ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ!!

«Όσο και αν κοπιάσης, όσο και αν μοχθήσης, δεν σημαίνει ότι κάνεις κάτι το ουσιαστικό για τον Θεόν, αφού ο Θεός ένα πράγμα θέλει από εμάς: την ταπείνωση. Να καταλάβωμε ότι είμαστε πάντη αδύνατοι και αμαρτωλοί. Όλα τα κάνομε, για να δείξωμε την ταπείνωσί μας, ότι είμεθα τιποτένιοι άνθρωποι, και τότε έρχεται η Χάρις του Θεού», γ. Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Οσο ψηλά κι αν φτάσει ένα δέντρο, τα φύλλα του πέφτοντας...στις ρίζες του επιστρέφουν.

Οσο ψηλά κι αν φτάσει ένα δέντρο, τα φύλλα του πέφτοντας...στις ρίζες του επιστρέφουν.

ΑΓΑΠΗ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΝΟΕΙΤΑΙ,ΔΙΟΤΙ ΑΓΑΠΗ ΕΝ ΤΩ ΨΕΥΔΕΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΗΣ!!!

Πολύ συχνά στα θέματα της Πίστεως και της προασπίσεώς της, προβάλλεται το επιχείρημα αφ' ενός της «αγάπης» προς τους καινοτόμους, τους αιρετικούς, τους αιρετίζοντες Ορθοδόξους κ.λπ., αφ' ετέρου δε της «αποφυγής της κατακρίσεώς» τους.
Η πεποίθηση της Εκκλησίας, όπως προκύπτει από αυτά που μας παρέδωκαν όλοι οι φίλοι του Θεού, οι Άγιοι, είναι ότι αγάπη χωρίς την αλήθεια δεν νοείται, διότι αγάπη εν τω ψεύδει δεν είναι αληθής αγάπη, αγάπη εκ Θεού.
Τη γνήσια αγάπη δεν τη δείχνει το κοινό γεύμα, ούτε η προσφώνηση, ούτε η κολακεία στα λόγια, αλλά το να διορθώσεις και να επισημάνεις την πλάνη του, ώστε να υπάρχει η ελπίδα να του δημιουργήσεις κρίση συνειδήσεως και την έφεση να αναζητήσει την αλήθεια... ~ Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

 

ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ!!

..Ἀν οἱ ἄνθρωποι κάνουν μέ τήν καρδιά τους ὅλα ὅσα κάνουν. Καί τό ἀποτέλεσμα; Δέν ξέρω ἄν πέφτω ἔξω, ἀλλά τίποτα δέν εἶδα νά γίνεται μέ εἰλικρινή ἐγκαρδιότητα καί αὐθόρμητη διάθεση. Κενές ἁβρότητες, πρόθυμες τάχα ἐξυπηρετήσεις, ἐκφράσεις ἀλληλοθαυμασμοῦ καί ἀλληλοεκτιμήσεως — μά ὅλα συμβατικά καί ἐπιφανειακά. Πίσω ἀπό τή βιτρίνα, κάτω ἀπό τήν ἐξωτερική ἐμφάνιση καί συμπεριφορά, τήν τόσο λεπτή καί εὐγενική, κρύβεται ἕνα ἐντελῶς διαφορετικό πνεῦμα, ἕνα πνεῦμα, πού, ἄν ἐρχόταν ποτέ στό φῶς, θά διαπιστώναμε ὅτι στήν πραγματικότητα ὄχι μόνο λεπτό δέν εἶναι, μά οὔτε κάν ὑποφερτό.''
∽ Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου
(Πατερες της Εκκλησιας )

Η ΠΑΤΡΙΚΗ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!!

Δεν ξέρω, ίσως να ήταν που έφυγα από το σπίτι κλαίγοντας; Μα γιατί κανείς δε με καταλαβαίνει; Η αλήθεια ούτε κι εγώ δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Μέσα λοιπόν από τη θλίψη μου ήρθε αυτό σαν μια λύση.
- Έλα δοκίμασε !
Μέσα στη θλίψη μου δεν είχα κριτήρια και έπεσα απεγνωσμένα στο πρώτο λάθος. Από εκεί άρχισα τον κατήφορο. Γνώριζα πως όλα όσα έκανα ήταν μια απεγνωσμένη φωνή ότι:
– να υπάρχω κι εγώ!
Αυτή η λέξη με έφαγε … «Εγώ» Από τότε τα δοκίμασα όλα. Όχι δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Δεν θέλω να θυμάμαι τίποτα. Γιατί όλα αυτά που έκανα μετά το «έλα δοκίμασε» με μετέτρεψαν σε ένα τίποτα. Δεν υπάρχει λόγος να σας εξιστορήσω ούτε τα χοντρά μα ούτε και τις λεπτομέρειες. Η ουσία είναι πως πια είμαι εξαρτημένος στις ουσίες.
Γυρνάω σπίτι και όλα γύρω μου πια είναι διαφορετικά. Με πέταξαν κυριολεκτικά στο δρόμο. «δεν είσαι εσύ παιδί μου» Κι αν δεν είμαι παιδί τους, τότε άραγε ποιοι είναι οι γονείς μου;
Μια από τις πολλές φορές που μπήκα και βγήκα με το ξύλο από το σπίτι ήταν και η τελευταία που το αντίκρισα. Φεύγοντας πρόσεξα στο σαλόνι του σπιτιού την εικόνα του Χριστού. Θα σας φανεί παράξενο! Αλλά ήδη έγραψα τι λέξη κλειδί. Πρόσεξα ναι, την εικόνα του Χριστού και της Παναγίας. Με αυτό το ιδιαίτερο κοίταγμα προς την εικόνα ένιωθα κάτι το ιδιαίτερο να με λούζει. Ένιωθα ζωντανή την παρουσία Του Θεού να μου μιλάει και να μου λέει σ’ αγαπώ!

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΟΥ ΑΠΛΩΝΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ!!

Τι παιδεύεσαι; Γιατί ταλαιπωρείς το σώμα και τη ψυχή σου; Υπάρχει λόγος να είσαι στη λύπη; Ορίστε σου τείνω το χέρι μου πάρε το πάρε χαρά!
Κι εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα, σαν να μην υπάρχει Αυτός.
Κι όλο πιο πολύ στο βούρκο των σκέψεων και λογισμών των υπολογισμών και των αμαρτιών κινούμαστε.
Δες την εικόνα ξανά και ξανά, και ξανασκέψου το.
Η ευθύνη δική σου.

Η ΕΜΠΟΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑ Ο ΚΥΡΙΟΣ!!

Είναι κάποιες στιγμές που η θλίψη σου γίνεται αφόρητο φορτίο, το βλέμμα σου σκοτεινιάζει,χάνεται στο χάος των λογισμών και η ανάσα σου κι αυτή βαραίνει... μην απελπίζεσαι... αυτές είναι ίσως οι καλύτερες στιγμές για....προσευχή εκ καρδίας! Απλά γονάτισε και μίλα Του... είναι εκεί με την αγκαλιά Του ανοιχτή και περιμένει να σε ακούσει... όχι πως δεν γνωρίζει!απλά θέλει να το θέλεις... όποτε εσύ το θελήσεις... Είναι εκεί για ακουμπήσεις κάθε βάρος της ψυχής σου στα πόδια Του... Μίλα Του,πες Του όλα αυτά που αισθάνεσαι... όλα όσα δεν αντέχεις να παλεύεις πια, όλα όσα σε πονούν και σε πληγώνουν... όλα όσα μπορεί να σε θυμώνουν... όλα όσα φοβάσαι... και τότε είναι που θα νιώσεις το χάδι της άπειρης Του Αγάπης να φωτίζει και να αγκαλιάζει την ψυχή σου και το βάρος που κουβαλάς να ελαφρώνει! Τέτοιες στιγμές προσευχής λένε πως εισακούονται γρήγορα... γιατί πηγάζουν απευθείας από τα βάθη της ψυχής

Η ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ!!!!

Η ΚΑΡΔΙΑ! Όταν θες να επικοινωνήσεις με τον άλλο, η γλώσσα είναι φτωχή! Το σώμα προσπαθεί με την υπέρβαση να πει όσα δεν μπορεί η γλώσσα, για να την συμπληρώσει. Με την καρδιά, όμως, γίνεται η απόλυτη επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Όταν μιλάς με την καρδιά σου, τότε αυτή ανοίγει διάπλατα για να «χωρέσει» τον άλλο. Όποιος μπαίνει στην καρδιά του άλλου εγκαθίσταται μόνιμα, ανεβαίνει επίπεδο, φεύγει από το σαρκικό και ανεβαίνει στο πνευματικό, το ουράνιο. Η μόνιμη κατοικία της καρδιάς είναι τα ουράνια, γι' αυτό και όσοι ζουν και μιλούν καρδιακά μεταφέρονται εκεί! Η καρδιά έχει μόνο είσοδο. Έξοδος δεν υπάρχει. Αν θελήσει κάποιος να βγει, πρέπει να γκρεμίσει. Το μόνο που κερδίζει κανείς γκρεμίζοντας είναι ο πόνος! Η καρδιακή επικοινωνία είναι ο αληθινός τρόπος ζωής, ο ουράνιος, η καρδιακή επικοινωνία γεμίζει τον άνθρωπο χαρά και αγαλλίαση, τον γεμίζει ουρανό!

''ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ'''-ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ

Το Άγιο Πνεύμα να μη φύγει από πάνω σου, από την καρδιά σου. Οι ψυχές έχουν διάθεση να δουν το κάλλος της μορφής του Θεού. Η προστασία του Θεού αποδυναμώνει τους πειρασμούς μας και όταν υπάρχει ο φόβος του Θεού δίνεται η σοφία. Πρέπει να είμαστε άνθρωποι της χάριτος και όποιος μας πλησιάζει να ξεκουράζεται. Να τους βλέπουμε όλους ανώτερους, όσες αδυναμίες και αν παρουσιάζουν. Να μη φερόμαστε με σκ...ληρότητα, αλλά πάντοτε να έχουμε στη σκέψη μας ότι είναι και ο άλλος του αυτού προορισμού. Να αδιαφορείς για όλα τα εμπόδια. Η μόνη απασχόλησή σου, η σκέψη σου να είναι ο Νυμφίος σου. Να μιλάς μόνο με Αυτόν. Εμείς πρέπει να έχουμε αγάπη. Το μεγαλύτερο κακό να μας κάνουνε πρέπει να τους αγαπούμε. Μόνο με την αγάπη θα μπούμε στον Παράδεισο.

Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής

ΟΣΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΕΙΣΑΙ,ΤΟΣΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟΣ-ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ!!

«Όσο είσαι σπουδαίος, τόσο να είσαι ταπεινόφρων. Όταν ανέβεις ψηλά, έχεις ανάγκη να ασφαλιστείς, για να μην πέσεις …; Γιατί υψηλοφρονείς, αφού είσαι άνθρωπος συγγενής με τη γη, ομοούσιος με τη στάχτη και στη φύση και στην εκλογή των πραγμάτων; Σήμερα είσαι πλούσιος, αύριο φτωχός, σήμερα υγιής, αύριο άρρωστος, σήμερα χαρούμενος, αύριο λυπημένος, σήμερα με δόξα, αύριο περιφρονεμένος, σήμερα σε κατάσταση νεότητας, αύριο σε γηρατειά. Μήπως στέκεται τίποτα από τα ανθρώπινα ή μήπως αντιθέτως μιμείται το δρόμο των ρευμάτων των ποταμών; Γιατί λοιπόν έχεις αλαζονεία, άνθρωπε, που είσαι καπνός; Διότι ο άνθρωπος έγινε ίδιος με τη ματαιότητα. Οι μέρες του είναι σαν το χορτάρι. Ξεράθηκε το χορτάρι και το άνθος του έμεινε μαραμένο». ∽Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

ΑΒΒΑΣ ΙΣΑΙΑΣ!!

Ὁ Θεὸς φροντίζει νὰ διατηρεῖ καθαρὸ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία τὸ δρόμο τῆς ζωῆς ἐκείνου, ποὺ ἑτοιμάζεται νὰ δώσει λόγο γιὰ ὅλες του τὶς πράξεις στὸ Θεό.
Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ ἀδιαφορεῖ λέγοντας, «Ἔχω καιρὸ ὡς τότε», βρίσκεται δίπλα στοὺς δαίμονες.
Ἂν θέλεις ν᾿ ἀκολουθήσεις τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ νὰ κρεμάσεις μαζί Του, πάνω στὸ σταυρό, τὸν παλιό σου ἑαυτό, πρέπει (πρῶτα) νὰ διώξεις ἀπὸ κοντά σου ἐκείνους ποὺ σὲ κατεβάζουν ἀπὸ τὸ σταυρό, (ἔπειτα) νὰ ἑτοιμαστεῖς γιὰ νὰ ὑπομείνεις ταπε...ινώσεις, καὶ (τέλος), νὰ ἀναπαύεις τὶς καρδιὲς ἐκείνων ποὺ σὲ στενοχωροῦν.

Αββᾶς Ἡσαΐας

Ο Πόνος και η Αγάπη του Χριστού ...

Ο Πόνος και η Αγάπη του Χριστού ...
Εν δε τω εγγίζειν τον καλόν και μόνον Ιατρόν,τον Κύριον,τη βασταζούση πόνους και πτωχή τω πνεύματι ούση ψυχή,επάν ίδη αυτήν ούτω διεφθαρμένην και τετραυματισμένην και μεμωλωπισμένην τοις πάθεσι,τότε λέγει Κύριος τω εχθρώ(διάβολο) τω τραυματίσαντι και φθείραντι αυτήν :
Ω αναιδέστατε ...,μη σοι είη αγαθά,μη γένοιτο σοι έλεος ... ότι ούτως(κατ αυτόν τον τρόπο)διεχειρίσω και διέφθειρας και εμόλυνας ... την λογικήν και καλήν μου εικόνα και ούτω...ς ασχήμως τοις πάθεσι ε ν ύ β ρ ι σ α ς ... το καλόν και θαυμαστόν και νοερόν μου κτίσμα ... το ταις εμαίς χερσί ποιηθέν και τω εμώ πνεύματι εμφυσηθέν.

Τότε τιμωρείται θανάτω τον εχθρόν τον ενυβρίσαντα και αφανίσαντα,και ου μόνο τούτο,αλλά και καλλωπίζει αυτήν τοις ενδύμασι της θεότητος αυτού και τρέφει τροφή ουρανίω και περικοσμεί κόσμω πνευματικώ και στέφει άνθεσιν αρετών του πνεύματος ... και ούτως εαυτώ νύμφην καλήν και ωραίαν αποκαθίστησιν αυτήν.
Μακάριοι τοίνυν οι αγαπώμενοι υπό του Χριστού,μάλλον δε μακάριοι οι αγαπώντες αυτόν (ότι)ιδού .. παν γένος Αδάμ ηγαπήθη,υπέρ πάντων γαρ απέθανεν.Αλλ οι αγαπώντες αυτόν εξ αληθείας,ούτοι ζωήν ταις εαυτών ψυχές περιποιούνται,ούτοι ωφέλειαν αιώνιον καρπούνται.
Και σφόδρα λυπείται ο Κύριος επί ψυχή,μη αγαπώση αυτόν.Αυτός γαρ απέστειλε και εκάλεσε πάντας εις τους γάμους,καθώς εν τω Ευαγγελίω είρηται,και επί τοις μη παραγενομένοις σφόδρα ελυπήθη.Ο δε γάμος εκείνος ουράνιος και πνευματικός εστίν.Ο νυμφίος πνεύμα,η νύμφη πνεύμα και ο μη ημφιεσμένος το πνεύμα το άγιον εις εκείνον τον επουράνιον γάμον,μη έχων άξιον ένδυμα,εξεβλήθη εις το εξώτερον σκότος...
ΑΓΙΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΑΠΑΝΤΑ

Όποιος δεν τιμά την Ψυχή του ... ή δεν έχει ψυχή ... ή δεν είναι άξιος να την έχει!!

Όποιος δεν τιμά την Ψυχή του ... ή δεν έχει ψυχή ... ή δεν είναι άξιος να την έχει!!
"Ο Αλκιβιάδης,εις την Αθήναν όταν εβρίσκετο,είχε περάσει πολύν καιρόν με εξορία.Τον εξόρισαν οι Αθηναίοι.Και σε μίαν στιγμήν που είχαν ανάγκην τον Αλκιβιάδη,επήγαν κι έπεσαν στα πόδια του και του έλεγαν ότι,σου φέρνουμε επιστολή απ όλους τους προύχοντας,τους γέροντας που έχουν την γερουσίαν,οι άρχοντες είναι όλοι υπογεγραμένοι με υπόσχεσιν να μην σου κάνουν κανένα κακό.Να έρθεις του λέγουν, διότι σ έχομεν ανάγκη.
Ο Αλκιβιάδης είχε δοκιμάσει πολλές φορές αυτήν την ψευτιάν την οποίαν έκαναν ... !Άλλοτε του έταζαν και δεν τα έκαναν.Και αυτήν την φοράν που τον έχουν ανάγκη,πάλι του λέγουν,... έλα,δεν θα σου κάνει κανείς κανένα κακό,υπέγραψαν.Ορίστε και η επιστολή.Η πατρίδα σε παρακαλεί,σου υπόσχεται...
Και απεκρίθη εκείνος και είπε : Μία ζωήν την έχω,και δεν πιστεύω ούτε εις την μητέραν μου."Τα μεν άλλα πάντα περί δε,της εμοίς ζωής ουδέ τη μητρή μήπως αγνοήσασα,την μέλανα αντί της λευκής επενέγκη ψήφον."(Μήπως κι αυτή η μητέρα μου πλανηθεί ... κι αντί της λευκής,βάλλει μαύρη ψήφο).Μπορεί να συγχυστεί και να χάσω την ζωήν μου.Δεν έρχομαι ... λέγει.Διότι,μίαν ζωήν έχω ... κι αν την χάσω έχασα όλα!(Ομιλεί ο ειδωλολάτρης ... δεν είναι ο πιστός εις τον Θεόν ... δεν ομιλεί δια την ψυχήν.Τόσην σκέψιν είχε ο Αλκιβιάδης τότε δια την ΖΩΗΝ!)
Λοιπόν,... εγώ λέγω ... ένα πράγμα :
Δια την πατρίδαν μου,δια τους γονείς μου,δια τα παιδιά μου,δια τους αδερφούς μου,δια τους αφθέντας μου,όλα μετά χαράς,αν π ρ έ π ε ι να τα χάσω, ... αν κινδυνεύουν τα χρήματα και τα κτήματα,κι ό,τι έχω εις τον κόσμον αυτόν ... όλα δε με νοιάζουν.Ένα μόνο με νοιάζει ... ΜΗ ΧΑΣΩ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΜΟΥ.
Το εξαίρετο π ρ ο ν ό μ ι ο ν της ψυχής,αδερφοί μου,είναι ... ότι είναι α θ ά ν α τ ο ς!Παράγει γαρ το σχήμα του κόσμου τούτου.Αργά ή γρήγορα θα έρθει ο θάνατος.Θα έρθει το τέλος....
ΟΣΑ έχομεν,μας αφήνουν ή τα χάνομεν ή τα αφήνομεν διότι αποθνήσκομεν.ΠΑΣΑ ΣΑΡΞ ΧΟΡΤΟΣ ... και ΠΑΣΑ ΔΟΞΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΩΣ ΑΝΘΟΣ ΧΟΡΤΟΥ ... ΕΞΗΡΑΝΘΗ Ο ΧΟΡΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΘΟΣ ΑΥΤΟΥ ΕΞΕΠΕΣΕ.
Όλα φεύγουν ... ένα μένει ... η ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΨΥΧΗ!
Τι ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίσει τον κόσμον όλον και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού;;;Ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;;;
Αν χάσω ένα πράγμα,μπορώ να το ξανακερδίσω!Αν χάσω την τιμήν μου,μπορώ να την ξαναλάβω,με τας δικάς μου πράξεις της μετανοίας μου.Αν χάσω την ελευθερία μου,μπορεί να την εξαγοράσω.Αν χάσω την υγείαν μου,μπορώ να γιατρευτώ.Αν χάσω την ιδίαν μου την ζωήν ... πώς μπορώ ν αναστηθώ;;;Θ ΑΝΑΣΤΗΘΩ,ΟΜΩΣ!Μην είναι παράξενο ... κι αυτήν την ζωήν μας εάν την χάσομεν,θα την αποκτήσομεν και αυτήν!Διότι αυτό ομιλούμεν,όταν λατρεύομεν τον Θεόν μας : "Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος".Αν χάσω όμως την ψυχήν μου,... δεν υπάρχει εξαγορά ... δεν υπάρχει ιατρεία ... δεν είναι πλέον α ν ά σ τ α σ ι ς.Την έχασα μία φορά ... την έχασα για πάντα!!!
Ψυχή μου, ... και παρά να σε χάσω,ας χαθεί απ αυτήν την ώραν όλος ο "κόσμος" από τα μάτια μου!Τι είναι,τελοσπάντων ο "κόσμος";;;Μίας νυκτός "όνειρο".Το ωραιότερο εις τον κόσμον αυτόν,είναι η ψυχή μου ... η Εικών του Θεού.Είναι το τιμιότερον "κτήμα",το οποίον μας έδωσεν ο Θεός.Είναι αθάνατος ... και αν την χάσω μίαν φοράν,την έχασα για πάντα!Διατί,όμως,να σε χάσω ψυχή μου;;Είσαι τάχα η ψυχή ενός θηρίου,ή ενός θανασίμου εχθρού μου;;Είσαι ... η ψυχή μου,... η δική μου η ψυχή!!!!
Κι όποιος δεν τ ι μ ά την ψυχήν του,χίλιες φορές περισσότερο από τον κόσμον,τον μάταιο αυτόν και φθαρτόν, ... Ή ... ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΨΥΧΗΝ ... Ή ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΣ ΝΑ ΤΗΝ ΕΧΕΙ!
Ο Απόστολος Παύλος έλεγε τούτα τα λόγια : " ων το τελος απωλεια ων ο θεος η κοιλια και η δοξα εν τη αισχυνη αυτων οι τα επιγεια φρονουντες .. και ... δι ον τα παντα εζημιωθην και ηγουμαι σκυβαλα ινα χριστον κερδησω".Όλα τα βλέπω εις τον κόσμον αυτόν,ανάξια λόγου.
Ναι,αδερφοί μου ... αν σκεφτείς αυτά,αρνείσαι πραγματικά τον "κόσμον".Αν δεν τα σκεφτείς αυτά,σε παρασύρει ο κόσμος.Κι όταν σε παρασύρει ο κόσμος,ένα θα σου μείνει ... να χάσεις την ψυχήν σου.Το είπεν ο Θεός .. όποιος θέλει να είναι φίλος τούτου του κόσμου,εχθρός του Θεού καθίσταται.Μας αρέσει να χάσουμε την ψυχήν μας,η οποία είναι νύμφη Χριστού,μας αρέσει ν απωλέσουμε τον Παράδεισο,τον οποίον ετοίμασε για εκείνους που τον αγαπούν,μας αρέσει να χάσομε τον αμαράντινον της δόξης στέφανον,να χάσομε ... το πρόσωπο του Χριστού μας;;;
Όχι,αδερφοί μου!Χίλιες φορές ... όχι!Θα μείνομε κοντά στον Χριστό μας ... πιστοί άχρη Θανάτου.Κι Εκείνος θα μας δώσει τον στέφανον της ΖΩΗΣ και θα ζήσομεν μαζί Του αιωνίως εις τον Παράδεισον.ΑΜΗΝ."
ΠΑΤΕΡ ΣΑΒΒΑΣ ΑΧΙΛΛΕΩΣ "Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ"
Εικόνα από apantaortodoxias.blogspot
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΛΑΙΩΝ! ΚΡΑΤΩΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΕΚΤΡΩΜΕΝΟΥ ΕΜΒΡΥΟΥ! ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΓΡΑΦΟΥ ΣΕΡΓΙΟΥ ΟΣΙΠΟΦ

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ -ΑΓΙΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

'Ισως να πεις: ... «Είµαι δυνατός στην πίστη και δεν θα µε κυριεύση ή αισχρή επιθυµία, όσο συχνά κι αν την δεχθώ».
Αγνοείς, φαίνεται, ότι ... και την πέτρα ακόµη κοµµατιάζει πολλές φορές µια ρίζα πού παραµένει.
Μη δέχεσαι λοιπόν τον σπόρο της αµαρτίας γιατί θα σου διαλύση την πίστη. Ξερίζωσε το κακό, πριν ανθήση, µήπως δείχνοντας στην αρχή ραθυµία, αργότερα τιµωρηθείς και δοκιµάσεις το τσεκούρι και την φωτιά. ...
Φρόντισε να θεραπευθείς εγκαίρως, όταν βρίσκεται στην αρχή η βλάβη του µατιού, για να µη γυρεύεις άσκοπα γιατρούς, όταν πλέον έχεις τυφλωθεί.

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ
Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύµων
 

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ''

Αὐτὰ τὰ δάκρυα, ...
τα δάκρυα της μετανοίας, ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ σβήσουν τὸ ἄσβεστο πῦρ, ἐκεῖνο τὸ ποτάμι ποὺ τρέχει μπροστὰ στὸ βῆμα τοῦ Κριτοῦ. ...

Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἅγιος Παῦλος ἔκλαιγε τρία χρόνια νύχτα καὶ ἠμέρα, διορθώνοντας τὰ ξένα πάθη. “Διὸ γρηγορεῖτε, μνημονεύοντες ὅτι τριετίαν νύκτα καὶ ἠμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον”. (Πράξεις, Κ΄31).
Οἱ νηφάλιοι καλλιεργοῦν τὶς ψυχές τους, χρησιμοποιῶντας αὐτὰ τὰ δάκρυα σὰν βροχὴ καὶ αὐξάνοντας τὰ σπέρματα τῆς ἀρετῆς.
Ἐκεῖνος ποὺ μετανοεῖ δὲν πρέπει ποτὲ νὰ λησμονήσῃ τὴν ἁμαρτία του, ἀλλὰ νὰ παρακαλῇ τὸν Θεὸ νὰ τὴν ξεχάσῃ, ὁ ἴδιος ὅμως δὲν πρέπει ποτὲ νὰ τὴν λησμονῇ. Ἄν ἐμεῖς τὴν θυμούμαστε, ὁ Θεὸς θὰ τὴν λησμονήσῃ...
Τὸ κρεββάτι ποὺ δέχεται τέτοια δάκρυα εἶναι ἄβατο σὲ κακία καὶ ἀσέλγεια… Αὐτὸς ποὺ θρηνεῖ μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, θὰ σηκωθῇ ἔχοντας τὴν ψυχή του πιὸ ἤρεμη ἀπὸ γαλήνιο λιμάνι, γιατὶ ἀπομακρύνει ὅλα τὰ πάθη». (Εἰς Ψαλμ. ΣΤ΄, 4, ΕΠΕ 5, 262-266 -MG 55, 76-77).
Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

ΨΑΛΜΟΣ 83!

Ψαλμός ΠΓ΄. 83
Ως αγαπητά τα σκηνώματα σου, Κύριε, των δυνάμεων. Επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου· η καρδία μου και η σαρξ μου ηγαλλιάσαντο επί Θεόν ζώντα. Και γαρ στρουθίον εύρεν εαυτώ οικίαν και τρυγών νοσσιάν εαυτή, ού θήσει τα νοσσία εαυτής· τα θυσιαστήρια σου, Κύριε των δυνάμεων, ο Βασιλεύς μου και ο Θεός μου. Μακάριοι οι κατοικούντες εν τω οίκω σου, εις τους αιώνας των αιώνων αινέσουσι σε. Μακάριος ανήρ, ώ έστιν αντίληψις αυτώ παρά σου· αναβάσεις εν τη καρδία αυτού διέθετο, εις την κοιλάδα του κλαυθμώνος, εις τον τόπον, ον έθετο. Και γαρ ευλογίας δώσει ο νομοθετών· πορεύσονται εκ δυνάμεως εις δύναμιν, οφθήσεται ο Θεός των θεών εν Σιών. Κύριε ο Θεός των δυνάμεων, εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι ο Θεός Ιακώβ. Υπερασπιστά ημών ιδε, ο Θεός, και επίβλεψον εις το πρόσωπον του χριστού σου. Ότι κρείσσων ημέρα μία εν ταις αυλαίς σου υπέρ χιλιάδας· εξελεξάμην παραρριπτείσθαι εν τω οίκω του Θεού μου μάλλον ή οικείν με εν σκηνώμασιν αμαρτωλών. Ότι έλεος και αλήθειαν αγαπά Κύριος ο Θεός, χάριν και δόξαν δώσει· Κύριος ού στερήσει τα αγαθά τοις πορευομένοις εν ακακία. Κύριε, ο Θεός των δυνάμεων, μακάριος άνθρωπος ο ελπίζων επί σε.

Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΟΤΗΤΑ!!

Υπάρχει κι άλλος τρό­πος θεραπείας: Η αγάπη καί ή συγχωρητικότητα. , Στην άκρη μίας λίμνης είχαν κατέβει μερικά περιστέρια. Λίγο πιο πέρα, αναπηδούσαν έξω από το νερό, παί­ζοντας, ένα - δύο βατράχια... Καί ένα παιδάκι έριξε κα­τά κει μία πέτρα. Τότε, τα μεν περιστέρια πέταξαν καί υψώθη­καν στον ουρανό, οι δε βάτραχοι βούτηξαν βαθιά στο νερό καί δεν ξαναφάνηκαν. Το μικρό αυτό μύθο τον αναφέρει ό Μ. Βασίλειος. Λέγει κα­τόπιν: «Μια συκοφαντία - σαν μία πέτρα πού πέφτει - μπορεί να έχει δύο αποτελέσματα: "Αν είμαστε ένοχοι, θα βουλιά­ξουμε εξ αιτίας της, όπως βούλιαξαν οί βάτραχοι σ' εκείνο το τέλμα. Αν όμως είμαστε καθαροί, θα γίνει αφορμή να βρε­θούμε πιο ψηλά, όπως τα περιστέρια» Ας μείνουμε για λίγο στη δεύτερη περίπτωση. Πόσες αλήθεια φορές ένας άνθρωπος δε συκοφαντείται άδικα; Τί χρειάζεται να κάνει ό πιστός χριστιανός στις δύσκολες αυτές στιγμές όταν αισθάνεται ότι οί άλλοι τον «πατάνε», τον κατηγορούν καί τον διασύρουν; Χρειάζεται πολλή προσευχή. «"Οταν εσύ προσεύχεσαι με όλη σου την ψυχή για εκείνον πού σε συκοφάντησε, τόσο καί ό Θεός πληροφορεί για την αθωότητα σου όσους σκανδαλίστηκαν εξ αίτιας της συκοφαντίας», λέγει ό Άγιος Μάξιμος. Συμπληρώνει ό "Αγιος Έφραίμ ό Σύρος: «"Αν ποτέ συκοφαντη­θείς καί αποκαλυφθεί ή αθωότητα σου, μην ύπερηφανευθείς.Με ταπείνωση ευχαρίστησε το Θεό πού σε λύτρωσε από τις συκοφαντίες των ανθρώπων» Είναι ωφέλιμο σε αυτό το ση­μείο να πούμε ότι οί δίκαιοι ωφελούνται από τις εναντίον τους συκοφαντίες. Μην ξεχνάμε όμως την περίπτωση των βατρά­χων. Να είμαστε εμείς, δηλαδή ένοχοι συκοφαντίας. Χρειάζε­ται προσοχή. "Οπως μεγαλύτερη προσοχή απαιτείται εμείς να μη συκοφαντούμε κανένα έστω καί αν ή κατηγορία, πού υπάρ­χει για το άλλο πρόσωπο, είναι δίκαιη. Υπάρχει κι άλλος τρό­πος θεραπείας: Η αγάπη καί ή συγχωρητικότητα..... . .

ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ ''ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ'''

"Μάθε να προσεύχεσαι στο Θεό όχι μόνο στις ώρες της προσευχής, μα κάθε ώρα και κάθε στιγμή, αφού Εκείνος βρίσκεται παντού. Από τη διαρκή μνήμη του Θεού θα πλημμυρίσει την καρδιά σου μια ανέκφραστη ειρήνη." ~ Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Η ΤΑΠΕΙΝΗ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΘΕΟ !

Η ΤΑΠΕΙΝΗ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΘΕΟ !
Πῶς λοιπὸν μποροῦμε νὰ μιμηθοῦμε τὸν ἀπόστολο Πέτρο; Νὰ νιώθουμε βαθιὰ καὶ ἐμεῖς καὶ νὰ λέμε: «Ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ...». Δὲν εἶμαι ἄξιος τῶν εὐεργεσιῶν Σου. Εἶμαι ἁμαρτωλός! Πρωτίστως σὲ κάθε εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ νὰ προσπαθοῦμε νὰ εὐχαριστοῦμε ταπεινὰ τὸν Θεό, νὰ ὁμολογοῦμε ὅτι εἴμαστε ἁμαρτωλοὶ καὶ δὲν ἀξίζουμε τὰ δῶρα Του, τὰ ὁποῖα μᾶς δίνει ἐπειδὴ εἶναι πολυεύσπλαχνος καὶ ἐλεήμων.
Τὸ σημαντικότερο ὅμως εἶναι νὰ ζοῦμε σωστὰ τὴ χριστιανικὴ ζωή. Διότι ἡ χριστιανικὴ ζωὴ δὲν εἶναι ἁπλῶς τὸ νὰ τηροῦμε κάποια ἐξωτερικὰ καθήκοντα – νὰ ἀνάβουμε τὸ κερί μας στὴν ἐκκλησία, νὰ κάνουμε καμιὰ ἐλεημοσύνη, νὰ λέμε τὶς ἁμαρτίες μας στὸν ἱερέα… – μὲ ἀντάλλαγμα νὰ μᾶς προστατεύει ὁ Θεός.
Ἀληθινὴ χριστιανικὴ ζωὴ δὲν εἶναι νὰ θέλουμε τὸν Θεὸ ὑπηρέτη τῆς ἐγωι­στικῆς εὐτυχίας μας, ἀλλὰ πραγματικὸ Κύριο τῆς ζωῆς μας. Νὰ Τοῦ δώσουμε τὴν καρδιά μας. Νὰ Τὸν ἀγαπήσουμε. Νὰ ταπεινωθοῦμε ἀπέναντί Του κάνον­τας ὑπακοὴ στὸ θέλημά Του, ἐφαρμόζοντας τὶς ἐντολές Του, ὄχι ἐξωτερικὰ ἀλλὰ μὲ συμμετοχὴ τοῦ ἐσωτερικοῦ μας κόσμου.
Ἀληθινὴ χριστιανικὴ ζωὴ εἶναι ἡ εἰλικρινὴς ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ζων­τανὴ γνωριμία μαζί Του· γνωριμία ἡ ὁποία συνεχῶς θὰ μᾶς ἐκπλήσσει καὶ θὰ μᾶς συγκλονίζει: θὰ γνωρίζουμε ὅλο καὶ περισσότερο τὴν ἀγάπη καὶ τὴ μεγαλειότητα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ δική μας ἁμαρτωλότητα. Ἂν ζοῦμε ἔτσι τὴ χριστιανικὴ ζωή, τότε κάθε φορὰ ποὺ θὰ νιώθουμε τὴν εὐλογία καὶ ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας, θὰ μποροῦμε νὰ λέμε κι ἐμεῖς μαζὶ μὲ τὸν ἀπόστολο Πέτρο γεμάτοι εὐγνωμοσύνη καὶ συντριβή: «Ἔξ­ελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε».

ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΑΓΙΟΣ-''ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ!!!

Ὁ Χριστὸς εἶνε «ὁ ἁγιασμὸς ἡμῶν» (ἐκφών. ὄρθρ. καὶ θ. λειτ.· βλ. Α΄ Κορ. 1,30). Τὸν ἁγιασμὸ ὁ Θεὸς τὸν δίνει σὲ ὅλους. Ἀλλὰ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα· ἐμεῖς θέλουμε τὸν ἁγιασμό; Δυστυχῶς, ἂν ὑπάρχῃ κάτι, τὸ ὁποῖο σήμερα περιφρονεῖται, αὐτὸ εἶνε ἡ ἁγιότης. Ἂν ῥωτήσῃς τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων, καὶ τῶν μικρῶν παιδιῶν ἀκόμη, ποιά εἶνε τὰ θελήματα τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων, ὁ ἕνας θέλει νὰ γίνῃ πλούσιος, ν᾿ ἀποκτήσῃ τὰ τριάκοντα ἀργύρια τοῦ Ἰούδα· ὁ ἄλλος θέλει νὰ γίνῃ ἐγγράμματος καὶ ξενιτεύεται γιὰ σπουδές· ὁ ἄλλος θέλει νὰ δοξαστῇ, ν᾿ ἀκουστῇ τὸ ὄνομά του· ὁ ἄλλος θέλει… Πολλὰ «θέλω» ἀκούγονται, ἕνα μόνο δὲν ἀκούγεται· «θέλω νὰ γίνω ἅγιος». Αὐτὸ ἦταν ἄλλοτε ὁ πόθος κάθε εὐγενοῦς ψυχῆς. Σήμερα αὐτὸ λείπει. Τὸ «θέλω νὰ γίνω ἅγιος» ἀπαιτεῖ ἀγῶνα. «Ἀγωνίζεσθε» εἶνε ἡ θεία ἐντολή (Λουκ. 13,24· Α΄ Τιμ. 6,12). Ὁ Χριστιανὸς εἶνε ἀγωνιστής, ὁ ἅγιος εἶνε ὁ μεγαλύτερος ἥρωας – μὴ μοῦ μιλᾶτε γιὰ ἄλλους ἥρωες, μικροὶ εἶνε ὅλοι. Ὁ ἅγιος εἶνε ἥρωας. Ἥρωας ποὺ πολεμάει μὲ τὴ σάρκα, μὲ τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο, καὶ μὲ τὸν διάβολο· μὲ ὁρατοὺς καὶ ἀοράτους ἐχθρούς. +Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιωτης

ΑΓΙΟΥ ΣΙΛΟΥΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΘΩΝΙΤΗ.''''.ΝΟΥΘΕΣΙΑ'''!!

''Μερικοί μοχθούν σ’ όλη τους τη ζωή για να μάθουν τι υπάρχει στον ήλιο ή στη σελήνη ή κάτι παρόμοιο, αλλ’ αυτά δεν ωφελούν την ψυχή. ’Αν όμως προσπαθούσαμε να γνωρίσουμε τι υπάρχει μέσα στον άνθρωπο, τότε θα βλέπαμε στην ψυχή του αμαρτωλού σκοτάδι και κόλαση. Και είναι ωφέλιμο να το ξέρουμε, γιατί θα είμαστε αιώνια είτε στη βασιλεία είτε στην κόλαση.!''
_________________________
∽ Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣΚΛΙΜΑΚΟΣ-ΣΙΝΑΙΤΗΣ''''ΠΕΡΙ ΠΡΑΟΤΗΤΑΣ'''

«Πραότητα σημαίνει να παραμένει ακίνητη και ατάραχη η ψυχή, τόσο στις εναντίον της ατιμίες όσο και στους επαίνους»
Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, ο Σιναΐτης

ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ''ΠΩΣ ΣΩΖΕΤΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ?'''

- Γέροντα, πως σώζεται ο άνθρωπος; - ........Βαδίζοντας τον σωστό δρόμο. - Και ποιός είναι ο σωστός δρόμος; - .......Ο ανήφορος!
Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης

ΚΑΝΕ ΤΙΣ ΑΠΟΡΙΕΣ ΣΟΥ ΠΡΟΣΕΥΧΗ!!

Όταν αρχίσει η καρδιά να αναζητά τις γλυκιές μελωδίες, τότε θα αρχίσει να σιωπά.
Δε γίνεται να ακούσεις τη μουσική, αν προηγουμένως δε σιωπήσεις.
Τα πιο ομορφα βιώματα βιώνονται μέσα στη σιωπή, στην ησυχία της στιγμής.
Δώσε μια ευκαιρία στην καρδιά σου να γυρέψει τον Ένα μέσα από μια ευχή της καρδιάς,
μέσα στη σιωπή.
Κάνε τις απορίες σου προσευχή και την αναζήτησή σου τραγούδι της ψυχής σου.
Κι Εκείνος θα'ρθει. Θα'ρθει μέσα στην εκρηκτικότητα της σιωπής.
Αρκεί να Του το ζητήσεις αληθινά.
Έμπονα. Πραγματικά.

«Τό δέ φῶς ἐκεῖνο δέν ἦταν τό φυσικό πού δίνει ὁ ἥλιος…» – Μακαριστός γέρων Ἰωσήφ ὁ Σπηλαιώτης καί Ἡσυχαστής

«Τό δέ φῶς ἐκεῖνο δέν ἦταν τό φυσικό πού δίνει ὁ ἥλιος…» – Μακαριστός γέρων Ἰωσήφ ὁ Σπηλαιώτης καί Ησυχαστής

 

«Είναι καλύτερα να σου ευχηθώ να το αισθανθείς μάλλον, παρά να μάθεις το πώς γίνεται σαν ξερή γνώση. όμως, αφού επιμένεις, άκουσε : Καθόμουν εδώ στο παράθυρο μου γονατιστός, στα κουρέλια μου, κι΄ έλεγα την ευχή. Σε μια στιγμή, όπως κρατούσα το νου μου στην ενέργεια της ευχής, όπου η Θεία Χάρις ενεργεί με τον Θείο φωτισμό της, αυξήθηκε περισσότερο το φως και ο νους μου άρχισε να πλατύνεται και περισσεύει τόσο, που όλο έγιναν φωτεινά πλέον και έβλεπα όλη την πλευρά του τόπου μας. Από τα Κατουνάκια ως τα μοναστήρια κάτω…. Μέχρι την Δάφνη ! καθώς και πίσω μου και τίποτα δεν μου ήταν αφανές ή άγνωστο. Το δε φως εκείνο δεν ήταν όπως το φυσικό που δίνει ο ήλιος ή το τεχνητό που κάνουν οι άνθρωποι, αλλά ήταν φως εξαίσιο, λευκό, άυλο, που δεν είναι μόνον απ΄ έξω, καθώς τούτο το φυσικό, που επιτρέπει στους έχοντας όραση να βλέπουν εξωτερικά.Το φως εκείνο είναι και μέσα στον άνθρωπο και το αισθάνεται σαν δική του πνοή και τον γεμίζει σαν τροφή και αναπνοή και τον ελαφρύνει από το φυσικό του βάρος και τον μεταμορφώνει έτσι ώστε να μην ξέρει, αν έχει σώμα και βάρος ή περιορισμό τινά.

 Τότε είδα και τον Αθανάσιο να έρχεται προς εμάς από την στράτα του Αγίου Παύλου φορτωμένος με τον μεγάλο ντορβά του και έμεινα να τον παρακολουθώ, έως ότου ήρθε μέχρις εδώ. Τον έβλεπα σ΄ όλες του τις κινήσεις, που καθόταν να ξεκουραστεί ή ακουμπούσε το φορτίο του, στην πηγή της Αγίας Άννας, στο μύλο, όπου σταμάτησε και ήπιε νερό, και μέχρι που έφθασε στη πόρτα μας και πήρε το κλειδί και άνοιξε και μπήκε μέσα και ήρθε μπροστά μου και έβαλε μετάνοια. Αλλά τί είναι αυτό και σας έκανε τόση έκπληξη ;

 Όταν ο νους του ανθρώπου καθαρισθεί και φωτισθεί, εκτός του ότι έχει τον δικό του φωτισμό, χωρίς την προσθήκη της Θείας Χάριτος, βλέπει και πέραν των δαιμόνων, καθώς λέγουν οι Πατέρες, τότε δέχεται επιπροσθέτως και τον φωτισμό της Θείας Χάριτος, ώστε αυτή να μπορεί να μένει μόνιμα σ΄ αυτόν και τότε τον αρπάζει σε θεωρίες και οράσεις, όπως και όσο γνωρίζει αυτή.

 Μπορεί όμως και ο ίδιος ο άνθρωπος, όταν θέλει να δει ή να μάθει κάτι που τον ενδιαφέρει, να το ζητήσει στην προσευχή του και να ενεργήσει η Χάρις να του πληρώσει το αίτημα, επειδή το ζήτησε αυτός. Νομίζω όμως ότι οι ευλαβείς αποφεύγουν να το ζητούν αυτό εκτός μεγάλης ανάγκης. Πάντως ο Κύριος “θέλημα των φοβουμένων αυτόν ποιήσει και της δεήσεως αυτών επακούσεται” (Ψαλμ. 144,19)».

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΟΥ, Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΟΥ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΚΑΙ ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ (1897-1959), 2008, σ. 248 κ.ε.

Τό δογματικό ὑπόβαθρο τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς καί διδασκαλίας τοῦ Γέροντος Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστή

 

 

  ΤΟ ΔΟΓΜΑΤΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΤΗΣ ΑΣΚΗΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ 

ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΗ*

Καθηγητή Δημητρίου Τσελεγγίδη | Τμήμα Θεολογίας Α.Π.Θ.

---

Εισαγωγικά

Ευθύς εξαρχής θα πρέπει να υπενθυμήσουμε, ότι τα κείμενα του γέροντα Ιωσήφ απευθύνονται σε πιστούς, που είναι συνειδητά ενταγμένοι στην Εκκλησία, και επομένως είναι δεδομένη μυστηριακή ζωή τους.

Από τη μελέτη των κειμένων του γέροντα Ιωσήφ προκύπτει σαφώς, ότι η ασκητική ζωή και διδασκαλία του Αθωνίτη Ησυχαστή είναι θεμελιωμένη στη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας. Κύρια χαρακτηριστικά της διδασκαλίας του είναι, ότι αυτή εναρμονίζεται απόλυτα με το Ορθόδοξο δόγμα και ότι αναδύεται μέσα από την προσωπική βιωματική εμπειρία του. Ο ίδιος εμφανίζεται ως άριστος διδάσκαλος και καθοδηγητής της εν Χριστώ ασκητικής ζωής ως «εν πείρα και πράξει διδάκτορας»1, ο οποίος έμαθε εμπειρικώς και βιωματικώς, αφού «έπαθε» θεοπρεπώς τα θεία, οπότε και αναδείχθηκε αληθινά θεοδίδακτος2. Ο λόγος του έχει αποδεικτικό χαρακτήρα3 και ταυτίζεται με το φρόνημα των διαχρονικώς «φερομένων υπό του Αγίου Πνεύματος»4. Επ’ αυτού είναι διαφωτιστική και η μαρτυρία του ίδιου, ότι τα κείμενά του γράφονταν μετά από πολύωρη νοερά προσευχή5.

Ολόκληρη η ύπαρξη και η ζωή του ήταν σταθερά προσανατολισμένη στο Θεό6, πράγμα που συνέβαλε στη διαμόρφωση της δογματικής συνειδήσεώς του και κατ’ επέκταση στη θεολογική υποδομή της ασκητικής ζωής και διδασκαλίας του. Η θεολογική αυτή υποδομή του γέροντα Ιωσήφ δεν εκφράζεται με θεολογικούς και ακαδημαϊκούς όρους, υποδουλώνεται όμως σαφώς μέσα από τον απλό αυθόρμητο, και εκκλησιαστικά βιωμένο λόγο του. Άλλωστε, επειδή η ασκητική ζωή του π. Ιωσήφ έχει θεολογικές προϋποθέσεις και ειδικότερα δογματικό υπόβαθρο, καθίσταται ακόμη περισσότερο σημαντική, και εκκλησιαστικά περισσότερο αξιόπιστη η διδασκαλία του.

α) Η Αποκάλυψη του Θεού

Ο γέροντας Ιωσήφ βιώνει την Αποκάλυψη του Θεού στην κτίση και στην Εκκλησία ως χαρισματική εμπειρία της παρουσίας του ίδιου του Θεού, ως φανέρωσή του δια των ακτίστων ενεργειών του, ως μία συνεχή δηλαδή, Θεοφάνεια. Θεμελιώδης προϋπόθεση γι’ αυτή τη Θεοφάνεια αποτελεί η τήρηση των εντολών του. Η τήρηση, μάλιστα, της πρώτης εντολής, που συνοψίζει και όλες τις άλλες, ελκύει τον Τριαδικό Θεό στην καρδιά του πιστού: «Τότε θα έλθη μέσα σου ο Χριστός», σημειώνει ο γέροντας Ιωσήφ, «όπου είναι ο Λόγος, συν τω Πατρί και τω πνεύματι, και μονήν υπεσχέθη, και έσει ναός»7. Στην πράξη αυτό μεταφράζεται ως βίωση «εν πάση αισθήσει» της παρουσίας της άκτιστης θεοποιού Χάριτος και ως θέα του αρρήτου κάλλους του Παραδείσου8.

β) Θεολογία

Η θεολογία του γέροντα Ιωσήφ είναι ησυχαστική, όχι μόνον επειδή «κυοφορήθηκε» και αναπτύχθηκε στην ησυχία, αλλά και γιατί εμποτίστηκε από αυτήν. Γι’ αυτό και έλκει προς την ησυχία όσους προσεγγίζουν την πηγαία θεολογία του ταπεινά. Η βιωματικώς παρουσιαζόμενη θεολογία του προκαλεί, ευαισθητοποιεί και τροφοδοτεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη των κειμένων του να κινηθεί στη «συχνότητά» του, για να βιώσει και ο ίδιος την γλυκύτητα της παρουσίας του Θεού μέσα του. Η ασκητική ζωή και διδασκαλία του π. Ιωσήφ, ενταγμένες οργανικά στον Ησυχασμό, έχουν όχι μόνο θεολογική βάση αλλά και θεολογική βαθύτητα.

Ως ασφαλή προϋπόθεση της θεολογίας ο Ησυχαστής μας θεωρεί «την καθαρότητα των αισθήσεων, την ειρήνη και τη γαλήνη του Πνεύματος», που λαμβάνονται»εις την ησυχίαν»9. Την καθαρότητα αυτή διαδέχεται ο φωτισμός του νου και το φωτισμό η θεωρία του Θεού10, που συνιστά και την τελευταία βαθμίδα εμπειρικής γνώσεως του Θεού. Ο άνθρωπος, λέει, «όταν εν υπακοή και ησυχία καθαγνίση τας αισθήσεις και γαληνιάση ο νους και καθαρθή η καρδία του, τότε λαμβάνει Χάριν και γνώσεως φωτισμόν. Γίνεται όλος φως, όλος νους, όλος διαύγεια. Και βρύει θεολογίαν, όπου αν γράφουν τρεις δεν προλαμβάνουν το ρεύμα που βρύει κυματωδώς και σκορπίζει ειρήνην άκραν, ακινησίαν παθών»11. Αλλά, ενώ η διατήρηση της καθαρότητας προϋποθέτει την επιμέλεια και συνεργία του ανθρώπου, οι φωτοφάνειες και Θεοφάνειες εξαρτώνται πλήρως από το Θεό, πότε, δηλαδή, πόσο, και αν θα γίνουν12. Κατά τη θεοπτία ο άνθρωπος γίνεται «όλως αιχμάλωτος, τη σιωπή αποκλειόμενος. Μόνον θαυμάζει τον πλούτον της δόξης του Θεού, έως αν παρέλθη δ γνόφος»13.

Η εμπειρία των Θεοφανειών, ως εμπειρία του ακτίστου, όσο και αν επιχειρηθεί να εκφραστεί με κτιστό ανθρώπινο λόγο, παραμένει ουσιαστικά ανέκφραστη. «Όλα εκείθεν απόρρητα διηγήσεως»14, θα πει επιγραμματικά ο «παθών τα θεία» γέροντας. Έχοντας ο ίδιος προσωπική – βιωματική εμπειρία της θεοποιού Χάριτος του Θεού, μιλά με απόλυτη βεβαιότητα για την ταυτότητά της. «Ουδεμία χωρεί αμφιβολία», σημειώνει χαρακτηριστικά, «κατ’ εκείνην την ευλογημένην στιγμήν (ενν. της μεθέξεως), ώστε να διανοηθεί ο δεχόμενος αυτήν, ότι δεν είναι η θεία Χάρις»15. Η μέθεξη αυτή καθεαυτήν της θείας Χάριτος έχει αποδεικτικό χαρακτήρα γι’ αυτόν, που τη βιώνει. Ο βιωματικός και ταυτόχρονα αποδεικτικός χαρακτήρας της μεθέξεως δίνει τη δυνατότητα στο μέτοχό της να εκφράζεται με αυθεντία και να παραπέμπει άφοβα στις αντίστοιχες μαρτυρίες των αδιαμφισβήτητα ειδικών, δηλαδή των θεοπτών της άκτιστης θείας δόξας. «Η θεία Χάρις, κατά μέθεξιν την εμήν, εν αισθήσει Πνεύματος νοουμένη και παρά τοις ειδόσι μεμαρτυρημένη», θα πει τολμηρά και θα συνεχίσει θεολογικότατα, «απαύγασμα είναι της θείας λαμπρότητος, αισθομένη εν θεωρία και διαύγεια νοός»16.

Ο ίδιος γνωρίζει εμπειρικώς όχι απλώς την ποικιλία των ενεργειών της θείας Χάριτος17, αλλά ως άριστος διδάσκαλος περιγράφει και την παιδαγωγικού χαρακτήρα κλιμάκωση των ακτίστων ενεργειών της στους μετόχους της18. Η θεία Χάρη ενεργεί βαθμιαία, ως καθαρτική, ως φωτιστική και ως τελειωτική, ανάλογα πάντοτε με την πνευματική κατάσταση του μετόχου της.

Έχοντας πλούσια εμπειρία της άκτιστης θείας Χάριτος και στα τρία χαρισματικά στάδια, κάνει με πολύ ευκολία τη βασική γνωσιολογική διάκριση κτιστού και ακτίστου, όχι θεωρητικά αλλά πρακτικά. Η προσωπική, πνευματική εμπειρία του ακτίστου του παρέχει το «κλειδί» της γνωσιολογικής διακρίσεως. Έτσι, εύστοχα διακρίνει την κτιστή από την άκτιστη αγάπη. «Άλλη εστίν η εντολή της αγάπης, δια έργων αγαθών πληρουμένη προς φιλαδελφίαν», παρατηρεί, «και άλλο η ενέργεια της θείας αγάπης»19. Κανείς δε μπορεί εξ ιδίων να εκφράσει το περιεχόμενο αυτό της αγάπης, παρά μόνον εκείνος, στον οποίο ο ίδιος ο Θεός θα δώσει την ενέργεια των λόγων, τη σοφία και τη γνώση. Τότε, στην πραγματικότητα, μέσω της ανθρώπινης γλώσσας θα μιλά και θα εγκωμιάζεται ο ίδιος ο Χριστός20.

Από τα παραπάνω γίνεται σαφές, ότι ο π. Ιωσήφ κάνει λόγο για την αγάπη ως ενέργεια του Θεού. Μια προσεκτική μελέτη όμως των κειμένων του γέροντα Ιωσήφ αναδεικνύει την Τριαδοκεντρικότητα  της πνευματικής εμπειρίας του. Η αγάπη, είναι κοινή ενέργεια και των Τριών θείων προσώπων. Η κοινή αυτή ενέργεια της θείας αγάπης φανερώθηκε στον κόσμο εν Χριστώ. Αυτός είναι ο αυτουργός της αγάπης του Τριαδικού Θεού προς τον άνθρωπο, αφού όλα στην θεία Οικονομία γίνονται Τριαδικώς δια του Χριστού. Η δογματική αυτή διδασκαλία της Εκκλησίας υποδηλώνεται στην όλως προσωπική διατύπωση του Αθωνίτη Ησυχαστή: «Η αγάπη δεν είναι άλλο ει μη αυτός ο Σωτήρ και Πατήρ, ομού Πνεύμα το θείον, ο γλυκύς Ιησούς»21.

γ) Τριαδολογία

Η ασκητική διδασκαλία του γέροντα Ιωσήφ, με βάση τη γραπτή και προφορική επιβεβαίωση των υποτακτικών του, θεμελιώνεται στην υπακοή22. Η υπακοή έχει ιδιαίτερη θεολογική σημασία, επειδή αποτελεί σχέση που χαρακτηρίζει τη ζωή της Αγίας Τριάδος κατά τη φανέρωσή της στη θεία Οικονομία. Σύμφωνα με τη βιβλική μαρτυρία, ο Χριστός ήρθε στον κόσμο όχι για να κάνει το θέλημά του, αλλά το θέλημα του Θεού Πατέρα23. Αλλά και το Άγιο Πνεύμα, κατά τη διαβεβαίωση του Χριστού, δε θα μιλήσει «αφ εαυτού, αλλ’ όσα ακούσει λαλήσει»24. Είναι, λοιπόν, φανερό ότι η αρετή της υπακοής, είναι το θεμέλιο της Ορθόδοξης ασκητικής, έχει Τριαδολογική θεμελίωση25.

Η θεολογική σκέψη και η προσευχή του π. Ιωσήφ έχει δοξολογικό και ευχαριστιακό χαρακτήρα με κέντρο αναφοράς τον Τριαδικό Θεό26. Αλλά και στη μυστηριακή κοινωνία των πιστών με το Χριστό, κατά τη θεία Ευχαριστία, προσδίδει Τριαδολογικό περιεχόμενο, διακρίνοντας πάντοτε ουσία, ενέργεια και υποστάσεις στον Τριαδικό Θεό. «Οπόταν ημείς κοινωνούμεν αξίως», σημειώνει, «…εσθίομεν το σώμα του Ιησού και το αίμα…Και οπόταν ημείς τον Χριστόν περιέχομεν απορρήτως εις την ψυχήν και εις το σώμα, «ανουσίως» – επειδή είναι συν Πατρί αδιαίρετος – και τον Πατέρα συνέχομεν ομού και το Άγιον Πνεύμα»27. Η Τριαδολογία του, άλλωστε, είναι έντονα εμποτισμένη από το πνεύμα του Ησυχασμού, γι’ αυτό και κυριαρχεί η θεολογία του φωτός. Ο Χριστός χαρακτηρίζεται από τον γέροντα Ιωσήφ ως «αρχίφωτος»28, και ως «το φως το υπέρ παν φως, το εξ ανάρχου Πατρός Γεννήτορος»29, ανακαλώντας στη μνήμη μας το σχετικό άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως. Τέλος η μία, αγία, ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα ομολογείται πάντοτε από τον ίδιο ως η «μόνη πηγή παντός αγαθού και πάσης ευλογίας»30.

δ) Γνωσιολογία

Από τα κείμενα του π. Ιωσήφ αναδύεται η αλήθεια της πίστεως όχι θεωρητική, αλλά βιωμένη εν Αγίω Πνεύματι. Ο γέροντας Ιωσήφ έχει κατεξοχήν χαρισματική γνώση της αληθείας. Ο χαρακτήρας αυτής της γνώσεως είναι πνευματικός και εμπειρικός και προκύπτει από το θείο φωτισμό και τη Θεοφάνεια και τη θεοπτία. Ο θεόπτης αποκτά πρωτογενώς την αληθινή γνώση του Θεού. Η θεωρία – θεοπτία, δηλαδή, έχει ταυτόχρονα και γνωσιολογικό χαρακτήρα. Γι’ αυτό και ο Αγιορείτης Ησυχαστής θα πει επιγραμματικά: «η γνώσις αυτή είναι η θεωρία»31, ενώ σε άλλη συνάφεια θα διευκρινίσει αναλυτικότερα: «Η γνώσις περί Θεού είναι όρασις του Θεού, καθότι η πνευματική γνώσις, όχι η φυσική, γνωρίζει τον Θεόν»32.

Όταν όμως γίνεται λόγος για θέα του Θεού, πρόκειται για τη θέα της άκτιστης θείας Χάριτος, η οποία οράται νοερώς και γνωρίζεται εν αισθήσει νοός κατά την ώρα της προσευχής33.

Κατά τη θεοπτία διευρύνονται τα φυσικά όρια του νου. Τότε ο νους φωτίζεται, πληρούται θεϊκής σοφίας και θεολογεί πηγαίως. Ο θεόπτης έχει τη συνείδηση της χαρισματικής υιοθεσίας του, ενώ ταυτόχρονα έχει και την αυτογνωσία της κατά φύση αφετηρίας του, ότι δηλαδή η ύπαρξή του είναι καθεαυτήν μηδέν και η καταγωγή του το χώμα34. Κατά τον ανατόμο της πνευματικής γνώσεως, η αυτογνωσία προηγείται της θεογνωσίας και αποτελεί τη θεμελιώδη προϋπόθεση για να ελκύσει ο άνθρωπος τη θεία Χάρη, η οποία θα του δώσει το φωτισμό της θεογνωσίας35. Δια της αυτογνωσίας ο άνθρωπος γνωρίζει την ασθένεια και την αδυναμία του36. Γνωρίζοντας ο άνθρωπος ρεαλιστικά την ασθένειά του, στο καμίνι των μεγάλων πειρασμών, βρίσκεται κοντά στην αληθινή ταπείνωση, η οποία ελκύει τη Χάρη του Θεού, (σύμφωνα με τον πνευματικό νόμο: «ο Θεός…ταπεινοίς δίδωσι χάριν»), και έτσι ακολουθεί η αληθινή θεογνωσία ως καρπός της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος37. Τότε ανοίγονται οι οφθαλμοί της ψυχής και γνωρίζει τα του Κυρίου του και ερμηνεύει σωστά τις ενέργειές του38.

Κατά συνέπεια, η πνευματική γνώση καθεαυτήν ως θεογνωσία δεν έχει νοησιαρχικό χαρακτήρα, δεν είναι δηλαδή αποτέλεσμα διανοητικής προσέγγισης και κατανόησης, αλλά αποτελεί βιωματική γνώση, που αποκτάται εμπόνως (δια των πειρασμών)39. Η πνευματική γνώση κατά τον π. Ιωσήφ είναι ολοκληρωμένη και πρακτικώς ωφέλιμη, όταν συνοδεύεται από την πνευματική διάκριση40. Η συνύπαρξη αυτή, πνευματικής γνώσεως και διακρίσεως, διασφαλίζεται από την εν Αγίω Πνεύματι πρόσκτηση της γνώσεως δια της θεοπτίας. Αντίθετα, όταν ο άνθρωπος έχει πνευματική άγνοια, έχει σκοτάδι ψυχής, προσκρούει στο θέλημα του Θεού41 και οδηγείται πρακτικώς στην έπαρση και στη σκλήρυνση της καρδιάς42.

ε) Κτισιολογία

Ο γέροντας Ιωσήφ γνωρίζει καλά την Κτισιολογία της Εκκλησίας και την εκθέτει με συντομία και ακρίβεια. Μνημονεύει το δόγμα της εκ του μη όντος δημιουργίας, αλλά και το λόγο και το αίτιο της κτίσεως. «Τα πάντα δι’ αγάπην και μόνο εκ του μη όντος παρήγαγε εις το είναι»43, σημειώνει επιγραμματικά. Ανάγει σωστά στον Υιό του Θεού όχι μόνο την αυτουργία της πρώτης κτίσεως, τη δημιουργία δηλαδή των αιώνων, αλλά και τη δημιουργία της νοητής κτίσεως, των ουρανίων δυνάμεων, και όλου του αισθητού κόσμου44.

Με τα κεκαθαρμένα πνευματικά αισθητήριά του μας παραδίδει ζωντανή και εμπειρική κοσμολογική διδασκαλία, που προκύπτει, όπως ο ίδιος λέει, από την πρώτη θεωρία, που είναι η θεωρία των όντων. Η πρώτη αυτή θεωρία συνδέεται άρρηκτα με τους «λόγους των όντων». Αλλά από τη θεωρία των όντων διαφαίνεται ο σκοπός σύνολης της δημιουργίας. «Τα πάντα εποίησε δια τον άνθρωπον ο Θεός», σημειώνει, «και αυτούς τους αγγέλους προσέτι εις διακονίαν αυτού»45.

Στα εμπνευσμένα κείμενά του συναντούμε ποιητική, θα λέγαμε, και Φιλοκαλική διατύπωση μιας δοξολογικής Κοσμολογίας. Συγκεκριμένα, αναφερόμενος στα επιμέρους ανόργανα και άλογα δημιουργήματα, κάνει λόγο για «άφωνους θεολόγους», οι οποίοι «θεολογούν» με τον ιδιάζοντα τρόπο, που αναλογεί στο καθένα. Εδώ μιλά για μια «άφωνη» θεολογία της φύσεως. Όλη η φύση θεολογεί: Τα βράχια με την «αφωνία» τους, «το λουλούδι με την φυσικήν του ευωδίαν», ενώ με το φύσημα του αέρα συντίθεται «εναρμόνιος μουσική δοξολογία προς τον Θεόν»46. Όλα αυτά δε λέγονται με ρομαντική διάθεση, «ποιητική αδεία», η από θρησκευτική υπερευαισθησία παθολογικού χαρακτήρα. Υπάρχει, βεβαίως, ευαισθησία στον π. Ιωσήφ, αλλά αυτή οφείλεται, στα «γεγυμνασμένα αισθητήρια προς διάκρισιν»47. Έτσι ο γέροντα Ιωσήφ δεν «τεχνολογεί» την Κτισιολογία του, αλλά θεολογεί. Βλέπει πραγματικά αυτά, που λέει.

Μέσα στο πνεύμα της παραπάνω θεωρήσεως της σύνολης κτίσεως, που αποδίδει ευχαριστίες και δοξολογίες χρεωστικώς, κατά την τάξη της υπακοής της στο Δημιουργό της τοποθετείται οργανικά η παρουσία και η πολιτεία του ιδίου του γέροντα Ιωσήφ. «Δι’ όλον τον κόσμον όλην την νύκτα ευχόμεθα»48, σημειώνει. Έτσι όμως, όχι μόνο εντάσσεται και ο ίδιος εναρμόνια προς όλην την «καλή λίαν» και καλώς ενεργούσα κτίση, αλλά καθίσταται παγκόσμιος άνθρωπος49, ως υπαρξιακώς διευρυνόμενος, αφού λειτουργεί κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο για το καλό της σύνολης δημιουργίας.

στ) Ανθρωπολογία

Ακολουθώντας βιωματικά την αγιοπνευματική Παράδοση των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας, ο γέροντας Ιωσήφ εκφράζει σωστά και την ανθρωπολογική του θεώρηση. Όπως η σύνολη πατερική Παράδοση εντοπίζει το «κατ’ εικόνα» κατεξοχήν στο λογικό και το αυτεξούσιο, έτσι και ο μακαριστός Ησυχαστής συνοψίζει το «κατ’ εικόνα» στη «λογική ψυχή», την οποία θεωρεί ως «πνεύμα»50, η ως «νοερά» ουσία51. Ως «καθ’ ομοίωσιν» ορίζει τις αρετές, με τις οποίες εμπλουτίστηκε το «κατ’ εικόνα»52, τις οποίες χαρακτηρίζει και ως «θεία χαρίσματα του Κυρίου μας»53. Έτσι, προσδίδει στο «καθ’ ομοίωσιν» αληθινή χαρισματική συγγένεια με τον ίδιο το Θεό, επειδή ο κτιστός άνθρωπος οικειώνεται χαρισματικώς άκτιστα θεία προσόντα.

Προσδίδοντας υπαρξιακό χαρακτήρα κατεξοχήν στο εμφύσημα του Θεού προς τον άνθρωπο κατά την δημιουργία του, λέει απερίφραστα, ότι «έχομεν συγγένειαν μετά του Θεού»54,ενώ σε άλλη συνάφεια διευκρινίζει: «όχι ουσιαστικώς»55. Η χαρισματική αυτή συγγένεια με το Θεό είναι το θεμέλιο, πάνω στο οποίο ο Ησυχαστής μας θα οικοδομήσει τη διδασκαλία του για τη νοερά προσευχή και την ένωση του ανθρώπου με το Θεό56.

Όπως σε κάθε Ορθόδοξη ασκητική διδασκαλία και ζωή, έτσι και εδώ ο νους και η καρδία του ανθρώπου αποτελούν κεντρικό θέμα της ανθρωπολογίας του. Συγκεκριμένα, ο νους χαρακτηρίζεται ως «τροφοδότης της ψυχής, καθότι αυτός φέρει πάσαν νοεράς κινήσεως όψιν και νόησιν εις την καρδίαν»57. Ο π. Ιωσήφ είναι απόλυτα σύμφωνος με την πατερική Ανθρωπολογία, η οποία δέχεται το νου ως «πρωτοπαθή»58 τόσο κατά την προγονική – όσο και σε κάθε μεταπατορική – πτώση του ανθρώπου. Έτσι, αναπτύσσει φιλοκαλικώς τη θεραπευτική διαδικασία ξεκινώντας σοφά από τον «πρώτο ασθενή», το νου. Ειδικότερα, ενδιαφέρεται πρωτίστως για την καθαρότητα του νου, στην οποία θα στηρίξει τη θεοπτία. Συναφώς προς το νου, η καρδία ορίζεται ως «το κέντρο της πνευματικής και σωματικής δυνάμεως του ανθρώπου», και ως «ο θρόνος του νου»59.

ζ) Εκκλησιολογία.

Ως ζωντανό και ενεργό μέλος του μυστηριακού σώματος του Χριστού, ο γέροντας Ιωσήφ έχει προσωπική και βιωματική σχέση τόσο με το Χριστό και τη Μητέρα του Θεανθρώπου, όσο και με αγγέλους, με επώνυμους αγίους και με κεκοιμημένους της εν ουρανοίς Εκκλησίας60. Παράλληλα, έχει θείο έρωτα, που φλογίζει την καρδιά και τα σπλάχνα του διαρκώς, για τη σωτηρία των επί γης μελών της Εκκλησίας. «Ο εμός πόθος, η καύσις της εμής καρδίας, ο θείος μου έρως, ο φλογίζων τα σπλάχνα μου διαρκώς, είναι πώς να σωθούν ψυχαί»61, σημειώνει. Αυτός ο πόθος εκφράζεται στην πράξη εμπόνως, με τον κόπο της ολονύκτιας προσευχής και των δακρύων του γι’ αυτούς, κυρίως όμως με την κυριολεκτική αυτοθυσία του, αφού ζητά από το Χριστό η να τους σώσει η να στερήσει και αυτόν του Παραδείσου62.

Τα προβλήματα της Εκκλησίας και τα κακώς έχοντα στον κόσμο δεν τον αφήνουν αδιάφορο. Τη λύση και τη θεραπεία τους όμως τη βλέπει στην προσωπική διόρθωση των πιστών, στο φωτισμό και την τελείωσή τους και όχι στην ανάπτυξη δραστηριοτήτων τους προς τους άλλους. Ο προσωπικός φωτισμός γίνεται και φωτισμός όσων θέλουν να φωτιστούν63.

η) Σωτηριολογία

Αφετηρία και άξονας της Σωτηριολογίας του γέροντα Ιωσήφ, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι είναι η τήρηση της πρώτης εντολής, η υπαρξιακή βίωσή της. Ο Θεός, στη σκέψη του π. Ιωσήφ, εμφανίζεται κατά κάποιο τρόπο ζηλότυπος. Και όπως σημειώνει χαρακτηριστικά: «δεν θέλει να αγαπήσεις κανένα πράγμα περισσότερο από αυτόν»64. Έτσι η Σωτηριολογία του έχει έντονα αγαπητικό και βιωματικό χαρακτήρα.

Όπως είναι γνωστό, βασικό χαρακτηριστικό της Ορθόδοξης Σωτηριολογίας είναι η αρχή της συνεργίας, της συνεργασίας δηλαδή του ανθρώπινου αυτεξουσίου με τη Χάρη του Θεού. Η αρχή αυτή διέπει τη ζωή και την ασκητική διδασκαλία του Ησυχαστή μας. «Ο Θεός», λέει, «δεν θέλει μόνος να μας σώση…Πάντοτε βοηθεί, πάντα προφθάνει, αλλά θέλει και ημείς να εργασθούμεν, να κάμωμεν εκείνο, όπου ημπορούμεν»65. Η προαίρεση του ανθρώπου έχει αποφασιστικό χαρακτήρα, αλλά μόνον όταν εμφανίζεται με διάθεση δυναμικά αγωνιστική. Γι’ αυτό ζητά από τον αγωνιζόμενο σκληρό, μέχρις αίματος, αγώνα, για να ξεκολλήσει η «σκουριά» του έσω ανθρώπου και να πεθάνει ο παλαιός άνθρωπος των παθών.

Ιδιαίτερη σωτηριολογική σημασία προσδίδει ο π. Ιωσήφ στην αρετή της υπακοής. Η υπακοή αποβλέπει πρακτικώς στην κάθαρση του ανθρώπου «από τα διάφορα πάθη φρονήσεως και αυταρεσκείας του ιδίου θελήματος»66. Το ίδιο θέλημα είναι εκείνο, που αλλοτριώνει τον πιστό από το Χριστό, και κενώνει στην πράξη το Χριστολογικό δόγμα στη σωτηριολογική προοπτική του. Γίνεται «τείχος χαλκούν, που εμποδίζει τον από του Θεού φωτισμόν και την ειρήνην»67, Ως υπόδειγμα υπακοής προβάλλει τον ίδιο το Χριστό, ο οποίος έγινε «υπήκοος προς τον άναρχο αυτού Πατέρα μέχρι θανάτου σταυρικού»68.Στην υπακοή βλέπει τη σύνοψη των αρετών και τη συσχετίζει με το σταυρό του Χριστού και τη σωτηριολογική σημασία του. «Της υπακοής το φορτίον λογίζεται σύνοψις των λοιπών αρετών», σημειώνει, «όπως και ο σταυρός των παθών του Κυρίου. Και καθώς ο ληστής διά του σταυρού εισήλθεν εις τον Παράδεισον, ούτω και ημείς διά της υπακοής ως διά σταυρού, εισερχόμεθα εις την βασιλείαν»69. Η είσοδος, λοιπόν, στη βασιλεία του Θεού είναι άμεση με την υπακοή. Η θεολογική ερμηνεία αυτής της θέσεως είναι απλή. Η υπακοή συνεπάγει πρακτικώς ταπεινοφροσύνη, και η ταπεινοφροσύνη είναι η θεμελιώδης προϋπόθεση για τη δεκτικότητα της θεοποιού Χάριτος, η οποία μετεχομένη, σε τελευταία ανάλυση, είναι η άκτιστη βασιλεία του Θεού.

Αντίθετα, το ίδιο θέλημα, κατά τον γέροντα Ιωσήφ, αποβαίνει ο θάνατος της ψυχής70. Γι’ αυτό και συνιστά τη συνεχή εκκοπή του και τη μη αναζήτηση «άλλης οδού πλην αυτής»71, επειδή αυτή παρέχει πνευματική ασφάλεια σωτηριολογικού χαρακτήρα, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί το συντομότερο τρόπο για τη λήψη της θείας Χάριτος72.

Ο γέροντας Ιωσήφ χαρακτηρίζει ως «μέγα κατ’ αλήθειαν το μυστήριον της υπακοής»73. Πού έγκειται όμως αυτό το μυστήριο της υπακοής; Έχουμε τη γνώμη, ότι το μυστήριο αυτό συνδέεται με το Χριστολογικό δόγμα. Όπως δηλαδή η πλήρης και τέλεια ανθρώπινη φύση, που προσέλαβε ο Θεός Λόγος, υποτάχτηκε ελεύθερα στο θέλημα του Θεού Πατέρα, που ήταν το ίδιο με το θέλημα του Υιού, έτσι και ο πιστός ενταγμένος μύστηριακώς στο σώμα του Χριστού σώζεται και θεώνεται στο μέτρο αυτής της υπακοής στο Χριστό. Αυτό είναι, άλλωστε, το σωτηριολογικό νόημα του Χριστολογικού δόγματος. Όταν το θέλημα του ανθρώπου διαφοροποιείται από το θέλημα του Θεού, τίθεται μονωτικό τείχος στη σωτηριώδη ενέργεια του Χριστού προς τον άνθρωπο.

Στη διαδικασία του μυστηρίου της υπακοής του πιστού στο Χριστό, ο γέροντας κατέχει τη θέση «κλειδί». Αποτελεί, κατά τον π. Ιωσήφ, «τύπον Χριστού». Γι’ αυτό και προϋποθέτει αγαπητική σχέση του υποτακτικού προς τον γέροντα, ως προς τον ίδιο το Χριστό74. Ως «τύπος Χριστού», ο γέροντας διαβιβάζει την προς αυτόν υπακοή στο πρωτότυπο, το Χριστό75.

Αλλά και στις θλίψεις προσδίδει ο γέροντας Ιωσήφ σωτηριολογική σημασία76.Όποιος αντιμετωπίζει πνευματικά τις θλίψεις, καθαρίζεται από τα πάθη, λαμπικάρεται, μετέχει σε θεωρίες μυστηρίων και γεύεται τη μέλλουσα ζωή στο παρόν77. Στο μέτρο των θλίψεων, μάλιστα, που υφίσταται ο αγωνιζόμενος, λαμβάνει και αντίστοιχη Χ’αρη78. Οι θλίψεις, οι δοκιμασίες και οι πειρασμοί είναι η παιδεία, στην οποία μας υποβάλλει ο Θεός, για να οδηγηθούμε στην απάθεια79. Η υπομονή στους πειρασμούς αποτελεί τον ασφαλή τρόπο της υπερβάσεώς τους, αλλά και τον τρόπο «να γίνει ο άνθρωπος κατά χάριν θεός»80.

ΣΥΝΟΨΗ

Από τη μελέτη του συγγραφικού έργου του γέροντα Ιωσήφ προκύπτει αβίαστα, ότι η ασκητική ζωή και διδασκαλία του είναι θεμελιωμένη στη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας. Κύρια χαρακτηριστικά της διδασκαλίας του είναι, ότι αυτή εναρμονίζεται απόλυτα με το Ορθόδοξο δόγμα και ότι αναδύεται μέσα από την προσωπική βιωματική εμπειρία του.

Την Αποκάλυψη του Θεού τόσο στην κτίση όσο και στην Εκκλησία τη βιώνει και την κατανοεί ως χαρισματική εμπειρία της παρουσίας του ιδίου του Θεού, ως φανέρωσή του δια των ακτίστων ενεργειών του, ως μία συνεχή Θεοφάνεια. Ασφαλή προϋπόθεση της Θεολογίας θεωρεί την καθαρότητα των αισθήσεων, την οποία διαδέχεται ο φωτισμός του νου, και τον φωτισμό η θεωρία του Θεού, που συνιστά και την τελευταία βαθμίδα εμπειρικής γνώσεως του Θεού. Ο γέροντας Ιωσήφ έχει χαρισματική γνώση της αλήθειας, που προκύπτει από το θείο φωτισμό κατά τη θεοπτία. Τότε διευρύνονται τα φυσικά όρια του νου. Ο νους φωτίζεται, πληρούται θεϊκής σοφίας και θεολογεί πηγαίως. Η πνευματική γνώση καθεαυτήν ως θεογνωσία δεν έχει νοησιαρχικό χαρακτήρα, αλλά αποτελεί βιωματική γνώση, που αποκτάται εμπόνως διά των πειρασμών. Η θεολογική σκέψη και η προσευχή του έχει κέντρο αναφοράς τον Τριαδικό Θεό, ενώ στην Τριαδολογία του κυριαρχεί η θεολογία του φωτός.

Με τα κεκαθαρμένα πνευματικά αισθητήριά του μας παραδίδει ζωντανή και εμπειρική κοσμολογική διδασκαλία, που προκύπτει από την πρώτη θεωρία των όντων. Παραμένοντας απόλυτα σύμφωνος με την πατερική Ανθρωπολογία, υπογραμμίζει τη χαρισματική συγγένεια του ανθρώπου με το Θεό και παρουσιάζει φιλοκαλικώς τη φυσιολογία του νου, την παθολογία, αλλά και τη θεραπεία του.

Ως ζωντανό και ενεργό μέλος του μυστηριακού σώματος του Χριστού, έχει προσωπική – βιωματική σχέση τόσο με το Χριστό και τη Μητέρα τού Θεανθρώπου, όσο και με αγγέλους, με επώνυμους αγίους και με κεκοιμημένους της εν ουρανοίς Εκκλησίας. Τη λύση των προβλημάτων της Εκκλησίας τη βλέπει στην προσωπική διόρθωση των πιστών, στο φωτισμό και την τελείωσή τους και όχι στην ανάπτυξη δραστηριοτήτων τους προς τους άλλους. Τέλος, αφετηρία και άξονας της Σωτηριολογίας του είναι η τήρηση της πρώτης εντολής, ενώ η αρετή της υπακοής ενέχει ιδιαίτερη σωτηριολογική σημασία. Στην υπακοή βλέπει τη σύνοψη των αρετών και τη συσχετίζει με το Σταυρό του Χριστού. Σωτηριολογική σημασία προσδίδει και στις θλίψεις, οι οποίες, όταν αντιμετωπίζονται πνευματικά, καθαρίζουν από τα πάθη και συμβάλλουν στη γεύση της μέλλουσας ζωής στο παρόν.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

*Πρόκειται για Εισήγηση στο Διορθόδοξο Επιστημονικό Συνέδριο: Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, Άγιον Όρος – Φιλοκαλική εμπειρία, Λεμεσός 21-23.10.05

1. Βλ. «Η Δεκάφωνος σάλπιγξ» 6, στο Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού, Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, Βίος-Διδασκαλία-«Η Δεκάφωνος σάλπιγξ», Άγιον Όρος 52001, σ. 299.
2. Βλ. Γέροντος Ιωσήφ, Έκφρασις Μοναχικής Εμπειρίας, Άγιον Όρος 62003, σ. 24.
3. Πρβλ. Α’ Κορ. 2,4.
4. Βλ. Ρωμ. 8,14.
5. Βλ. Γέροντος Ιωσήφ, Έκφρασις Μοναχικής Εμπειρίας, σ. 29.
6. Βλ. Επιστολή 48, στο Γέροντος Ιωσήφ, Έκφρασις Μοναχικής Εμπειρίας, σ. 281.
7. Επιστολή 64, ό. π. σ. 339. Πρβλ. Ιω. 14, 23.
8. Βλ. Επιστολή 18, ό. π. σ. 123.
9. Βλ. Επιστολή 48, ό. π. σ. 280.
10. Βλ. Επιστολή 2, ό. π. σ. 41.
11. Βλ. Επιστολή 48, ό. π. σ. 279.
12. Βλ. Επιστολή προς Ερημίτην, κεφ. 9, ό. π. σ. 441. Πρβλ. Επιστολή 10, ό. π. σ.87-88.
13. Βλ. Επιστολή προς Ερημίτην, κεφ. 12, ό. π. σ. 458. Πρβλ. Επιστολή 35, ό. π. σ. 208: «τον δε φωτισμόν διαδέχονται διακοπή της ευχής και συχναί θεωρίαι, αρπαγή του νοός, κατάπαυσις των αισθήσεων, ακινησία και άκρα σιγή των μελών, ένωσις Θεού και ανθρώπου εις έν».
14. Βλ. Επιστολή 43, ό. π. σ. 264.
15. «Η Δεκάφωνος Σάλπιγξ» 4, ό. π. σ. 270.
16. «Η Δεκάφωνος Σάλπιγξ» 4, ό. π. σ. 270.
17. Βλ. Επιστολή 35, ό. π. σ. 206-207.
18. Βλ. Επιστολή προς Ερημίτην, κεφ. 11, ό. π. σ. 449.
19. «Η Δεκάφωνος Σάλπιγξ»
20. Βλ. Επιστολή προς Ερημίτην, κεφ. 12,ό. π. σ. 454.
21. Ό.π.
22. Βλ. ενδεικτικώς, Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης, έκδοση Ι. Ησυχαστηρίου «Άγιος Εφραίμ» Κατουνάκια, Άγιον Όρος 2000, σ. 161. Πρβλ. Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού, Ο γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, Βίος- Διδασκαλία- «Η Δεκάφωνος Σάλπιγξ», Άγιον Όρος 52001, σ. 230-231.
23. Βλ. Ιω. 6, 38.
24. Ιω. 16, 13.
25. Την Τριαδολογική αυτή θεμελίωση, με την αναφορά στον γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή, ακούσαμε πολλές φορές προσωπικώς από τον μακαριστό υποτακτικό του, π. Εφραίμ Κατουνακιώτη.
26. Βλ. «Η Δεκάφωνος σάλπιγξ» 6, ό. π. σ. 292.
27. Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού, Θείας Χάριτος εμπειρίες. Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής. Επιστολιμαία Βιογραφία – Ανέκδοτες επιστολές και ποιήματα, Επιστολή 13, Άγιον Όρος 2005, σ. 171.
28. Βλ. ό. π. σ. 333.
29. Επιστολή 39, ό. π. σ. 237.
30. Επιστολή 52, ό. π. σ. 293.
31. Επιστολή 13, ό. π. σ. 100
32. Επιστολή 63, ό. π. σ. 335
33. Βλ. Επιστολή 63, ό. π. σ. 335.
34. Βλ. Επιστολή 10, ό. π. σ. 88.
35. Βλ. Επιστολή 9, ό. π. σ. 76.
36. Βλ. Επιστολή προς Ερημίτην, ό. π. σ. 461. Πρβλ. Επιστολή 63, σ. 335.
37. Βλ. Επιστολή προς Ερημίτην, ό. π. σ. 461, Πρβλ. Επιστολή 63, σ. 335.
38. Βλ. Επιστολή 66, ό. π. σ. 346.
39. Βλ. Επιστολή 42, ό. π. σ. 259.
40. Βλ. Επιστολή προς Ερημίτην, κεφ. Δ’, ό. π. σ. 441.
41. Βλ. Επιστολή 52, ό. π. σ. 295.
42. Βλ. Επιστολή 18, ό. π. σ. 122.
43. «Η Δεκάφωνος Σάλπιγξ» 10, ό. π. σ. 337.
44. Βλ. Επιστολή 56, ό. π. σ. 310.
45. Επιστολή 10, ό. π. σ. 87.
46. Επιστολή 57, ό. π. σ. 315. Πρβλ. Επιστολή 63, ό. π. σ. 331.
47. Εβρ. 5, 14.
48. Επιστολή 43, ό. π. σ. 261.
49. Πρβλ. Αρχιμ. Εφραίμ, Αίσθησις ζωής αθανάτου, Ομιλίες για τον γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή, Άγιον Όρος 2005, σ. 210.
50. Βλ. Επιστολή προς Ερημίτην, ό. π. σ. 462.
51. «Η Δεκάφωνος Σάλπιγξ» 10, ό. π. σ. 336.
52. Βλ. Επιστολή προς Ερημίτην, ό. π. σ. 462.
53. «Η Δεκάφωνος Σάλπιγξ» 10, ό. π. σ. 337.
54. Επιστολή 63, ό. π. σ. 333.
55. Επιστολή 64, ό. π. σ. 337.
56. Βλ. ό. π. και Επιστολή 17, ό. π. σ. 121.
57. Επιστολή 36, ό. π. σ. 214. Πρβλ. Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού, Θείας Χάριτος εμπειρίες…, Επιστολή 22, Άγιον Όρος 2005, σ. 198.
58. Βλ. Γρηγορίου του Θεολόγου, Επιστολή 101, PG 37, 188B. Πρβλ. Γρηγορίου Παλαμά, Προς Ξένην, PG 150, 1069A.
59. Επιστολή 1, ό. π. σ. 36.
60. Βλ. Επιστολή 37, ό. π. σ. 226- 230.
61. Επιστολή 38, ό. π. σ. 232.
62. Βλ. Επιστολή 38, ό. π. σ. 233. Πρβλ. Επιστολή 20, ό. π. σ. 133.
63. Βλ. Επιστολή 48, ό. π. σ. 282.
64. Βλ. Επιστολή 64, ό. π. σ. 339.
65. Επιστολή 24, ό. π. σ. 150.
66. «Η Δεκάφωνος Σάλπιγξ» 6, ό. π. σ. 299.
67. Επιστολή 39, ό. π. σ. 239.
68. Βλ. ό. π.
69. Επιστολή 29, ό. π. σ. 169.
70. Βλ. Επιστολή 56, ό. π. σ. 312.
71. Βλ. Επιστολή 3, ό. π. σ. 49.
72. Βλ. Επιστολή 13, ό. π. σ. 99.
73. Βλ. Επιστολή 14, ό. π. σ. 102.
74. Βλ. ό. π.
75. Βλ. Επιστολή 14, ό. π. σ. 104.
76. Βλ. Επιστολή 37, ό. π. σ. 229.
77. Βλ. Επιστολή 38, ό. π. σ. 234.
78. Βλ. Επιστολή 7, ό. π. σ. 65.
79. Βλ. Επιστολή 6, ό. π. σ. 60.
80. Βλ. Επιστολή 17, ό. π. σ. 121.

http://www.impantokratoros.gr

http://agioritikesmnimes.blogspot.gr/2014/08/5144.html#more

This entry was posted in ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ, Δ. ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ and tagged ΑΣΚΗΤΙΣΜΟΣ, ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ, Δ. ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ, ΗΣΥΧΑΣΜΟΣ by hristospanagia5.     

ΘΕΜΑΤΑ

Θέλει, ὅπου σέ βρεῖ ἡ Χάρις, ἐκεῖ νά σταθεῖς. Γέροντος Ἰωσήφ Ἡσυχαστοῦ

 

 

Αποσπάσματα από 35 και 36^η Επιστολή

Πρόσεξε λοιπόν αυτό το  μαθηματάκι «ΤΗΣ ΠΡΑΞΕΩΣ»:

Όταν βλέπεις την Χάριν να ενεργεί και ευφραίνεται η ψυχή σου και σταλάζουν χωρίς βία τα δάκρυα – για τα ελέη που σου χάρισε  ο Θεός – αν είσαι στην προσευχή ΣΤΑΣΟΥ.

ΟΡΘΙΑ όταν είσαι ΜΗΝ ΚΙΝΕΙΣΑΙ.

Όπου κάθεσαι ΚΑΘΟΥ.

Εάν εύχεσαι ΕΥΧΟΥ χωρίς νηπιακό λογισμό και να δέχεσαι τη ραγδαία βροχή του Πνεύματος σε σένα όσο κρατήσει.

Διότι και στην εργασία  αν σου έρθει, αν σηκωθείς για την ευχή ΔΙΑΚΟΠΤΕΤΑΙ.

ΘΕΛΕΙ  ΟΠΟΥ  ΣΕ  ΒΡΗΚΕ  ΕΚΕΙ  ΝΑ  ΣΤΑΘΕΙΣ.

Να μη γίνεις εσύ τεχνίτης σε αυτή.

Αυτή γυρεύει να διδάξει τον λογισμό σου και μην πιστεύεις ποτέ στον εαυτό σου όσο υπάρχεις σε αυτή τη ζωή.

Και μιας μέρας βροχή εξασφαλίζει όσα φυτεύτηκαν στην ψυχή σου όλο το διάστημα όπου φεύγει η χάρη.

• Άλλη η Χάρις της ΙΕΡΟΣΥΝΗΣ, 
• άλλη του ΣΧΗΜΑΤΟΣ, 
• άλλη των ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ, 
• άλλη η ενέργεια από την Χάριν της ΑΣΚΗΣΗΣ.
• Όλα από μία πηγή εξέρχονται.
• Η Χάρις της ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ που ενεργείται σε αυτούς που αγωνίζονται είναι κληρονομιά πατροπαράδοτη.

Είναι συνάλλαγμα και αντάλλαγμα θεϊκό, όπου δίνουμε γη και παίρνουμε ουρανό. Ανταλλάσσουμε ύλη και παίρνουμε Πνεύμα.

Ο κάθε ιδρώτας, ο κάθε πόνος, η κάθε άσκηση για τον Θεό μας είναι ανταλλαγή συναλλάγματος.
Αφαίρεση αίματος εισροή Πνεύματος.

Η Χάρις αυτή ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ ανάλογα  πόση μπορεί να χωρέσει ο άνθρωπος, ανάλογα  πόση χωράει το σκεύος.

Λέγεται δε αυτή η Χάρις «της πράξεως» και ΧΑΡΙΣ ΚΑΘΑΡΤΙΚΗ.

Τώρα την «πράξιν» διαδέχεται ΦΩΤΙΣΜΟΣ και είναι αυτό δεύτερο στάδιο δηλαδή ΧΑΡΙΣ ΦΩΤΙΣΤΙΚΗ.

Αφού δηλαδή παιδαγωγηθεί σωστά ο αγωνιζόμενος με την Χάριν της «πράξεως» και πέσει και σηκωθεί άπειρες φορές τον διαδέχεται «ΦΩΤΙΣΜΟΣ», διαύγεια του νου, όπου καθορά την αλήθεια.

Βλέπει τα πράγματα στη φύση τους. Χωρίς τέχνη, τρόπους και συλλογισμούς ανθρώπινους. Το κάθε πράγμα στέκει με φυσικό τρόπο στην πραγματική του αλήθεια.

Αλλά μέχρι να φθάσει εδώ προηγούνται πολλά πειράματα, οδυνηρές αλλοιώσεις.

Εδώ, όμως βρίσκει ειρήνη στους λογισμούς και ανάπαυλα από τους πειρασμούς».

***

«Επειδή νοερά προσευχή είναι να έρθει η ΧΑΡΙΣ, όταν έρθει η Χάρις ο νους δεν μετεωρίζεται.

Κι όταν ο νους στέκεται, μεταχειρίζεται όλα τα είδη της προσευχής. Δοκιμάζει τα πάντα.

Λοιπόν και ο τρόπος που κάνουν προσευχή αυτές που είπες δεν είναι πλάνη, όμως εύκολα μεταπίπτει σε πλάνη γιατί ο νους τους είναι απλός. Δεν έχει καθαριστεί και δέχεται φαντασίες αντί θεωρίας.

Για παράδειγμα είναι μία πηγή που αναβλύζει νερό καθαρό στην ακροθαλασσιά. Ξαφνικά σηκώνεται τρικυμία και βγαίνει η θάλασσα και η μικρή μας πηγή θολώνει με θαλασσινό νερό. Έλα τώρα εσύ όσο έξυπνη και να είσαι να καθαρίσεις το νερό της θάλασσας από το νερό της πηγής. Το ίδιο γίνεται και στον νου.

ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΞΕ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ:

Οι δαίμονες είναι πνεύματα. Λοιπόν συγγενεύουν και αφομοιώνονται με το δικό μας πνεύμα, τον νου.  Ο δε νους ως τροφοδότης της ψυχής που είναι, επειδή αυτός μεταφέρει στην καρδιά κάθε όψη και νόηση νοερής κίνησης, η δε καρδιά τα διυλίζει και τα στέλνει στη διάνοια – ο νους λοιπόν εξαπατάται όπως στο παράδειγμα της πηγής.
Δηλαδή με τρόπο κλεψιμαίο το ακάθαρτο πνεύμα θολώνει τον νου και αυτός μεταφέρει στην καρδιά αυτά όπως είναι, σύμφωνα με τη συνήθεια.  Και σκοτίζεται τότε η ψυχή και αμαυρώνεται. Και από τότε αντί για θεωρία δέχεται διαρκείς φαντασίες.

ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΑΥΤΟ ΒΓΗΚΑΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΠΛΑΝΕΣ ΚΑΙ ΓΙΝΑΝ ΟΙ ΑΙΡΕΣΕΙΣ.

Όταν όμως ο άνθρωπος χορτάσει από την Χάριν και είναι πάντα προσεκτικός και δεν ξεθαρρεύει ποτέ, όταν δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του αλλά έχει τον φόβο ανάμεικτο εφ΄ όρου ζωής τότε όταν πλησιάσει ο πονηρός, ( ο άνθρωπος) βλέπει ότι κάποια ανωμαλία κάποια ανομοιότητα υπάρχει.

Και τότε νους, καρδιά, διάνοια, η όλη δύναμη της ψυχής ζητά Αυτόν που μπορεί να την σώσει. Ζητά Αυτόν που….. τα πάντα  διυλίζει. Αυτός μπορεί να χωρίζει ύδατα από ύδατα. Κι αφού προσκληθεί θερμά, με άπειρα δάκρυα τότε εμφανίζεται η απάτη· και μαθαίνεις τον τρόπο να αποφεύγεις την πλάνη.
Και πολλές φορές όταν τα γευτείς αυτά γίνεσαι άνθρωπος «πρακτικός». Και δοξάζεις, ευχαριστείς τον Θεό άπειρες φορές που ανοίγει τον νου να γνωρίζουμε παγίδες και τέχνες του πονηρού και να φεύγουμε μακριά από αυτές.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ελεύθερη απόδοση σε απλή νεοελληνική
Από το βιβλίο: Έκφρασις  Μοναχικής  Εμπειρίας

Γέροντος Ιωσήφ

Τό κέρδος τῆς θλίψης- Ὅσιος Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής (2/11/1897 – 28/8/1959)

 

 Η κάθε θλίψις όπου μας γίνεται, είτε εξ’ ανθρώπων, είτε εκ του πονηρού, είτε εκ της φύσεως, πάντοτε έχει εντός αυτής κλεισμένον και το ανάλογον κέρδος.
Και οποίος την περνά δι’υπομονής λαμβάνει την πληρωμήν απ’ εδώ τον αρραβώνα κακείθεν το τέλειον.
Χρεία λοιπόν της υπομονής καθάπερ άλας εν φαγητώ.Άλλος δρόμος δεν είναι του να κερδήσωμεν, να πλουτήσωμεν να βασιλεύσωμεν.
Αυτόν το δρόμον ο Χριστός μας τον εχάραξε.
Και ημείς όσοι τον αγαπούμεν οφείλομεν διά την αγάπην του να ακολουθούμεν.
Αν και μας είναι πικρόν τοαψίνθιον, αλλ’ όμως καθαρίζει το αίμα και υγιαίνει το σώμα μας.
Το αυτό και με τους πειρασμούς και τες θλίψεις…

Γίνου λοιπόν τύπος καί παράδειγμα … Ὅσιος Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής (2/11/1897 – 28/8/1959)

 

Γίνου λοιπόν τύπος και παράδειγμα εις τους άλλους διά των έργων σου των καλών και ευαρέστων τω Κυρίω και μη θέλε διά της γλώσσης σου να νικήσης τους πάντας…