Αχ Ελλάδα μου καημένη....
Κάποτε οι γειτονιές ήταν γεμάτες παιδιά ...
φωνές και παιχνίδια...
... κρυφτό και κούκλες στα σκαλιά της πολυκατοικίας....
... οι μάνες μας με μπικουτί να πίνουν καφέ στα μπαλκόνια...
... οι μπαμπάδες στα καφενεία για μπουρλότο
... εμείς με ελβιέλες και μακό μπλουζάκια
... τ΄ αγόρια με φυσοκάλαμα και πέτρες...
... τα κορίτσια με σπόρια και αφίσες της Μανίνας
... τις γειτόνισσες τις λέγανε κυρά Μαρία, κυρά Κατίνα, κυρά Φωφώ
... τις ξέραμε όλες....
... όταν μας φώναζαν για θελήματα τρέχαμε...
... όταν μας φώναζαν για ησυχία
... γελούσαμε...
... τρώγαμε λουκουμάδες και το μαλλί της γριάς στα πανηγύρια
... λερωνόμασταν
.... κυλιόμασταν στα χώματα
.... ματώναμε
... τρώγαμε όλοι μαζί και οι μανάδες μας δεν δούλευαν
.... οι πόρτες ήταν ανοιχτές και δεν φοβόμασταν
... παίζαμε τζαμί στο δρόμο
... πηγαίναμε με τα πόδια στην παραλία και δεν κουραζόμασταν
... με άδειες τσέπες και δεν μας ένοιαζε....
γνωρίζαμε παιδιά απ΄άλλες γειτονιές.....
είχαμε πολλούς φίλους....
η μέρα δεν μας έφτανε... τα παιχνίδια δεν τέλειωναν...
οι μάνες φώναζαν απ' τα μπαλκόνια να μαζευτούμε...
όταν πεινούσαμε τρώγαμε σάντουιτς με τυρί και ντομάτα....
... πηγαίναμε στο σχολείο κι οι τσάντες δεν ήταν βαριές....
τα τετράδια ήταν όλα μπλε και φορούσαμε ποδιές...
όλοι αγόρια κορίτσια ...
... κάναμε γυμναστικές επιδείξεις ...
... δεν είχε ο καθένας το δωμάτιο του
... αλλά χωρούσαμε μια χαρά...
δεν ζητούσαμε πολλά.... ήμασταν ξένοιαστοι...
δεν υπήρχαν κομπιούτερ.... ούτε MSN....
δεν υπήρχαν κινητά.... ούτε ακίνητα....
δεν υπήρχε άγχος ούτε κατάθλιψη....
δεν ήμασταν μόνοι με μια οθόνη...
δεν είχαμε πρόβλημα επικοινωνίας...
δεν ανησυχούσαμε για το μέλλον... δεν αρρωσταίναμε συχνά...
δεν πηγαίναμε σε ψυχολόγους.... σε διαιτολόγους....
σε γυμναστήρια.... δεν μας χωρούσε ο κόσμος όλος
φωνές και παιχνίδια...
... κρυφτό και κούκλες στα σκαλιά της πολυκατοικίας....
... οι μάνες μας με μπικουτί να πίνουν καφέ στα μπαλκόνια...
... οι μπαμπάδες στα καφενεία για μπουρλότο
... εμείς με ελβιέλες και μακό μπλουζάκια
... τ΄ αγόρια με φυσοκάλαμα και πέτρες...
... τα κορίτσια με σπόρια και αφίσες της Μανίνας
... τις γειτόνισσες τις λέγανε κυρά Μαρία, κυρά Κατίνα, κυρά Φωφώ
... τις ξέραμε όλες....
... όταν μας φώναζαν για θελήματα τρέχαμε...
... όταν μας φώναζαν για ησυχία
... γελούσαμε...
... τρώγαμε λουκουμάδες και το μαλλί της γριάς στα πανηγύρια
... λερωνόμασταν
.... κυλιόμασταν στα χώματα
.... ματώναμε
... τρώγαμε όλοι μαζί και οι μανάδες μας δεν δούλευαν
.... οι πόρτες ήταν ανοιχτές και δεν φοβόμασταν
... παίζαμε τζαμί στο δρόμο
... πηγαίναμε με τα πόδια στην παραλία και δεν κουραζόμασταν
... με άδειες τσέπες και δεν μας ένοιαζε....
γνωρίζαμε παιδιά απ΄άλλες γειτονιές.....
είχαμε πολλούς φίλους....
η μέρα δεν μας έφτανε... τα παιχνίδια δεν τέλειωναν...
οι μάνες φώναζαν απ' τα μπαλκόνια να μαζευτούμε...
όταν πεινούσαμε τρώγαμε σάντουιτς με τυρί και ντομάτα....
... πηγαίναμε στο σχολείο κι οι τσάντες δεν ήταν βαριές....
τα τετράδια ήταν όλα μπλε και φορούσαμε ποδιές...
όλοι αγόρια κορίτσια ...
... κάναμε γυμναστικές επιδείξεις ...
... δεν είχε ο καθένας το δωμάτιο του
... αλλά χωρούσαμε μια χαρά...
δεν ζητούσαμε πολλά.... ήμασταν ξένοιαστοι...
δεν υπήρχαν κομπιούτερ.... ούτε MSN....
δεν υπήρχαν κινητά.... ούτε ακίνητα....
δεν υπήρχε άγχος ούτε κατάθλιψη....
δεν ήμασταν μόνοι με μια οθόνη...
δεν είχαμε πρόβλημα επικοινωνίας...
δεν ανησυχούσαμε για το μέλλον... δεν αρρωσταίναμε συχνά...
δεν πηγαίναμε σε ψυχολόγους.... σε διαιτολόγους....
σε γυμναστήρια.... δεν μας χωρούσε ο κόσμος όλος
κι ονειρευόμασταν.........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου