141. Ο Υιός ειναι μέσα στόν Πατέρα, τό Πνευμα μέσα στόν Υιό καί ο Πατέρας μέσα στόν Υιό καί τό Πνευμα. Καί μέ τήν πίστη γνωρίζει ο ανθρωπος ολα τά αόρατα καί νοητά. Πίστη ειναι η θεληματική συγκατάθεση της ψυχης.
142. Εκεινοι πού γιά κάποιους λόγους η δύσκολες περιστάσεις αναγκάζονται νά κολυμπήσουν καί στά μεγαλύτερα ποτάμια, αν ειναι προσεκτικοί σώζονται, γιατί κι αν τά ρεύματα τυχαίνει νά ειναι ορμητικά καί μπορουν νά τούς καταπιουν, πιάνονται από ο,τιδήποτε φυτρώνει στήν οχθη καί σώζονται. Οσοι ομως βρέθηκαν μεθυσμένοι ( οταν παρουσιάστηκε η ανάγκη νά πέσουν στό ποτάμι ), ακόμη καί αν εχουν σπουδάσει απειρες φορές στήν εντέλεια τό κολύμπι, βουλίαζουν κάτω από τό ρευμα καί βγαίνουν από τόν κύκλο των ζωντανων. Ετσι καί η ψυχή οταν πέσει μέσα στόν παρασυρμό καί τόν παραδαρμό των ρευμάτων του βίου, αν δέν ξεζαλιστει από τήν κακία των υλικων πραγμάτων καί δέ σκεφτει καλά οτι ενω ειναι θεΐκή καί αθάνατη συνδέθηκε μέ τό λιγόχρονο καί πολυπαθές καί θνητό σωμα γιά νά δοκιμαστει, τραβιέται πρός τά κάτω από τίς σωματικές ηδονές στήν απώλεια. Καί περιφρονώντας τόν εαυτό της καί μεθυσμένη από τήν αγνοια του Θεου καί μή εχοντας συναίσθηση του εαυτου της, χάνεται καί βγαίνει από τόν κύκλο εκείνων πού σώζονται. Γιατί τό σωμα πολλές φορές σάν ποτάμι μας συμπαρασύρει σέ ατοπες ηδονές.
143. Η λογική ψυχή πού ειναι στερεωμένη πάνω στήν καλή της προαίρεση, διευθύνει σάν καλός ηνίοχος τό συναίσθημα καί τήν επιθυμία, τά παράλογα πάθη της, καί αφου τά νικήσει καί τά συγκρατήσει καί κυριαρχήσει πάνω σ΄ αυτά, στεφανώνεται καί αξιώνεται του επουρανίου τρόπου ζωης, παίρνοντάς τον ως αμοιβή της νίκης από τό Δημιουργό της Θεό.
144. Η πραγματικά λογική ψυχή, οταν βλέπει οτι οι πονηροί ειναι ευτυχεις καί οι ανάξιοι καλοπερνουν, δέν θορυβειται οπως κάνουν οι απερίσκεπτοι ανθρωποι. Γιατί γνωρίζει καλά οτι η τύχη ειναι αστατη καί ο βίος ειναι αβέβαιος καί σκοτεινός καί η ζωή λιγόχρονη καί η θεία δίκη αδωροδόκητη. Καί πιστεύει μιά τέτοια ψυχή οτι δέν τήν εχει παραμελήσει ο Θεός, αλλά της χορηγει τήν τροφή πού χρειάζεται.
145. Η σωματική ζωή καί η απόλαυση του βίου μέ εξουσία καί πολύ πλουτο, γίνονται θάνατος της ψυχης. Ενω ο κόπος καί η υπομονή καί η στέρηση μέ ευχαριστία πρός τό Θεό καί ο θάνατος του σώματος, ειναι ζωή καί αιώνια απόλαυση της ψυχης.
146. Η λογική ψυχή περιφρονει τά υλικά καί τήν λιγόχρονη ζωή καί στή θέση τους προτιμα τήν ουράνια απόλαυση καί τήν αιώνια ζωή, πού τήν παίρνει από τό Θεό μέ τήν ενάρετη ζωή.
147. Οσοι φορουν ρουχα λερωμένα μέ βρωμερή λάσπη, λερώνουν εκείνους πού τούς πλησιάζουν. Παρόμοια οι κακοπροαίρετοι ανθρωποι πού δέ ζουν μέ ευσέβεια, οταν συναναστρέφονται μέ απλούς καί ακακους ανθρώπους, μολύνουν τήν ψυχή τους μέ τά βρωμερά καί απρεπα λόγια τους.
148. Αρχή της αμαρτίας ειναι η επιθυμία, μέ τήν οποία χάνεται η λογική ψυχή. Καί αρχή σωτηρίας καί βασιλείας ουρανων ειναι η αγάπη.
149. Ο χαλκός οταν τόν παραμελήσομε, εξαιτίας του χρόνου καί της αχρησίας σαπίζει από τή σκουριά καί γίνεται αχρηστος καί ασχημος. Κατά τόν ιδιο τρόπο καί η ψυχή οταν μένει αργή καί δέν φροντίζει γιά ενάρετη ζωή καί επιστροφή στό Θεό, χωρίζεται μέ τίς κακές πράξεις από τή φύλαξη καί τή βοήθεια του Θεου καί εξαιτίας της κακίας πού προέρχεται από τήν αμέλεια καί τή φροντίδα πού εχει μόνο γιά τό σωμα, σάν τό χαλκό καταστρέφεται από τή σκουριά καί γίνεται ασχημη καί αχρηστη καί ακατάλληλη γιά σωτηρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου