί όπου τον είχε καλέσει ο Θεός. Στο δρόμο, στα χωριά που συναντούσε δίδασκε ως άλλος απόστολος τους απελπισμένους χριστιανούς να φυλάγουν την πίστη τους.
Φθάνοντας ο Άγιος Νικάνωρ στο όρος Καλλίστρατου και βλέποντας το ήσυχο μέρος ο άγιος έλαβε εσωτερική πληροφορία από τον Κύριο ότι εδώ θα είναι η ασκητική του παλαίστρα. Δόξασε τον Θεόν και άρχισε να επιδίδεται σε ασκητικούς αγώνες. Πέρασαν 16 ολόκληρα χρόνια σκληρού αγώνα με την σάρκα και τους δαίμονες. Αγρυπνίες, νηστείες, κόπους για την αγάπη του Χριστού. Σιωπή, έλλειψη ανθρώπινης παρηγοριάς τον έκανα δοχείο του Άγιου Πνεύματος. Κατόπιν ίδρυσε τη Μονή μεταμορφώσεως του Σωτήρα Χριστού ή Ζάβορδας.
Το ασκηταριό του σώζεται μέχρι σήμερα.
Την Ιερά Μονή ίδρυσε εξ αποκαλύψεως του ιδίου του Χριστού, αφού βρήκε Εικόνα του Σωτήρος Χριστού κρυμμένη από την εποχή της εικονομαχίας.

Η φήμη του απλώθηκε παντού, όπως του είχε πει ο Κύριος. Πλήθος ανθρώπων από τη γύρω περιοχή έτρεχε στο μοναστήρι να ευλογηθεί από τον άγιο, ν΄ ακούσουν την ψυχοσωτήρια διδασκαλία το και να θεραπευτούν, αφού πολλά ήταν τα θαύματα που έκανε ο όσιος. Ο άγιος, αφού έζησε ενάρετα και αγγελικώς, ήρθε ο καιρός να μεταβεί στην άλλη ζωή, την αιώνια και αληθινή. Προγνώρισε το θάνατό του και κάλεσε γύρω του μοναχούς και λαϊκούς, τους ευλόγησε, τους συμβούλεψε και παρέδωσε το πνεύμα του στο Λυτρωτή μας Χριστό, στις 7 Αυγούστου 1549 μ.Χ. Οι μοναχοί της Μονής θρήνησαν τον άγιο που τους παρηγορούσε και τον έθαψαν σε παρεκκλήσι της Μονής. Από τότε, το αγιασμένο λείψανό του τελεί ως τα σήμερα πολλά θαύματα.

Περιγραφή του θαύματος του Αγίου Νικάνορος που έδιωξε την πανώλη και έσωσε τα Σέρβια το έτος 1730
Ο άγιος Νικάνορας εορτάζει στις 7 Αυγούστου, περεκλήσι του υπάρχει στην Αγία Κυριακή Σερβίων

Εις απορίαν ποτέ ευρισκόμενοι οι του μοναστηρίου πατέρες διά χρημάτων , να πληρώσωσι τα χρέη, και βαρέα δοσίματα ο που καθ’ εκάστην μεγάλως αυτούς καταμαρτυρούσιν οι αγαρινοί, και μην έχοντες άλλο τι πράξαι, έκριναν άπαντες κοινή γνώμη, να ευγάλωσι τον μέγαν ούτως, και πολύτιμον θησαυρόν, την πάντιμον , λέγω και αγίαν κάραν του οσίου Νικάνορος, να απέλθωσιν εις τα Σέρβια, οπού τω καιρώ εκείνω είχεν απεσταλθεί εις εκείνα τα μέρη παρά Θεού δια τας αμαρτίας αυτών φθοροποιά νόσος της πανούκλας, ελεεινώς τους πάντα καταθερίζουσα. Καθ΄ έναν μεν τρόπον να ελευθερώσει ο Θεός δια πρεσβειών του δούλου του Νικάνορος από την δικαίαν αυτού μάστιγα το πλάσμα των χειρών του. Κατ άλλον δε να προφθασθή και το μοναστήριον διά της των χριστιανών ελεημοσύνης. Και δη λαβών τηνικαύτα ο παπά κυρ Δαβίδ ο ηγούμενος, και Νεόφυτος ο πνευματικός την σεβάσμιαν του οσίου πατρός ημών Νικάνορος αγίαν κάραν, και αποχαιρετήσαντες τους πατέρες άπαντας εμίσευσαν μετά της αυτών συνοδείας, και μέχρις εσπέρας έφθασαν Θεού βοηθούντος , εις χωρίον Κασαρείαν ονομαζόμενον τους οποίους συνανατήσας ένας χριστιανός πλείστα ευλαβής, και ενάρετος Νικόλαος τουνομά…

Ερχομένου δε των πατέρων με την αγίαν κάραν του οσίου εις Σέρβια, συνήντησεν αυτούς είς των υπηρετών του αρχιερέως (Ζαχαρίας ο πανάριστος , όστις επηδιαλιούχει τηνικαύτα τους οίακας της των Σερβίων εκκλησίας και ερωτήσας αυτούς, έμαθε καταλεπτώς το αίτιον, και απελθών διεσάφισε τω αρχιερεί, ο παρά των πατέρων έμαθεν. Ο δε αρχιερεύς ως ταύτα ήκουσε , πρώτον μεν εθυμώθη λίαν κατά των πατέρων (οτι ούπω ήν τα περί του οσίου δήλα) έπειτα δε ερευνήσας ακριβώς, και βεβαιωθείς υπό χριστιανών αξιοπίστων, και μάλλον υπό της του οσία διαθήκης , και του σιγγιλιώδους του αυτού μοναστηρίου γράμματος , έδωκεν άδειαν των πατέρων ψάλλει ακωλύτως αγιασμούς εις άπασαν την αυτού επαρχίαν. Και δη ημέραν παρ’ ημέραν , Θεού βοηθούντος, ως ήρχισαν οι χριστιανοί , και εκάλουν τους πατέρας, και έψαλον αγισμούς εις τους οίκους των , έτριζε το κιβώτιον οπού είχον την αγίαν κάραν του οσίου Νικάνορος, και εθαύμαζον εις ετούτο μη γινώσκοντες το αίτον, αλλ’ ύστερον το εκατάλαβαν , ότι όσον έτριζε, τόσον έπαυεν η νόσος , και ο λοιμός εξοστρακίζετο από της πόλεων των Σερβίων δια πρεσβειών του οσίου Νικάνορος, ώστε εις ολίγας ημέρας ελευθερώθησαν άπαντες οι εκείσε χριστιανοί , από την επιδημίον εκείνην φθοροποιάν πανούκλαν , και εδόξαζον τον Θεό, οπού τους ελύτρωσε διά πρεσβειών του δούλου του Νικάνορος.

Τοιούτον παράδοξον θαύμα βλέποντες οι αγαρινοί, ωργίζοντο κατά των χριστιανών οι ασεβέστατοι, και μαγείαν την του αγίου θαυματουργίαν ωνόμαζον οι άφρονες. Ώσπερ μίαν των ημερών αποφάσισαν δύο γιανίτζαροι υπό του μισόκαλου διαβόλου κινούμενοι , ότι όταν ήθελον ιδή τους άνω ειρημένους πατέρας διαβαίνοντας εκ τινός οδού να πηγαίνωσιν εις τα των χριστιανών οσπήτια να ψάλλωσιν αγιασμού με την αγίαν κάραν, να δράμωσιν οι του αντιχρίστου μαθηταί να λάβωσιν αρπακτικώς εκ των χειρών αυτών την αγίαν και σεβάσιμιαν κάραν του οσίου Νικάνορος , να την ρίψωσιν κάτα πετρών , και να την συντρίψωσι. Και των μεν απίστων εκείνων ούτω βουλευθέντων ποιήσαι , ο δε Θεός οπού φυλάσσει τα οστά των αγίων αυτού δούλων , και εν εξ αυτών ου συντριβήναι θέλει, τι ωκονόμησεν, εξαπέστειλεν εις αυτούς την νύκτα εκείνην , οργή θυμού αυτού , και ο μεν εις εξ αυτών απέθανεν αιφνιδίως δια της πανούκλας συν γυναιξί αυτού , και τέκνοις, και εις εκ του κατηραμένου εκείνου οίκου ουκ εσώθη. Εις δε τον έτερον εφάνη ο άγιος εν οράματι αυτού, και λέγει αυτώ μεθοργής, και θυμού. Τι ήτον το πονηρόν οπού κατ’ εμού ηβουλήθης να πράξης ομού με τον σύντροφόν σου πάντολμε; Εγώ έλαβον παρά Θεού θέλημα να σε θανατώσω αυτήν την νύκτα, ως και τον παράφρονα και ασεβέστατον φίλον , αλλ’ ιδού πάλιν σε ελέησα, ινά κήρυξ της σής σωτηρίας μεγαλόφωνος γένη, και της του συντρόφου σου συμφοράς. Ο δε ασεβής έξυπνος γενόμενος ηγέρθη ευθύς της κλίνης , και εδέετο του αγίου να τον συγχωρήση εις όσα κατ αυτού πράξαι ηβουλήθη και το πρωΐ εξήλθε παρρησία , και ωμολόγει τοις πάσι τα όσα κατ’ όναρ ο άγιος του είπε και όσα αυτός μετά του συντρόφου εμελέτα να πράξη εις την του αγίου κάραν.

ἈπολυτίκιονἮχος γ’. Θείας πίστεως.

Νίκης εἴληφας, ἄφθαρτον στέφος, πάτερ ὅσιε, παρὰ τοῦ Κτίστου, τῶν σῶν ἀγώνων ἀντάξιον ἔπαθλον· τὴν γὰρ πατρίδα λιπὼν τὴν ἐπίγειον, τῆς οὐρανίου οἰκήτωρ γεγένησαι· ὅθεν πάντες σὲ πίστει καὶ πόθῳ γεραίρομεν· χαίροις Νικάνορ, Ὁσίων ὁμόσκηνε.

Μεγαλυνάριο

Χαίροις των Σερβίων ο ιατρός, Γρεβενών το κλέος, και οικουμένης ο βοηθός· χαίροις ο προστάτης, των σε τιμώντων πόθω, Νικάνορ Καλλιστράτου, φωστήρ πολύφωτε.

Σημείωση: να ζούνε στην ίδια πόλη Χριστιανοί και μουσουλμάνοι και οι μεν να γιατρεύονται από τον άγιο Νικάνωρα και οι δε να πεθαίνουν. Αυτό δημιούργησε το φθόνο να συντρίψουν την κάρα του Αγίου.

Πηγή:serviotikos.blogspot.com

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΑΙΤΩΝ