"Να κάνεις πάντα ό,τι σε κάνει να νιώθεις καλά", "Σημασία έχει να περνάς καλά", " Περνάω καλά κι αυτό φαίνεται", "Ό,τι δεν σε κάνει να νιώθεις καλά, άστο να φύγει".
Μια διαρκής μανία να είμαστε διαρκώς "καλά". Να περνάμε καλά. Να νιώθουμε καλά. Να είμαστε όλη την ώρα ευχαριστημένοι με όλα. Να ζούμε τη ζωή μας σαν σε διαφήμιση. Καμία δυσκολία. Καμία δυσχέρεια. Κι αν κάτι χαλάσει τη ζαχαρένια μας, δεν πειράζει, το παρατάμε και προχωράμε στο επόμενο, που θα μας κάνει πάλι "να νιώσουμε καλά".
Και φυσικά, επειδή είμαστε άνθρωποι με ψυχή, μυαλό, σκέψεις, συναισθήματα, ορμόνες, ελπίδες, φόβους, απογοητεύσεις, ενθουσιασμό κι όχι προγραμματισμένα ρομπότ, δεν γίνεται να είμαστε ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ. Δυστυχώς.
Θα έρθουν οι μέρες που η πίστη και η ελπίδα θα είναι τόσο δυνατές, ώστε όλα θα είναι φωτεινά, χαρούμενα και θα είμαστε σίγουρα καλά.
Όμως θα έρθουν κι οι σκοτεινές μέρες, εκείνες που η απελπισία θα σκεπάσει με τα σκοτεινά πέπλα της όλα τα παραθυράκια της πίστης και τα πλοκάμια της στεναχώριας θα απλώσουν και θα τυλιχτούν γύρω από κάθε ίχνος χαράς, που θα θελήσει να ξεπροβάλλει.
Είναι και κάποιες καταστάσεις δύσκολες, που ακόμα και τους πιο δυνατούς τους τσακίζουν, όση αντοχή κι αν δείχνουν.
Και τότε αρχίζει η ώρα της ενοχής επειδή δεν χαιρόμαστε πια : "Μην στεναχωριέσαι, σκέψου πόσα ήδη έχεις". "Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα, μην είσαι αχάριστος". "Σκέψου πόση δυστυχία υπάρχει στον κόσμο και μην γκρινιάζεις για τις δικές σου μικρές δυσκολίες".
Έχουμε μια άρνηση να δεχτούμε ότι δεν είναι δυνατόν να είμαστε συνέχεια χαρούμενοι, αισιόδοξοι και καλά. Έχουμε μια άρνηση στο να δεχτούμε ότι η ζωή έχει και δυσκολίες, που μπορεί να μας καταβάλουν. Αποφεύγουμε να μιλάμε για το θάνατο, λες και έτσι θα σταματήσει να υπάρχει. Δεν θέλουμε να βλέπουμε τους ανθρώπους που κοιμούνται στο δρόμο ή πεινούν, σάμπως κι έτσι θα βρουν ξαφνικά όλοι μια στέγη και φαγητό. Χτίζουμε γύρω από εμάς και την οικογένειά μας ροζ τείχη, σάμπως και αν τα παιδιά μας δουν ότι στον κόσμο υπάρχει κακία και πόνος και πίκρα θα πάθουν κάτι. Αν θέλουμε να τα αλλάξουμε αυτά, υπάρχουν τρόποι, όμως το να κλείνουμε τα μάτια για να μην μας στεναχωρούν, δεν είναι ένας από αυτούς.
Έχουμε δικαίωμα να μην είμαστε καλά. Να στεναχωρηθούμε. Να κλάψουμε. Να πικραθούμε. Να απογοητευτούμε. Να αφήσουμε τον εαυτό μας να πενθήσει: για το χωρισμό, για το θάνατο, για την απόλυση, για την άκαρπη εγκυμοσύνη, για την φιλία που τελείωσε.
Έχουμε υποχρέωση να αφήσουμε τον εαυτό μας να περάσει όλη τη διαδικασία της στεναχώριας, για να μπορέσει να χωρέσει την απώλεια, τον αποχωρισμό, την απογοήτευση. Όσο πιεζόμαστε να νιώσουμε καλά με το ζόρι, η πληγή δεν κλείνει, καλύπτεται μόνο και μάλιστα άτσαλα και άχαρα και στην πρώτη επόμενη δυσκολία, θα ανοίξει ξανά και θα πονάει περισσότερο.
Έχουμε δικαίωμα να μην είμαστε καλά. Μόνο τότε μπορούμε να εκτιμήσουμε αληθινά τις καταστάσεις και τα αγαθά. Μόνο έτσι μπορούμε να είμαστε αληθινοί άνθρωποι, όταν αποδεχόμαστε τις δυσκολίες, όπως δεχόμαστε και τις χαρές της ζωής. Άνθρωπος που δεν έχει νιώσει ποτέ άσχημα, ποτέ απογοήτευση, ποτέ πένθος, μικρό ή μεγαλύτερο, έχει κάτι το μη ανθρώπινο.
Έχουμε δικαίωμα να μην είμαστε καλά. Αυτό που δεν έχουμε δικαίωμα είναι να μείνουμε για πάντα εκεί. Το να μην είμαι καλά είναι ένα στάδιο, μια φάση, μια περίοδος, όμως κάτι παροδικό. Η ζωή κυλάει, πάει μπροστά, με τα καλά και τα άσχημα, με τα εύκολα και τα δύσκολα. Και πρέπει να μπορούμε να τα αποδεχόμαστε όλα, να αφήνουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να νιώθει, να αισθάνεται, να ζει. Χωρίς στασιμότητα, χωρίς πισωγυρίσματα. Έτσι γινόμαστε πιο δυνατοί, πιο ελεύθεροι, πιο ολοκληρωμένοι άνθρωποι.
Σε κάθε δυσκολία μην πoύμε: "Δεν είναι τίποτα, κακώς στεναχωριέμαι", αλλά ας σταυρώσουμε τα χέρια κι ας πούμε: "Θεέ μου, δώσε μου τη δύναμη να αντέξω και να ξεπεράσω αυτή τη δυσκολία και να προχωρήσω παρακάτω. Μη με αφήσεις να απελπιστώ, αλλά βοήθησέ με να αντεπεξέλθω με πίστη".
Μια διαρκής μανία να είμαστε διαρκώς "καλά". Να περνάμε καλά. Να νιώθουμε καλά. Να είμαστε όλη την ώρα ευχαριστημένοι με όλα. Να ζούμε τη ζωή μας σαν σε διαφήμιση. Καμία δυσκολία. Καμία δυσχέρεια. Κι αν κάτι χαλάσει τη ζαχαρένια μας, δεν πειράζει, το παρατάμε και προχωράμε στο επόμενο, που θα μας κάνει πάλι "να νιώσουμε καλά".
Και φυσικά, επειδή είμαστε άνθρωποι με ψυχή, μυαλό, σκέψεις, συναισθήματα, ορμόνες, ελπίδες, φόβους, απογοητεύσεις, ενθουσιασμό κι όχι προγραμματισμένα ρομπότ, δεν γίνεται να είμαστε ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ. Δυστυχώς.
Θα έρθουν οι μέρες που η πίστη και η ελπίδα θα είναι τόσο δυνατές, ώστε όλα θα είναι φωτεινά, χαρούμενα και θα είμαστε σίγουρα καλά.
Όμως θα έρθουν κι οι σκοτεινές μέρες, εκείνες που η απελπισία θα σκεπάσει με τα σκοτεινά πέπλα της όλα τα παραθυράκια της πίστης και τα πλοκάμια της στεναχώριας θα απλώσουν και θα τυλιχτούν γύρω από κάθε ίχνος χαράς, που θα θελήσει να ξεπροβάλλει.
Είναι και κάποιες καταστάσεις δύσκολες, που ακόμα και τους πιο δυνατούς τους τσακίζουν, όση αντοχή κι αν δείχνουν.
Και τότε αρχίζει η ώρα της ενοχής επειδή δεν χαιρόμαστε πια : "Μην στεναχωριέσαι, σκέψου πόσα ήδη έχεις". "Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα, μην είσαι αχάριστος". "Σκέψου πόση δυστυχία υπάρχει στον κόσμο και μην γκρινιάζεις για τις δικές σου μικρές δυσκολίες".
Έχουμε μια άρνηση να δεχτούμε ότι δεν είναι δυνατόν να είμαστε συνέχεια χαρούμενοι, αισιόδοξοι και καλά. Έχουμε μια άρνηση στο να δεχτούμε ότι η ζωή έχει και δυσκολίες, που μπορεί να μας καταβάλουν. Αποφεύγουμε να μιλάμε για το θάνατο, λες και έτσι θα σταματήσει να υπάρχει. Δεν θέλουμε να βλέπουμε τους ανθρώπους που κοιμούνται στο δρόμο ή πεινούν, σάμπως κι έτσι θα βρουν ξαφνικά όλοι μια στέγη και φαγητό. Χτίζουμε γύρω από εμάς και την οικογένειά μας ροζ τείχη, σάμπως και αν τα παιδιά μας δουν ότι στον κόσμο υπάρχει κακία και πόνος και πίκρα θα πάθουν κάτι. Αν θέλουμε να τα αλλάξουμε αυτά, υπάρχουν τρόποι, όμως το να κλείνουμε τα μάτια για να μην μας στεναχωρούν, δεν είναι ένας από αυτούς.
Έχουμε δικαίωμα να μην είμαστε καλά. Να στεναχωρηθούμε. Να κλάψουμε. Να πικραθούμε. Να απογοητευτούμε. Να αφήσουμε τον εαυτό μας να πενθήσει: για το χωρισμό, για το θάνατο, για την απόλυση, για την άκαρπη εγκυμοσύνη, για την φιλία που τελείωσε.
Έχουμε υποχρέωση να αφήσουμε τον εαυτό μας να περάσει όλη τη διαδικασία της στεναχώριας, για να μπορέσει να χωρέσει την απώλεια, τον αποχωρισμό, την απογοήτευση. Όσο πιεζόμαστε να νιώσουμε καλά με το ζόρι, η πληγή δεν κλείνει, καλύπτεται μόνο και μάλιστα άτσαλα και άχαρα και στην πρώτη επόμενη δυσκολία, θα ανοίξει ξανά και θα πονάει περισσότερο.
Έχουμε δικαίωμα να μην είμαστε καλά. Μόνο τότε μπορούμε να εκτιμήσουμε αληθινά τις καταστάσεις και τα αγαθά. Μόνο έτσι μπορούμε να είμαστε αληθινοί άνθρωποι, όταν αποδεχόμαστε τις δυσκολίες, όπως δεχόμαστε και τις χαρές της ζωής. Άνθρωπος που δεν έχει νιώσει ποτέ άσχημα, ποτέ απογοήτευση, ποτέ πένθος, μικρό ή μεγαλύτερο, έχει κάτι το μη ανθρώπινο.
Έχουμε δικαίωμα να μην είμαστε καλά. Αυτό που δεν έχουμε δικαίωμα είναι να μείνουμε για πάντα εκεί. Το να μην είμαι καλά είναι ένα στάδιο, μια φάση, μια περίοδος, όμως κάτι παροδικό. Η ζωή κυλάει, πάει μπροστά, με τα καλά και τα άσχημα, με τα εύκολα και τα δύσκολα. Και πρέπει να μπορούμε να τα αποδεχόμαστε όλα, να αφήνουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να νιώθει, να αισθάνεται, να ζει. Χωρίς στασιμότητα, χωρίς πισωγυρίσματα. Έτσι γινόμαστε πιο δυνατοί, πιο ελεύθεροι, πιο ολοκληρωμένοι άνθρωποι.
Σε κάθε δυσκολία μην πoύμε: "Δεν είναι τίποτα, κακώς στεναχωριέμαι", αλλά ας σταυρώσουμε τα χέρια κι ας πούμε: "Θεέ μου, δώσε μου τη δύναμη να αντέξω και να ξεπεράσω αυτή τη δυσκολία και να προχωρήσω παρακάτω. Μη με αφήσεις να απελπιστώ, αλλά βοήθησέ με να αντεπεξέλθω με πίστη".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου