ΜΗ ΚΡΙΝΕΤΕ,ΙΝΑ ΜΗ ΚΡΙΘΗΤΕ!!!!

ΜΗ ΚΡΊΝΕΤΕ, ΊΝΑ ΜΗ ΚΡΙΘΗΤΕ

Με την κατάκριση φεύγει η Χάρις του Θεού

-    Όταν, Γέροντα, μου περνάη ένας λογισμός εις βάρος του άλλου, είναι πάντοτε κατάκριση;

-    Δεν το καταλαβαίνεις εκείνη την ώρα;

-    Μερικές φορές αργώ να το καταλάβω.

-    Κοίταξε να καταλαβαίνης το συντομώτερο την πτώση σου και να ζητάς συγχώρηση και από την αδελφή την οποία κατέκρινες και από τον Θεό, γιατί αυτό γίνεται εμπόδιο στην προσευχή. Με την κατάκριση φεύγει αυτομάτως η Χάρις του Θεού και δημιουργείται αμέσως ψυχρότητα στην επικοινωνία σου με τον Θεό. Πώς να κάνης μετά προσευχή; Η καρδιά γίνεται πάγος, μάρμαρο.

Η κατάκριση και η καταλαλιά είναι οι μεγαλύτερες αμαρτίες και απομακρύνουν την Χάρη του Θεού περισσότερο από κάθε άλλο αμάρτημα. «Όπως το νερό σβήνει την φωτιά, λέει ο Αγιος Ιωάννης της Κλίμακος, έτσι και η κατάκριση σβήνει την Χάρη του Θεού».

-    Γέροντα, νυστάζω πολύ στην πρωινή Ακολουθία.

-    Μήπως κατέκρινες καμμιά αδελφή; Εσύ βλέπεις εξωτερικά τα πράγματα και κατακρίνεις, γι’ αυτό νυστάζεις μετά στην Ακολουθία. Από την στιγμή δηλαδή που κατακρίνει κανείς και δεν αντιμετωπίζει τα πράγματα πνευματικά, μαζεύονται δέκατα πνευματικά και αποδυναμώνεται. Και όταν αποδυναμωθή, ή νυστάζει ή έχει αυπνία.

-    Γέροντα, συχνά πέφτω και στην γαστριμαργία.

-    Κοίταξε, εκείνο που τώρα πρέπει να προσέξης πολύ είναι η κατάκριση. Αν δεν κόψης την κατάκριση, ούτε από την γαστριμαργία θα μπορέσης να απαλλαγής. Ο άνθρωπος που κατακρίνει, επειδή διώχνει την Χάρη του Θεού, μένει αβοήθητος και δεν μπορεί να κόψη τα ελαττώματά του. Και αν δεν καταλάβη το σφάλμα του, για να ταπεινωθή, θα έχη συνέχεια πτώσεις. Αν όμως το καταλάβη και ζητήση την βοήθεια του Θεού, τότε ξαναέρχεται η Χάρις του Θεού.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 103-104)

Απο sostis.gr

''ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ'''-ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

Η Ἐκκλησία θὰ διωχθῇ & οἱ ναοὶ θὰ κλείσουν..»

Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτου

Ἔ, φεύγουμε κ᾿ ἐμεῖς ἀπὸ τὸ σχῆμα αὐτὸ τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἀπελαμβάναμε ὡρισμένα προνόμια σὲ ὡρισμένας ἐποχὰς καὶ εἶχε μερικὴ ἐλευθερία. 

Φεύγουμε πλέον ἀπό τό σχῆμα αὐτό τῆς Ἐκκλησίας, καί μπαίνομε στό σχῆμα τῶν κατακομβῶν.

Tότε πλέον, ὄχι μόνο τροπικῶς, ἀλλὰ καὶ τοπικῶς θὰ χωριστοῦμε.

Καὶ ἡ Ἐκκλησία θὰ διωχθῇ· καὶ οἱ ναοὶ θὰ κλείσουν, ὃν τρόπον ἔχουν κλείσει στὴν Ἀλβανία καὶ σὲ ἄλλα μέρη.

Διωγμός. Φαίνονται αὐτὰ ἀπίστευτα· ἀλλὰ ὅλες οἱ ἐνδείξεις φανερώνουν, ὅτι ἐκεῖ βαίνομε. 

Λοιπόν, πρέπει κ᾿ ἐμεῖς νὰ προετοιμάσωμε τὸν ἑαυτό μας διὰ Ἐκκλησίαν κατακομβῶν.

Ἀλλὰ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα. Ἔχομε ἐμεῖς τὴν διάθεσιν αὐτήν; Τί λέτε; Μήπως συμβῇ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον εἶπε ὁ Χριστὸς στὸν Πέτρο· «Σίμων Σίμων, ἰδοὺ ὁ σατανᾶς ἐξῃτήσατο ὑμᾶς τοῦ σινιάσαι ὡς τὸν σῖτον» (ὁ σατανᾶς, λέει, ζητάει νὰ σᾶς κοσκινίσῃ)·

«ἐγὼ δὲ ἐδεήθην περὶ σοῦ ἵνα μὴ ἐκλίπῃ ἡ πίστις σου» (Λουκ. 22,31). Ὁ Κύριος ἐγνώριζε τὴν ἀδυναμία τοῦ Πέτρου καὶ ὅτι, ναὶ μὲν εἶχε πόθο εἰλικρινῆ νὰ μείνῃ κοντὰ στὸ Χριστό, ἀλλὰ ἦταν τὸ πνεῦμα του ἀσθενές.

Ὁ Πέτρος ἀπήντησε· «Ἐγώ, Κύριε, μαζί σου θὰ εἶμαι». Κ᾿ ἐσεῖς τώρα εἶστε ἐδῶ πέρα, μαζί μου. Ἀλλὰ θὰ εἶστε πάντα;

Θὰ περάσετε κόσκινο. Δὲν θέλω νὰ σᾶς ἀπογοητεύσω. Ὡραῖα εἶστε τώρα ὅλες ἐδῶ. Δὲν σᾶς πειράζει κανείς, δὲν σᾶς καταδιώκει κανείς...

Ἐλεύθερο κατηχητικὸ σχολεῖο ἔχετε, ἐλεύθερες συγκεντρώσεις κάνετε, ἐλεύθερα εἶνε ὅλα. Ζῆτε πάνω σ᾿ ἕνα ὄρος Θαβώρ. «Kαλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι» (Mατθ. 17,4). Ἔχετε τὴ συντροφιά σας, τὸ φαγητό σας, τὸν ὕπνο σας, τὰ κέντρο σας, τὰς εὐκολίας σας. Ὅλα αὐτὰ εἶνε καλὰ καὶ εὐχάριστα. 

Ἀλλὰ μετὰ ὁ Θεὸς θὰ μᾶς δώσῃ μιὰ κλωτσιά, ὅπως λέει καὶ ὁ Χότζνερ, καὶ θὰ μᾶς πετάξῃ ἀπὸ τὸ ὄρος Θαβώρ· θὰ μᾶς ῥίξῃ κάτω, στὴν σκληρὰν πεδιάδα, στὸ σχῆμα αὐτό.

Γεννᾶται λοιπὸν τὸ ἐρώτημα· ἐμεῖς εἴ­μεθα προετοιμασμένοι γιὰ ἕνα τέτοιο διωγμό; 

Ἔχομε ἐμεῖς τὸ θάρρος καὶ τὴν αὐταπάρνησιν τοῦ μάρτυρος ἐκείνου, ποὺ ἄκουε νὰ πλησιάζῃ τὸ μούγκρισμα τῶν λεόντων καὶ ἔλεγε· «Nά, ἀκούεται ἡ σάλπιγξ, ἀκούεται ἡ σάλπιγγα ποὺ μὲ καλεῖ»;

Ἔχομε ἐμεῖς τέτοια αὐταπάρνησι καὶ θυσία; Ἐμεῖς οἱ ὑλικοί, οἱ γήινοι ἄνθρωποι...

Μποροῦμε νὰ φτάσουμε σ᾿ αὐτὸ τὸ σημεῖο, ποὺ ἔφτασαν ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἥρωες; 

Ἔχουμε τήν αὐταπάρνησιν αὐτή τῆς Μαριάμ, μιᾶς ταπεινῆς ὑπηρετρίας, ἡ ὁποία κατώρθωσε νά κερδίσῃ τήν Φαβιόλα;

ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΖΟΜΕΘΑ ΓΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑΚΟΜΒΩΝ 

Aπο το βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», ἐκδοση Γ ἐπηυξημένη, 2015, σελ. 27

Μουσταφά Κεμάλ: «Έπρεπε να σφαχτείτε όλοι. Κανένας να μη ζήσει»

O ΜΩΑΜΕΘ Ο ΠΟΡΘΗΤΗΣ ΕΙΧΕ ΑΣΠΑΣΤΕΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ;;

Μεχμέτ ο Φατίχ Tου Νίκου Χειλαδάκη Δημοσιογράφου - Συγγραφέα - Τουρκολόγου   Αναδημοσίευση από: http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3795&Itemid=158

 

Ο Μωάμεθ είχε γεννηθεί, μεγαλώσει και ανατραφεί, σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχούσε το ελληνικό πνεύμα μαζί με ένα ιδιαίτερο μυστικιστικό ισλαμισμό, καθαρά ανορθόδοξο, παράλληλα με τις ορθόδοξες μυστηριακές καταβολές της Μικράς Ασίας. Λέγεται ότι λάτρευε την ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και μελετούσε ό,τι είχε σχέση με τον μεγάλη στρατηλάτη. Οι σύμβουλοι που τον περιστοίχιζαν, από την πρώτη περίοδο της ανόδου του στην εξουσία της νέας αυτοκρατορίας, ήταν οι περισσότεροι Έλληνες, ή εξισλαμισμένοι Έλληνες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ο Έλληνας στρατηγός Ζαγανός, τον οποίο αργότερα ο Μωάμεθ τον έκανε πρωθυπουργό. Ο Ζαγανός ήταν αυτός, (όπως αναφέρθηκε σε προηγούμενο κεφάλαιο), που παρότρυνε τον Μωάμεθ μπροστά στα τείχη της Κωνσταντινούπολης, όταν είχε αρχίσει η πολιορκία της βασιλεύουσας, να εφορμήσει και να καταλάβει την πόλη επανιδρύοντας, όπως διακήρυττε, την αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλέξανδρου, ενώ οι εκ γενετής Οθωμανοί μουσουλμάνοι αξιωματούχοι του Μωάμεθ, όπως ο Τσανταρλή ο βεζίρης, είχαν την άποψη ότι δεν ήταν ακόμη έτοιμοι για την τελική έφοδο και κατάληψη της Πόλης. Τελικά ο Μωάμεθ άκουσε τον Ζαγανό, ενώ ο Τσανταρλής εκτελέστηκε μετά την άλωση της Πόλης. Ένα ενδιαφέρον σημείο από την προσωπική ιστορία του Μωάμεθ, ήταν η μητέρα του. Η επικρατούσα τουρκική άποψη για την  μητέρα του Μωάμεθ ήταν ότι πάντως δεν ήταν Μουσουλμάνα, αλλά Χριστιανή. Αλλά το ίδιο υποστηρίζεται και για την αρχή της ίδιας της Οθωμανικής δυναστείας. Η επίσημη δυναστική παράδοση αναφέρει ότι ο ίδιος γενάρχη των Οσμανλίδων, ο Οσμάν, παντρεύτηκε κόρη Δερβίση, δηλαδή μη ορθόδοξου μουσουλμάνου που έγινε μητέρα του Ορχάν, δηλαδή η αρχή της ίδιας της αυτοκρατορίας δεν έχει σχέση με το κανονικό ορθόδοξο Ισλάμ. Η ίδια η μητέρα του Μωάμεθ ήταν Χριστιανή ορθόδοξη, ενώ ο ίδιος ο Μωάμεθ, όπως αναφέρουν τα στοιχεία της εποχής, δεν πρέπει να ήταν ορθόδοξος Μουσουλμάνος, αλλά Αλεβίτης. Και γι’ αυτό δεν ήταν τυχαίο ότι έδειχνε μεγάλη προτίμηση σε οτιδήποτε περσικό και σε όλες τις δοξασίες του Σιϊτισμου. Τον 15ο αιώνα ο Μωάμεθ όταν άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της αυτοκρατορικής κυριαρχίας του, παράλληλα με το ενδιαφέρον του για κάθε τι το περσικό, έδειχνε και μεγάλο πάθος για τις χριστιανικές αρχές και την θρησκεία του Χριστού. Σαν μεγάλο κατηχητή του στις αρχές αυτές, είχε τον ίδιο τον πρώτο Οικουμενικό Πατριάρχη, μετά την άλωση, τον Γεννάδιο. Οι στενές σχέσεις του Γενναδίου με τον Μωάμεθ, ενίσχυσαν τις φήμες πως ο Σουλτάνος είχε ασπαστεί τον χριστιανισμό, ή τουλάχιστον λάτρευε παράλληλα με την θρησκεία του Προφήτη και της χριστιανικής ορθοδοξίας.  Ο ίδιος ο Μωάμεθ μάλιστα είχε παρακαλέσει στον Πατριάρχη Γεννάδιο να καταγράψει το αποτέλεσμα των μακρών θεολογικών συζητήσεων που είχαν οι δυο άντρες,  στο μοναστήρι της Παμμακάριστου, όπου ο Μωάμεθ μόνος επισκέπτονταν συχνά τον Πατριάρχη. Ο Γεννάδιος τότε κατέγραψε τις σχετικές συζητήσεις σε ένα βιβλίο με τίτλο «Περί της μόνης οδού προς την σωτηρία των ανθρώπων». Το σύγγραμμα αυτό μεταφράστηκε και στα τουρκικά και ήταν ένα από τα βιβλία κατήχησης του Μωάμεθ του Πορθητή. Ο Μωάμεθ ήταν αυτός που είχε βοηθήσει τον Γεννάδιο να ανέβει στον πατριαρχικό θρόνο και γι' αυτό οι σχέσεις τους ήταν κάτι παραπάνω από σχέση συνομιλητών. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την στέψη του Πατριάρχη, ο Σουλτάνος και Πορθητής είχε σηκωθεί από τον θρόνο του, γεγονός μεγάλης σημασίας  για την εποχή, για να υποδεχτεί τον αρχηγό τον Ορθοδόξων Χριστιανών και να τον συγχαρεί για το αξίωμα που έπαιρνε. Επειδή η μητέρα του Μωάμεθ ήταν συνειδητή Χριστιανή, είχε επηρεάσει για πολύ καιρό και σε μεγάλο βαθμό τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του Πορθητή. Λέγεται ότι από την  πιο τρυφερή ηλικία του, είχε μάθει την προσευχή του «Πάτερ Ημών» και μερικές ακόμα χριστιανικές προσευχές. Συνεπώς οι σχέσεις του με την ορθοδοξία δεν ήταν απλώς σε ένα επίπεδο περιέργειας και ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος, αλλά κάτι παραπάνω και πολλοί αναφέρουν ότι παρά το ότι ήταν επίσημα Μουσουλμάνος, εκφραζόταν συχνά, σαν Χριστιανός ορθόδοξος. Αυτό μαρτυρεί και ο σύγχρονός του ιστορικός, ο Κατακουζηνός Θεόδωρος Σπαντουνής, αυτόπτης μάρτυρας, ο οποίος αναφέρει ότι στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Μωάμεθ είχε εγκαταστήσει στα προσωπικά του διαμερίσματα ένα ολόκληρο χριστιανικό εικονοστάσι με κανδήλια και κεριά. Παράλληλα είχε παραγγείλει στον Ιταλό ζωγράφο Τζεντίλε Μπελίνι, να κάνει το πορτρέτο του, κάτι όπου ήταν τελείως αντίθετο στις ισλαμικές πεποιθήσεις περί απαγόρευσης απεικονίσεως προσώπων και παράλληλα και το πιο εντυπωσιακό, να κάνει και το πορτρέτο της Παναγιάς με τον Χριστό στην αγκαλιά της. Σε όλα αυτά κατά τον Κατακουζηνό, συνέβαλε  ότι την παιδική του ηλικία ο Μωάμεθ την πέρασε απομονωμένος με την μητέρα του στην  Μαγνησία, ανατρεφόμενος αποκλειστικά με χριστιανικό ορθόδοξο τρόπο. Είναι γνωστό πως η μητέρα του Μωάμεθ είχε παντρευτεί τον σουλτάνο Μουράτ και εκείνη την εποχή μια γυναίκα που παντρεύονταν αλλόθρησκο διατηρούσε την θρησκεία της. Την ίδια περίοδο ένα άλλος βυζαντινός λόγιος, ο γνωστός φιλόσοφος,  Γεώργιος ο Τραπεζούντιος, που είχε επηρεαστεί από αυτή την στάση του Μωάμεθ, είχε πάρει το θάρρος και του έστειλε κάποιες επιστολές τονίζοντας πως δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ του Ισλάμ και της Ορθοδοξίας, ενώ προέτρεπε τον Μωάμεθ να ενοποιήσει τις δυο θρησκείες και να γίνει ο κήρυκας της κοινής θρησκείας. Ο Τραπεζούντιος ήξερε ότι απευθύνονταν σε ένα Αλεβίτη κρυπτοχριστιανό και όχι σε ένα στερεότυπο Σουνίτη Μουσουλμάνο, γι' αυτό και έγραψε αυτές τις επιστολές.  Ο Φατίχ χρησιμοποιούσε τον τίτλο σαν «Κύριος των Δυο Στεριών, Ρούμελης και Ανατολής και των Δυο Θαλασσών, Μεσογείου και Μαύρης Θάλασσας».  Ήταν ένας πολεμιστής με δίψα για παγκόσμια επιβολή, ταυτόχρονα και ένας άνθρωπος ανεκτικός και πολιτισμένος. Έχοντας διορίσει τον Γεννάδιο, Πατριάρχη των ορθόδοξων, τον πρόσταξε να συνθέσει μια πραγματεία που θα συνόψιζε τις αρχές της χριστιανικής θρησκείας. Στο παλάτι του δεχόταν ουλεμάδες, (θεολόγους μελετητές του Κορανίου), σε καθορισμένες ημέρες της εβδομάδας για να κατηχηθεί στα κηρύγματά τους. Δεχόταν στην αυλή του ακόμα και ουμανιστές και Έλληνες λόγιους. Όλα αυτά τον κατέτασσαν για πολλούς στην ίδια κατηγορία με τους συγχρόνους του ηγεμόνες της Αναγέννησης στην Δύση, αν και οι σύγχρονοι Τούρκοι ιστορικοί τον θεωρούν σαν ένα γνήσιο Μουσουλμάνο, Γαζή, πολέμαρχο, που χρησιμοποιούσε την εξουσία του για να μεταστρέψει το κράτος του στην ισχυρότερη αυτοκρατορία του κόσμου. Ας δούμε τι γράφει συγκεκριμένα για τον Μωάμεθ ο μεγάλος Τούρκος ιστορικός, Χαλίλ Ινανλτσίκ, στο έργο του, «Η Οθωμανική αυτοκρατορία»:  «Έχει υποστηριχθεί ότι ο Μωάμεθ ο πορθητής ενδιαφέρθηκε ενεργά για τον πολιτισμό της Δύσης και ειδικότερα για την ιταλική αναγέννηση και για τον λόγο αυτό συναναστρέφονταν συχνά με Χριστιανούς. Οπωσδήποτε ο Μωάμεθ ήταν το πιο ανοιχτό μυαλό από κάθε άλλο σουλτάνο και δεχόταν να συναντηθεί με ανθρώπους διαφορετικών θρησκειών και να ανταλλάσσει τις απόψεις του με αυτούς. Προκειμένου να γνωρίσει από την αρμοδιότερη πηγή τις αρχές της χριστιανικής θρησκείας, πρόσταξε τον πατριάρχη Γεννάδιο να γράψει μια πραγματεία για τον Χριστιανισμό. Παράλληλα συγκέντρωσε στο παλάτι του διάφορους Έλληνες και Ιταλούς λόγιους, όπως ο Γεώργιος Αμιρούτσης, ο Κριτόβουλος ο Ίμβριος και ο Κυριάκος ο Αγκωνίτης. Παράγγειλε στον Αμοιρούτση να του κάνει ένα παγκόσμιο χάρτη και φρόντισε για την μετάφραση της γεωγραφίας του Πτολεμαίου, ενώ έφτιαξε μέσα  στο παλάτι του μια μεγάλη βιβλιοθήκη με κλασικά ελληνικά και λατινικά συγγράμματα. Τίμησε πλουσιοπάροχα τον ζωγράφο Τζεντίλε Μπελίνι, τον οποίο έφερε από την Βενετία για να στολίσει τους τοίχους του Σαραγιού με μεταλλικές νωπογραφίες και να φτιάξει το πορτρέτο του. Ο γνωστός τότε λόγιος Μπερλινγκέρι, σκόπευε να χαρίσει την «Γεωγραφία» του στον Μεχμέτ (Μωάμεθ), όπως και ο Ρομπέρτο Βαλιούρο την «Στρατιωτική τέχνη» του ενώ ο Τζιοβάνι Μαρία Φιλελφο έγραψε το έργο «Εν απιστία Αμυρίς», με το  οποίο εγκωμιάζει τον Πορθητή». Πιο ενδιαφέρουσα  είναι η άποψη για τον Μωάμεθ τον πορθητή, του Βρετανού μελετητή της οθωμανικής αυτοκρατορίας, Lord Kinros, όπως αναγράφεται στο έργο του «Οθωμανική Αυτοκρατορία». Αναφέρει λοιπόν ο έγκυρος Βρετανός ιστορικός τα εξής: «Ο Αυτοκράτορας έδειχνε να έχει αρκετά καλές διαθέσεις έναντι των Ελλήνων της Πόλης οι οποίοι αντιπροσώπευαν την μεγαλύτερη, πλουσιότερη και πιο καλλιεργημένη μη μουσουλμανική κοινότητα της Κωνσταντινούπολης. Αντιλήφθηκε πολύ καλά ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα κεφάλαιο για την αυτοκρατορία του, με την δεξιότητα τους γύρω από τη βιομηχανία, το εμπόριο και τη ναυτιλία, στα οποία οι Τούρκοι υστερούσαν σημαντικά. Κατά την διάρκεια των σπουδών του είχε αποκτήσει πολλές γνώσεις γύρω από την ελληνική ιστορία, κλασική και βυζαντινή. Μπορεί ακόμα να είχε και ελληνικό αίμα στις φλέβες του από την Χριστιανή μητέρα του. Έδειχνε ιδιαίτερη εκτίμηση για την μητριά του, κατά το ήμισυ Σέρβα  και το άλλο ήμισυ Ελληνίδα, χήρα του Μουράτ, την αρχόντισσα Μάρα, (η οποία σημειωτέον είχε θεωρηθεί μετά τον θάνατο του συζύγου της σαν πιθανή νύφη για τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο)».      Έτσι ο Μωάμεθ δεν χρειάστηκε πολλά χρόνια για να δώσει στην ελληνική εκκλησία ένα νέο Πατριάρχη. Ο τελευταίος κάτοχος του πατριαρχικού θρόνου είχε φύγει στην Ιταλία, το 1451 και έτσι θεωρήθηκε παραιτημένος. Η προτίμηση του σουλτάνου στράφηκε προς τον μοναχό Γεννάδιο, ή διαφορετικά Γεώργιο Σχολάριο, ένα έξοχο λόγιο. Ο Γεννάδιος είχε πρωτοστατήσει έναντι της ένωσης της ελληνικής εκκλησίας με την ρωμαϊκή, μια τελευταία προσπάθεια για την εξασφάλιση δυτικής βοηθείας προς την Πόλη και επομένως ήταν απίθανο να συνωμοτήσει με τους Χριστιανούς της Δύσης. Όταν αναζητήθηκε από τον σουλτάνο, ανακαλύφθηκε ότι είχε μεταφερθεί από το μοναστικό κελί του σαν αιχμάλωτος όταν έγινε η κατάληψη και βρίσκονταν σκλάβος στην κατοχή κάποιου πλούσιου Τούρκου, ο οποίος έχει εντυπωσιαστεί από τις γνώσεις του. Αφού εξαγοράστηκε οδηγήθηκε με μεγάλο σεβασμό στον Μωάμεθ, ο οποίος τον μεταχειρίστηκε επίσης με μεγάλο σεβασμό. Τον έπεισε να δεχτεί τον πατριαρχικό θρόνο και συζήτησε μαζί του τους όρους του καθεστώτος που θα εφαρμόζονταν για την Ορθόδοξη κοινότητα της νέας αυτοκρατορίας. Το καθεστώς αυτό όριζε για τους Ορθόδοξους τέτοιες εγγυήσεις, ώστε να τους εξασφαλίσει τις βασικές τουλάχιστον ελευθερίες στην διαχείριση των δικών τους υποθέσεων.  Με τον Γεννάδιο ο Μωάμεθ ανέπτυξε πολύ φιλικές σχέσεις συζητώντας μαζί του φιλικά πάνω σε θεολογικά ζητήματα. Ο Μωάμεθ επιδείκνυε αξιοσημείωτο ενδιαφέρων για την χριστιανική θρησκεία, μέσα στα πλαίσια της αναζήτησης της γνώσης που τον διέκρινε. Κατόπιν επιθυμίας του ο Γεννάδιος έκανε μια έκθεση για το ορθόδοξο δόγμα, η οποία μεταφράστηκε και στην  οθωμανική γλώσσα. Η κατάσταση αυτή είχε δημιουργήσει στην Δύση ευσεβείς ελπίδες ότι ο Σουλτάνος μπορούσε να αναδειχτεί σε ένα πανίσχυρο προστάτη του χριστιανισμού. Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης, ένας ξακουστός φιλέλληνας, ο Φραγκίσκος  Φίλφελος, έγραψε στον Πορθητή παρακαλώντας τον να ελευθερώσει την πεθερά του, Ιταλίδα χήρα ενός Έλληνα φιλοσόφου η οποία είχε συλληφθεί μέσα στον Πόλη, απευθύνοντας του μάλιστα την θερμή επιθυμία να ενώσει την χριστιανική θρησκεία. Λέγεται δε ότι και ο Πάπας Νικόλαος ο V, είχε προσευχηθεί για τον προσηλυτισμό του Σουλτάνου μετά από κατάλληλη κατήχηση, η οποία ακολούθησε μια υποτιθέμενη ανταλλαγή επιστολών στις οποίες ο Μωάμεθ αναφερόμενος στον εαυτό σαν τον διάδοχο και εκδικητή του Έκτορα, έκανε νύξη για μια τέτοια πιθανότητα. Λίγο Αργότερα ο Πάπας Πίος ο ΙΙ, φοβούμενος μήπως ο σουλτάνος ανταποκρινόμενος στο ορθόδοξο δόγμα προσηλυτιστεί, του έγραψε διερμηνεύοντας την ανωτερότητα  και αλήθεια του καθολικού δόγματος, και του πρότεινε να βαπτιστεί ώστε να γίνει κάτω από την προστασία του Πάπα, ο μεγαλύτερος χριστιανός άρχοντας της οικουμένης. Στην ίδια την Κωνσταντινούπολη ένας Έλληνας φιλόσοφος, ο Γεώργιος Αμιρούτζης, έγραψε μια μελέτη για τον σουλτάνο για να δείξει ότι υπήρχε κοινό έδαφος μεταξύ του Ισλάμ και του χριστιανισμού, με εισήγηση να ενωθούν σε μια θρησκεία, ή τουλάχιστον η μια να αναγνωρίσει την άλλη σαν αδελφή. Είναι γεγονός πως η αυλή του Μωάμεθ στην Κωνσταντινούπολη αποτελούνταν κυρίως από Έλληνες εξισλαμισμένους, όπως άλλωστε και των περισσότερων σουλτάνων, ένα γεγονός που έχει κάνει πολλούς ιστορικούς να ισχυριστούν ότι ουσιαστικά η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν δημιούργημα εξωμοτών παρά των εκ γενετής  μουσουλμανικής καταγωγής.  Ο Μωάμεθ όμως επιχείρησε μια σημαντική καινοτομία που τον έκανε διαφορετικό από τους προγόνους του, ακόμα και από τον πατέρα του τον Μουράτ. Ενώ οι προηγούμενοι σουλτάνοι αναμειγνύονταν και έτρωγαν κοντά με τους υπηκόους τους, αυτός εγκατέλειψε αυτή την τακτική και γευμάτιζε μόνος του απομακρύνοντας ακόμα και τους βεζίρηδες και άλλους αξιωματούχους με ένα νόμο που είχε θεσπίσει και έλεγε ότι: «Δεν επιθυμώ να συντρώγει κανένας με την βασιλική εξοχότητα μου, εκτός από αυτούς όπου έχουν βασιλικό αίμα». Αυτόν τον τρόπο ζωής του Μωάμεθ, που ήταν ένας μοναχικός τύπος και για πολλούς λάτρης του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τον περιγράφει με αναλυτικό τρόπο ο σύγχρονός του βιογράφος ο Έλληνας Κριτόβουλος. Ο Μωάμεθ ζούσε σε ένα πανέμορφο ανάκτορο (το Τοπ-Καπί),  το οποίο είχε αρχίσει να κτίζει από το 1465 μ. Χ. στην όλο στροφές τοποθεσία της προηγούμενη βυζαντινής ακρόπολης, η κορυφή της οποίας δέσποζε στην συμβολή τριών θαλασσών, του Κερατίου κόλπου, της θάλασσας του Μαρμαρά και του Βοσπόρου. Τα σχέδια του ανακτόρου έγιναν και αυτά από Έλληνες κυρίως αρχιτέκτονες, καθώς και Πέρσες και Άραβες  και ήταν τόσο μεγαλειώδη, που η συμπλήρωσή τους θα κρατούσε, όπως υπολογίστηκε, περίπου 25 χρόνια. Με την εξαιρετική όμως μεγάλη κλίμακα μισθών και τα πλούσια φιλοδωρήματα που μοίρασε απλόχερα ο σουλτάνος στους εργάτες, το ανάκτορο τελικά συμπληρώθηκε στο τέταρτο  χρόνο.  Αξιόλογη είναι και η περιγραφή της εποχής για τα ανάκτορα του Μωάμεθ που αναφέρει, «Μέσα στο σαράγι υπήρχαν τεράστιοι και ωραιότατοι κήποι μέσα στους οποίους καλλιεργείται όποιο φυτό και φρούτο θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Νερό δροσερό καθαρό και πόσιμο έτρεχε συνεχώς. Σε κάθε γωνιά κοπάδια τα πουλιά, τόσο από αυτά που τρώγονται, όσο και μελωδικά, τιτίβιζαν και κελαηδούσαν. Αγέλες από οικιακά και αγρία ζώα  έβοσκαν στους κήπους.  Εδώ ο σουλτάνος Μωάμεθ περνούσε απομονωμένος τους χειμερινούς μήνες ανάμεσα σε δυο εκστρατείες». Μετά από τόσους αιώνες από τον θάνατο του Πορθητή η ταυτότητα του Μωάμεθ είναι ένα περίπλοκο θέμα που σχετίζεται και με την ταυτότητα των ίδιων των Οθωμανών σουλτάνων. Η πραγματική θρησκεία του Πορθητή είναι ένα ζήτημα που αν αποκαλυπτόταν, σίγουρα για πολλούς θα δημιουργούσε μεγάλη κρίση συνειδήσεως για την σημερινή Τουρκία, που έχει ανασκευάσει όλη την ιστορία της, ακριβώς για να στηρίξει ένα οικοδόμημα που είναι για πολλούς τεχνητό.  Αλλά το μυστήριο της αληθινής ταυτότητας του Μωάμεθ περιπλέχτηκε στις αρχές του αιώνα, τότε που η αυτοκρατορία που ίδρυσε έπνεε πλέον τα λοίσθια και ίσως η πνευματική του μαρτυρία επιζητούσε κάποιο τρόπο για να αποκαλυφθεί η αλήθεια, μια αλήθεια που θα μπορούσε να κλονίσει πολλά ιστορικά ταμπού. Ο πρώτος που μίλησε αποκαλυπτικά για το θέμα αυτό το  ήταν  ένας μεγάλος Τούρκος πολιτικός και ποιητής, ο Γιαχία Κεμάλ Μπεγιατλί και το γεγονός αυτό  αναφέρει ο Τούρκος συγγραφέας, Ρεσάτ Εκρέμ Κοτσού στο βιβλίο του, «Οθωμανοί ηγεμόνες». Η απαγορευμένη αυτή μαρτυρία  είναι άκρως αποκαλυπτική για την πραγματική θρησκευτική ταυτότητα του μεγάλου Φατίχ των Οθωμανών, του Μωάμεθ του Πορθητή. Γράφει λοιπόν το βιβλίο: «Την εποχή του Αμπντούλ Χαμίτ του Β΄, στις αρχές του εικοστού αιώνα, είχε σπάσει ένας μεγάλος αγωγός νερού στη συνοικία του μεγάλου τεμένους  του Προθητού, το Φατίχ. Το Φατίχ είχε οικοδομηθεί μεταξύ των ετών 1463 και 1470, πάνω στα ερείπια της κατεδαφισμένης από τους Οθωμανούς εκκλησίας των Αγίων Αποστόλων, κάτω από την οποία βρίσκονται θαμμένοι πολλοί βυζαντινοί βασιλείς. Στην εκκλησία αυτή ο Γεννάδιος είχε εγκαταστήσει το Πατριαρχείο κατόπιν άδειας του Μωάμεθ μετά την άλωση. Το 1454 ο Πατριάρχης εγκατέλειψε οικιοθελώς την εκκλησία, επειδή μέσα σε αυτή είχε βρεθεί το πτώμα ενός Τούρκου και φοβήθηκε μήπως κατηγορηθούν οι Έλληνες για το έγκλημα. Την κατασκευή του τζαμιού είχε αναλάβει ο Έλληνας αρχιτέκτονας, Χριστόδουλος, που φρόντισε όμως να διατηρήσει τα θεμέλια της κατεδαφισμένης εκκλησίας.  Κατά την επισκευή όμως του χαλασμένου αγωγού, ο Αμπντούλ Χαμίτ έδωσε εντολή να ανοιχτεί ο τάφος του Μωάμεθ που βρισκόταν δίπλα στο τζαμί, για να διαπιστωθούν τυχόν ζημιές και να επισκευαστούν. Ο τάφος λοιπόν ανοίχτηκε και σε βάθος τριών μέτρων βρέθηκε μια σιδερένια καταπακτή από όπου μια πέτρινη σκάλα οδηγούσε στην υπόγεια αίθουσα της βυζαντινής εκκλησίας. Εκεί βρέθηκε ο μαρμάρινος τάφος που βρισκόταν το ταριχευμένο πτώμα του Μωάμεθ, ολόιδιο με το πορτρέτο που είχε φιλοτεχνήσει ο Ιταλός ζωγράφος Μπελίνι, πέντε μήνες πριν από τον θάνατο του Πορθητή. Το γεγονός αυτό και μόνο για πολλούς αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο Μωάμεθ θέλησε να ταφεί σαν χριστιανός και βυζαντινός βασιλιάς, εν μέσω των άλλων βυζαντινών αυτοκρατόρων».  Ο σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίτ, που για λόγους πολιτικούς την εποχή εκείνη είχε εγκαταλείψει το μπεκτασισμό, (δηλαδή το αιρετικό Ισλάμ), τον οποίο ακολουθούσε και ασπάστηκε τον σουνιτισμό, δηλαδή το ορθόδοξο Ισλάμ, κυριεύτηκε από πανικό και έδωσε εντολή να σφραγιστεί αμέσως ο τάφος του Μωάμεθ. Τα παραπάνω συνέβησαν πριν από το 1908 και έκτοτε ο τάφος του Μωάμεθ δεν ξανάνοιξε. Γι' αυτό και σήμερα είναι αδύνατο να αποδειχτεί αυτή η μαρτυρία του Μπεγιατλί. Αποτελεί όμως μαρτυρία επιφανούς Τούρκου, η οποία δεν εξυπηρετεί κάποιες σκοπιμότητες και δεν είχε λόγους να παρουσιάζει τον Μωάμεθ Χριστιανό. Σήμερα το μέρος εκείνο είναι απαγορευμένο και δεν επιτρέπεται σε κανένα, είτε αρχαιολόγο είτε θρησκευτικό αρχηγό να το πλησιάσει, επιτείνοντας έτσι το μυστήριο για τους βυζαντινούς βασιλικούς τάφους αλλά και για τους τάφους των σουλτάνων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Είναι γεγονός ότι παρόμοιες με αυτήν  μαρτυρίες έχουν κυκλοφορήσει κατά καιρούς στην Τουρκία, αλλά χωρίς να τις δοθεί για ευνόητους λόγους μεγάλη έκταση. Χαρακτηριστικό είναι ότι στις 19 Δεκεμβρίου 1996, το εβδομαδιαίο περιοδικό μεγάλης κυκλοφορίας στην Τουρκία, «Ακτουέλ», του συγκροτήματος της γνωστής εφημερίδας, «Σαμπάχ», είχε κυκλοφορήσει με τον εξής εντυπωσιακό τίτλο: «Ο Πορθητής ήταν Χριστιανός;» και από κάτω είχε τον υπότιτλο:  «Οι ιστορικοί δεν μπόρεσαν μέχρι σήμερα να λύσουν αυτό το μυστήριο, 540 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου Φατίχ». Το ότι στην σημερινή Τουρκία στην οποία αναδύεται δυναμικά το ισλαμικό στοιχειό, δημοσιεύονται αναφορές για ένα τέτοιο θέμα ήταν μια μεγάλη απόδειξη της αμφιβολίας για την πραγματική θρησκευτική ταυτότητα του Μωάμεθ, ακόμα και για το ίδιο το επίσημο τουρκικό κατεστημένο. Και αυτό παίρνει μεγαλύτερη αξία αν κατανοήσουμε τα παρακάτω: Ο Φατίχ, ήταν και είναι ένα από τα πιο μεγάλα ταμπού της τουρκικής ιστορίας, του τουρκισμού και του σύγχρονου τουρκικού εθνικισμού. Γι' αυτό και ένας ηγέτης σαν τον Φατίχ, έπρεπε να προσωποποιεί εκτός από το εθνικό συναίσθημα του λαού και το θρησκευτικό. Δηλαδή δεν χωράει καμία άλλη θεωρία όσον αφορά τα θρησκευτικά πιστεύω του Μωάμεθ του Πορθητή, εκτός από του ότι ήταν ένας θρησκευτικός αρχηγός των Σουνιτών Τούρκων Μουσουλμάνων. Και όμως εκεί μέσα στον τάφο του Πορθητή υπάρχει το μεγαλύτερο μυστικό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ένα μυστικό που αποδεικνύει ότι ο ιδρυτής του δευτέρου Βυζαντίου, όπως του  άρεσε να ονομάζει την νέα αυτοκρατορία ο Μωάμεθ ο Πορθητής, πιθανώς είχε ασπαστεί στο τέλος της ζωής του τον χριστιανισμό, μια θρησκεία που σε όλη του την ζωή τον ακολουθούσε, ενώ απ' τα παιδικά του χρόνια είχε τις πρώτες επαφές μαζί της μέσω της χριστιανής μητέρας του.  Η κατάρρευση ενός ταμπού, που  αφορά την θρησκεία του μεγάλου Φατίχ, του Μωάμεθ του Πορθητή, του ιδρυτή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και του επίσημου προστάτη του σουνιτικού Ισλάμ, θα ήταν ένα γερό χτύπημα  για τα ίδια τα θεμέλια της σύγχρονης Τουρκίας, αλλά το κυριότερο θα ήταν μια αρχή για μια αλυσίδα καταρρεύσεων πολλών μύθων πάνω στους οποίους είναι κτισμένο το  οικοδόμημα της σύγχρονης, «ισχυρής», Τουρκίας. Η εσωτερική συνείδηση, η πραγματική θρησκευτική καταβολή ακόμα και η φυλετική καταγωγή των σημερινών Τούρκων, θα ήταν ένα επόμενο ισχυρό ταμπού που θα κατάρρεε και θα διέλυε όλες τις επίσημες ιστορικές κοσμοθεωρίες του κεμαλισμού. Αλλά το κυριότερο, θα δημιουργούσε την μεγαλύτερη κρίση ταυτότητας των σημερινών Τούρκων, για τους οποίους όταν ο Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ επισκέφτηκε το 1997 για πρώτη φορά  το Τουρκμενιστάν, που υποτίθεται πως είναι η φυσική κοιτίδα των Τούρκων, ο τότε πρόεδρος του Τουρκμενιστάν, Σαπαρμουράτ Τουρκμένμπασί, του είπε με χαιρέκακο ύφος: «Εσείς όταν φύγατε από την κεντρική Ασία ήσασταν σαν και μας, σήμερα όμως δεν μας μοιάζετε καθόλου».

ENA ΑΓΙΟ ΡΟΥΣΦΕΤΙ!!!!

Ένα άγιο…ρουσφέτι. Ποιο; "Ταις πρεσβείες της Θεοτόκου, Σώτερ σώσον ημάς" και την Πατρίδα μας.

 

 

Βλέποντας και ακούγοντας, στην Αγιά Σοφιά, αυτόν τον αχρείο ισλαμιστή, με το λευκό "σεμεδάκι" στην παλαβή κεφάλα του, τον Ερντογάν, να είναι γονατιστός, να διαβάζει προσευχές και να συμμετέχει με την γνωστή, μωαμεθανική ψευτοκατάνυξη, στο ανόμημά του, σκέφτηκα το πώς αντιμετωπίζουν οι ημέτεροι πολιτικοί την μόνη αληθινή Πίστη μας.

 (Και πόση διαφορά παρατηρείς στα πρόσωπα των οπαδών του Μωάμεθ και των πιστών του Χριστού! Από την μια, στην "προσευχή" της Παρασκευής, κατάρες, βλοσυρό, γεμάτο μίσος βλέμμα και τρίξιμο δοντιών και από την άλλη "αγαπάτε τους εχθρούς ημών", πρόσωπα, μετά την Θεία Λειτουργία, χαρούμενα, με ξεχείλισμα αγάπης. Στο τζαμί ο ιμάμης, να αφιονίζει τους οπαδούς, ανεμίζοντας το ξίφος του Ισλάμ. Στο ναό ο ιερέας, να ευλογεί τους πιστούς, με τον σταυρό του Χριστού).

Δεν θυμάμαι ποτέ να άκουσα Έλληνα πρωθυπουργό, να ομολογήσει ότι είναι Χριστιανός Ορθόδοξος. Να εκστομίσει στο βήμα της Βουλής μια φράση που ακούς από απλούς ανθρώπους, όταν τους κυκλώνουν, "ώσπερ μέλισσαι κηρίον", οι κίνδυνοι και οι δυσκολίες της ζωής. "Έχει ο Θεός". "Η Παναγία να βάλει το χέρι της". "Με την βοήθεια του Θεού θα τα καταφέρουμε". Ποτέ!!

Δεν είδα ποτέ Έλληνα πρωθυπουργό ή υπουργό, να προσέρχεται στην Θεία Λειτουργία, τις επετειακές ημέρες του Ευαγγελισμού ή του εορτασμού του "ΟΧΙ", από νωρίς, όρθρου βαθέως, να εκκλησιαστεί σαν χριστιανός. Καταφθάνουν στην δοξολογία, με τις καραμούζες και τα τύμπανα - εν χορδαίς και οργάνοις - να ωρύονται, αναγγέλλοντας την άφιξή τους, και με την ασθμαίνουσα κουστωδία τους να συμπεριφέρεται λες και βρίσκεται σε κέντρο διασκεδάσεως. Ποτέ!!

Δεν είδα ποτέ Έλληνα πρωθυπουργό ή και υπουργό να κάνει μετάνοιες σε μια εικόνα της Παναγίας ή σε μια λειψανοθήκη αγίου. Ποτέ!!

Ντρέπονται, δεν πιστεύουν σ' αυτό που είναι καύχημα και απαντοχή μας: η Εκκλησία του Χριστού. Είναι άθεοι, μασόνοι ή αδιάφοροι λόγω διαφθοράς και ηθικής κατάπτωσης.

Βλέπουν την πίστη του λαού σαν ένα μουσειακό κατάλοιπο, μια αξιοπερίεργη, γραφική εμμονή στο παρελθόν. Η Ορθοδοξία γι' αυτούς είναι θρησκοληψία και σκοταδισμός, όταν κυβερνά η αριστερόμυαλη ασημαντότητα ή κρατική επιχείρηση που φέρνει έσοδα, όταν προϊσταται ο νεοφιλελεύθερος κοτζαμπασιδισμός.

Άκουγα αυτές τις ημέρες τα σπαραξικάρδια, φαρισαϊκά μυξοκλάματα των τηλεοπτικών καναλιών για την "ιεροσυλία στην Αγιά Σοφιά". Μάλιστα. Μα η Μεγάλη Εκκλησία παραπέμπει στο Βυζάντιο, στην αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης - Κωνσταντινουπόλεως. Άρα, εφ' όσον κλαίνε με μαύρο δάκρυ, παραδέχονται ότι είμαστε απόγονοι των Βυζαντινών, δικά μας ήταν για χρόνους και καιρούς τα κλέη των βυζαντινών. Δεν γίναμε κράτος και μετά έθνος, το Εικοσιένα, όπως διατείνεται η νεοταξική λέπρα των πανεπιστημίων. Οπότε…

Για χίλια εκατό χρόνια ακούγονταν στον ναό ψαλμωδίες και ύμνοι προς την Σοφία τους Θεού. Γιατί; Διότι είχε αυτοκράτορες πιστούς, Χριστιανούς Ορθοδόξους, που καμάρωναν για την πίστη τους. Γι' αυτό επέζησε για τόσους αιώνες, θαύμα πραγματικό,  η αυτοκρατορία. " Σταυρός νικά", διαλαλούσαν στις μάχες και συνέτριβαν στα στίφη των ασεβών.

Στην μόνη σωζομένη υπογραφή του τελευταίου, μαρτυρικού αυτοκράτορα, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, διαβάζουμε: "Κωνσταντίνος, εν Χριστώ τω Θεώ, πιστός βασιλεύς και αυτοκράτωρ των Ρωμαίων, ο Παλαιολόγος". Έτσι υπέγραφαν όλοι οι αυτοκράτορες. Πρώτα ομολογία πίστεως στον Χριστό και κατόπιν το περίοπτο αξίωμα.

Γράφει ο Κόντογλου: " Απάνω στο Βυζάντιο ήταν γραμμένος ο λόγος του Παύλου: ο καυχώμενος, εν Κυρίω καυχάσθω. Όλες οι καρδιές, από τον βασιλιά ως τον πιο φτωχό καντηλανάφτη ή βαρκάρη ή στρατιώτη ή ξωχάρη, αυτά τα λόγια είχανε μέσα. Η προσευχή ήτανε η ζωή τους….

 Ο Νικηφόρος Φωκάς έκανε κάθε μέρα την προσευχή του και στον πόλεμο φορούσε από μέσα, κάτω από τον θώρακά του, ένα παλιόρασο του θείου του Γεωργίου του εν Μαλεώ, που είχε αγιάσει, για να τον φυλάγει. Ο Αλέξιος Κομνηνός, όποτε ήταν να πάγει σε καμμιά εκστρατεία έβαζε τα πολεμικά του σχέδια κάτω από την αγία τράπεζα της Αγιά- Σοφιάς και όλη την νύχτα προσευχότανε γονατιστός απάνω στα σκαλοπάτια του ιερού και το πρωί έπαιρνε το σχέδιο που έβγαινε κάτω από το σκέπασμα της αγίας τράπεζας, γιατί πίστευε πως του το έδινε ο αρχάγγελος Μιχαήλ. Ο Ιωάννης Τσιμισκής γονάτιζε σαν παιδί μπροστά στην αγία τράπεζα της Αγιά-Σοφιάς, παρακαλώντας με δάκρυα να του δώσει ο Θεός έναν φύλακα άγγελο, που να τον φωτίζει κατά τον πόλεμο. Όσο σφίγγεται το Βυζάντιο από τους βαρβάρους, κι όσο η ψυχή υποφέρνει και πονά, τόσο γυρίζει τα μάτια κατά τον ουρανό. Ο βασιλιάς Θεόδωρος Δούκας ο Λάσκαρις, συνέθεσε τον Μέγα Παρακλητικό Κανόνα στην Παναγία, που είναι γεμάτος από συντριβή, ταπείνωση και πίστη. Ο Λέων ο Σοφός εποίησε τα εξαίσια Εωθινά, που ψάλλονται στον Όρθρο κάθε Κυριακή και ο γιος του Κωνσταντίνος εφιλοτέχνησε τα Εξαποστειλάρια". ("Μυστικά άνθη", σελ.97-98, εκδ."ΑΣΤΗΡ"). Ο Ιουστινιανός έγραψε τον θεολογικότατο ύμνο "ο μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού". Ενώ είχε ιδρύσει 67 μοναστήρια μόνο μες στην Πόλη, γιατί ορθόδοξος σημαίνει  φιλομόναχος και φιλακόλουθος. Έχουμε αυτοκράτορες αγίους και πάνω από 10 αυτοκρατόρισσες, αυγούστες, που κοσμούν το Συναξάρι της Εκκλησίας. Στην Αγιά Σοφιά πήγαιναν για προσευχή όταν κινδύνευε η αυτοκρατορία και όχι στην Μέρκελ ή στην διεθνή κοινότητα οι κυβερνήτες των Ελλήνων της Ρωμανίας. (Και η παρακμή ξεκίνησε όταν άρχισαν οι συμμορίες του Πάπα να λεηλατούν και  να καταστρέφουν… σταυροφορικώς. Μετά το 1204, πάλεψε η αυτοκρατορία μας, αλλά την έπνιξαν οι αντίχριστοι από Δύση και Ανατολή).

Στην νεότερη ιστορία μας να μνημονεύσουμε τον Καποδίστρια, που τον δολοφόνησαν έξω από τον ναό του αγίου Σπυρίδωνος στο Ναύπλιο, ώρα 6:35 π.μ. Διάβαζε τον Εξάψαλμο ο κυβερνήτης, εκκλησιαζόταν συνεχώς, αληθής Ορθόδοξος Έλληνας. "Ο μόνος αντίπαλος που δύσκολα ηττάται είναι ο απόλυτα έντιμος άνθρωπος και τέτοιος είναι ο Καποδίστριας " έλεγε ο Μέτερνιχ. Το 1811- ως ακόλουθος της ρωσικής πρεσβείας - ολόκληρη η αυστριακή αστυνομία τον παρακολουθεί μήπως ανακαλύψουν σκάνδαλα. Εις μάτην, γιατί ενώ οι άλλοι διπλωμάτες έτρεχαν σε διασκεδάσεις και χαμαιτυπεία, ο Καποδίστριας πήγαινε σε ορθόδοξους ναούς να προσευχηθεί. Γι' αυτό τον σκότωσαν….Ο Καποδίστριας ήταν "βυζαντινός", ταίριαζε απόλυτα στην απαρίθμηση του Κόντογλου με τους πιστούς αυτοκράτορες. Μετά από αυτόν ήρθε η ζοφώδης ξενοκρατία, κομματοκρατία και υποτέλεια που συνεχίζεται και έχει ενταθεί στις μέρες μας.

Και ας το γνωρίζουμε αυτό "Θεού πρόσωπο" το κράτος μας δεν θα δει, αν δεν αποκτήσει κυβερνήτες πιστούς εν Χριστώ τω Θεώ. Η Πατρίδα θα λάμψει, όταν ακούσουμε πρωθυπουργό της Ελλάδος, να ζητά ένα, και συγγνώμη για την φράση, ένα άγιο…ρουσφέτι. Ποιο; "Ταις πρεσβείες της Θεοτόκου, Σώτερ σώσον ημάς" και την Πατρίδα μας.

 

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος- Κιλκίς

Ελληνορωμαϊκά!: « Το Καστελόριζο αν τυχόν γκριζαριστεί, όπως τα IMIA ,EΠΕΣΑΝ ΤΑ ΝΗΣΙΑ!!!

« Το Καστελόριζο αν τυχόν γκριζαριστεί, όπως τα Ίμια έπεσαν τα νησιά»

Το παρακάτω κείμενο το δίνουμε όπως μας μεταφέρθηκε από ΓΕΡΟΝΤΑ . Ο ίδιος μας μίλησε για αποκάλυψη στην προσευχή του. Γνωρίζουμε επίσης ότι αυτές τις δύσκολες ώρες ο ένας παρακολουθεί τον άλλο .

Αλλά ΣΤΩΜΕΝ καλώς γιατί όλους μας παρακολουθεί ο ΑΓΙΟΣ ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ

" Αν τυχόν και πέσει το Καστελόριζο , έπεσε η Ελλάδα . Το Καστελόριζο αν τυχόν γκριζαριστεί, όπως τα Ίμια έπεσαν τα νησιά .

Δεν είναι τυχαίο που αυτός παριστάνει τον Μωάμεθ τον πορθητή .

Αυτό που θέλει είναι ολόκληρη την Ελλάδα .

Δεν κάθεσαι να κουβεντιάσεις με τον κλέφτη που μπαίνει στο σπίτι σου .

Δεν δίνεις δικαίωμα στον κλέφτη με διαπραγματεύσεις να απαιτήσει το βιός σου , τη γη σου .

Εδώ δεν υπάρχουν περιθώρια . Του δίνεις να καταλάβει ότι θα πολεμήσεις .

Η τουρκία δεν θέλει τον πόλεμο γιατί έχει παντού μέτωπα.

Με την σταθερότητα και τον κατευνασμό που επιδεικνύουν οι πολιτικοί δεν πρόκειται να λυθεί το θέμα , αντίθετα εκείνος (Ερντογάν) θα αποθρασύνεται .

Από Ευρώπη και Αμερική μην περιμένουμε ούτε το ελάχιστο .

Μέσα στην Ελλάδα όλο το κατεστημένο  ,όλων αυτών των οπαδών του κατευνασμού και του «διαλόγου» υπό αυτές τις συνθήκες  συνιστούν 

πέμπτη φάλαγγα .

Ένα μόνο μπορεί να συμβεί εδώ που έφτασαν τα

πράγματα . Να μιλήσει ο στρατός  την γλώσσα, που γνωρίζει,  για να υπερασπίζεται ιστορικά την πατρίδα , την ελευθερία και την δημοκρατία (και φυσικά με τίποτε δεν υπονοείται παρέμβαση στα πολιτικά πράγματα που πληγώνει το δημοκρατικό πολίτευμα) 

Οποιαδήποτε οπισθοχώρηση συνεπάγεται αφανισμό γης. Δεν επιτρέπεται να προκαλεί τόσο ο τούρκος και εμείς να του λέμε … «θα σε μαλώσει η Ευρώπη» .

Τα πράγματα είναι σοβαρά και κινούνται στην κόψη του ξυραφιού .

Θέλουν να προκαλέσουν οι τούρκοι με  την ΒΥΘΙΣΗ ..." 

( το παρακάτω άπτεται ευαίσθητου  θέματος και δεν το συμπεριλαμβάνουμε γιατί οι στιγμές είναι δύσκολες)

https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

'Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ,ΚΑΝΕΙ ΘΑΥΜΑΤΑ!!!

Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ἄρχισε ὁ γέροντας Πνευ­ματικὸς νὰ διηγεῖται στὸ πνευματικοπαίδι του μιὰ προσωπική του ἐμπειρία ἀπὸ κάποιον θεοφοβούμενο ἄνθρωπο παλαιὰ στὴ Μυτιλήνη.

–Ποὺ λές, Μιχάλη τὸν λέγανε. 

Τὸν ἤξερα ἐγὼ προσωπικά. 

Στὴ Μυτιλήνη ζοῦ­σε, σ’ ἕνα κεφαλοχώρι.

 Ἄνθρωπος τί­­μιος, ἐργάτης, μὲ φόβο Θεοῦ πάνω του. Οἰκοδόμος ἦταν. Μεροδούλι – μεροφάι.

 Ὅλη τὴ μέρα στὴ δουλειά, καὶ τὸ βρά­δυ στὸ σπίτι, στὴν οἰκογένειά του. 

Εἶ­χε γυναίκα καὶ ὀχτὼ παιδιά.

 Οὔτε ἕνα, οὔτε δύο. Ὀχτὼ τοῦ Θεοῦ τὰ εἶχε. Ἡ γυναίκα του δὲν ἐργαζόταν.

 Καὶ νά ’θελε, ποῦ νὰ εὐκαιρήσει μὲ ὀχτὼ παιδιά; 

Ἕνα ἡμερομίσθιο, καὶ μ’ αὐτό, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τά ’βγαζαν πέρα. Δὲν τοὺς ἄφηνε ὁ Θεός.

. Δὲν τοὺς ἄφηνε ὁ Θεός, γιατὶ ἐκεῖνοι δὲν Τὸν ἄφηναν. Κατάλαβες; 

Ἦταν θεοσεβούμενη οἰκογένεια ἡ οἰκογένεια τοῦ κυρ-Μιχάλη, παιδί μου. 

Ἀπὸ τὴν ἐκ­κλη­σία δὲν ἔλειπαν Κυριακές, γιορτές, καὶ στὴ ζωή τους πολὺ προσεκτικοί. Καὶ μὲ ἐλεημοσύνες ἐπιπλέον, ὅσο μπο­ροῦ­σαν.

 Τί νὰ μποροῦσαν δηλαδή; ἀπ’ τὸ ὑ­στέρημά τους οἱ ἄνθρωποι…

 Κυλοῦσε ἡ ζωή τους ἥσυχα, κι αὐτοὶ δόξαζαν τὸν Θεό.

. Κάποτε ὅμως ἦρθαν μέρες δύσκολες. Ἀναδουλειὲς στὸ νησί. 

Ἄρχισε νὰ στενεύεται ὁ κυρ-Μιχάλης.

 Πῶς νὰ τὰ καταφέρνει δέκα στόματα νὰ τρέφει καθημερινά; 

Κι ἡ καημένη ἡ γυναίκα ἀπὸ τὴν ἄλλη πιὸ πολὺ δυσκολευόταν. Ξέρεις τί ’ναι νὰ ξημερώνει, καὶ νὰ μὴν ξέρει ἡ μάνα ἂν θὰ βρεῖ νὰ ταΐσει τὰ μικρά της; 

Μαρτύριο σωστὸ γιὰ τὴ μητρικὴ καρδιά.

 Καὶ ἔφτασε κι ἡ μέρα ποὺ δὲν εἶχε τίποτε στὸ σπίτι νὰ δώσει στὰ παιδιά. Ἀδειανὰ ὅλα τὰ ράφια. 

Κοίταξε χλωμή, πανιασμένη τὸν ἄντρα της:

–Ἂν σήμερα δὲν φέρεις κάτι στὸ σπίτι, τοῦ ’κανε, νὰ ξέρεις, τὰ παιδιὰ θὰ μείνουν νηστικά. 

Οὔτε ψίχουλο δὲν ὑπάρ­χει.

Ἔφυγε ὁ Μιχάλης γιὰ τὴν πιάτσα, μπὰς καὶ βρεῖ τίποτε.

 Στὸ δρόμο περ­νοῦσε ἔξω ἀπ’ τὸν κοιμητηριακὸ Ναὸ τοῦ χωριοῦ.

 Κοντοστάθηκε μιὰ στιγμὴ κι ἀ­μέ­σως τὸ ἀποφάσισε.

 Ἄλλαξε τὸ πρό­γραμμά του.

–Δὲν θὰ πάω στὴν πλατεία. Θὰ μπῶ ἐδῶ.

. Μπῆκε στὴν ἐκκλησιά.

 Ἔκανε τὸ σταυ­­ρό του. 

Ἄναψε τὸ κερὶ καὶ κατευθύν­θηκε μπροστὰ στὸ τέμπλο. Ἔπεσε στὰ γόνατα, σήκωσε τὰ χέρια του καὶ παρακαλέθηκε:

–Ὀχτὼ τὰ ἔχω, Χριστέ μου. 

Δικά Σου εἶναι, Ἐσὺ μοῦ τά ’δωσες. 

Ἐσὺ ποὺ μοῦ τά ’δωσες, φρόντισε νὰ τὰ θρέψεις. 

Δὲν ἔχουν τίποτε γιὰ σήμερα νὰ φᾶνε.

Ἔμεινε λίγη ὥρα ἔτσι γονατισμένος καὶ τέλος ξαναμίλησε:

–Ἐγὼ δὲν φεύγω ἀπὸ ᾿δῶ, Χριστέ μου, ἂν δὲν μοῦ φέρεις νὰ ταΐσω τὰ παιδιά μου, ποὺ δὲν εἶναι δικά μου· δικά Σου εἶναι.

. Εἶπε, καὶ κατευθύνθηκε στὸ ἀναλόγιο. Πῆρε τὸ Ψαλτήρι κι ἄρχισε νὰ διαβάζει.

. Δὲν θά ’χε περάσει μισὴ ὥρα, κι ἀπ­έ­ξω ἀκούστηκαν συνομιλίες. 

Στὴν ἀρ­χὴ δὲν ἔδωσε σημασία. 

Μετὰ διέκρινε τὴ φω­νὴ τοῦ παπᾶ τους. 

Μιλοῦσε μὲ κά­ποιον ἄγνωστο.

 Ἔπιασε μιὰ λέξη, ἂν ἄ­κουγε καλά…

–Ἕναν οἰκοδόμο πρέπει νὰ βρεῖς…

Πετάχτηκε ἔξω.

–Παπα-Γιάννη, τὴν εὐχή σου.

–Νά τος! φώναξε ὁ παπάς. Τὸν ξέρεις τὸν Μιχάλη;

Κι ἀμέσως πρὸς τὸν Μιχάλη:

–Μιχάλη, τὸν γνωρίζεις τὸν κύριο;

–Ὄχι, ἀπάντησε ἐκεῖνος.

–Εἶναι τοῦ Γρηγόρη τοῦ…, μακαρίτης τώρα, ἀπ’ τὸν ἀπάνω μαχαλά. 

Μᾶς ἦρθε χθὲς ἀπ’ τὴν Ἀμερική, χρόνια τώρα ἐκεῖ, δυὸ δεκαετίες κοντά. 

Τὸν θυμᾶσαι;

–Ἅμα λές, παπά μου, δυὸ δεκαετίες, ἐγὼ ἀκόμα δὲν ἤμουν ἐδῶ. 

Μετὰ ἐγκα­ταστάθηκα στὸ χωριό. 

Τὸν πατέρα του τὸν μακαρίτη τὸν ἔχω ἀκουστά.

–Κύριε Μιχάλη, εἶστε οἰκοδόμος;

–Ναί, παιδί μου.

–Ἐνδιαφέρομαι νὰ φτιάξω τὸν τάφο τῶν γονέων μου. Θέλω νὰ χτίσω κάτι ὡ­ραῖο, ἐπίσημο, σὰν τύμβο. 

Σὰν εἰκο­νο­στάσι. Νὰ χωράει κανεὶς νὰ μπεῖ μέσα, ν’ ἀνάψει τὸ κερί, τὸ καντήλι. Κατάλαβες; Ξέ­ρεις ἀπὸ τέτοια;

–Πῶς δὲν ξέρω, παλληκάρι μου.

 Ἔχω φτιάξει κι ἄλλοτε.

–Πόσα θέλεις νὰ μοῦ τὸ φτιάξεις;

Κοντοστάθηκε ὁ κυρ-Μιχάλης. 

«Νὰ πῶ ἑκατὸ χιλιάδες δραχμές»

πῆρε νὰ σκέ­­φτεται, «μὴν τοῦ φανοῦν πολλά. 

Νὰ πῶ ἑβδομήντα;».

–Διακόσιες χιλιάδες σοῦ φτάνουν;

–Ἔ, δὲν διαθέτω περισσότερα. Δέχεσαι;

–Δέχομαι.

–Πάρ᾿ τα.

Καὶ τοῦ ἔδωσε στὸ χέρι φάκελλο φουσκωμένο.

 Μὲ τρεμάμενα χέρια ὁ κυρ-Μιχάλης ὁ οἰκοδόμος ξαναμπῆκε στὴν ἐκκλησιά. Ἔ­πεσε στὰ γόνατα μπροστὰ στὸ τέμπλο καὶ ἔκλαψε. Ὥρα πολλή. 

Κάποτε σηκώ­θηκε καὶ ξεκίνησε γιὰ τὸ σπίτι του.

 Στὴ γυ­ναίκα του καὶ τὰ ὀχτὼ παιδιά του. Τοῦ Θεοῦ ὅλα.

–Κατάλαβες, παιδί μου; κατέληξε ὁ γέ­­ροντας Πνευματικός.

 Αὐτὸς ὁ ἄν­θρω­πος μὲ τὴν πίστη του, τὴν προσευ­χή του, ἔ­τσι ποὺ τὴν ἔκανε, πῶς νὰ ποῦ­με… τὸν ἐξανάγκασε τὸν Θεό. Ἔτσι δὲν εἶναι;

 Για­τὶ ἡ πίστη, ἡ ἀληθινή, ἡ ἀκράδαντη, αὐτὸ κάνει. 

Ἐξαναγκάζει τὸν Θεό. 

Συμ­φωνεῖς;

ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ - "Το άρμα των Χερουβείμ" (2020)

ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΡΩΕΣ!!!

ΓΟΝΑΤΙΖΟΥΜΕ ΣΤΗΜ ΜΗΤΕΡΑ ΜΑΣ ,ΚΑΙ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ..ΤΗΝ ΜΑΝΑ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΩΡΕΣ!!!!

ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ!!!!!

ΑΓΙΟΣ ΕΥΜΕΝΙΟΣ

Ελεγε ο π.Ευμενιος σε ενα πνευματικο του παιδί:

«Μέχρι να πεθάνης ,θα προσεύχεσαι και θα λές ''Κύριε Ιησού Χριστέ ,δώρησέ μου πραότητα ,ταπείνωση και απλότητα''.''Μέχρι να πεθανης'',του έλεγε... 

''Εγώ είμαι νέος .Εγκράτεια;''

Και του λέει:«Αυτά τα τρία,που είπα θα ζητάς.Τα άλλα είναι πιό εύκολα.Πραότητα ,ταπείνωση,απλότητα».

   

ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΑΔΑ!!!!!

Όμηρος: «Εἷς οἰωνὸς ἄριστος ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης»

Λεωνίδας: «Μολὼν λαβέ»

Μέγας Κωνσταντίνος: «Ἐν τούτῳ νίκα»

Δημοτικό τραγούδι: «Σώπασε κυρα-Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι»

Ιωάννης Πρίγκος: «Ανάστησε, Θεέ μου, έναν Αλέξανδρον Μακεδόνα να ελευθερώσει την αθλίαν Ελλάδα μας»

Ρήγας Φεραίος: «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή»

Υψηλάντης: «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος»

Κολοκοτρώνης: «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους»

Κωστής Παλαμάς: «Τούτο το λόγο θα σας πω δεν έχω άλλο κανένα μεθύστε με τ' αθάνατο κρασί του Εικοσιένα!»

ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ !!!!

Υπάρχουν τόσα πολλά θαυμαστά σημεία στο χώρο της ορθοδοξίας που γίνεται ολοφάνερο ότι ο Θεός την προστατεύει, γι αυτό άλλωστε αντέχει και θα αντέξει στις ύπουλες επιθέσεις των εχθρών της έως συντέλειας του κόσμου. Μακάριος είναι αυτός που την ασπάζεται διότι κερδίζει κάτι που είναι σημαντικό σ' αυτόν τον μάταιο και ψεύτικο κόσμο. Την αλήθεια. Και η αλήθεια αυτή τον ελευθερώνει και του δείχνει τον δρόμο προς Αυτόν...

Μερικά μικρά ή μεγάλα θαυμαστά σημεία όπως θέλετε πέστε τα παραθέτουμε πιο κάτω.

Ξέρετε ότι με το βασιλικό και τα Σταυρολούλουδα που παίρνουμε από την Εκκλησία την ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, μπορούμε να πιάνουμε μαγιά, γιατί φουσκώνει το ζυμάρι θαυμάσια και έτσι μπορούμε να κάνουμε λειτουργίες και ψωμί;

Ξέρετε ότι ο Αγιασμός που κάνουμε στην Εκκλησία μας την παραμονή και ανήμερα των Θεοφανείων αλλά και οποιοσδήποτε άλλος αγιασμός που γίνεται από Ορθόδοξο ιερέα, όσο και να τον κρατήσουμε, δε χαλάει;

Ξέρετε ότι στα Ιεροσόλυμα και από τον Πανάγιο Τάφο του Χριστού κάθε Μεγάλο Σάββατο βγαίνει το Άγιο Φως θαυματουργικά μόνον σε ορθόδοξο Πατριάρχη με βοή; Ένα προσκύνημα θα σας πείσει.

Ξέρετε ότι στο Όρος Σινά εκεί που ο Θεόπτης Μωυσής είδε τη βάτο την καιόμενη και μη καταφλεγόμενη, όταν σπάσετε μία πέτρα, στα τοιχώματά της είναι αποτυπωμένη η βάτος αυτή του Προφήτη Μωυσέως;

Ξέρετε ότι όταν πεθαίνουν οι καλόγεροι στη Μονή του Αγίου Σάββα στα Ιεροσόλυμα, τα σώματά τους δεν παγώνουν, ούτε ξυλιάζουν, ούτε μυρίζουν και δεν τα θάβουν στο χώμα αλλά τα τοποθετούν σε ένα δωμάτιο;

Ξέρετε ότι πάνω στο κεφάλι (στο κόκκαλο) του ψαριού «Γουλιανός», που ζει στη λίμνη Γεννησαρέτ, είναι αποτυπωμένη η βάπτισις του Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό;

Ξέρετε ότι κάθε χρόνο στο Όρος Θαβώρ, στα Ιεροσόλυμα, στις 6 Αυγούστου, εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος μας, εμφανίζεται μια φωτεινή Νεφέλη, η οποία καλύπτει το χώρο του Μοναστηριού και φωτίζει όλη τη νύχτα τον γύρω περίβολο;

Ξέρετε ότι όταν γιορτάζει η Αγία Μαρκέλλα στη Χίο και πάει ο ιερεύς και ο λαός εκεί που μαρτύρησε η Αγία κοντά στην ακροθαλασσιά, να ψάλλουν την Παράκλησή της, τα θαλασσινά νερά θερμαίνονται και βγάζουν ατμούς και φυσαλίδες και μόλις τελειώσει η παράκληση, σταματούν, όλα αυτά τα φαινόμενα;

Ξέρετε ότι στο Μοναστήρι της Παναγίας της Μαλεβή κοντά στην Τρίπολη υπάρχει μία εικόνα αρχαία της Παναγίας που μυστηριωδώς βγάζει Άγιο Μύρο αρίστης ποιότητος και μεγάλης διάρκειας σε ευωδία;

Ξέρετε ότι στο Άγιον Όρος επίσης η Παναγία μας μίλησε πολλές φορές με τους μοναχούς για να τους προστατεύσει από ληστοπειρατές όταν κινδύνευαν, όπως συνέβη στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου με την εικόνα της Παναγίας της Παραμυθίας που είναι θαυματουργός;

Ξέρετε ότι κάθε χρόνο στο πανηγύρι της Παναγίας μας 15 Αυγούστου στο Μαρκόπουλο της Κεφαλονιάς εμφανίζονται φιδάκια στην εικόνα της Παναγίας και δεν τσιμπούν τους προσκυνητές; Οι κάτοικοι βγάλανε και τι ποίημα που λέει: «Τα φίδια από το Μαρκόπουλο καλώ για να με φάνε, μα κείνα είναι τση Παναγιάς και με χαιδολογάνε». Και φυσικά το Θαύμα των Θαυμάτων η Θεία Κοινωνία το σώμα και το αίμα του Χριστού που μεταλαμβάνουμε συνεχώς. Την Θεία Κοινωνία μας την παρέδωσε ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Χριστός. Κανείς παπάς αιώνες τώρα δεν κόλλησε ποτέ και δεν είναι το θέμα το σκεύος. Από την Αφρική, την Ασία, την Αμερική, την Αυστραλία όλοι οι ιερείς κοινωνούν φυματικούς, ασθενείς με aids , μεταδιδόμενες ασθένειες κλπ και κανείς ποτέ δεν κόλλησε ούτε πρόκειται. Βλέπουμε ποιο πάνω Θαύμα της Ορθοδοξία μας και άλλα τόσα. Αλλά τι είναι το ΘΑΥΜΑ = Απλά η παρουσία του Θεού στον κόσμο για ωφέλεια μπας και βάλουμε μυαλό και ανοίξουμε τα μάτια της καρδιάς μας.

Ο Άγιος Αλέξανδρος του Σβιρ είναι σε πραγματικά κατάσταση αφθαρσίας χωρίς κανένα χημικό μέσα τι είναι όμως αυτό μαγικό; ΟΧΙ. Είναι η παρουσία της Αναστάσεως της Θέωσης και της χάριτος ψυχοσωματικά στον άνθρωπο. Μάλιστα στην Κομμουνιστική Ρωσία πήγαν να ανοίξουν το σώμα του Αγίου για να ρίξουν ευθύνες τους παπάδες για ταρίχευση και τελικά βρήκα όλα τα όργανα μέσα στο σώμα και τον Άγιο να μυροβλύζει. Για τον Άγιο Λουκά τον ιατρό υπάρχουν οι πνεύμονες και η καρδιά του σε αρίστη κατάσταση ενώ όπως ξέρουμε όταν έναν σώμα νεκρωθεί τα όργανα, λιώνουν.

Το μετατάρσιο της Αγίας Άννας στον Άγιο Όρος έχει θερμοκρασία κανονική ζωντανού μέλους ακόμα και οι επιστήμονες που το εξέτασαν είπαν χαρακτηριστικά "Ακόμα και τους Μοναχούς να μπορούσαμε να κατηγορήσουμε για απάτη δεν υπάρχουν μέσα που να μπορεί να διατηρηθεί ανθρώπινο νεκρό μέλος σε θερμοκρασία ζωντανού ανθρώπου". Τι να πεί όμως κανείς για το μεγαλύτερο θαύμα του σύμπαντος κατά τον Άγιο Νεκτάριο, την Θεία Κοινωνία το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Και φυσικά πολλά άλλα θαύματα που είναι η παρουσία του Θεού στον κόσμο. Η πίστη δεν είναι θέμα θαυμάτων είναι θέμα καρδιάς.

π. Σπυρίδων Σκουτής

ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ!!!ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ..,ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΠΑΤΗΣΕΙ ΠΟΔΙ ΜΟΓΓΟΛΟΥ ΚΑΤΑΚΤΗΤΗ!!!

Η ΒΕΒΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ ΘΑ ΣΗΜΑΝΕΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ!!!!

ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΘΑ ''ΠΛΗΡΩΘΕΙ''Η ΒΕΒΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ'''!!! ΚΟΝΤΑ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ !!!!

ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΙΛΟΤΟΣ

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΙΩΝΑΣ ,ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΙΩΝΑΣ ΤΩΝ ΟΜΟΛΟΓΗΤΩΝ!!!

Μητροπολίτης Μόρφου, Νεόφυτος:

"Ο προηγούμενος αιώνας ήταν ο αιώνας των Οσίων, των Ασκητών και των Ασκητριών. Πόσοι Άγιοι; Αναρίθμητο το πλήθος τους... 

Παίσιος, 

Πορφύριος, 

Ιάκωβος,

Ευμένιος, 

Νικηφόρος ο Λεπρός,  

Ιωσήφ ο Ησυχαστής,

ο Δανιήλ και ο Εφραίμ στα Κατουνάκια, 

ο Ιερώνυμος στη Σιμωνόπετρα, 

ο Σωφρόνιος του Έσσεξ και ο γέροντας του Σιλουανός, 

η Σοφία της Κλεισούρας και τόσοι άλλοι, γνωστοί ή άγνωστοι μέχρι πρότινος... Και βέβαια, και ο Εφραίμ ο Αριζονίτης. 

Ο δικός μας αιώνας, θα είναι ο αιώνας τών Ομολογητών! Καί τήν ομολογία θά καλείσαι να την κάνεις παντού:

στο σπίτι σου

στην οικογένεια σου

στη δουλειά σου

στους φίλους

στους οικείους

σε όλους! 

Το πλήρωμα της Εκκλησίας θα το αλλάξει ο Κύριος. Γιατί θα έχουμε αυτές τίς εξετάσεις;  Διότι χρειάζεται ο Χριστός τους δικούς του ανθρώπους, τώρα! Για να φτιάξει το καινούριο πλήρωμα του σκάφους Του. Ποιο είναι το σκάφος του Χριστού; Η Ορθόδοξη Εκκλησία! Αυτό είναι το σκάφος του Χριστού. Και αποφάσισε ο Χριστός νά αποκαθαρίσει τό πλήρωμα αυτού του σκάφους. Και πλήρωμα δεν είσαστε μόνον εσείς, οι απλοί Χριστιανοί. Είναι και οι Κυβερνήτες, οι Δεσποτάδες,  οι Πατριαρχάδες, είναι και οι Παπάδες, είναι και οι Μούτσοι και οι Ναύτες, όπως είναι οι Διάκοι και οι Καλόγεροι και οι Ψαλτάδες.

Τώρα θα δώσουμε εξετάσεις όλοι! Κανένας μήν έχει πεποίθηση στις παλαιές περγαμηνές του. "Μα εγώ έκαμα τόσα προσκυνήματα, μα εγώ είχα τόν τάδε Γέροντα, τόν τάδε Άγιο..." Τώρα, όλα από τήν Αρχή! Σαν να ξεκινά καινούρια ζωή!

ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΙ!!!

Το λευκό περιστέρι. 

Από μικρό παιδί ο στάρετς Παρθένιος (1790-1855) σεβόταν και τιμούσε τον Παράκλητο, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Στα εφηβικά του μάλιστα χρόνια απόλαυσε μια ιδιαίτερη επίσκεψι της χάριτος του.

«Επιστρέφαμε, διηγείται ο ίδιος, με τον αδελφό μου από το σχολείο στο σπίτι. Η απόστασις ήταν μεγάλη και μας βρήκε η νύχτα. Σταθήκαμε λοιπόν κάπου να ξεκουρασθούμε. Ξαπλώσαμε καταγής, κάτω από τον απέραντο ουρανό. Η βραδιά είχε ξαστεριά, και για αρκετή ώρα δεν μπορούσα να κλείσω μάτι. Δεν γνωρίζω γιατί μέσα στην ψυχή μου υπήρχε μια ανείπωτη χαρά. Κοίταζα ψηλά τον ουρανό με τ’ αναρίθμητα αστέρια του, όταν ξαφνικά βλέπω ένα περιστέρι, λευκό σαν το χιόνι, να έρχεται προς το μέρος μου!

Απόρησα… Που βρέθηκε το περιστέρι αυτό; Μήπως ήταν δικό μας; Μα εμείς δεν είχαμε στο σπίτι μας περιστέρια. Αλήθεια, πόσο όμορφο ήταν! Το κοίταζα και δεν χόρταινα να το βλέπω. Δεν πετούσε εδώ κι εκεί. Βρισκόταν ακριβώς από πάνω μου. Άλλοτε υψωνόταν και άλλοτε χαμήλωνε. Ξύπνησα γρήγορα τον αδελφό μου, που κοιμόταν πλάι μου.

-Κοίτα! του είπα. Βλέπεις ένα περιστέρι;

-Ποιο περιστέρι; Που είναι;

-Νάτο, φτερουγίζει από πάνω μου.

-Όχι, αδελφέ μου, δεν βλέπω τίποτε. Εσύ φαίνεται παραμιλάς στον ύπνο σου…

Γύρισε από το άλλο πλευρό και ξανακοιμήθηκε. Εγώ όμως ως τα χαράματα δεν απομάκρυνα τα μάτια μου από τον βραδινό επισκέπτη. Θεία χαρά είχε πλημμυρίσει την ψυχή μου.

Μόλις ξημέρωσε το περιστέρι χωρίς να πετάξη, ξαφνικά έγινε άφαντο! Από τότε όμως απλώθηκε στην καρδιά μου μια θεία γλυκύτης και άναψε πόθος για κάτι υπερκόσμιο. Κανένα γήινο πράγμα δεν με γοήτευε. Φαινόταν πως δεν θα μπορούσα να παραμείνω στον κόσμο».

Το γλυκύτατο αυτό όραμα ποτέ δεν μπορούσε να το ξεχάση ο στάρετς. Σε μια μάλιστα προσευχή δοξολογίας προς τον Πανάγιο Πνεύμα γράφει:

«Απερίγραπτε Παράκλητε, που εκπορεύεσαι από τον Πατέρα και αναπαύεσαι στον Υιό, στήσε μέσα μου τον ναό της μεγαλωσύνης σου. Ενθυμούμαι την εμφάνισι της γαλήνιας και απαλής χάριτός σου, στη νεανική μου ακόμη ηλικία, τότε που με τη μορφή περιστεριού επισκέφθηκες εμένα τον οκνηρό και αμελή».

(Στάρετς Παρθένιος)

(Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ. Παρακλήτου, τόμος Β΄, σελ.81-83). Από sostis.gr

ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΦΛΕΜΙΝΓΚ ΚΑΙ ΣΕΡ ΟΥΙΝΣΤΟΝ ΤΣΩΡΤΣΙΛ

Κάποτε ένας φτωχός Σκωτσέζος αγρότης, ενώ καλλιεργούσε το χωράφι του, άκουσε τη φωνή ενός παιδιού που κλαίγοντας ζητούσε βοήθεια...

Αμέσως παράτησε τα εργαλεία του κι έτρεξε προς το μέρος ενός βούρκου, απ’ όπου προέρχονταν οι φωνές. Τι να δει; Ένα τρομοκρατημένο αγόρι, βυθισμένο κιόλας μέχρι τη μέση στη λάσπη, πάλευε μάταια να ελευθερωθεί ουρλιάζοντας. Χωρίς αργοπορία ο αγρότης έσωσε το αγόρι, που σίγουρα θα πέθαινε αργά και βασανιστικά...

Την επομένη, μια φανταχτερή άμαξα με δύο άλογα σταμάτησε μπροστά από την αγροικία του. Κατέβηκε ένας καλοντυμένος ευγενής κύριος, που του συστήθηκε ως ο πατέρας του αγοριού που είχε σώσει ο αγρότης..

– Θα ήθελα να σας ανταμείψω για την πράξη σας, είπε ο κύριος. Σώσατε τη ζωή του γιου μου..!

– Όχι, δεν είναι δυνατόν να πληρωθώ για ότι έκανα, απάντησε ο Σκωτσέζος αγρότης, απορρίπτοντας την προσφορά. Την ίδια στιγμή, στην πόρτα του χαμόσπιτου εμφανίστηκε ο γιός του αγρότη..

– Αυτός είναι ο γιός σας; Ρώτησε ο καλοντυμένος κύριος.

– Μάλιστα, απάντησε με υπερηφάνεια ο αγρότης.

– Θα κάνουμε μια συμφωνία. Αφήστε με να προσφέρω στο γιο σας το ίδιο επίπεδο μόρφωσης που απολαμβάνει ο δικός μου. Αν ο μικρός μοιάζει στον πατέρα του τότε, χωρίς αμφιβολία, μεγαλώνοντας θα γίνει κάτι για το οποίο και οι δυο μας θα υπερηφανευόμαστε.

Έτσι κι έγινε..!

Ο γιος του αγρότη παρακολούθησε τα καλύτερα σχολεία και αποφοίτησε από τη φημισμένη ιατρική σχολή του νοσοκομείου της Αγίας Μαρίας στο Λονδίνο.

Έπειτα από την αποφοίτηση του, ανακάλυψε την πενικιλίνη. Το όνομα του Αλεξάντερ Φλέμινγκ..!

Ο γιος του ευγενούς κυρίου, που σώθηκε από το βούρκο, χτυπήθηκε από βαριά πνευμονία μετά από χρόνια. Ο μόνος τρόπος να σωθεί ήταν τότε η πενικιλίνη..

Ποιό ήταν το όνομα εκείνου του ευγενούς κυρίου; Λόρδος Ράντολφ Τσώρτσιλ. Το όνομα του γιού του; Σερ Ουίνστον Τσώρτσιλ!

Πώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή. Ο αμόρφωτος αγρότης, πατέρας του πατέρα της πενικιλίνης, έσωσε τη ζωή ενός παιδιού, που, μεγαλώνοντας, θα κυβερνούσε τη Μεγάλη Βρετανία και θα ονομαζόταν, διεθνώς, «Πατέρας της Νίκης» του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η έμπρακτη ευγνωμοσύνη του Λόρδου Ράντολφ Τσώρτσιλ άνοιξε το δρόμο στη δημιουργία του Φλέμινγκ, που ανακάλυψε την πενικιλίνη, που θα έσωζε – για δεύτερη φορά – τη ζωή του γιου του Ουίνστον Τσώρτσιλ.

Μια θαυμαστή ιστορία δυο διάσημων προσωπικοτήτων, που – κι επειδή ήταν διάσημοι – έγινε γνωστή.

Πραγματικά, ο φτωχός Σκωτσέζος αγρότης έκανε ένα καλό με αγνότητα καρδιάς, χωρίς υπολογισμό, γιατί πίστευε απλά στη δύναμή του. Και το καλό αυτό πήγε ανυπολόγιστα μακριά.....

Και μην ξεχνάμε ότι η σύζυγος του Α. Φλέμιγκ ήταν η Ελληνίδα ιατρός Αμαλία Κουτσουρή Φλέμινγκ.(βουλευτής Επικρατείας και διεθνής προσωπικότητα). Προς τιμήν της το Νοσοκομείο Μελισσίων πήρε το όνομα της. Όσο για τον Α. Φλέμινγκ (βραβείο Νόμπελ 1945), έσωσε εκατομμύρια ανθρώπους!

ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ!!!

"Κάποτε ένας έγγαμος ιερεύς κρατώντας από το χεράκι ένα πεντάχρονο αγοράκι, το δικό του παιδί, πήγαινε στην εκκλησία για τον Εσπερινό. 

Ο μικρός, καθώς βάδιζε με τον πατέρα του, όλο και κάτι έλεγε, ώσπου στο τέλος και εντελώς απροσδόκητα έκανε την εξής ερώτηση:

-Γιατί, μπαμπά, στη Θεία Λειτουργία, όταν πρόκειται να αγιάσης τη Θεία Κοινωνία, όλο κλαίς; Και ύστερα ανεβαίνεις πετώντας στον ουρανό και κατεβαίνεις πάλι κρατώντας πολλή φωτιά στα χέρια σου; Και γιατί πρώτα τη βάζεις πάνω στο ψωμάκι και ύστερα στο Άγιο Ποτήριο με το κρασάκι; Γιατί δεν καίγεσαι; Εγώ τα χεράκια σου δεν τα είδα ποτέ καμμένα!!! 

Ο αγιασμένος εκείνος παπούλης σταμάτησε άφωνος από την έκπληξη και ύστερα έντρομος ρώτησε το παιδί του:

-Ποτέ τα είδες όλα αυτά, παιδάκι μου; 

-Να, προχθές που ήταν Κυριακή! απάντησε ο μικρός.

Και τότε ο ιερεύς λέγει στο παιδί του πολύ σοβαρά:

-Πρόσεξε, παιδάκι μου, μην τα πεις αυτά σε κανέναν, μέχρι να πεθάνω. Ακούς; Σε κανέναν!!! 

-Καλά, μπαμπά... Να... φιλάω και σταυρό! (Και έκανε το σχήμα του σταυρού με τα δαχτυλάκια του και το φίλησε). 

Αυτά μου τα διηγήθηκε το ίδιο το παιδάκι, που ήταν πλέον άνδρας πενηντάρης, για τον ιερέα πατέρα του. 

Η αληθινή αυτή ιστορία έχει την πνευματική της βαρύτητα, για την οποία ελέχθη. 

Γιατί μόλις τελείωσε ο παπαγυιός την ιστορία με τον πατέρα του, πρόσθεσε:

-Αυτές τις ημέρες, πάτερ μου, αμάρτησα κατακρίνοντας δύο ιερείς για κάποιες κακές τους πράξεις, όπως μου τις μετέφεραν. Ναι, τους κατέκρινα, τους ύβρισα και τους συνέκρινα με τον αγιασμένο ιερέα πατέρα μου... Χθές λοιπόν το βράδυ ήλθε ο πατέρας μου στον ύπνο μου, ολόλαμπρος σαν τον ήλιο! Με κοίταξε σοβαρά και αυστηρά και μου είπε:

"Δεν γνωρίζεις ότι στα πρόσωπα εκείνων των ιερέων κατέκρινες εμένα, τον πατέρα σου; Η μήπως δεν κάνουμε όλοι λάθη; Και όταν κατακρίνεις, παιδί μου, τον οποιονδήποτε ιερέα, σού το είπα πολλές φορές, κρίνεις τον Ίδιο τον Θεό, που τον έκανε ιερέα"! 

Και τότε ο γυιός του αγίου εκείνου ιερέως άρχισε να κλαίει! 

Κι εγώ παρέμεινα άφωνος από την κατάπληξί μου. 

Κατόπιν, ζήτησα την άδεια του να μπορώ να διηγούμαι το φοβερότατο αυτό λειτουργικό βίωμα, ανωνύμως. 

Ο Θεός να μας ελεήση και εμένα τον ταλαίπωρο, που έγραψα τόσα πολλά σ'αυτό το βιβλίο, διότι "ο γνούς και γράψας και ΜΗ ποιήσας δαρήσεται πολλάς".

Πρωτοπρεσβύτερου π. Στεφάνου Αναγνωστόπουλου,

"Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία" (Σελ. 495-496

ΔΟΥΛΕΥΕΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΟΜΩΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΟΙΕΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ,ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΡΟΚΥΨΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΚΑΛΟ!!

Ὁ Θεὸς ὅ,τι δὲν εἶναι σωστὸ θὰ τὸ πετάξη πέρα, ὅπως τὸ μάτι πετάει τὸ σκουπιδάκι. Δουλεύει ὁ διάβολος, ἀλλὰ δουλεύει καὶ ὁ Θεὸς καὶ ἀξιοποιεῖ τὸ κακό, ὥστε νὰ προκύψη ἀπὸ αὐτὸ καλό. Σπάζουν λ.χ. τὰ πλακάκια καὶ ὁ Θεὸς τὰ παίρνει καὶ φτιάχνει ὡραῖο μωσαϊκό. Γι' αὐτὸ μὴ στενοχωρῆσθε καθόλου, διότι πάνω ἀπὸ ὅλα καὶ ἀπὸ ὅλους εἶναι ὁ Θεός, ποὺ κυβερνᾶ τὰ πάντα καὶ θὰ καθίση τὸν καθέναν στὸ σκαμνί, γιὰ νὰ ἀπολογηθῆ γιὰ τὸ τί ἔπραξε, ὁπότε καὶ θὰ τὸν ἀνταμείψη ἀνάλογα. Θὰ ἀμειφθοῦν αὐτοὶ ποὺ θὰ βοηθήσουν μιὰ κατάσταση καὶ θὰ τιμωρηθῆ αὐτὸς ποὺ κάνει τὸ κακό. Τελικὰ ὁ Θεὸς θὰ βάλη τὰ πράγματα στὴν θέση τους, ἀλλὰ ὁ καθένας μας θὰ δώση λόγο γιὰ τὸ τί ἔκανε σ᾿ αὐτὰ τὰ δύσκολα χρόνια μὲ τὴν προσευχή, μὲ τὴν καλωσύνη.  

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

''ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ''!!

<<ΜΕΤΑΛΑΜΒΑΝΕΙ Ο ΔΟΥΛΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ  (τάδε) ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΑΙΜΑ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΣ ΑΦΕΣΙΝ ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΖΩΗΝ ΑΙΩΝΙΩΝ>>. 

Σ'ένα γυναικείο μοναστήρι της Μακεδονίας ένα μεσημέρι είχαν Τράπεζα. 

Μετά την Τράπεζα η τραπεζάρισσα  και η βοηθός άρχισαν να μαζεύουν τα πιάτα και περνώντας από ένα χώλ τα πήγαιναν στην κουζίνα. 

Κάποια στιγμή στον ενδιάμεσο χώρο ακούσθηκε ένας μεγάλος θόρυβος, ένας δίσκος έπεσε κάτω και όλα τα πιάτα έγιναν κομμάτια πάνω στο μαρμάρινο δάπεδο. 

Πήγε αμέσως η Γερόντισσα, που δεν είχε φύγει από την Τράπεζα, να δει τι συμβαίνει. 

Και είδε μια αδελφή μόνη της σκυμμένη, να μαζεύει τα σπασμένα. 

Σ'έντονο αυστηρό ύφος της είπε :

--Εσύ το έκανες αυτό; 

--Ευλόγησον, απάντησε η αδελφή. 

Και η Γερόντισσα της είπε:

-- Αύριο Κυριακή δεν θα κοινωνήσεις και 500 στρωτές μετάνοιες. 

Να' ναι ευλογημένο, απάντησε η αδελφή και συνέχισε να μαζεύη και να καθαρίζη το χώρο. 

Την άλλη μέρα, την Κυριακή, η εν λόγω αδελφή από το <<Ευλογημένη η βασιλεία... >> μέχρι και το τέλος της Θείας Λειτουργίας παρέμεινε γονατιστή, ενώ δάκρυα πολλά έτρεχαν από τα μάτια της. 

Όταν άρχισε η Θεία Κοινωνία, ακούμπησε το κεφάλι της στο έδαφος ποτίζοντας το με τα δάκρυά της. 

Παρέμεινε σ'αυτή τη θέσι μέχρι να τελειώσει η Θεία Λειτουργία. 

Φεύγοντας τελευταία η Γερόντισσα από την εκκλησία, πρόσεξε τη μοναχή που βρισκόταν σ' αυτή τη θέσι, την πλησίασε και τη ρώτησε τι συμβαίνει. 

Η μοναχή παρέμενε σιωπηλή και στην έντονη  επιμονή της Γερόντισσας, πολύ διστακτικά και ντροπαλά της απάντησε ότι την ώρα που κοινωνούσαν οι αδελφές Σώμα και Αίμα Χριστού, σήκωσε ξαφνικά το κεφάλι της και μία μερίδα έφυγε από την Αγία Λαβίδα και εισήλθε  στο στόμα της. 

Τότε η Γερόντισσα τη ρώτησε:

--Ποια αδελφή ήταν στη σειρά να κοινωνήση, εκείνη τη στιγμή που συνέβη το γεγονός; 

Έσκυψε το κεφάλι της και πολύ σιγανά και με πολύ δισταγμό είπε το όνομά της αδελφής. 

--Τώρα, μπροστά στο θαύμα αυτό που συνέβη και στο Όνομα του Αγίου  Θεού θα μου πεις τι συνέβη χθές, είπε η Γερόντισσα, θα μου πεις όλη την αλήθεια. 

--Όταν έφευγα από την Τράπεζα με το δίσκο γεμάτο πιάτα και ενώ περνούσα απ' τον ενδιάμεσο χώρο, ήρθε η συγκεκριμένη αδελφή και με τα δυό της χέρια μ' έσπρωξε κι  έπεσα κάτω, με αποτέλεσμα να προκληθεί η ζημιά που έγινε. 

(Την αλήθεια την αποκατέστησε ο Θεός υπερφυώς, αμείβοντας την αγία ταπείνωση της αδελφής και στερώντας τη Χάρι από την άλλη). 

Στη συνέχεια η Γερόντισσα κάλεσε την άλλη αδελφή και τη ρώτησε:

Πες μου, σε παρακαλώ, σήμερα τι κοινώνισες; 

Κι εκείνη απάντησε :

Τίποτα η Αγία Λαβίδα ήταν άδεια!...

Από το νέο βιβλίο ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ

ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Έκδοση 2018

Σελ.440-441

ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ.....ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ ΚΙ ΕΧΑΣΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΜΟΥ...!!!

Κοιμήθηκα....

Κι όταν ξύπνησα η Β. Ηπειρος ήταν Αλβανικη.

Σιωπή μου είπαν.... μη μιλήσεις.... έτσι έπρεπε, να γίνει. 

Κοιμήθηκα... 

Κι όταν ξύπνησα η μισή Κύπρος ήταν σκλαβωμενη.

Σιωπή μου είπαν....μη μιλήσεις....κάτι  έπρεπε, να θυσιαστει...

Κοιμήθηκα κι όταν ξύπνησα είχαν πουλήσει το όνομα Μακεδονία. 

Σιωπή μου είπαν... μη μιλήσεις...μην είσαι μονοφαγας.

Κοιμομουν κι ο γείτονας μου αυτοκτόνησε.

Σιωπή!  Μη μιλήσεις... είχε ψυχολογικά προβλήματα.

Κοιμομουν κι όταν ξύπνησα το παιδί μου ήταν μίλια μακριά. 

Σιωπή μου είπαν... Για το καλό του γίνεται. 

Κοιμομουν και ο φίλος μου έχασε το σπίτι του. 

Σιωπή μου είπαν... Μη μιλήσεις.....ένας κακοπληρωτης ήταν....Τι τον λυπάσαι;

Κοιμήθηκα κι όταν ξύπνησα η σημαία μου είχε κατεβει, από το μπαλκόνι μου.

Σιωπή... Μη μιλάς... Μη προκαλείς. 

Κοιμήθηκα και ο κολλητός μου στην Εντατική πεταμένος.

Σιωπή.... Ούτως ή άλλως θα πέθαινε. 

Κοιμομουν και παραποιησαν τα βιβλία μου, την ιστορία μου. 

Σιωπή μου είπαν...στη Σμύρνη έγινε συνωστισμος.

Κοιμήθηκα κι όταν ξύπνησα δεν μπορούσα,  να κυκλοφορω Ελεύθερα, στο τόπο μου.

Σιωπή... μου είπαν.... Ρατσιστής είσαι;.... Κάνε, πως δεν καταλαβαίνεις....κοιμησου πάλι.... 

Κοιμομουν και καίγονταν ανθρώπινες  ψυχές και δάση.....

Σιωπή!!!  Μη τολμήσεις, να μιλήσεις.... Φταίει ο.... άνεμος. 

Κοιμήθηκα και όταν ξύπνησα τίποτε δεν ήταν,  όπως τα ονειρευτηκα.

Σιωπή... Μη  μιλάς... Δεν είναι καιρός για όνειρα.

Κοιμήθηκα.....κοιμήθηκα κι έχασα την  αξιοπρέπεια μου,

Τα ιδανικά μου, τα πιστεύω μου, τις Αξίες μου. 

Κοιμήθηκα και μου παρουσίασαν το βελτιστο ως φαυλο...και το φαυλο,  ως βελτιστο. 

Κοιμήθηκα και μου είπαν, να μη μιλώ για όλα αυτά. 

Κοιμήθηκα,  μα όταν,  αποφασίσω, να ξυπνήσω, να ντραπω...., θα αγανακτησω και θα ουρλιάξω.

Για τη χαμένη μου Αξιοπρέπεια,  που πέταξαν εκεί,  στα σκουπίδια. 

Εκεί όπου με βρίσκεις,  να ψάχνω, πως θα ταισω τα παιδιά μου. 

ΞΥΠΝΗΣΑ!!! 

Και ΑΠΑΙΤΩ, να μη χάσω άλλη Πατρίδα...ΑΠΑΙΤΩ 

 το λαό της ΧΟΡΤΑΤΟ και με ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. 

Όπως του αξίζει!

ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΖΗ με λένε....κι αν ενοχλώ κάποιους,με τα γραφόμενα μου, αναλαμβάνω τη πάσα ευθύνη.

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΘΑ ΖΥΜΩΝΕΙ ΤΟ ΨΩΜΙ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ!!!!

Η ΠΑΝΑΓΙΑ θα ζυμώνει το ψωμί στους Έλληνες για να μην πεινάσουν.(αναδημοσίευση)

Όλα τα παρακάτω έγιναν ενώπιον της εικονιζόμενης τοιχογραφίας- αγιογραφίας της ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ  το μεσημέρι ανήμερα της γιορτής της στο γνωστό  προσκύνημα της στο  ΑΙΓΑΛΕΩ που  είναι ΜΕΤΟΧΙΟΝ  της Ιεράς Μονής της Κοιμήσεως Θεοτόκου Πεντέλης.

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

Δεν προλάβαμε να πάμε να προσκυνήσουμε το πρωί και έτσι βρεθήκαμε μεσημεριανές ώρες στην Χάρη της ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ στο Αιγάλεω.

Ο κόσμος λίγος και οι πιστοί τρυγούσαν πνευματικό  μέλι  από την κατανυκτική ατμόσφαιρα που άφησαν  οι πανηγυρικές  παννυχίδες  του εσπερινού και της  πρωινής Θείας Λειτουργίας.

Ακριβώς δίπλα και δεξιά της ως άνω τοιχογραφίας της ΑΓΙΑΣ υπάρχει μια μεγάλη εικόνα του ΑΓΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ.

 

Έμπροσθεν αυτής της εικόνας ένας σεβάσμιος παππούς ηλικίας 94 ετών, όπως μας είπε αργότερα «συνομιλούσε» με τον Όσιο Παίσιο.

Και τι δεν του έλεγε :

-         ΑΓΙΕ κάνε έλεος όχι για εμάς τους αμαρτωλούς αλλά για τα μικρά παιδιά.

-         Πως μπορούν να ζήσουν σε τέτοιες καταστάσεις τρελοκομείου που τους φτιάξαμε;

-         Μα να μην υπάρχει κανένας λογικός να βάλει καλή αρχή στην Ελλάδα, να είμαστε δουλωμένοι σε ξένα αφεντικά και στην αμαρτία;

Άφησα τον παππού να μονολογεί και όταν τελείωσε τον πλησιάσαμε  να τον χαιρετίσουμε  ,να του πούμε  Χρόνια πολλά για την ημέρα, αλλά και να τον ρωτήσουμε  προς τι αυτός ο πόνος του.

Με τις πρώτες λέξεις μας ο παππούς μας  τράβηξε στην διπλανή τοιχογραφία της ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ και μας  είπε:

-Την βλέπεις την ΑΓΙΑ;

- όταν ήμουν παιδί  στα χρόνια της κατοχής σε αυτό το μοναστηράκι υπήρχε ένας καλόγερος.

- μικρά παιδάκια τότε πεινούσαμε. Μπορεί η Ελλάδα να είχε μόλις απελευθερωθεί από τους ναζιστές αλλά η πείνα – πείνα.

- διαμαρτυρόμασταν και εμείς για την πείνα και ο καλόγερος μας οικονομούσε με λίγα χόρτα που μάζευε από τα διπλανά χωράφια.

 -Την βλέπεις την ΑΓΙΑ; επανέλαβε ο παππούς

- Μια μέρα  μάζεψε τα μικρά πεινασμένα  παιδάκια και μας εξιστόρησε πολλά…

« σε λίγο θα χορτάσετε ψωμί αλλά πάλι θα ξαναπεινάσετε»

« η αμαρτία των ανθρώπων θα φέρει χειρότερη πείνα από αυτήν που νοιώθετε»

« η Ελλάδα θα δυσκολευτεί πολύ»

« Αλλά η  ίδια η ΠΑΝΑΓΙΑ θα ζυμώνει το ψωμί στους Έλληνες για να μην πεινάσουν»

« Η Ελλάδα τότε θα φάει ψωμί από την ΠΑΝΑΓΙΑ και θα γίνει Δυνατή»  

Και ο παππούς συνέχισε …

-         Διάβασα ότι ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ είπε ότι η Ελλάδα θα πει πάλι το ψωμί- ψωμάκι για αυτό και τον παρακαλούσα σήμερα ενθυμούμενος τα λεγόμενα του καλόγερου που σου είπα και τα άκουσα περί το 1945.

Μετά το προσκύνημα μας  αυτό προβληματιστήκαμε.

Ήταν άραγε σωστά τα λεγόμενα του παππού αυτού;

Εδώ μιλάμε για ανάπτυξη και επενδύσεις…

Ότι και αν ήταν τα λεγόμενα του παππού αυτού, ήταν για εμάς μια γεύση από το « μέλι του πόνου»  που έχει ο θυμόσοφος λαός μας.

Προσωπικά πολλά ωφεληθήκαμε από το μέλι αυτό που είναι ανεξάντλητο και θεραπευτικό.

Είπαμε να μην γράψουμε τίποτε, ώστε και πάλι να κακοχαρακτηριστούμε ως γραφικοί και παράδοξοι, αλλά πέσαμε μπροστά στο ΕΛΕΟΣ της ΠΑΝΑΓΙΑΣ μας όπως αυτό εκδηλώθηκε πλειστάκις στα χρόνια της πείνας.

« Η Παναγία σαν μάνα φροντίζει τους Μοναχούς

Στο κοινόβιο Μοναστήρι του Αγίου Παύλου, πριν από 30 χρόνια ζούσε ένα πολύ απλό κι αγαθό Γεροντάκι, γνωστός με το όνομα Γερο - Θωμάς, πάντα πρόθυμος και ακάματος εργάτης της υπακοής. Σαν υπηρεσία του (διακόνημα) είχε να είναι βοηθός στον ζυμωτή και φούρναρη του Μοναστηριού.

Μια μέρα έτυχε ανάγκη να απουσιάσει για δυο ημέρες ο ζυμωτής και φούρναρης της Μονής Γερο - Γρηγόρης, ο οποίος από χρόνια είχε την υπηρεσία αυτή και γνώριζε πολύ καλά και εξυπηρετούσε τα διακονήματα αυτά, με πολύ προσήλωση και ευλάβεια.

Σαν αντικαταστάτη του στις υπηρεσίες αυτές, άφησε τον Γερο -Θωμά, ο οποίος επειδή δεν είχε ποτέ του ζυμώσει ξαφνιάστηκε και βρέθηκε σε μεγάλη απορία, διότι έπρεπε να ζυμώσει και να φουρνίσει τότε και να δώσει ψωμί για δυο ημέρες στους πατέρες του Κοινοβίου που τότε είχε περισσότερους από εξήντα Μοναχούς και σε δέκα ως είκοσι διερχόμενους κάθε ημέρα προσκυνητές.

Στη μεγάλη αυτή ανάγκη και απορία που βρέθηκε ο Γερο - Θωμάς, άρχισε να κάνει θερμή προσευχή και με δάκρυ να παρακαλεί την Παναγία Μητέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, Κυρία Θεοτόκο και τον άγιο Παύλο, να τον φωτίσουν τι να κάνει; στην προκειμένη περίπτωση, γιατί τα είχε κυριολεκτικά χαμένα και δεν ήξερε πούθε να αρχίσει.

Ξαφνικά παίρνει την μαγιά του προζυμιού και εκεί που πήγε να βάλει νερό κι αλεύρι βλέπει δίπλα του μια μεγαλόπρεπη μαυροφορούσα γυναίκα, η οποία πήρε το προζύμι το ανακάτεψε, έβαλε το αλεύρι στην σκάφη και σε δυο ώρες έγινε το ζυμάρι, έπλασε τα ψωμιά τα φούρνισε και μέσα στις δυο αυτές ώρες ξεφούρνισε και έδωσε ο Γερο -Θωμάς ψωμί στους Μοναχούς, οι οποίοι ακόμη μέχρι σήμερα δεν μπορούν να ξεχάσουν την γλυκύτητα και νοστιμιά του ψωμιού αυτού.

Ο δε Γερο - Θωμάς σαν υπνωτισμένος δεν κατάλαβε τίποτε, πώς και με ποιό τρόπο γίνανε όλα αυτά! Το μόνο που κατάλαβε ήταν η μαυροφορεμένη εκείνη γυναίκα, που δεν ήταν άλλη παρά η Κυρία Θεοτόκος.

Οι δε αδελφοί της Μονής αυτής του έλεγαν: Γερο- Θωμά, κάτι φάρμακο θα έβαλες μέσα στο ψωμί που είναι τόσο γλυκό και νόστιμο και έγινε τόσο γρήγορα και τόσο ωραίο.

Εδώ έδωκε την παρουσία της η Κυρία Θεοτόκος που σαν μάνα φροντίζει τα παιδιά της, τους Μοναχούς του Αγίου Όρους για να μη μείνουν νηστικοί από έλλειψη τροφίμων και άρτου, όπως. εμπράκτως το είδαμε όλοι κατά τα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής 1940 -1944.

Παρόμοιο θαύμα της Παναγίας στην Νέα Σκήτη

Για την ιδιαίτερη φροντίδα της Κυρίας και Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, οι Πατέρες της ιεράς Νέας Σκήτης, μου διηγήθηκαν το ακόλουθο γεγονός:

Το έτος 1942, που η Γερμανική κατοχή, είχε επιφέρει μεγάλη συμφορά στην Πατρίδα μας και η πείνα και στέρηση των υλικών αγαθών και ιδιαίτερα η έλλειψη τροφίμων θέριζε κυριολεκτικά τους αδελφούς μας Έλληνες, οι Μοναχοί του Αγίου Όρους, από την φροντίδα και μέριμνα της Παναγίας Μητέρας μας και μητέρας όλου του κόσμου δεν αισθάνθηκαν την έλλειψη των αγαθών, όπως οι άλλοι αδελφοί μας στον κόσμο βρισκόμενοι, που από την πείνα πέθαιναν κάθε μέρα και τους μάζευαν από τον δρόμο τα κάρα και ομαδικά τους ενταφίαζαν.

Έτσι λοιπόν δυο χρόνια υστέρα από τον Αλβανικό πόλεμο με τους Ιταλούς, που οι Γερμανοί κατέλαβαν την Πατρίδα μας και είχαμε γενικό αποκλεισμό από τρόφιμα, οι Πατέρες της Νέας Σκήτης μου είπαν, δεν είχαμε αλεύρι παρά μόνο για δυο ζύμες, το οποίο άμα θα τελείωνε, τι θα γινόμαστε τότε; Είχαμε στην συνοδεία μας εκτός από τον πατέρα Θεοφύλακτο και τον μακαρίτη τον Γερο - Γαλακτίωνα στο σπίτι μας, είπε ο Παπά Ιωακείμ ο Σπετσέρης. ότι στην συνοδεία μας είχαμε ακόμη ένα άτομο και φτάσαμε σε τρομερή απογοήτευση.

Αυτός ο μακαρίτης τώρα και τότε γέροντας μας Ιωακείμ, άνθρωπος του Θεού με πολλή μεγάλη πίστη στον Θεό και γενναία ψυχή, προικισμένος με πνεύμα υπομονής, Πίστεως και αγάπης προς όλον τον κόσμο, μας έδινε θάρρος και μας έλεγε: «Μη λυπήστε παιδιά μου, δεν θα μας αφήσει ο Θεός, εμείς έχουμε την Παναγία μητέρα του Θεού, βοηθό, η οποία, σύμφωνα με την υπόσχεσή της, θα φροντίσει για μας. Αλλά εάν παραχωρήσει ο Θεός να στερηθούμε τα υλικά αγαθά και να πεινάσουμε δεν θα πάθουμε τίποτε μεγάλο κακό, γιατί αν με υπομονή καί δίχως γογγυσμό υποφέρουμε ο,τι κακό θα μας βρει, τούτο θα είναι καλό και ωφέλιμο για την ψυχική μας σωτηρία. Εμείς σαν Μοναχοί, πρέπει να κάνουμε κουράγιο, να έχουμε την ελπίδα μας στο θεό και στην Κυρία Θεοτόκο και με το υπόδειγμά μας να δίνουμε θάρρος και στον άλλο κόσμο που υποφέρει πολύ περισσότερο από μας».

Από τις ζύμες το αλεύρι, με πολλή μεγάλη οικονομία καί μέτρο, περάσαμε από τον Απρίλη μέχρι τον Αύγουστο, οπόταν άρχισαν οι καθημερινές Παρακλήσεις της Παναγίας για το 15) Αύγουστο.

Ψωμί δεν είχαμε πλέον καθόλου, ο τότε γείτονας μας Πάτερ Αρσένιος Μαντζαρόλας, που τον είχε η Σκήτη μυλωνά, εκτός του ότι αυτός δεν είχε καθόλου ψωμί, αλλά είχε πάρει δανεικά και χρωστούσε στον έναν και στον άλλον, ολόκληρη φουρνιά 15—20 ψωμιά, χωρίς να μπορεί να τα επιστρέψει.

Στο δικό μας σπίτι αυτός, λέγει η Συνοδεία του πατρός Ιωακείμ Σπετσέρη, πολύ σπάνια ερχόταν, σχεδόν ποτέ, γιατί ο Γέροντας μου πάντα τον συμβούλευε και του έλεγε να σταματήσει τα ταξίδια που συχνά έκανε στον κόσμο, για το νεαρό της ηλικίας του και για τους κινδύνους που διατρέχει ο μοναχός στον κόσμο περιφερόμενος.

Η Παναγία έφερε σιτάρι

Ήτανε δώδεκα του μηνός Αυγούστου, η ώρα έξι (6) το μεσημέρι, ώρα Βυζαντινή (ή οποία κατά την δύση του ηλίου θα πρέπει πάντοτε σε όλες τίς εποχές του έτους να δείχνει ο ωροδείκτης 12), ακούμε να κτυπάει η πόρτα. Έτρεξε ο Πάτερ Ιάκωβος για να ανοίξει. Είδε τον Πατέρα Αρσένιο Μαντζαρόλα να κτυπάει, του άνοιξε και στην ερώτηση που του έκανε: «Πώς τέτοια ώρα πάτερ Αρσένιε, τι σου συμβαίνει; η οσιότητά σου δεν ερχότανε τον καλό καιρό και τώρα μεσημεριάτικα τι συμβαίνει;». Εκείνος σχεδόν κλαμένος του απάντησε: «Σώπα, π. Ιάκωβε, και έλα έξω στην απλωταριά — στην βεράντα— στον εξώστη, να δεις τα θαύματα της Κυρίας Θεοτόκου καί την φροντίδα που έχει για μας τους Μοναχούς της η Παναγία μας.

Πράγματι βγήκαμε και οι δυο στην απλωταριά και είδαμε τα κατάρτια ενός πλοίου. Ιδού μου λέγει, π. Ιάκωβε, η Παναγιά μας έφερε σιτάρι! Εγώ είπα: «Πώς το έμαθες αυτό Π. Αρσένιε; πήγες στην παραλία, κατέβηκες κάτω και το είδες;». Ο Αρσένιος τότε μου είπε: «Πάτερ μου εγώ δεν πήγα στην παραλία, αλλά επειδή, όπως γνωρίζεις, δεν έχω καθόλου ψωμί και χρωστάω τόσα στους Πατέρες και ντρέπομαι να τους δω, αποφάσισα αύριο τα ξημερώματα να φύγω και με τα πόδια σιγά σιγά από τη στεριά να φτάσω στην πατρίδα μου την Σπάρτη.

Έτσι, με τη σκέψη αυτή, ξάπλωσα στο ντιβάνι μου να ξεκουραστώ νηστικός και πολύ στενοχωρεμένος. Μόλις αποκοιμήθηκα ή μισο-ξύπνιος ήμουνα, βλέπω την μάνα μου, η οποία ήρθε και μου είπε, τι έχεις παιδί μου και είσαι έτσι λυπημένος; «Μάνα, της είπα, τι άλλο θέλεις να έχω, δεν έχω καθόλου ψωμί, μάνα πεινώ. Κι αυτή μου είπε πάλι: «Και γι' αυτό θέλεις να φύγεις από το Όρος; της είπα, ναι, γι' αυτό.

Και που λογαριάζεις να πας παιδί μου; δυστυχισμένο παιδί, δεν είμαι εγώ η Κυβερνήτης του Όρους;

Τόσους αιώνες το προστάτευα, το συντηρώ και το διαφυλάττω, το Όρος ολόκληρο και τους εν αυτώ υπομένοντας πατέρες, δεν τους έχω και τους φροντίζω σαν τέκνα μου αγαπητά; Και πώς είναι δυνατόν να αθετήσω την υπόσχεσίν μου αυτήν; Ιδού σας έφερα κάτω ένα Καΐκι με σιτάρι, σήκω κατέβα και πάρε».

Εγώ σε αυτά είπα: «Μητέρα μου, πώς θα πάρω το σιτάρι αφού δεν έχω χρήματα;

Κι αυτή μου είπε: «Το γνωρίζω κι αυτό παιδί μου, αλλά εδώ κάτω είναι ο Γέρο - Συμεών ο δούλος μου με την συνοδεία του, κι αυτός δεν έχει σιτάρι και στενοχωριέται, πλην όμως σε μένα έχουν την ελπίδα τους. Πήγαινε σ' αυτούς και θα σου δώσουν χρήματα και να τους πεις να κατέβουν κι αυτοί κι όλοι οι Πατέρες να πάρουν.

Αυτά μου είπε κι έφυγε Π. Ιάκωβε. Έλα λοιπόν κι εσύ πάμε μαζί κάτω να πάρουμε σιτάρι. Να το Καΐκι. Όπως βλέπεις δεν ήταν αυτή η μητέρα μου, αλλά ολοφάνερα ήταν η Παναγία η μεγάλη μας Μητέρα.

Ο Πατήρ Ιάκωβος έτρεξε στον Γέροντα μας και του είπε «δώσε Γέροντα στον Παντελεήμονα χρήματα και σακιά, κι εμείς με τον Π. Αρσένιο φεύγουμε για την παραλία να προλάβουμε να πάρουμε λίγο σιτάρι, μήπως μας φύγει το Καΐκι.

Όταν κατεβήκαμε στην θάλασσα, βρήκαμε τους Καπεταναίους στην Καλαμιά, εκεί που τώρα είναι ο αρσανά του Παπα - Βαρλαάμ. Οι ναυτικοί ήταν καθισμένοι και έλεγαν: «Πατέρες εμείς δεν έχουμε σιτάρι για πούλημα. Εμάς, από την Καβάλα μας αγγάρευαν οι Γερμανοί να πάμε είδη πολέμου στον Κολυνδρό και μας επέτρεψαν να πάρουμε σιτάρι 300 οκάδες για κάθε οικογένεια. Αυτό έχουμε, αλλά επειδή κι εσείς δεν έχετε καθόλου θα σας δώσουμε να πάρετε από 30 οκάδες κάθε άτομο, για οικονομηθήτε τώρα».

Ρώτησαν τον Π. Αρσένιο, πόσοι μοναχοί είστε εσείς; Ο Π. Αρσένιος είπε εγώ είμαι μόνος μου.

Καλά είπαν θα πάρεις 30 οκάδες. Ο π. Αρσένιος είπε, σας ευχαριστώ.

Εσείς Π. Ιάκωβε πόσοι είστε;

Αυτός απάντησε, εμείς είμαστε πέντε (5) γιατί είχαμε και τον Γερο - Βαρθολομαίο.

Εσείς τότε θα πάρετε, είπαν οι Καπεταναίοι, εκατόν πενήντα (150) οκάδες. Και είπαμε δόξα να έχει ο Θεός, σας ευχαριστούμε.

Φύγανε τότε όλοι κι εγώ έμεινα εκεί. Οι άλλοι με την βάρκα πήγανε στο Καΐκι ζύγισαν το σιτάρι και το φέρανε έξω στην παραλία.

Οι Γερμανοί αξιωματικοί, δεν τους «είπαν τίποτε. Όταν ήρθαν έξω, τότε οι άνθρωποι που είχαν το Καΐκι είπαν: «Πατέρες, οι Γερμανοί φοβούνται και δεν θέλουνε να φύγουμε τώρα που είναι ακόμη ημέρα, αλλά θέλουν να φύγουμε τα μεσάνυχτα, γι' αυτό μήπως μπορούσαμε, με την ευκαιρία αυτή, εμείς να προσκυνήσουμε τα άγια Λείψανα που έχετε εδώ στην Σκήτη σας; Ο Π. Ιάκωβος τους είπε: «ευχαρίστως μπορείτε, βεβαίως, να έρθετε επάνω». Ο Δίκαιος μας, που τότε ήταν ο Γέρο - Ανατόλιος, ο οποίος έμενε στην Καλύβη του αγίου Σπυρίδωνος, είναι δικός μας και θα σας αφήσει να προσκυνήσετε, ελατέ πάμε. Τους πήρε κι ανεβήκαμε όλοι μαζί.

Όταν φτάσαμε στο προσκυνητάρι λέει ο Καπετάνιος:

«Πατέρες μήπως μπορούσατε να μας δώσετε λίγο καφέ, μια-δυο οκάδες και να σας δώσουμε σιτάρι; Εμείς τους είπαμε πολύ καλά να σας δώσουμε, για τόσο λίγο πράγμα δεν γίνεται λόγος. Ο Καπετάνιος τότε είπε, καλά, αλλά με τι τιμή θα μας τον δώσετε; Εμείς, τους είπαμε, τώρα τελευταία αδελφοί, τον καφέ τον αγοράσαμε προς 50 δραχμές την οκά και το σιτάρι έχει δέκα δραχμές, εσείς θα μας δώσετε πέντε οκάδες σιτάρι για κάθε οκά καφέ. Ο Καπετάνιος τότε είπε: «όχι Πατέρες αυτό δεν είναι δίκαιο, αλλά θα σας δώσουμε για κάθε οκά του καφέ είκοσι οκάδες σιτάρι, έτσι πάει, αυτή είναι ή τιμή του τώρα.

Ο Π. Ιάκωβος τους είπε, όχι αδελφοί, αυτό είναι αισχροκέρδεια και δεν το θέλει ο Δεσπότης Χριστός, δεν είναι σωστό πράγμα και εκείνοι είχανε τις αντιρρήσεις τους, για να μας δώσουν όσο αυτοί θα κρίνουν σωστό, αυτό και έγινε για να ικανοποιηθούν όλοι.

Τότε εγώ είπα, Πάτερ Ιάκωβε, τι καθόμαστε, πάμε σύντομα επάνω, γιατί αργήσαμε κι ο Γέροντας μας θα ανησυχεί και θα νομίζει πως πάθαμε τίποτε.

Ο ναύκληρος τότε είπε: «Έχετε κι άλλον Γέροντα; του είπαμε ναι, έχουμε και είναι άγιος άνθρωπος, τότε αυτός είπε: «Πατέρες όλο το σιτάρι που έχουμε στο Καΐκι μας θα μείνει εδώ για όλους τους αδελφούς σας».

Πήγαμε στο Κυριακό της Σκήτης, προσκύνησαν οι ναυτικοί τα άγια Λείψανα κι εμείς κάναμε θερμή δοξολογία και ευχαριστία με παράκληση και με ολονύχτια αγρύπνια, ευχαριστήσαμε την προστάτιδα του Αγίου Όρους, Κυρία και Δέσποινα Θεοτόκο και την παρακαλέσαμε με πίστη και θερμά δάκρυα να καταπαύσουν οι πόλεμοι και να ειρηνεύσει ο κόσμος και έτσι οί ναυτικοί με τους Γερμανούς έφυγαν κατασυγκινημένοι και πολύ ευχαριστημένοι, όπως μας βεβαίωσαν.»

http://www.pigizois.net

http://agioritikesmnimes.blogspot.gr

Αναρτήθηκε από Θηβαίος Πολίτης

 

Αδελφοί

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΘΑ ΖΥΜΩΝΕΙ ΤΟ ΨΩΜΙ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/

ΣΤΩΜΕΝ καλώς

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας