Υπήρχε κάποτε ένα μικρό σπουργίτι, που κάθε φορά που ζύγωνε μια θύελλα, ξάπλωνε ανάσκελα στο έδαφος και σήκωνε τα λεπτά ποδαράκια του προς τον ουρανό.
«Γιατί το κάνεις αυτό;» το ρώτησε μια αλεπού.
«Για να προστατέψω τη γη, που έχει τόσα πολλά ζωντανά πλάσματα» απάντησε το σπουργιτάκι. «Σηκώνω τα πόδια μου για να συγκρατήσω τον ουρανό, αν φανούμε άτυχοι κάποια φορά και ο ουρανός πέσει επάνω μας».
Η αλεπού γέλασε ειρωνικά. «Με αυτά τα καχεκτικά ποδαράκια που έχεις, θα συγκρατήσεις εσύ τον απέραντο ουρανό;»
Και το μικρό σπουργίτι απάντησε: «Εδώ στη γη, ο καθένας έχει το δικό του κομμάτι ουρανού για να συγκρατήσει».
«Γιατί το κάνεις αυτό;» το ρώτησε μια αλεπού.
«Για να προστατέψω τη γη, που έχει τόσα πολλά ζωντανά πλάσματα» απάντησε το σπουργιτάκι. «Σηκώνω τα πόδια μου για να συγκρατήσω τον ουρανό, αν φανούμε άτυχοι κάποια φορά και ο ουρανός πέσει επάνω μας».
Η αλεπού γέλασε ειρωνικά. «Με αυτά τα καχεκτικά ποδαράκια που έχεις, θα συγκρατήσεις εσύ τον απέραντο ουρανό;»
Και το μικρό σπουργίτι απάντησε: «Εδώ στη γη, ο καθένας έχει το δικό του κομμάτι ουρανού για να συγκρατήσει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου