ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ Συμ­βου­λές γιά τό η­θος των αν­θρώ­πων καί τήν ε­νά­ρε­τη ζωή, σέ 170 κε­φά­λαια-3-

8.    Οι ψυ­χι­κά α­καλ­λιέρ­γη­τοι καί α­μα­θεις θε­ω­ρουν γε­λοιο πράγ­μα τούς λό­γους καί δέν θέ­λουν νά τούς α­κουν ε­πει­δή ε­λέγ­χε­ται η κα­τά­στα­σή τους καί θέ­λουν νά ει­ναι ο­λοι ο­μοιοι μέ αυ­τούς.  Ε­πί­σης καί ε­κει­νοι πού ει­ναι πα­ρα­δο­μέ­νοι  σέ σαρ­κι­κά α­μαρ­τή­μα­τα φρο­ντί­ζουν νά ει­ναι ο­λοι οι αλ­λοι χει­ρό­τε­ροί τους,νο­μί­ζο­ντας  οι δυ­στυ­χεις ο­τι ε­πει­δή θά ει­ναι πολ­λοί οι α­μαρ­τά­νο­ντες,θά ε­ξα­σφα­λι­στουν οι ι­διοι α­πό τήν κα­τη­γο­ρί­α. Η χα­λα­ρή ψυ­χή χά­νε­ται καί σκο­τί­ζε­ται ε­ξαι­τί­ας της κα­κί­ας,για­τί ε­χει μέ­σα της α­σω­τεί­α,υ­πε­ρη­φά­νεια, α­πλη­στί­α, θυ­μό, αυ­θά­δεια, μα­νί­α, φό­νο, στε­νο­χω­ρί­α, φθό­νο, πλε­ο­νε­ξί­α, αρ­πα­γή, πό­νο, ψευ­δος, η­δο­νή, ρα­θυ­μί­α, λύ­πη, δει­λί­α, α­σθέ­νεια, μί­σος, φι­λο­κα­τη­γο­ρί­α, α­δυ­να­μί­α, πλά­νη, α­γνοια, α­πά­τη, λη­σμο­σύ­νη του Θε­ου. Μέ τέ­τοιες καί πα­ρό­μοιες τι­μω­ρει­ται η α­θλια ψυ­χή πού χω­ρί­ζε­ται α­πό τό Θε­ό.

9.     Ε­κει­νοι πού θέ­λουν νά ζουν τήν ε­νά­ρε­τη καί ευ­λα­βή καί τι­μη­μέ­νη ζω­ή, δέν πρέ­πει νά δια­κρί­νο­νται α­πό τούς ε­πί­πλα­στους τρό­πους καί τήν ψεύ­τι­κη ζω­ή· αλ­λά ο­πως οι ζω­γρά­φοι καί οι α­γαλ­μα­το­ποιοί, νά δεί­χνουν καί αυ­τοί μέ τά ερ­γα τους τήν ε­νά­ρε­τη καί θε­ο­φι­λή ζω­ή τους. Καί ο­λες τίς κα­κές η­δο­νές νά τίς  α­πο­στρέ­φο­νται σάν πα­γί­δες.

10. Ο πλού­σιος  καί ευ­γε­νής πού δέν ε­χει καλ­λιέρ­γεια καί ε­νά­ρε­τη ζω­ή, θε­ω­ρει­ται δυ­στυ­χής α­πό ε­κεί­νους πού κρί­νουν ορ­θά τά πράγ­μα­τα. Α­ντί­θε­τα ο φτω­χός καί δου­λος κα­τά τήν τά­ξη, αν ε­χει ψυ­χι­κή καλ­λιέρ­γεια καί ει­ναι στο­λι­σμέ­νος  μέ α­ρε­τή,ει­ναι ευ­τυ­χής.Καί ο­πως οι ξέ­νοι σέ ε­ναν τό­πο χά­νουν τό δρό­μο τους, ε­τσι καί ε­κει­νοι πού δέ φρο­ντί­ζουν γιά τήν ε­νά­ρε­τη ζω­ή,πλα­νιου­νται  εδω κι ε­κει πα­ρα­συ­ρό­με­νοι α­πό τίς κα­κές ε­πι­θυ­μί­ες τους καί χά­νο­νται.

11. Ε­κει­νος  πού μπο­ρει νά ε­ξη­με­ρώ­σει τά η­θη των αν­θρώ­πων καί νά τούς κά­νει νά α­γα­πή­σουν τούς λό­γους καί τήν παι­δεί­α,πρέ­πει  νά λέ­γε­ται αν­θρω­πο­ποιός. Κα­τά τόν ι­διο τρό­πο καί ε­κει­νοι πού με­τα­στρέ­φουν τούς πα­ρα­δο­μέ­νους στίς σαρ­κι­κές η­δο­νές πρός τήν ε­νά­ρε­τη καί θε­ά­ρε­στη ζω­ή, πρέ­πει νά λέ­γο­νται καί αυ­τοί αν­θρω­ποιοί, ε­πει­δή ει­ναι σάν νά ξα­να­πλά­θουν τούς αν­θρώ­πους. Για­τί η πρα­ό­τη­τα  καί η ε­γκρά­τεια ει­ναι  ευ­τυ­χί­α καί δί­νουν κα­λή ελ­πί­δα στίς ψυ­χές  των αν­θρώ­πων.